Juliette
21-09-05, 10:50
Geert Stadeus
21/09/2005
EEN week geleden werd ik ineens heel triestig. En bang. Ik zag spookbeelden van boekverbrandingen en besmeurde winkelruiten. Ik las dat in het Jubelpark drieduizend mensen hadden betoogd tegen holebi-adoptie. En nu zaterdag een tweede betoging, maar dan met vijfhonderd. Zeker moeilijker aan babysitters geraakt.
Holebi-adoptie. Dat je er niet echt voor bent, kan ik nog min of meer begrijpen. Maar er tégen. En dan nog gaan betogen. Hoe wrang. Hoezeer moet men daarvoor al niet vervallen zijn tot tuig van de richel. Heterotuig, weliswaar, maar toch. Het laatste wat we vandaag nodig hebben, zijn extremistische christenen. Aan opgepoetst nazisme heeft niemand een boodschap. Zag u ook die foto? Een lachende vader met een kleuter op de schouder, die meeliep in die optocht. Een man die met zijn eigen kind meeloopt in een betoging die anderen het recht op kinderen ontzegt, daar is iets mis mee. Met zo iemand wil ik nooit in aanraking komen. Nog liever ga ik een nacht op de lappen met een pas ontsnapte Freddy Horion dan dat ik met zo iemand oog in oog moet staan.
O, ze formuleren het zo eenvoudig. ,,Een kind = een vader + een moeder.'' Het verschil tussen optellen en vermenigvuldigen moeten ze nog leren, maar soit. Ik bén geen holebi, dus eigenlijk zijn het niet eens mijn zaken. Maar dat zijn het dus verdorie wel. Mag ik mezelf op deze bladzijde outen als een van die kinderen die niet is opgegroeid in dat ideale heterogezinnetje dat die betogers als het enig zaligmakende zien? O, niet dat mijn ouders van hetzelfde geslacht waren. Mijn vader was een mannetje en mijn moeder een vrouwtje. Maar mijn vader was erg ziek. Een schat van een man, een kerel waar mijn moeder voor door het vuur ging, maar zeker niet de man die het 'mannelijke' in mijn opvoeding in de verf zette. Een lieve man wiens onrust mij als kind ontging en wiens vermoeidheid ik twaalf jaar lang als 'rust' interpreteerde en dan ging hij dood. Ineens. Niet onaangekondigd, maar veel meer 'plots' kon het niet.
Mijn moeder heeft mij sinds mijn twaalfde alleen opgevoed. Dat mag van het tuig in het Jubelpark, want doodgaan verwijten ze niemand. Maar volgens hen hoor ik er dus wel bij, bij die kinderen die eigenlijk geen kans maken. Want zeg nu zelf: een vader tot je twaalfde, dat telt niet. Een vrouw die een puber alleen opvoedt, dat moeten die betogers wel behelpen vinden. Maar mijn moeder deed dat en ik ben niet opgegroeid voor galg en rad. Ik bedoel maar: die ideale heterosamenleving waarbij een fantastische mama en een onweerstaanbare papa zwanger worden en de kinderen feilloos opvoeden tot ze zelf oud genoeg zijn om hetzelfde te doen, waar zien de betogers dat? Er zal allicht wel ergens een Gallisch dorpje zijn dat de Romeinen hebben overgeslagen, maar verder zijn er toch vooral gezinnen zat waarbij een ouder gestorven is, verdwenen, of ervandoor met een ouder uit zo'n ander ideaal gezin. Ik ga tegenwoordig naar meer scheidingsfuiven dan naar trouwfeesten en ik ken voorbeelden van lui die samenblijven voor de kinderen, zodat die niet het slachtoffer worden van een scheiding - het slachtoffer zijn van een huwelijk is kennelijk heilzamer.
Ik ken een jongetje dat wordt opgevoed door twee vrouwen. Ik probeer wat hem te wachten staat, te vergelijken met mijn kinderjaren. Volgens mij zal hij eerder leren voetballen dan ik en zal hij niet veel 'mannelijks' missen in zijn leven. En niet omdat een van zijn mama's een manwijf is, hoor, sta mij toe dat cliché even onderuit te halen. Zijn mama's zijn twee leuke meiden die menige man het hoofd op hol brengen, maar hun interesses liggen nu eenmaal euh elders. Die jongen wordt heus niet anders opgevoed dan zijn vriendjes op school. Oké, zijn moeders vertonen een zekere onrust over zijn voorliefde voor musicals, maar hij mag met auto's spelen en ik gok dat hij binnen de drie jaar zijn eerste ruit inschopt, zoals het hoort.
Mensen die kinderen willen, die hebben al de voornaamste voorwaarde vervuld om kinderen te krijgen. Beschamend dat de samenleving hen zoveel in de weg legt. Als de grootste psychopaat van dorp X trouwt met de rottigste trut van stad Y, dan is er geen wet die hen verbiedt om het zoveelste niet echt helemaal gewenste kindje te maken. Het zoveelste gescheurde condoom dat na negen maanden ineens een naam moet krijgen. Wat is er nu op tegen dat homo's en lesbiennes kinderen opvoeden? Sommigen zeggen (alsof dat alleen al niet behoorlijk ongepast was) dat die kinderen dan wellicht ook holebi worden. Potsierlijk, gezien de meeste holebi's toch hetero-ouders hebben. Och, ik weet niet waarom ik de moeite doe om dit allemaal uit te vlooien. Ik wil alleen maar zeggen aan de betogers, dat dit geen betogingen waren tegen holebi's. Ze betoogden tegen alle andere Belgische hetero's die er niet bij waren. De stand is dus 10.361.388 tegen 3.000. Dat lucht ineens ongelooflijk op.
Geert Stadeus is de hoofdredacteur van Snoecks. 'Tegen beter weten in' verschijnt tweewekelijks op woensdag.
Copyright | De Standaard Online 2005
21/09/2005
EEN week geleden werd ik ineens heel triestig. En bang. Ik zag spookbeelden van boekverbrandingen en besmeurde winkelruiten. Ik las dat in het Jubelpark drieduizend mensen hadden betoogd tegen holebi-adoptie. En nu zaterdag een tweede betoging, maar dan met vijfhonderd. Zeker moeilijker aan babysitters geraakt.
Holebi-adoptie. Dat je er niet echt voor bent, kan ik nog min of meer begrijpen. Maar er tégen. En dan nog gaan betogen. Hoe wrang. Hoezeer moet men daarvoor al niet vervallen zijn tot tuig van de richel. Heterotuig, weliswaar, maar toch. Het laatste wat we vandaag nodig hebben, zijn extremistische christenen. Aan opgepoetst nazisme heeft niemand een boodschap. Zag u ook die foto? Een lachende vader met een kleuter op de schouder, die meeliep in die optocht. Een man die met zijn eigen kind meeloopt in een betoging die anderen het recht op kinderen ontzegt, daar is iets mis mee. Met zo iemand wil ik nooit in aanraking komen. Nog liever ga ik een nacht op de lappen met een pas ontsnapte Freddy Horion dan dat ik met zo iemand oog in oog moet staan.
O, ze formuleren het zo eenvoudig. ,,Een kind = een vader + een moeder.'' Het verschil tussen optellen en vermenigvuldigen moeten ze nog leren, maar soit. Ik bén geen holebi, dus eigenlijk zijn het niet eens mijn zaken. Maar dat zijn het dus verdorie wel. Mag ik mezelf op deze bladzijde outen als een van die kinderen die niet is opgegroeid in dat ideale heterogezinnetje dat die betogers als het enig zaligmakende zien? O, niet dat mijn ouders van hetzelfde geslacht waren. Mijn vader was een mannetje en mijn moeder een vrouwtje. Maar mijn vader was erg ziek. Een schat van een man, een kerel waar mijn moeder voor door het vuur ging, maar zeker niet de man die het 'mannelijke' in mijn opvoeding in de verf zette. Een lieve man wiens onrust mij als kind ontging en wiens vermoeidheid ik twaalf jaar lang als 'rust' interpreteerde en dan ging hij dood. Ineens. Niet onaangekondigd, maar veel meer 'plots' kon het niet.
Mijn moeder heeft mij sinds mijn twaalfde alleen opgevoed. Dat mag van het tuig in het Jubelpark, want doodgaan verwijten ze niemand. Maar volgens hen hoor ik er dus wel bij, bij die kinderen die eigenlijk geen kans maken. Want zeg nu zelf: een vader tot je twaalfde, dat telt niet. Een vrouw die een puber alleen opvoedt, dat moeten die betogers wel behelpen vinden. Maar mijn moeder deed dat en ik ben niet opgegroeid voor galg en rad. Ik bedoel maar: die ideale heterosamenleving waarbij een fantastische mama en een onweerstaanbare papa zwanger worden en de kinderen feilloos opvoeden tot ze zelf oud genoeg zijn om hetzelfde te doen, waar zien de betogers dat? Er zal allicht wel ergens een Gallisch dorpje zijn dat de Romeinen hebben overgeslagen, maar verder zijn er toch vooral gezinnen zat waarbij een ouder gestorven is, verdwenen, of ervandoor met een ouder uit zo'n ander ideaal gezin. Ik ga tegenwoordig naar meer scheidingsfuiven dan naar trouwfeesten en ik ken voorbeelden van lui die samenblijven voor de kinderen, zodat die niet het slachtoffer worden van een scheiding - het slachtoffer zijn van een huwelijk is kennelijk heilzamer.
Ik ken een jongetje dat wordt opgevoed door twee vrouwen. Ik probeer wat hem te wachten staat, te vergelijken met mijn kinderjaren. Volgens mij zal hij eerder leren voetballen dan ik en zal hij niet veel 'mannelijks' missen in zijn leven. En niet omdat een van zijn mama's een manwijf is, hoor, sta mij toe dat cliché even onderuit te halen. Zijn mama's zijn twee leuke meiden die menige man het hoofd op hol brengen, maar hun interesses liggen nu eenmaal euh elders. Die jongen wordt heus niet anders opgevoed dan zijn vriendjes op school. Oké, zijn moeders vertonen een zekere onrust over zijn voorliefde voor musicals, maar hij mag met auto's spelen en ik gok dat hij binnen de drie jaar zijn eerste ruit inschopt, zoals het hoort.
Mensen die kinderen willen, die hebben al de voornaamste voorwaarde vervuld om kinderen te krijgen. Beschamend dat de samenleving hen zoveel in de weg legt. Als de grootste psychopaat van dorp X trouwt met de rottigste trut van stad Y, dan is er geen wet die hen verbiedt om het zoveelste niet echt helemaal gewenste kindje te maken. Het zoveelste gescheurde condoom dat na negen maanden ineens een naam moet krijgen. Wat is er nu op tegen dat homo's en lesbiennes kinderen opvoeden? Sommigen zeggen (alsof dat alleen al niet behoorlijk ongepast was) dat die kinderen dan wellicht ook holebi worden. Potsierlijk, gezien de meeste holebi's toch hetero-ouders hebben. Och, ik weet niet waarom ik de moeite doe om dit allemaal uit te vlooien. Ik wil alleen maar zeggen aan de betogers, dat dit geen betogingen waren tegen holebi's. Ze betoogden tegen alle andere Belgische hetero's die er niet bij waren. De stand is dus 10.361.388 tegen 3.000. Dat lucht ineens ongelooflijk op.
Geert Stadeus is de hoofdredacteur van Snoecks. 'Tegen beter weten in' verschijnt tweewekelijks op woensdag.
Copyright | De Standaard Online 2005