Orakel
26-09-05, 21:30
FBI-methoden sinds 11 september 2001
Oude man met bom
In de oorlog tegen het terrorisme boekt de Amerikaanse justitie resultaten met methoden die in Nederland verboden zijn. Tweehonderd vermeende home grown terroristen zijn inmiddels veroordeeld. Maar of die ook echt kwaad hadden kunnen uitrichten is de vraag. Neem de zaak United States versus Ronald Allen Grecula
DOOR PIETER VAN OS
WASHINGTON – De Nederlandse Irakees Wesam Al D. (alias Osama de Kapper) zit sinds 2 mei vast in de gevangenis van Amersfoort. Hij wordt verdacht van betrokkenheid bij aanslagen op Amerikaanse soldaten in de buurt van Fallujah. Het voornaamste bewijsmateriaal is een door hemzelf opgenomen filmpje. Daarop is te zien hoe hij samen met enkele andere mannen, allen met witte kapmutsen op het hoofd, mijnen verstopt om patrouillerende soldaten mee op te blazen. En ze scheppen daar natuurlijk ook over op. Inmiddels heeft Amerika om uitlevering verzocht.
Daar zal Wesam zeker worden veroordeeld. Want Amerikanen houden van resultaten, ook in de oorlog tegen het terrorisme. Als je de verklaringen van woordvoerders mag geloven, is al vier keer «de nummer drie van Al-Qaeda» opgepakt of doodgeschoten. President Bush verklaarde onlangs dat sinds 11 september 2001 «het onderzoek van de federale inlichtingendiensten tot vierhonderd aanklachten heeft geleid». De helft zou al zijn veroordeeld. Ook minister van Justitie Alberto Gonzales spreekt trots van tweehonderd veroordeelden. Dit blijkt schromelijk overdreven.
Een zorgvuldige analyse, onder meer verricht door New York University, leert dat er in werkelijkheid slechts 39 verdachten werden veroordeeld op verdenking van medeplichtigheid bij het beramen van een terroristische aanslag. De overige 161 veroordeelden werden inderdaad opgepakt na 11 september, maar kregen uiteindelijk lichte straffen voor overtredingen die niets te maken hebben met terreur. Het gaat bijna altijd om schending van de immigratiewetgeving en valse verklaringen.
Ook waren twintig van de tweehonderd veroordeelden betrokken bij fraude met vergunningen voor vrachtwagens, vergelijkbaar met de wetsontduiking van de leiding van Taxi Centrale Amsterdam. Die twintig waren overigens net als Wesam, de voormalige winnaar van een Carlo Boszhard Show, van Iraakse afkomst, waardoor ze nauwelijks opvielen in de categorie «terrorisme».
In Amerika is er weinig verbazing, laat staan ophef over de discrepantie tussen de cijfers van de regering en de universiteit. Het went. Bush beweerde in april immers nog dat Amerika 150.000 Irakezen heeft «opgeleid en toegerust» tot soldaat. Het Amerikaanse leger durft daarentegen maar vijftienhonderd opgeleide Iraakse manschappen de straat op te sturen. Maar met soldaten is het anders dan met terroristen. Van de laatste kun je er niet genoeg oppakken, alleen te weinig.
Vandaar dat de na 9/11 geïntroduceerde terrorismewetgeving, de zogenoemde patriot act, kort na de aanslagen in Londen zonder moeite en nagenoeg ongewijzigd opnieuw – en dit keer permanent – door een meerderheid van de leden van het Huis van Afgevaardigden werd aangenomen. Begrijpelijk is ook dat geen Amerikaan er rouwig om is dat iemand als Iyman Faris achter de tralies verdwijnt, een vrachtwagenchauffeur die met plannen rondliep om Brooklyn Bridge op te blazen. En Ali Timimi, een geestelijk leider die in de staat Virginia moskeegangers opzweepte om naar Pakistan te gaan en vandaar mee te strijden in een heilige oorlog tegen Amerika. Zoals we in Nederland weten: één terrorist kan al een hele natie ontwrichten.
Toch knaagt er iets. Want zelfs onder de 39 overgebleven veroordeelde terroristen zitten merkwaardige, op z’n zachtst gezegd kleurrijke gevallen, waarvan de burger zich kan afvragen of ze kwaad hadden kunnen uitrichten – of dat nu de intentie van de veroordeelden was of niet.
Neem Hemant Lakhani, een Britse textielhandelaar van Indiase afkomst. Twee jaar geleden werd hij opgepakt toen hij probeerde een luchtdoelraket te verkopen aan een FBI-agent die zich voordeed als een Somalische terrorist. Onlangs is de 69-jarige praktiserende hindoe schuldig bevonden. Er hangt hem nu een gevangenisstraf van vijftien jaar boven het hoofd. De Amerikaanse autoriteiten en Associated Press – en dus alle Nederlandse dagbladen – noemen hem een «Britse wapenhandelaar». In werkelijkheid blijkt hij slechts één keer eerder in zijn leven betrokken te zijn geweest bij een wapentransactie. Dat betrof de legale verkoop van elf pantservoertuigen aan de regering van Angola. En het kostte de man destijds bijna drie jaar om die deal rond te krijgen.
Maar het was kort na 11 september tijd om boeven te vangen. Een beroepsverklikker tipte de Amerikaanse geheime dienst. Hij dichtte Hemant de Arabische naam Hemad toe en beweerde dat de man een grote vis is, wiens zaken bij elkaar opgeteld goed zijn voor zo’n vierhonderd miljoen dollar. Hoewel de FBI al snel begreep dat de verklikker overdreef, werd kort na 11 september een onderzoek gestart. Dus nam de «Somalische terrorist» van de FBI contact op met Lakhani en vroeg hem om de raket. Lakhani groef toen zijn eigen graf door te verklaren bewondering te hebben voor Osama bin Laden. In het politieke klimaat van die dagen was dat genoeg: Lakhani hoefde alleen nog maar te worden betrapt.
Na de bespreking met de FBI-agent probeerde hij een jaar lang tevergeefs een leverancier te vinden. Zo fantastisch waren zijn contacten in de internationale wapenhandel niet. Dat duurde de Amerikanen te lang, dus vroegen zij de Russische geheime dienst om Lakhani een draagbare SA18-raket aan te bieden. Daarmee kun je vliegtuigen op vijf kilometer afstand uit de lucht schieten. Dat vond Lakhani prachtig.
Maar hij bleek niet bereid – of in staat – het geld te verzamelen om het eerste exemplaar te kopen, dat een opstapje moest worden naar de aankoop van tweehonderd raketten. Zelfs voor de aanschaf van dit eerste exemplaar schoot de Amerikaanse geheime dienst dus te hulp. Met tachtigduizend dollar Amerikaans belastinggeld kocht Lakhani zijn eerste raket, van Russische geheime agenten, voor geheime agenten uit Amerika.
De Russen hadden het ding al onklaar gemaakt voor de verkoop. De oude Lakhani zag dat niet. Hij bleek überhaupt niet veel te weten van het wapen. Op het filmpje dat de Russische geheime dienst van de verkoop had laten maken, is de oude Indiër te zien terwijl hij de raket aan de verkeerde kant oppakt. De Russen speelden het spel goed mee. Toen hij triomfantelijk in de kamer stond te draaien met het ding verkeerd om op zijn schouder, doken de geheime agenten geschrokken achter de bank.
Inmiddels heeft Lakhani enkele interviews gegeven vanuit de gevangenis. Daarin breekt hij telkens opnieuw in huilen uit. «Ik heb mijn naam te grabbel gegooid», jammert de vegetariër. Zelfs zijn eigen advocaat noemt hem een «idioot». Maar Bush noemde de veroordeling van Lakhani «een goed voorbeeld van wat wij doen om de Amerikaanse burger te beschermen». Vandaar dat Lakhani’s advocaat ook zei: «Vóór 11 september had er nooit zo’n zaak kunnen zijn. In dit geval heeft de regering opgetreden als een brandweerman die eerst de brand aansteekt, daarna aan de alarmbel trekt, dan de mensen redt en daarna roept: wat ben ik een held!»
In Nederland zou het niets zijn geworden met deze zaak. Uitlokking is er niet toegestaan. Infiltratie wel. Sinds de IRT-affaire is die opsporingsmethode geregeld in de BOB, de Wet Bijzondere Opsporingsbevoegdheden. Dus is het begrijpelijk als de zaak-Lakhani wordt afgedaan als een van de «Amerikaanse toestanden». Maar onverschilligheid doet geen recht aan de slachtoffers van terreurdaden. Indach tig toekomstige slachtoffers is er wel iets te zeggen voor «preventieve» gevangenisstraffen zoals die nu in Amerika worden gegeven. Maar gecombineerd met het verlangen resultaten te zien, is het gevaar daarvan ook duidelijk.
Neem het geval Ronald Allen Grecula, een 68-jarige man uit Bangor, Pennsylvania, die op 20 mei werd gearresteerd in Houston, Texas. Een moeilijk geval. Grecula heeft nog minder gedaan dan Lakhani, maar hij was veel van plan. Hij heeft geprobeerd, in de woorden van de aanklager, «een explosief te bouwen en te verkopen aan een geheim agent die zich voordeed als iemand die directe contacten heeft met terreurbeweging Al-Qaeda».
Opnieuw kwam de geheime dienst in actie na een tip. Dit keer van een voormalige cel genoot die samen met Grecula een gevangenisstraf had uitgezeten op Malta. De vermeende terrorist had zijn twee kinderen ontvoerd en naar het eiland gebracht. De kinderen waren toegewezen aan zijn ex-vrouw. Grecula was daar boos over. In de cel had hij opgeschept over zijn kennis en verteld dat hij een uiterst gevaarlijke «warme-fusiebom» kon maken. En dat hij redenen genoeg had om daarmee Amerikanen de dood in te jagen. Daarmee was de celgenoot naar de politie gestapt.
Maar hoe gevaarlijk is deze man, eigenaar van het bedrijfje Polysteel Betterworld Technologies, nu werkelijk? Oordeel zelf. Dat is mogelijk, want de FBI heeft transcripties vrijgegeven van de afgeluisterde gesprekken die Grecula voerde met zijn voormalige celgenoot en twee geheim agenten. Ook de jury moet in de rechtszaak op basis van deze teksten tot een oordeel komen.
«Ik ben wat mensen wel een onderzoeker noemen», zei Grecula op 15 mei tegen een geheim agent van de FBI die zich voordeed als contactpersoon van Al-Qaeda.
Grecula: «Ik heb gewerkt aan nieuwe energietechnologieën. En sommige daarvan noemt men wel ‹exponentieel›. De krachten die daarbij vrijkomen zijn groter dan alles wat vandaag bekend is. Op kernenergie na dan. Kernenergie is natuurlijk krachtiger, maar er is niets wat daar dichter bij in de buurt komt dan dit.»
Oude man met bom
In de oorlog tegen het terrorisme boekt de Amerikaanse justitie resultaten met methoden die in Nederland verboden zijn. Tweehonderd vermeende home grown terroristen zijn inmiddels veroordeeld. Maar of die ook echt kwaad hadden kunnen uitrichten is de vraag. Neem de zaak United States versus Ronald Allen Grecula
DOOR PIETER VAN OS
WASHINGTON – De Nederlandse Irakees Wesam Al D. (alias Osama de Kapper) zit sinds 2 mei vast in de gevangenis van Amersfoort. Hij wordt verdacht van betrokkenheid bij aanslagen op Amerikaanse soldaten in de buurt van Fallujah. Het voornaamste bewijsmateriaal is een door hemzelf opgenomen filmpje. Daarop is te zien hoe hij samen met enkele andere mannen, allen met witte kapmutsen op het hoofd, mijnen verstopt om patrouillerende soldaten mee op te blazen. En ze scheppen daar natuurlijk ook over op. Inmiddels heeft Amerika om uitlevering verzocht.
Daar zal Wesam zeker worden veroordeeld. Want Amerikanen houden van resultaten, ook in de oorlog tegen het terrorisme. Als je de verklaringen van woordvoerders mag geloven, is al vier keer «de nummer drie van Al-Qaeda» opgepakt of doodgeschoten. President Bush verklaarde onlangs dat sinds 11 september 2001 «het onderzoek van de federale inlichtingendiensten tot vierhonderd aanklachten heeft geleid». De helft zou al zijn veroordeeld. Ook minister van Justitie Alberto Gonzales spreekt trots van tweehonderd veroordeelden. Dit blijkt schromelijk overdreven.
Een zorgvuldige analyse, onder meer verricht door New York University, leert dat er in werkelijkheid slechts 39 verdachten werden veroordeeld op verdenking van medeplichtigheid bij het beramen van een terroristische aanslag. De overige 161 veroordeelden werden inderdaad opgepakt na 11 september, maar kregen uiteindelijk lichte straffen voor overtredingen die niets te maken hebben met terreur. Het gaat bijna altijd om schending van de immigratiewetgeving en valse verklaringen.
Ook waren twintig van de tweehonderd veroordeelden betrokken bij fraude met vergunningen voor vrachtwagens, vergelijkbaar met de wetsontduiking van de leiding van Taxi Centrale Amsterdam. Die twintig waren overigens net als Wesam, de voormalige winnaar van een Carlo Boszhard Show, van Iraakse afkomst, waardoor ze nauwelijks opvielen in de categorie «terrorisme».
In Amerika is er weinig verbazing, laat staan ophef over de discrepantie tussen de cijfers van de regering en de universiteit. Het went. Bush beweerde in april immers nog dat Amerika 150.000 Irakezen heeft «opgeleid en toegerust» tot soldaat. Het Amerikaanse leger durft daarentegen maar vijftienhonderd opgeleide Iraakse manschappen de straat op te sturen. Maar met soldaten is het anders dan met terroristen. Van de laatste kun je er niet genoeg oppakken, alleen te weinig.
Vandaar dat de na 9/11 geïntroduceerde terrorismewetgeving, de zogenoemde patriot act, kort na de aanslagen in Londen zonder moeite en nagenoeg ongewijzigd opnieuw – en dit keer permanent – door een meerderheid van de leden van het Huis van Afgevaardigden werd aangenomen. Begrijpelijk is ook dat geen Amerikaan er rouwig om is dat iemand als Iyman Faris achter de tralies verdwijnt, een vrachtwagenchauffeur die met plannen rondliep om Brooklyn Bridge op te blazen. En Ali Timimi, een geestelijk leider die in de staat Virginia moskeegangers opzweepte om naar Pakistan te gaan en vandaar mee te strijden in een heilige oorlog tegen Amerika. Zoals we in Nederland weten: één terrorist kan al een hele natie ontwrichten.
Toch knaagt er iets. Want zelfs onder de 39 overgebleven veroordeelde terroristen zitten merkwaardige, op z’n zachtst gezegd kleurrijke gevallen, waarvan de burger zich kan afvragen of ze kwaad hadden kunnen uitrichten – of dat nu de intentie van de veroordeelden was of niet.
Neem Hemant Lakhani, een Britse textielhandelaar van Indiase afkomst. Twee jaar geleden werd hij opgepakt toen hij probeerde een luchtdoelraket te verkopen aan een FBI-agent die zich voordeed als een Somalische terrorist. Onlangs is de 69-jarige praktiserende hindoe schuldig bevonden. Er hangt hem nu een gevangenisstraf van vijftien jaar boven het hoofd. De Amerikaanse autoriteiten en Associated Press – en dus alle Nederlandse dagbladen – noemen hem een «Britse wapenhandelaar». In werkelijkheid blijkt hij slechts één keer eerder in zijn leven betrokken te zijn geweest bij een wapentransactie. Dat betrof de legale verkoop van elf pantservoertuigen aan de regering van Angola. En het kostte de man destijds bijna drie jaar om die deal rond te krijgen.
Maar het was kort na 11 september tijd om boeven te vangen. Een beroepsverklikker tipte de Amerikaanse geheime dienst. Hij dichtte Hemant de Arabische naam Hemad toe en beweerde dat de man een grote vis is, wiens zaken bij elkaar opgeteld goed zijn voor zo’n vierhonderd miljoen dollar. Hoewel de FBI al snel begreep dat de verklikker overdreef, werd kort na 11 september een onderzoek gestart. Dus nam de «Somalische terrorist» van de FBI contact op met Lakhani en vroeg hem om de raket. Lakhani groef toen zijn eigen graf door te verklaren bewondering te hebben voor Osama bin Laden. In het politieke klimaat van die dagen was dat genoeg: Lakhani hoefde alleen nog maar te worden betrapt.
Na de bespreking met de FBI-agent probeerde hij een jaar lang tevergeefs een leverancier te vinden. Zo fantastisch waren zijn contacten in de internationale wapenhandel niet. Dat duurde de Amerikanen te lang, dus vroegen zij de Russische geheime dienst om Lakhani een draagbare SA18-raket aan te bieden. Daarmee kun je vliegtuigen op vijf kilometer afstand uit de lucht schieten. Dat vond Lakhani prachtig.
Maar hij bleek niet bereid – of in staat – het geld te verzamelen om het eerste exemplaar te kopen, dat een opstapje moest worden naar de aankoop van tweehonderd raketten. Zelfs voor de aanschaf van dit eerste exemplaar schoot de Amerikaanse geheime dienst dus te hulp. Met tachtigduizend dollar Amerikaans belastinggeld kocht Lakhani zijn eerste raket, van Russische geheime agenten, voor geheime agenten uit Amerika.
De Russen hadden het ding al onklaar gemaakt voor de verkoop. De oude Lakhani zag dat niet. Hij bleek überhaupt niet veel te weten van het wapen. Op het filmpje dat de Russische geheime dienst van de verkoop had laten maken, is de oude Indiër te zien terwijl hij de raket aan de verkeerde kant oppakt. De Russen speelden het spel goed mee. Toen hij triomfantelijk in de kamer stond te draaien met het ding verkeerd om op zijn schouder, doken de geheime agenten geschrokken achter de bank.
Inmiddels heeft Lakhani enkele interviews gegeven vanuit de gevangenis. Daarin breekt hij telkens opnieuw in huilen uit. «Ik heb mijn naam te grabbel gegooid», jammert de vegetariër. Zelfs zijn eigen advocaat noemt hem een «idioot». Maar Bush noemde de veroordeling van Lakhani «een goed voorbeeld van wat wij doen om de Amerikaanse burger te beschermen». Vandaar dat Lakhani’s advocaat ook zei: «Vóór 11 september had er nooit zo’n zaak kunnen zijn. In dit geval heeft de regering opgetreden als een brandweerman die eerst de brand aansteekt, daarna aan de alarmbel trekt, dan de mensen redt en daarna roept: wat ben ik een held!»
In Nederland zou het niets zijn geworden met deze zaak. Uitlokking is er niet toegestaan. Infiltratie wel. Sinds de IRT-affaire is die opsporingsmethode geregeld in de BOB, de Wet Bijzondere Opsporingsbevoegdheden. Dus is het begrijpelijk als de zaak-Lakhani wordt afgedaan als een van de «Amerikaanse toestanden». Maar onverschilligheid doet geen recht aan de slachtoffers van terreurdaden. Indach tig toekomstige slachtoffers is er wel iets te zeggen voor «preventieve» gevangenisstraffen zoals die nu in Amerika worden gegeven. Maar gecombineerd met het verlangen resultaten te zien, is het gevaar daarvan ook duidelijk.
Neem het geval Ronald Allen Grecula, een 68-jarige man uit Bangor, Pennsylvania, die op 20 mei werd gearresteerd in Houston, Texas. Een moeilijk geval. Grecula heeft nog minder gedaan dan Lakhani, maar hij was veel van plan. Hij heeft geprobeerd, in de woorden van de aanklager, «een explosief te bouwen en te verkopen aan een geheim agent die zich voordeed als iemand die directe contacten heeft met terreurbeweging Al-Qaeda».
Opnieuw kwam de geheime dienst in actie na een tip. Dit keer van een voormalige cel genoot die samen met Grecula een gevangenisstraf had uitgezeten op Malta. De vermeende terrorist had zijn twee kinderen ontvoerd en naar het eiland gebracht. De kinderen waren toegewezen aan zijn ex-vrouw. Grecula was daar boos over. In de cel had hij opgeschept over zijn kennis en verteld dat hij een uiterst gevaarlijke «warme-fusiebom» kon maken. En dat hij redenen genoeg had om daarmee Amerikanen de dood in te jagen. Daarmee was de celgenoot naar de politie gestapt.
Maar hoe gevaarlijk is deze man, eigenaar van het bedrijfje Polysteel Betterworld Technologies, nu werkelijk? Oordeel zelf. Dat is mogelijk, want de FBI heeft transcripties vrijgegeven van de afgeluisterde gesprekken die Grecula voerde met zijn voormalige celgenoot en twee geheim agenten. Ook de jury moet in de rechtszaak op basis van deze teksten tot een oordeel komen.
«Ik ben wat mensen wel een onderzoeker noemen», zei Grecula op 15 mei tegen een geheim agent van de FBI die zich voordeed als contactpersoon van Al-Qaeda.
Grecula: «Ik heb gewerkt aan nieuwe energietechnologieën. En sommige daarvan noemt men wel ‹exponentieel›. De krachten die daarbij vrijkomen zijn groter dan alles wat vandaag bekend is. Op kernenergie na dan. Kernenergie is natuurlijk krachtiger, maar er is niets wat daar dichter bij in de buurt komt dan dit.»