angkor
27-09-05, 14:47
Koningin der onverschilligheid.
Ooit was Moses Isegawa blij in tolerant Nederland te wonen, maar inmiddels betreurt hij de kille houding tegenover buitenlanders. Niet alleen van de burgers, ook van koningin Beatrix.
Tijd is vaak behoorlijk wreed geweest voor lang dienende leiders, in democratieen, in dictaturen en in koninkrijken. Hij verminkt hun erfenis en vermorst hun beste regeringsdaden op het moment dat ze niet meer in staat zijn tot nieuwe wapenfeiten.
Als ik aan koningin Beatrix denk, wier onderdaan ik de afgelopen vijftien jaar ben geweest, heb ik gemengde gevoelens. Zo veel gemiste kansen! Ze is niet een persoon die veel passie losmaakt. Niet alleen om haar afstandelijkheid, maar ook omdat ze het recht heeft haar gehele leven te regeren als ze dat goed acht. Wat ze ook doet of laat, ze blijft de koningin.
Het is goed boven de politiek te staan, voor een onpartijdigheid te staan die slechts weinigen is gegeven. Het nadeel is echter dat die neutraliteit uiteindelijk verwordt tot onverschilligheid. Je bent heet noch koud, goed noch slecht. Je bent alles en niets. Ik kan niets verzinnen dat ik leuk vind aan de koningin, maar ik kan ook niets noemen dat ik niet leuk aan haar vind. En toch, ze is het staatshoofd.
Ik herinner me nog dat tolerantie het sleutelwoord was in dit koninkrijk. Het was niet een erg bemoedigend woord, maar het was oprecht. Het suggereerde een bereidheid tot het sluiten van compromissen en het opnemen van anderen en hun zienswijzen.
Mensen die aan de onderkant van de samenleving verkeerden, in het bijzonder de illegalen, konden hun toevlucht zoeken onder de vleugels van de tolerantie, werk vinden, hun kinderen naar school sturen en leven zonder de voortdurende angst te worden uitgezet.
Maar binnen vijftien jaar is de tolerantie vergaan tot op zijn bleke beenderen. De boodschap: Nederland is vol en, helaas, naar de redenen van de immigratie wordt nooit gevraagd, noch naar de bijdrage van dit koninkrijk hieraan.
De erosie is zo vergaand dat zelfs mensen die al genaturaliseerd zijn en hun belastingen betalen, problemen ondervinden als ze een vriend uit Oeganda willen uitnodigen voor een vakantie. Ik heb recentelijk de niet benijdenswaardige taak gehad precies dat te moeten doen en er is niets dat me ertoe kan bewegen het nog eens door te maken.
Ik denk dat ik een goed staatsburger ben die zijn plichten vervult. Maar als ik geen vrienden of bekenden op bezoek mag krijgen, vraag ik me af wat het koninkrijk doet voor mij op geestelijk niveau. Daarom denk ik erover te verhuizen, omdat ik me niet kan voorstellen ergens te leven waar slechts acht wordt geslagen op mensen die een Amerikaans of een Europees paspoort bezitten.
Is de koningin werkelijk geinteresseerd in een multiculturele samenleving? Misschien wel, maar ik denk dat ze de woorden van haar overleden echtgenoot ter harte moet nemen, toen hij Europese leiders adviseerde naar Afrika en de rest van de Derde Wereld te luisteren om de problemen op te lossen, problemen waarbij beide kanten betrokken zijn. Het idee dat een partij alle wijsheid in pacht heeft, leidt vaak tot de sociale en politieke puinhoop waarin dit koninkrijk op het moment verkeert.
Een andere belangrijke aanwijzing voor hoe de zaken ineenstorten en de nalatenschap van de koningin corrumperen, is de invoering van de 'identiteitsplicht'.
Vanaf de dag dat ik hier aankwam, hoorde ik het debat over de vraag of Nederlanders nu wel of geen identiteitskaart op zak moesten hebben. De Belgen en de Duitsers hadden hem al decennia. Maar de Nederlanders toonden trots hun opstandigheid. Ik genoot ervan. Het verzet riep het beeld op van een plek waar iemand in vrede kon komen en gaan. In de afgelopen vijftien jaar ben ik nog nooit door de politie aangehouden en om mijn papieren gevraagd. Dat maakte dat ik altijd van dit koninkrijk heb gehouden.
Maar nu is zelfs dat kleine beetje opstandigheid verdwenen, het is nu strafbaar geen identiteitspapieren bij je te dragen.
Veel apologeten beweren dat deze wet de politie zal helpen bij het opsporen van terroristen. Misschien wel, maar misschien ook niet. Het is te laat voor argumenten. Uiteindelijk zal ik gehoorzamen, maar ik zal rouwen om de verscheiden ziel van de opstand, die de Nederlanders onderscheidde van de Duitsers. Nu dit koninkrijk harder optreedt tegen de armen en rechtelozen, denk ik aan wat er gebeurde met koningin Elizabeth. Vroeger leek ze niets fout te kunnen doen. Totdat in de jaren negentig de mensen genoeg van haar begonnen te krijgen. Ze riepen om een republiek en zeiden dat ze eens belasting moest gaan betalen. Ik herinner me nog hoe ik haar op televisie zag, toen ze gedwee beloofde belasting te zullen gaan betalen.
Ik denk niet dat koningin Beatrix zo ruw behandeld zal worden. De mensen haten haar niet, ze haten de domme politici op wie ze stemmen.
Persoonlijk denk ik dat een republiek niet de oplossing is voor de problemen van dit koninkrijk. Maar ik denk dat een te afstandelijke koningin haar kansen verspeelt om haar onderdanen te inspireren, grote kwesties, zoals het milieu, ter harte te nemen. Nederland heeft de smerigste hemel ter wereld. De Koninklijke Shell is berucht om zijn vervuiling, de relaties tussen Europa en Afrika zijn beschamend en de ongelijkheid neemt alleen maar toe. De koningin kan de mensen leren eens verder te kijken dan hun neus lang is - als het niet lukt zelf het goede voorbeeld te geven, dan op zijn minst door ze aan te sporen.
Als het gaat om de multiculturele samenleving heb ik niet de indruk dat de koningin naar alle stemmen luistert. Onder haar bewind zeggen politici domme dingen, kondigen doelloze maatregelen af en voeren twijfelachtige wetten in terwijl ze toekijkt. Toch is zij degene die de macht heeft om over sociale strata heen te spreken. Waarom doet ze dat niet?
Ik hoor haar nog klagen dat de leugen regeert in Nederland. Ik kan daaraan toevoegen dat onverschilligheid haar koninkrijk regeert. Zo hoeft het niet te zijn en het is nog niet te laat om iets te veranderen.
Voor mij maakt een afstandelijke vorst geen vitaal deel uit van haar koninkrijk. Zonder vitaliteit reduceert ze haar statuur en haar functie. Ze is in staat tot meer en beter. Maar wil ze dat ook? De tijd dringt voor hare majesteit, wil haar nalatenschap niet worden overschaduwd door de kansen die ze niet heeft gegrepen.
Moses Isegawa
Copyright: De Volkskrant 24-09-2005
Ooit was Moses Isegawa blij in tolerant Nederland te wonen, maar inmiddels betreurt hij de kille houding tegenover buitenlanders. Niet alleen van de burgers, ook van koningin Beatrix.
Tijd is vaak behoorlijk wreed geweest voor lang dienende leiders, in democratieen, in dictaturen en in koninkrijken. Hij verminkt hun erfenis en vermorst hun beste regeringsdaden op het moment dat ze niet meer in staat zijn tot nieuwe wapenfeiten.
Als ik aan koningin Beatrix denk, wier onderdaan ik de afgelopen vijftien jaar ben geweest, heb ik gemengde gevoelens. Zo veel gemiste kansen! Ze is niet een persoon die veel passie losmaakt. Niet alleen om haar afstandelijkheid, maar ook omdat ze het recht heeft haar gehele leven te regeren als ze dat goed acht. Wat ze ook doet of laat, ze blijft de koningin.
Het is goed boven de politiek te staan, voor een onpartijdigheid te staan die slechts weinigen is gegeven. Het nadeel is echter dat die neutraliteit uiteindelijk verwordt tot onverschilligheid. Je bent heet noch koud, goed noch slecht. Je bent alles en niets. Ik kan niets verzinnen dat ik leuk vind aan de koningin, maar ik kan ook niets noemen dat ik niet leuk aan haar vind. En toch, ze is het staatshoofd.
Ik herinner me nog dat tolerantie het sleutelwoord was in dit koninkrijk. Het was niet een erg bemoedigend woord, maar het was oprecht. Het suggereerde een bereidheid tot het sluiten van compromissen en het opnemen van anderen en hun zienswijzen.
Mensen die aan de onderkant van de samenleving verkeerden, in het bijzonder de illegalen, konden hun toevlucht zoeken onder de vleugels van de tolerantie, werk vinden, hun kinderen naar school sturen en leven zonder de voortdurende angst te worden uitgezet.
Maar binnen vijftien jaar is de tolerantie vergaan tot op zijn bleke beenderen. De boodschap: Nederland is vol en, helaas, naar de redenen van de immigratie wordt nooit gevraagd, noch naar de bijdrage van dit koninkrijk hieraan.
De erosie is zo vergaand dat zelfs mensen die al genaturaliseerd zijn en hun belastingen betalen, problemen ondervinden als ze een vriend uit Oeganda willen uitnodigen voor een vakantie. Ik heb recentelijk de niet benijdenswaardige taak gehad precies dat te moeten doen en er is niets dat me ertoe kan bewegen het nog eens door te maken.
Ik denk dat ik een goed staatsburger ben die zijn plichten vervult. Maar als ik geen vrienden of bekenden op bezoek mag krijgen, vraag ik me af wat het koninkrijk doet voor mij op geestelijk niveau. Daarom denk ik erover te verhuizen, omdat ik me niet kan voorstellen ergens te leven waar slechts acht wordt geslagen op mensen die een Amerikaans of een Europees paspoort bezitten.
Is de koningin werkelijk geinteresseerd in een multiculturele samenleving? Misschien wel, maar ik denk dat ze de woorden van haar overleden echtgenoot ter harte moet nemen, toen hij Europese leiders adviseerde naar Afrika en de rest van de Derde Wereld te luisteren om de problemen op te lossen, problemen waarbij beide kanten betrokken zijn. Het idee dat een partij alle wijsheid in pacht heeft, leidt vaak tot de sociale en politieke puinhoop waarin dit koninkrijk op het moment verkeert.
Een andere belangrijke aanwijzing voor hoe de zaken ineenstorten en de nalatenschap van de koningin corrumperen, is de invoering van de 'identiteitsplicht'.
Vanaf de dag dat ik hier aankwam, hoorde ik het debat over de vraag of Nederlanders nu wel of geen identiteitskaart op zak moesten hebben. De Belgen en de Duitsers hadden hem al decennia. Maar de Nederlanders toonden trots hun opstandigheid. Ik genoot ervan. Het verzet riep het beeld op van een plek waar iemand in vrede kon komen en gaan. In de afgelopen vijftien jaar ben ik nog nooit door de politie aangehouden en om mijn papieren gevraagd. Dat maakte dat ik altijd van dit koninkrijk heb gehouden.
Maar nu is zelfs dat kleine beetje opstandigheid verdwenen, het is nu strafbaar geen identiteitspapieren bij je te dragen.
Veel apologeten beweren dat deze wet de politie zal helpen bij het opsporen van terroristen. Misschien wel, maar misschien ook niet. Het is te laat voor argumenten. Uiteindelijk zal ik gehoorzamen, maar ik zal rouwen om de verscheiden ziel van de opstand, die de Nederlanders onderscheidde van de Duitsers. Nu dit koninkrijk harder optreedt tegen de armen en rechtelozen, denk ik aan wat er gebeurde met koningin Elizabeth. Vroeger leek ze niets fout te kunnen doen. Totdat in de jaren negentig de mensen genoeg van haar begonnen te krijgen. Ze riepen om een republiek en zeiden dat ze eens belasting moest gaan betalen. Ik herinner me nog hoe ik haar op televisie zag, toen ze gedwee beloofde belasting te zullen gaan betalen.
Ik denk niet dat koningin Beatrix zo ruw behandeld zal worden. De mensen haten haar niet, ze haten de domme politici op wie ze stemmen.
Persoonlijk denk ik dat een republiek niet de oplossing is voor de problemen van dit koninkrijk. Maar ik denk dat een te afstandelijke koningin haar kansen verspeelt om haar onderdanen te inspireren, grote kwesties, zoals het milieu, ter harte te nemen. Nederland heeft de smerigste hemel ter wereld. De Koninklijke Shell is berucht om zijn vervuiling, de relaties tussen Europa en Afrika zijn beschamend en de ongelijkheid neemt alleen maar toe. De koningin kan de mensen leren eens verder te kijken dan hun neus lang is - als het niet lukt zelf het goede voorbeeld te geven, dan op zijn minst door ze aan te sporen.
Als het gaat om de multiculturele samenleving heb ik niet de indruk dat de koningin naar alle stemmen luistert. Onder haar bewind zeggen politici domme dingen, kondigen doelloze maatregelen af en voeren twijfelachtige wetten in terwijl ze toekijkt. Toch is zij degene die de macht heeft om over sociale strata heen te spreken. Waarom doet ze dat niet?
Ik hoor haar nog klagen dat de leugen regeert in Nederland. Ik kan daaraan toevoegen dat onverschilligheid haar koninkrijk regeert. Zo hoeft het niet te zijn en het is nog niet te laat om iets te veranderen.
Voor mij maakt een afstandelijke vorst geen vitaal deel uit van haar koninkrijk. Zonder vitaliteit reduceert ze haar statuur en haar functie. Ze is in staat tot meer en beter. Maar wil ze dat ook? De tijd dringt voor hare majesteit, wil haar nalatenschap niet worden overschaduwd door de kansen die ze niet heeft gegrepen.
Moses Isegawa
Copyright: De Volkskrant 24-09-2005