Bekijk Volledige Versie : 'Bush treuzelt met reconstructie Katrina-gebied'
WASHINGTON - De Amerikaanse president Bush is extreem langzaam met het realiseren van de plannen voor de reconstructie van het gebied dat getrofen is door de orkaan Katrina. Bush ontvouwde twee weken na de orkaan verscheidene plannen die de regio er snel bovenop moesten helpen. Een maand later echter blijkt de federale regering nauwelijks leiding te geven aan de heropbouw, zo schreef maandag de krant Los Angeles Times.
Washington heeft ook moeite de miljarden dollars uit te geven die het van het Congres voor de lediging van de eerste nood toegewezen heeft gekregen.
Over het gebrek aan actie van de federale overheid maken zich niet alleen Democratische politici, maar ook verscheidene vooraanstaande leden van Bush's Republikeinse Partij ernstige zorgen, aldus de krant.
Marktwerking
Volgens verscheidene Congresleden worden Bush en zijn regering ernstig gehinderd door hun vaste overtuiging dat marktwerking ver te prefereren is boven optreden van de overheid. Door de kritiek op het trage optreden van de overheid vlak na Katrina voelde Bush zich genoodzaakt reconstructieplannen te presenteren en het beeld op te roepen dat de federale overheid zich actief voor het getroffen gebied zal inzetten.
Maar volgens de Los Angeles Times werd het Witte Huis al snel teruggefloten door Conservatieve Republikeinen in het Amerikaanse Congres. Bush wil ook voorkomen dat hij de indruk wekt dat Washington het beter weet dan de lokale autoriteiten.
Frustraties
Het idee van de regering dat het "initiatief van onderaf" moet komen, brengt in dit geval alleen "verwarring, inefficiëntie en bureaucratische frustraties" met zich mee, zo verklaarde de Republikeinse Senator Gregg in de Los Angeles Times.
Gregg stelde samen met de Democratische senator Kennedy een plan op voor de oprichting van een agentschap die de toewijzing van federale fondsen moet coördineren. Bush wees het voorstel van de hand.
Initiatief
Andere lokale Republikeinen wijzen erop dat er van sommige gemeenschappen zo weinig over is na Katrina, dat er van lokaal initiatief nauwelijks sprake kan zijn. "Er is niets meer, geen brandweer, geen school, geen winkel waar je een brood kan kopen", aldus de Republikeinse Afgevaardigde Baker.
"De vraag is wat moet er als eerste worden hersteld?" De federale regering hoopt door het geven van onder meer belastingsvoordelen dat de bewoners dat vraagstuk zelf oplossen.
nu.nl
Een aantal zinnen/stukken vielen me op uit dit artikel:
Washington heeft ook moeite de miljarden dollars uit te geven die het van het Congres voor de lediging van de eerste nood toegewezen heeft gekregen.
Die moeite hebben ze uiteraard niet met het bekostigen van oorlogstuig. Beetje flauw, maar wel waar. Amerika, hét land van de bling bling, volgens mij heeft Washington meer moeite met het stellen van prioriteiten en dan vooral een humane kijk op prioriteiten.
Marktwerking
Volgens verscheidene Congresleden worden Bush en zijn regering ernstig gehinderd door hun vaste overtuiging dat marktwerking ver te prefereren is boven optreden van de overheid. Door de kritiek op het trage optreden van de overheid vlak na Katrina voelde Bush zich genoodzaakt reconstructieplannen te presenteren en het beeld op te roepen dat de federale overheid zich actief voor het getroffen gebied zal inzetten.
Maar volgens de Los Angeles Times werd het Witte Huis al snel teruggefloten door Conservatieve Republikeinen in het Amerikaanse Congres.
Vaste overtuiging, marktwerking, Conservatieve Republikeinen, somt het probleem wel aardig op geloof ik zo.
Bush wil ook voorkomen dat hij de indruk wekt dat Washington het beter weet dan de lokale autoriteiten.
Dat hoeft hij voor een groot deel niet te voorkomen, ik denk dat een belangrijke meerderheid van de getroffenen zelf wel tot een conclusie is gekomen wat Washington wel en niet beter weet en beter of slechter kan.
Frustraties
Het idee van de regering dat het "initiatief van onderaf" moet komen, brengt in dit geval alleen "verwarring, inefficiëntie en bureaucratische frustraties" met zich mee, zo verklaarde de Republikeinse Senator Gregg in de Los Angeles Times.
Dus een argument om overheidsoptreden te preferen boven marktwerking en een 'safe yourself' promotie. Waarom droppen ze niet gewoon reddingsboeien uit een helikopter en zijn ze meteen pleite, past meer bij ze.
Gregg stelde samen met de Democratische senator Kennedy een plan op voor de oprichting van een agentschap die de toewijzing van federale fondsen moet coördineren. Bush wees het voorstel van de hand.
Bush werd gezegd het voorstel van de hand te wijzen door stinkendrijke senatoren die er niets in zagen hun eigen bedrijven de dupe te laten worden door via overheidswege een oplossing te zoeken. Geld moet rollen. Het is zwemmen of verzuipen. Met of zonder handicap.
De vraag is wat moet er als eerste worden hersteld?" De federale regering hoopt door het geven van onder meer belastingsvoordelen dat de bewoners dat vraagstuk zelf oplossen.
Ja, dat is hetzelfde als een filosoof die gaat zitten nadenken hoe die iemand het beste van een verdrinkingsdood kan redden, ondertussen tikt de tijd van die andere hevig door. Begin gewoon, alleen zo schep je orde in de chaos.
Belastingsvoordelen? Om op te lossen wat er als eerst moet worden hersteld? Ik noem dit een sterk staaltje van kapitaal-liberalistische afwimpeling van je verantwoordelijkheden. Maar jah, de overheid is er slechts 'to serve and protect', law and order, weldadigheid en zorg zijn niet bestaande woorden in het Conservatief Republikeinse Woordenboek.
Bron: nu.nl
Gregg stelde samen met de Democratische senator Kennedy een plan op voor de oprichting van een agentschap die de toewijzing van federale fondsen moet coördineren. Bush wees het voorstel van de hand.
Senatu deliberante perit Saguntum - terwijl de senaat beraadslaagt gaat Saguntum te gronde (naar Livius, Ab Urbe condita XXI, 7, 1)
Geplaatst door Gnosis
Maar jah, de overheid is er slechts 'to serve and protect', law and order, weldadigheid en zorg zijn niet bestaande woorden in het Conservatief Republikeinse Woordenboek.
Yep. Zie hier hét grote verschil in de gedachte rol van de overheid in de US en in Nederland.
_h4T3D_sE7eN
17-10-05, 13:59
Liefdadigheid is voor sukkels! (klik) (http://www.elqalem.com/elqalem/aspx/template.aspx?item_id=312&category_id=46&group_id=5)
De orkaan Katrina heeft vele Amerikanen bewogen om meer dan $700 miljoen aan liefdadigheid te schenken, volgens de “Chronicle of Philanthropy”.
Ik grinnik: zoveel sukkels, zo weinig vooruitzicht.
De Amerikaanse overheid heeft haar basisverantwoordelijkheden sinds de jaren ’80 ontlopen, toen Ronald Reagan wereldwijd aan ons allemaal zijn profetie verkocht: de zieke, zwakzinnige, financieel minderbedeelde en ongelukkige burger diende niet langer te rekenen op de regering maar steun te verwachten en daarmee hun lot leggende in de handen van de donateurs van private liefdadigheidsorganisaties.
De Katrina-ramp, welke een geraamde schade van $100 tot $125 biljoen opleverde, markeert min of meer de gevolgen dankzij de mentaliteit van wijlen Ronald Reagan, om in dit soort gevallen een beroep te doen op de private bronnen van wanhoopsgeld.
Het Amerikaanse Rode Kruis leidt de post-Katrina ‘sweepstakes’ met een begroting die het record van na 9/11 nadert, te weten $534 miljoen. Maar volgens Rode Kruis-woordvoerster Sheila Graham vertelde het AP Bulletin dat ze nog eens een half biljoen dollar nodig hebben om alleen al voor de komende weken hulp te kunnen bieden aan de duizenden Katrina-slachtoffers die zichzelf verspreidden over 675 opvangtehuizen in 23 staten.
Shelley Borysiewicz van de “Catholic Charities USA”, die tot nu toe $7 miljoen hebben verzameld, blijven dan ook doorgaan met het verzamelen van donaties: "We willen niet dat mensen de focus verliezen van het feit dat dit herstel nog jaren in beslag zal nemen en we zullen er moeten zijn om ook de mensen die buiten de regelgeving vallen en in een isolement dreigen te komen”.
Welke regelgeving, in Godsnaam?! Waarom moeten de mensen die hun bezittingen zijn kwijtgeraakt nou opgevangen worden in privé-huizen, het zijn nota bene de Verenigde Staten van Amerika, niet Mali, for crying out loud! Je zou denken dat de mogelijkheden voldoende aanwezig zijn maar de realiteit wijst uit dat de Amerikaanse regering intern de zaken verre van op orde heeft, maar what else is new? Er is maar 1 reden waarom de Katrina-slachtoffers geen hulp krijgen van de regering: omdat de regering gewoonweg weigert!
Het Rode Kruis laat dan ook luie, incompetente en corrupte politici lopen en de donoren doen in principe hetzelfde. Het is eigenlijk belachelijk, maar de wereldgemeenschap moet er steeds maar weer aan worden herinnerd dat de VS niet alleen 1 van rijkste landen is maar ook de gemeenschap is met de meeste welvaart die ooit heeft bestaan. De VS-regering zou makkelijk de rekening kunnen oppakken voor de mensen die geteisterd worden door slecht weer, mits hulp bieden aan die mensen ook maar prioriteit zou hebben. Dat geldt dan dubbel voor Katrina-slachtoffers, een ramp waarvan de ‘aftermath’ volledig te verwijten valt aan de bewuste incompetentie om de geraamde behoefte aan de $50 miljoen die nodig is om de slachtoffers op weg te helpen de stad weder op te bouwen. Voor de regeringsleiders heeft de oorlog in Irak zoveel prioriteit, waarvan de “Congressional Budget Office” verwacht dat deze in 2010 een slordige $600 biljoen zal hebben gekost. Dat is al zo’n beetje 4 of 5 Katrina’s, terwijl Irak ook de plaats is waar veel van het geld uit de noodfondsen van het land naartoe is gegaan. Omdat rijke mensen altijd een politieke prioriteit zijn, zijn hun belastingen al berekend tot op een bedrag van $4 triljoen, bekeken over 1 decennium. Dat is het equivalent van 32 Katrina’s. Zo bezorgd zijn de ‘volksvertegenwoordigers’ ondertussen, dat zij al uitkijken naar wie de volgende rijke dooie zal zijn. Dit is precies de reden waarom zij al uitgaan van de vermogensbelastingen, jaarlijks een slordige $75 biljoen, en daarom een jaarlijkse Katrina zouden kunnen hebben. Maar er wordt niets mee gedaan, want de VS zijn druk bezig hun internationale status te herpositioneren.
Economen zoals Milton Friedman schreeuwen dan wel heel hard “honger het beest uit” maar terwijl de maatschappelijke organisaties en hulpfondsen op dieet worden gezet, zwijnen de rijke gemeneriken meer dan ooit.
Rampbestrijding is veel te belangrijk om over te laten aan private fondsenwervers, met hun eigen structurele kosten die zij moeten maken om in ieder geval fondsen te kunnen werven, hun administratieve overheadkosten te bekostigen (9% van de begroting van het Rode Kruis) en daarbij hun kromme, parochiale en semi-religieuze agenda’s uit te voeren, die niets te wensen overlaten, mits bekend bij het grote publiek. ‘Het is gewoonweg veel te duur en laat de slachtoffers om die reden alleen al maar lekker stikken’, lijkt het motto.
Tenslotte, als de vloed in New Orleans is teruggekeerd naar het oude niveau en alle buurten en wijken in die stad weer ‘droog’ staan, mogen de grotere fondsenwervers van groot geluk spreken als ze ook maar 1% van de totale schadepost weten in te zamelen. Het Congres, de realiteit erkennende dat de enige federale inmenging die beschikbaar is om deze calamiteit tegen te gaan in de handen van de president ligt, heeft zelfs nog een ‘potje’ met $58 biljoen – meer dan 70 keer het bedrag dat tot nu toe is ingezameld door liefdadigheidsorganisaties – staat pal achter Bush, wanneer die roept dat dit tot het laatste moment beschikbaar blijft om als ‘aanbetaling’ te laten fungeren, mochten de ‘charity nerds’ niet tijdig over de brug komen met het benodigde geld. Tot die tijd ligt de prioriteit voor die $58 biljoen in de Gulf of Mexico. Niet gek, wetende dat olie de grote passie is van de huidige president van de VS.
Een cheque uitschrijven naar de liefdadigheidsorganisaties is niet alleen een goedkeuring voor incompetent overheidsbestuur. Het is maar een druppel, vergeleken bij wat je nog zult moeten ophoesten na de waarschijnlijk binnenkort te verhogen belastingen, als gevolg van de Katrina-ramp, omdat de overheid weigert de reeds beschikbare fondsen aan te spreken ten behoeve van haar burgers. Toegegeven, in termen van populariteit en de waarschijnlijkheid van succes, is het geven van geld vergelijkbaar met de campagnevoering voor gratis puppies. De impuls om te doneren ligt verankerd in ons meest menselijk onderbewustzijn. Nadat we de ‘New Orleaniëns’ zagen sterven van dorst, ziekten en anarchistisch geweld omdat de Bush-regering door gebrek aan interesse weinig competent overkwam, gingen miljoenen mensen overstag en deden we wat we konden: een cheque uitschrijven of massaal de PayPal-knop op je internetexplorer zoeken. Tragisch genoeg, is die vrijgevigheid de toezegging dat de mindset van de sinistere ideologieën die dus achter het idee staan dat overheden, in gevallen van rampen van het formaat Katrina, in het allerlaatste geval pas in de bres moeten springen voor de gedupeerden.
Het is een mindset die van de gevolgen van Katrina een soort van 2e holocaust hebben gemaakt, dankzij officiële antirespons. En daarmee schrijft men een goedkeuring uit naar overheden om in vervolgrampen hetzelfde scenario te hanteren: de overheid komt op de laatste plaats, betreffende hulpverlening. In eerste instantie moeten mensen elders in de wereld diep in de buidel tasten alvorens de overheid in beweging komt. Want oorlogsvoering is belangrijker voor deze ‘corporate politic-maggets’.
Dit wetende, lijkt het mij dus de hoogste tijd om ‘het echte beest uit te hongeren’: private liefdadigheidsorganisaties die (mis)(ge)bruikt worden door de overheid om de afstand tussen overheidsverplichtingen jegens de burger en de burger zelf in stand te houden.
©
Iemand wel eens in New Orleans geweest?
Ik een keer, en kan je verzekeren dat drie dagen meer dan genoeg is. 't Is een vochtige, warme stinkbende.
Een aantal van de mensen die New Orleans/Louisiane kuststrook ontvlucht zijn willen terug. Maar van wat ik hoor en in de kranten lees, denken de meesten er niet over om terug te gaan.
Vandaar dat het de vraag is of het de moeite waard is alles op te bouwen zoals het was. Wellicht heeft het meer zin om te investeren in gebieden waar de gevluchten wel willen wonen.