Juliette
25-10-05, 15:54
WAAR zijn Geert Bourgeois en Peter Verlinden als we ze nodig hebben? Verlinden moest al lang naar Pakistan zijn afgereisd. Avond na avond had hij ons daar, staande tussen het puin, in de regen en de kou, via het journaal moeten berichten over de barre gevolgen van de aardbeving die een flink stuk van Kasjmir heeft platgelegd. Hij is nu al meer dan twee weken te laat. Al zou zijn stem af en toe wel een beetje trillen, niet alleen van de emotie over alle ellende die hij daar moet aanschouwen, maar ook als gevolg van de naschokken waar maar geen eind aan komt.
En Bourgeois hoorde al lang persoonlijk, spijkers tussen de lippen, de decors aan het timmeren te zijn voor een grote benefietshow op tv. Die zou de Vlamingen ertoe moeten brengen om nog eens wat kleingeld in hun buidel bijeen te schrapen voor de reddingsacties, want er zijn tenslotte nog altijd duizenden mensenlevens in gevaar. Van dat kleingeld moet vast nog wat overblijven, zelfs al heeft iedereen zaterdag nog maar pas mee een gooi gedaan naar de miljoenenpot van de Lotto.
Het zou trouwens goed zijn voor zijn politieke toekomst (en ook voor zijn ego) mocht Bourgeois eindelijk eens uit zijn eeuwige dommel wakker schieten. Tenslotte vindt hij zelf de tsunami-actie 1212 nog altijd het mooiste moment uit zijn carrière als minister van Ontwikkelingssamenwerking. Waarop wacht hij dan om die succesformule weer uit te kast te halen? Hij zei het een paar maanden geleden nog in deze krant, hoe geweldig hij het nog altijd vindt ,,dat we in korte tijd samen met alle media zoveel gemobiliseerd hebben in Vlaanderen".
En niet alleen in Vlaanderen. '1212' heeft toen over het hele land 52 miljoen euro opgebracht, ofte 5,2 euro per Belg. Kom, dat zijn drie pintjes als u een niet al te chic café pleegt op te zoeken, qua opoffering valt dat best mee.
De aardbeving in Kasjmir is misschien nog erger dan de tsunami, zeggen de experts van de Verenigde Naties, maar dat lijkt ons collectief onberoerd te laten. De reden? Tja, omdat de Vlamingen, anders dan naar het Thaise Phuket, daar niet zo vaak met vakantie gaan, zeker? En de tsunami had Phuket al relatief veel minder erg getroffen dan Atjeh of Sri Lanka. Of omdat er ook niet meteen voor veel Vlaamse slachtoffers moet worden gevreesd? Of het zouden die paar Pakistaanse asielzoekers uit Antwerpen moeten zijn, die daar om geheimzinnige redenen af en toe naartoe schijnen te trekken.
En vooral, de televisie is er niet bij. ,,Bijstandsverleners willen eerst de beelden zien van de aan honger stervende kinderen voordat ze geven", zei een kinderarts vorige zaterdag nog in deze krant. Dat ging niet over Kasjmir, maar over Malawi, waar een hongersnood in aantocht is en waar dus heel wat lijden en ellende relatief gemakkelijk te voorkomen is. Maar helaas, de beelden zijn er nog niet en het is zelfs nog zeer de vraag of die er ooit zullen komen als de ramp zich daar zal voltrekken. Want Malawi, wie van bij ons gaat daar nu met vakantie? Konden ze daar niet wat fraaie stranden of natuurparken hebben?
Dus: pech, kindjes uit Malawi. Sorry, eerst op tv komen en flink miserabel zijn, dan pas centen.
Misschien is het een beetje cynisch om het zo te zeggen. Maar toch niet echt. Het ware cynisme ligt elders: dat we zonder meer aannemen dat het zo werkt. En zo werkt het inderdaad. Wat niet weet (of niet wil weten), niet deert. Het probleem is dat we ons iets te gretig tonen om dat mechanisme te aanvaarden als excuus, als balsem voor onze gekwelde ziel. Dat gebeurt er wanneer we ons geweten uitbesteden aan anderen, in dit geval tv-makers.
Trouwens, van ethische outsourcing gesproken. Toch eens checken of Bono er ons niet op gewezen heeft dat hier wat aan de hand is. Nee, daar heeft Bono ons niet op gewezen.
En met de televisie is het dan ook nog niet om het even. Want van sommige berichtgeving, verlos ons, Heer. Vorige week dinsdag: een expert legde in het journaal op Eén nog eens uit, de wanhoop nabij, hoe vreselijk het daar is gesteld in Kasjmir. Ach, een expert. Lusten wij niet. Geeuwgeeuw, snel gezapt naar VTM. Daar was net het nieuws bezig, waar ze ook een item hadden over de gevolgen van de aardbeving. Het bericht begon met zoiets als: er komt almaar meer goed nieuws uit Kasjmir. Qué ? Het ging erover dat een baby als bij wonder levend en wel vanonder het puin was gehaald. Ach, dan is het daar toch goed gekomen.
Ziedaar de perversie van de human interest televisie, 'dicht bij de mensen' ongetwijfeld, weg met die vervelende geleerden en andere van elke emotionele intelligentie gespeende experts met al hun abstracties. Het resultaat is wel dat het kleine, zogezegd menselijke verhaal in dit geval het brede overzicht van wat er werkelijk aan de hand is, het leven zoals het is dus, volledig maskeerde en zelfs omdraaide.
Want al is die baby nu vanonder het puin gehaald, nog altijd kunnen wij niet met een gerust gemoed naar bed. Helaas voor ons, maar nog veel meer helaas voor die mensen in Pakistan. Misschien moeten we daar maar eens vaker met vakantie gaan.
Marc Reynebeau
Copyright De Standaard Online
En Bourgeois hoorde al lang persoonlijk, spijkers tussen de lippen, de decors aan het timmeren te zijn voor een grote benefietshow op tv. Die zou de Vlamingen ertoe moeten brengen om nog eens wat kleingeld in hun buidel bijeen te schrapen voor de reddingsacties, want er zijn tenslotte nog altijd duizenden mensenlevens in gevaar. Van dat kleingeld moet vast nog wat overblijven, zelfs al heeft iedereen zaterdag nog maar pas mee een gooi gedaan naar de miljoenenpot van de Lotto.
Het zou trouwens goed zijn voor zijn politieke toekomst (en ook voor zijn ego) mocht Bourgeois eindelijk eens uit zijn eeuwige dommel wakker schieten. Tenslotte vindt hij zelf de tsunami-actie 1212 nog altijd het mooiste moment uit zijn carrière als minister van Ontwikkelingssamenwerking. Waarop wacht hij dan om die succesformule weer uit te kast te halen? Hij zei het een paar maanden geleden nog in deze krant, hoe geweldig hij het nog altijd vindt ,,dat we in korte tijd samen met alle media zoveel gemobiliseerd hebben in Vlaanderen".
En niet alleen in Vlaanderen. '1212' heeft toen over het hele land 52 miljoen euro opgebracht, ofte 5,2 euro per Belg. Kom, dat zijn drie pintjes als u een niet al te chic café pleegt op te zoeken, qua opoffering valt dat best mee.
De aardbeving in Kasjmir is misschien nog erger dan de tsunami, zeggen de experts van de Verenigde Naties, maar dat lijkt ons collectief onberoerd te laten. De reden? Tja, omdat de Vlamingen, anders dan naar het Thaise Phuket, daar niet zo vaak met vakantie gaan, zeker? En de tsunami had Phuket al relatief veel minder erg getroffen dan Atjeh of Sri Lanka. Of omdat er ook niet meteen voor veel Vlaamse slachtoffers moet worden gevreesd? Of het zouden die paar Pakistaanse asielzoekers uit Antwerpen moeten zijn, die daar om geheimzinnige redenen af en toe naartoe schijnen te trekken.
En vooral, de televisie is er niet bij. ,,Bijstandsverleners willen eerst de beelden zien van de aan honger stervende kinderen voordat ze geven", zei een kinderarts vorige zaterdag nog in deze krant. Dat ging niet over Kasjmir, maar over Malawi, waar een hongersnood in aantocht is en waar dus heel wat lijden en ellende relatief gemakkelijk te voorkomen is. Maar helaas, de beelden zijn er nog niet en het is zelfs nog zeer de vraag of die er ooit zullen komen als de ramp zich daar zal voltrekken. Want Malawi, wie van bij ons gaat daar nu met vakantie? Konden ze daar niet wat fraaie stranden of natuurparken hebben?
Dus: pech, kindjes uit Malawi. Sorry, eerst op tv komen en flink miserabel zijn, dan pas centen.
Misschien is het een beetje cynisch om het zo te zeggen. Maar toch niet echt. Het ware cynisme ligt elders: dat we zonder meer aannemen dat het zo werkt. En zo werkt het inderdaad. Wat niet weet (of niet wil weten), niet deert. Het probleem is dat we ons iets te gretig tonen om dat mechanisme te aanvaarden als excuus, als balsem voor onze gekwelde ziel. Dat gebeurt er wanneer we ons geweten uitbesteden aan anderen, in dit geval tv-makers.
Trouwens, van ethische outsourcing gesproken. Toch eens checken of Bono er ons niet op gewezen heeft dat hier wat aan de hand is. Nee, daar heeft Bono ons niet op gewezen.
En met de televisie is het dan ook nog niet om het even. Want van sommige berichtgeving, verlos ons, Heer. Vorige week dinsdag: een expert legde in het journaal op Eén nog eens uit, de wanhoop nabij, hoe vreselijk het daar is gesteld in Kasjmir. Ach, een expert. Lusten wij niet. Geeuwgeeuw, snel gezapt naar VTM. Daar was net het nieuws bezig, waar ze ook een item hadden over de gevolgen van de aardbeving. Het bericht begon met zoiets als: er komt almaar meer goed nieuws uit Kasjmir. Qué ? Het ging erover dat een baby als bij wonder levend en wel vanonder het puin was gehaald. Ach, dan is het daar toch goed gekomen.
Ziedaar de perversie van de human interest televisie, 'dicht bij de mensen' ongetwijfeld, weg met die vervelende geleerden en andere van elke emotionele intelligentie gespeende experts met al hun abstracties. Het resultaat is wel dat het kleine, zogezegd menselijke verhaal in dit geval het brede overzicht van wat er werkelijk aan de hand is, het leven zoals het is dus, volledig maskeerde en zelfs omdraaide.
Want al is die baby nu vanonder het puin gehaald, nog altijd kunnen wij niet met een gerust gemoed naar bed. Helaas voor ons, maar nog veel meer helaas voor die mensen in Pakistan. Misschien moeten we daar maar eens vaker met vakantie gaan.
Marc Reynebeau
Copyright De Standaard Online