rafiq
02-11-05, 09:51
Hirsi Ali: wat ik had willen zeggen
Vandaag wordt de moord op Theo van Gogh herdacht. Ayaan Hirsi Ali kon niet bij de begrafenis zijn. Nu is ze wel bij de plechtigheid, maar spreekt niet. Bijgaand wat ze toen en nu had willen zeggen.
VVD-politica spreekt niet op herdenking van de moord op Theo van Gogh
‘Lieve Theo,
Je werd op een kille novemberochtend vermoord.
Een week later werd je gecremeerd en ik was er niet. Ik had er zo graag bij willen zijn. Ik had je willen toespreken.
Ik had je willen zeggen dat je stout was. Dat je met opzet mensen kwetste en schoffeerde. Dat je plezier had in het uitdagen van je dierbaren en het grieven van je tegenstanders. Ik had je willen zeggen dat je precies wist wat je zei en wat de impact van je woorden was. Je kende de gevolgen:
– je raakte vrienden kwijt;
– je werk werd vaak geweigerd door redacties;
– mensen scholden terug;
– een enkeling daagde je voor de rechter.
Maar één ding was zeker: vóór de komst van de politieke islam naar Nederland was het ondenkbaar dat iemand in dit land jou om jouw woorden zou hebben vermoord.
Ik had op die 9de november tegen de aanwezigen willen zeggen dat je de dreiging van de islam heel goed aanvoelde. Niet zozeer voor jouzelf, maar voor Nederland. Je had je heftig verzet tegen de ijzeren ring van politieke correctheid, die rond de islam in Nederland was gelegd. Je was namelijk bang dat die angstige benadering juist geweld in de hand zou werken. Je kreeg op een heel wrede manier gelijk.
Ik had die dag willen vertellen dat je Submission niet hebt gemaakt uit een drang om te provoceren, hoe sterk die drang bij jou ook vaak was. In dit geval waren jouw motieven anders. Deze film heb je gemaakt om het leed van moslimvrouwen zichtbaar te maken. Je hebt je talent als regisseur ten dienste gesteld van deze vrouwen. Een nobele daad die door velen niet als zodanig is begrepen.
Jouw dierbaren hebben je de mogelijke risico’s voorgehouden. Maar je stelde je op een principieel standpunt. Het was jouw overtuiging dat de vrijheid van meningsuiting het grootste goed is. Jij zei: liever dood dan monddood. Wie had kunnen denken dat het werkelijk je dood zou worden.
Vanmiddag, een jaar na de moord, ben ik wél aanwezig, maar ik zal niet spreken. Ik zal naar je vader luisteren. Ik zou je opnieuw willen toespreken maar dat doe ik niet. Ik wil de burgemeester van Amsterdam niet in verlegenheid brengen. Hij hecht zeer aan de interetnische verhoudingen in de stad. Mijn aanwezigheid bij jouw herdenking is al verstorend genoeg voor de relatie tussen moslims en niet-moslims. Wie weet wat mijn woorden zouden kunnen aanrichten.’
Het afgelopen jaar, lieve Theo, is er veel gesproken over jou en de moord op jou. Het is wereldnieuws geworden. De reacties in de media verschilden niet veel van die op de aanslagen van 11 september in New York en Washington. Velen keurden de moord op zichzelf af, net zoals de aanslagen van toen, maar plakten achter elke afkeuring het woordje ‘maar’ en toonden daarmee begrip voor de motieven van de moordenaar.
1. Eerst de psychologie van de koude grond.
Er werd gezegd dat zijn moeder overleden was en dat hij daardoor overstuur was geraakt. Alsof het aanvaardbaar zou zijn om het verlies van je moeder op deze manier te verwerken.
2. Dan het armoedecomplex.
Volgens degenen die daaraan lijden, is jouw moordenaar een arme, achtergestelde en gediscrimineerde jongen zonder perspectieven. Logisch dat hij dan in de armen van de jihadisten valt.
3. Vervolgens de als-dan-these. Als Van Gogh op zijn woorden had gelet, dan.... Als hij het g-woord niet had gebruikt, dan.... had hij nu nog geleefd.
4. Opmerkelijk was hoe sterk de mening in Nederland postvatte dat jouw moordenaar een gestoorde eenling was en niets met de islam van doen had. Hij behoort tot een ‘Hofstad-groep’ van tussen de vijftig en honderd jonge mannen die permanent in de gaten worden gehouden door de AIVD. Allemaal eenlingen.
Er is maar een piepkleine minderheid in de publieke opinie die nog iets durft te zeggen over de spanning tussen jouw overtuiging – namelijk het vrije woord – en het geloof van jouw moordenaar, te weten de koran en de handelwijze van de profeet. Er is, maar dat wist je al, een overvloed aan bewijs dat de islam in de kern onverenigbaar is met de westerse waarde van vrijheid en zeker met de vrijheid van meningsuiting.
In de publieke opinie, vooral onder politici en beleidsmakers, is een impasse ontstaan. Er zijn er die zeggen dat de daad van Mohammed B. intrinsiek verbonden is met de islam en dat de verhoudingen tussen moslims en niet-moslims alleen zullen verbeteren wanneer de islam wordt hervormd.
En er zijn er die volhouden dat de islam een vredelievende godsdienst is die gegijzeld is door enkele extremisten met verkeerde motieven.
Op de laatste dag van zijn berechting heeft jouw moordenaar de doorslag gegeven in deze discussie. Zoals gebruikelijk in onze rechtsgang krijgt de verdachte het laatste woord.
Hij richt zich tot jouw lieve moeder en zegt:
‘Ik wil god bedanken en vraag de hulp van god bij wat ik verder ga zeggen. Er is geen god dan Allah en Mohammed is zijn profeet.’
En:
‘De reden waarom ik nu wat wil zeggen, is niet omdat ik me verplicht voel aan het hof. De enige persoon, denk ik, aan wie ik het ben verplicht, dat is mevrouw Van Gogh.
‘Ik zal u eerlijk bekennen, dat ik niet met u meevoel. Ik voel uw pijn niet, dat kan ik ook niet. Ik weet niet wat het is om een kind te verliezen dat met zoveel pijn en tranen op de wereld is gebracht. Deels omdat ik geen vrouw ben. Maar ook deels omdat ik niet mee kan voelen. Omdat ik geloof dat u een ongelovige bent. En u kunt me dat aanrekenen en u mag me dat ook aanrekenen.’
En:
‘En wat betreft uw deskundige, meneer Peters (hoogleraar islamitisch recht aan de universiteit van Amsterdam die door de rechtbank als deskundige is gehoord, AHA), die heeft aangegeven dat er inderdaad teksten zijn gevonden die geweld prediken maar dat er ook teksten zijn die vrede prediken. Maar u heeft de vraag niet gesteld aan meneer Peters wanneer er vrede wordt gepredikt en wanneer geweld wordt gepredikt. Dat heeft u nagelaten.’
En:
‘Wat ik wel wil dat u weet, is dat ik uit overtuiging heb gehandeld en niet omdat ik uw zoon haat omdat hij een Nederlander is of omdat hij mij heeft beledigd als Marokkaan. Ik heb mij nooit beledigd gevoeld.’
En:
‘En ik zeg u, ik ken uw zoon niet. Ik kan hem niet verdenken van enige hypocrisie, want hij was niet hypocriet. Dat was hij niet en ik weet dat hij uit overtuiging dingen zei. Dus het hele verhaal van dat ik mij beledigd zou voelen als Marokkaan of omdat hij mij geitenneuker zou hebben genoemd, dat is allemaal niet waar. Ik heb gehandeld uit geloof. En ik heb zelfs aangegeven dat als het mijn vader was geweest of broertje, ik precies hetzelfde had gedaan. Dus u kunt mij echt niet verdenken van enige sentimentaliteit.’
En:
‘En ik kan u verzekeren, mocht ik vrijkomen dan zou ik precies hetzelfde doen... precies hetzelfde.
‘Verder wat betreft uw kritiek. Wellicht dat u met Marokkanen bedoelt de moslims. Ik neem u dat niet kwalijk, want dezelfde wet die mij opdraagt om iedereen die Allah en zijn profeet uitscheldt de kop eraf te hakken, diezelfde wet verplicht mij om mij niet in dit land te vestigen. Of in ieder geval niet in een land waar het vrije woord, zoals de officier van justitie heeft beschreven, wordt verkondigd.’
Met deze verschrikkelijke woorden, lieve Theo, zette jouw moordenaar iedereen in zijn hemd die dacht dat de moord niets te maken had met zijn islamitische geloof. Hij maakte glashelder waar de moord om ging. Om de tegenstelling tussen jouw overtuiging dat het vrije woord het hoogste goed is en zijn overtuiging dat de heilige opdracht van Allah en zijn profeet op de eerste plaats komt.
Beschaving tegenover barbarij.
Moderniteit tegenover premoderniteit.
Burgers tegenover stamverband.
Verlichting tegenover bijgeloof.
Kritisch denken tegenover absolutisme.
Vooruitgang tegenover stagnatie.
Gelijkwaardigheid tegenover dominantie.
Een vrij individu tegenover de tirannie van een collectief.
Met jouw familie en vrienden ben ik intens verdrietig omdat jij er niet meer bent. Triest om een jaar later te moeten constateren dat de heilige opdracht van Allah en zijn profeet er steeds meer soldaten bij krijgt. Vorige week nog ging de president van Iran de straat op. Hij zei door te willen gaan met zijn nucleaire programma en Israël van de kaart te willen vegen.
Uit Denemarken komen goede berichten. Tekenaars die op verzoek van een krant de profeet hadden afgebeeld, kwamen in de grootst mogelijke problemen. Er kwamen felle protesten van moslims en sommige tekenaars werd geadviseerd onder te duiken. Ambassadeurs van verschillende islamitische landen, waaronder Turkije dat zo graag wil delen in de zegeningen van de EU, protesteerden bij de Deense regering. Maar premier Rasmussen stond pal voor de vrijheid van meningsuiting.
Je ziet het, de krachtmeting tussen jouw overtuiging en die van jouw moordenaar gaat door. De strijd tussen beschaving en barbarij. Jouw moordenaar vertegenwoordigt de barbarij.
En jouw lieve ouders zijn een toonbeeld van de beschaving die door die barbarij bedreigd wordt.
Vandaag wordt de moord op Theo van Gogh herdacht. Ayaan Hirsi Ali kon niet bij de begrafenis zijn. Nu is ze wel bij de plechtigheid, maar spreekt niet. Bijgaand wat ze toen en nu had willen zeggen.
VVD-politica spreekt niet op herdenking van de moord op Theo van Gogh
‘Lieve Theo,
Je werd op een kille novemberochtend vermoord.
Een week later werd je gecremeerd en ik was er niet. Ik had er zo graag bij willen zijn. Ik had je willen toespreken.
Ik had je willen zeggen dat je stout was. Dat je met opzet mensen kwetste en schoffeerde. Dat je plezier had in het uitdagen van je dierbaren en het grieven van je tegenstanders. Ik had je willen zeggen dat je precies wist wat je zei en wat de impact van je woorden was. Je kende de gevolgen:
– je raakte vrienden kwijt;
– je werk werd vaak geweigerd door redacties;
– mensen scholden terug;
– een enkeling daagde je voor de rechter.
Maar één ding was zeker: vóór de komst van de politieke islam naar Nederland was het ondenkbaar dat iemand in dit land jou om jouw woorden zou hebben vermoord.
Ik had op die 9de november tegen de aanwezigen willen zeggen dat je de dreiging van de islam heel goed aanvoelde. Niet zozeer voor jouzelf, maar voor Nederland. Je had je heftig verzet tegen de ijzeren ring van politieke correctheid, die rond de islam in Nederland was gelegd. Je was namelijk bang dat die angstige benadering juist geweld in de hand zou werken. Je kreeg op een heel wrede manier gelijk.
Ik had die dag willen vertellen dat je Submission niet hebt gemaakt uit een drang om te provoceren, hoe sterk die drang bij jou ook vaak was. In dit geval waren jouw motieven anders. Deze film heb je gemaakt om het leed van moslimvrouwen zichtbaar te maken. Je hebt je talent als regisseur ten dienste gesteld van deze vrouwen. Een nobele daad die door velen niet als zodanig is begrepen.
Jouw dierbaren hebben je de mogelijke risico’s voorgehouden. Maar je stelde je op een principieel standpunt. Het was jouw overtuiging dat de vrijheid van meningsuiting het grootste goed is. Jij zei: liever dood dan monddood. Wie had kunnen denken dat het werkelijk je dood zou worden.
Vanmiddag, een jaar na de moord, ben ik wél aanwezig, maar ik zal niet spreken. Ik zal naar je vader luisteren. Ik zou je opnieuw willen toespreken maar dat doe ik niet. Ik wil de burgemeester van Amsterdam niet in verlegenheid brengen. Hij hecht zeer aan de interetnische verhoudingen in de stad. Mijn aanwezigheid bij jouw herdenking is al verstorend genoeg voor de relatie tussen moslims en niet-moslims. Wie weet wat mijn woorden zouden kunnen aanrichten.’
Het afgelopen jaar, lieve Theo, is er veel gesproken over jou en de moord op jou. Het is wereldnieuws geworden. De reacties in de media verschilden niet veel van die op de aanslagen van 11 september in New York en Washington. Velen keurden de moord op zichzelf af, net zoals de aanslagen van toen, maar plakten achter elke afkeuring het woordje ‘maar’ en toonden daarmee begrip voor de motieven van de moordenaar.
1. Eerst de psychologie van de koude grond.
Er werd gezegd dat zijn moeder overleden was en dat hij daardoor overstuur was geraakt. Alsof het aanvaardbaar zou zijn om het verlies van je moeder op deze manier te verwerken.
2. Dan het armoedecomplex.
Volgens degenen die daaraan lijden, is jouw moordenaar een arme, achtergestelde en gediscrimineerde jongen zonder perspectieven. Logisch dat hij dan in de armen van de jihadisten valt.
3. Vervolgens de als-dan-these. Als Van Gogh op zijn woorden had gelet, dan.... Als hij het g-woord niet had gebruikt, dan.... had hij nu nog geleefd.
4. Opmerkelijk was hoe sterk de mening in Nederland postvatte dat jouw moordenaar een gestoorde eenling was en niets met de islam van doen had. Hij behoort tot een ‘Hofstad-groep’ van tussen de vijftig en honderd jonge mannen die permanent in de gaten worden gehouden door de AIVD. Allemaal eenlingen.
Er is maar een piepkleine minderheid in de publieke opinie die nog iets durft te zeggen over de spanning tussen jouw overtuiging – namelijk het vrije woord – en het geloof van jouw moordenaar, te weten de koran en de handelwijze van de profeet. Er is, maar dat wist je al, een overvloed aan bewijs dat de islam in de kern onverenigbaar is met de westerse waarde van vrijheid en zeker met de vrijheid van meningsuiting.
In de publieke opinie, vooral onder politici en beleidsmakers, is een impasse ontstaan. Er zijn er die zeggen dat de daad van Mohammed B. intrinsiek verbonden is met de islam en dat de verhoudingen tussen moslims en niet-moslims alleen zullen verbeteren wanneer de islam wordt hervormd.
En er zijn er die volhouden dat de islam een vredelievende godsdienst is die gegijzeld is door enkele extremisten met verkeerde motieven.
Op de laatste dag van zijn berechting heeft jouw moordenaar de doorslag gegeven in deze discussie. Zoals gebruikelijk in onze rechtsgang krijgt de verdachte het laatste woord.
Hij richt zich tot jouw lieve moeder en zegt:
‘Ik wil god bedanken en vraag de hulp van god bij wat ik verder ga zeggen. Er is geen god dan Allah en Mohammed is zijn profeet.’
En:
‘De reden waarom ik nu wat wil zeggen, is niet omdat ik me verplicht voel aan het hof. De enige persoon, denk ik, aan wie ik het ben verplicht, dat is mevrouw Van Gogh.
‘Ik zal u eerlijk bekennen, dat ik niet met u meevoel. Ik voel uw pijn niet, dat kan ik ook niet. Ik weet niet wat het is om een kind te verliezen dat met zoveel pijn en tranen op de wereld is gebracht. Deels omdat ik geen vrouw ben. Maar ook deels omdat ik niet mee kan voelen. Omdat ik geloof dat u een ongelovige bent. En u kunt me dat aanrekenen en u mag me dat ook aanrekenen.’
En:
‘En wat betreft uw deskundige, meneer Peters (hoogleraar islamitisch recht aan de universiteit van Amsterdam die door de rechtbank als deskundige is gehoord, AHA), die heeft aangegeven dat er inderdaad teksten zijn gevonden die geweld prediken maar dat er ook teksten zijn die vrede prediken. Maar u heeft de vraag niet gesteld aan meneer Peters wanneer er vrede wordt gepredikt en wanneer geweld wordt gepredikt. Dat heeft u nagelaten.’
En:
‘Wat ik wel wil dat u weet, is dat ik uit overtuiging heb gehandeld en niet omdat ik uw zoon haat omdat hij een Nederlander is of omdat hij mij heeft beledigd als Marokkaan. Ik heb mij nooit beledigd gevoeld.’
En:
‘En ik zeg u, ik ken uw zoon niet. Ik kan hem niet verdenken van enige hypocrisie, want hij was niet hypocriet. Dat was hij niet en ik weet dat hij uit overtuiging dingen zei. Dus het hele verhaal van dat ik mij beledigd zou voelen als Marokkaan of omdat hij mij geitenneuker zou hebben genoemd, dat is allemaal niet waar. Ik heb gehandeld uit geloof. En ik heb zelfs aangegeven dat als het mijn vader was geweest of broertje, ik precies hetzelfde had gedaan. Dus u kunt mij echt niet verdenken van enige sentimentaliteit.’
En:
‘En ik kan u verzekeren, mocht ik vrijkomen dan zou ik precies hetzelfde doen... precies hetzelfde.
‘Verder wat betreft uw kritiek. Wellicht dat u met Marokkanen bedoelt de moslims. Ik neem u dat niet kwalijk, want dezelfde wet die mij opdraagt om iedereen die Allah en zijn profeet uitscheldt de kop eraf te hakken, diezelfde wet verplicht mij om mij niet in dit land te vestigen. Of in ieder geval niet in een land waar het vrije woord, zoals de officier van justitie heeft beschreven, wordt verkondigd.’
Met deze verschrikkelijke woorden, lieve Theo, zette jouw moordenaar iedereen in zijn hemd die dacht dat de moord niets te maken had met zijn islamitische geloof. Hij maakte glashelder waar de moord om ging. Om de tegenstelling tussen jouw overtuiging dat het vrije woord het hoogste goed is en zijn overtuiging dat de heilige opdracht van Allah en zijn profeet op de eerste plaats komt.
Beschaving tegenover barbarij.
Moderniteit tegenover premoderniteit.
Burgers tegenover stamverband.
Verlichting tegenover bijgeloof.
Kritisch denken tegenover absolutisme.
Vooruitgang tegenover stagnatie.
Gelijkwaardigheid tegenover dominantie.
Een vrij individu tegenover de tirannie van een collectief.
Met jouw familie en vrienden ben ik intens verdrietig omdat jij er niet meer bent. Triest om een jaar later te moeten constateren dat de heilige opdracht van Allah en zijn profeet er steeds meer soldaten bij krijgt. Vorige week nog ging de president van Iran de straat op. Hij zei door te willen gaan met zijn nucleaire programma en Israël van de kaart te willen vegen.
Uit Denemarken komen goede berichten. Tekenaars die op verzoek van een krant de profeet hadden afgebeeld, kwamen in de grootst mogelijke problemen. Er kwamen felle protesten van moslims en sommige tekenaars werd geadviseerd onder te duiken. Ambassadeurs van verschillende islamitische landen, waaronder Turkije dat zo graag wil delen in de zegeningen van de EU, protesteerden bij de Deense regering. Maar premier Rasmussen stond pal voor de vrijheid van meningsuiting.
Je ziet het, de krachtmeting tussen jouw overtuiging en die van jouw moordenaar gaat door. De strijd tussen beschaving en barbarij. Jouw moordenaar vertegenwoordigt de barbarij.
En jouw lieve ouders zijn een toonbeeld van de beschaving die door die barbarij bedreigd wordt.