Juliette
03-11-05, 10:06
HET is genoeg geweest. Wij hebben jarenlang geduld gehad. Een kippencrisis is gepasseerd en we hebben niet gemord. De ene meeuw na de andere dook vrolijk onder in een olievlek en geduldig hebben we na onze uren hun vlerken schoongemaakt om ze weer aan het zwerk toe te vertrouwen. We hebben zelfs begrip getoond toen vogels het voor zakenlui wereldwijd bedierven en er met hun startbaanfratsen voor zorgden dat de Concorde tot luchtvaarthistorie werd herleid.
Maar nu is de lol eraf. De vogelgriep is de laatste laffe streek die ze ons gaan lappen, die gevleugelde schurken. Niet dat de andere beesten het beste met ons voor hebben. Het is, om maar een voorbeeld te geven, te vroeg om de runderen Jacobs-Creuzfeld te vergeven. Maar wat deden die koeien nou helemaal? Goed, ze werden gek en dol maar ze drongen zich tenminste niet op. In een geest van fair play bleven ze in hun weiden grazen, zij het dikwijls op de kale plekken. Een dergelijke overlegcultuur moet je bij gevogelte niet verwachten. Die beesten kunnen de lucht in. Een beetje vogel met griep of een andere hoogst besmettelijke ziekte, gaat niet bij de pakken zitten. Neen, dat vliegt maar. Zonder het minste respect voor landsgrenzen. Hoe lang kunnen we dat nog blijven dulden? Vorige week hadden de konijnen van Kallo ons goed liggen. Maar Antwerpen voor een paar dagen in een wolk van stank hullen is een kwajongensstreek vergeleken met de calamiteiten die vogels in petto hebben. We moeten redelijk blijven. Maar ze moeten er gewoon aan.
Want wat hebben de vogels ooit voor ons gedaan? Altijd op ons neergekeken! Ik weet nog goed hoe ik als klein joch in de tuin zat te spelen, en elke zomer was er wel zo'n duif, mus of merel die, ha ha ha, zijn/haar cloaca in mijn haar ledigde. Van op grote hoogte, dus dat komt aan. Dat spat en verspreidt zich dat het een aard heeft. U gaat me toch niet vertellen dat zulks toeval was? Rondom mij: gras! Zoden bij de vleet! Immens was onze tuin niet, maar me dunkt wel groot genoeg om naast een kleuter te kunnen kakken. Pestkoppen, dat zijn het. Dat eeuwige gekwetter ook. Zit je eens gezellig buiten, met een trappistje in de schaduw van een statige boom, en wat moet er dan doorgaan voor de stilte van de natuur? Een orgie van kwetteren, schetteren en tsjilpen waar je langzaam gek van wordt. En is het hier uit met het terrasjesweer, dan trekken die engerds doodleuk naar de warme landen om daar dan weer de boel te verzieken voor de gewone mens met vakantie.
Neen, op mij moeten ze niet rekenen. U moet maar denken: wie is er immers met die nachtvluchten begonnen? En praat me niet over 'nuttige dieren' van hier tot ginder. Pure propaganda en desinformatie! Postduiven? Er zijn brieven uit die tijd die vandaag nog altijd niet op hun bestemming zijn gearriveerd! Verdelgers van ongedierte? Zeg liever: te leeg om op insecten te jagen! 'Te resistent geworden', kom kom, dat zal wel. Te rap, ja! Liever dan achter jachtige horzels en vliegen aan te racen, in een kooi op nootjes zitten wachten en onnozelheden uitkramen voor oude dametjes!
Of zoals die kippen. Hele dagen gezellig tegen elkaar aan schurken in legbatterijen en verder geen klap doen, geen klap zeg ik u, voor al het voedsel dat ze daar belangeloos wordt aangereikt! En dan nog die meligaards van Gaia voor hun kar spannen omdat ze och god niet aan scharrelen toekomen. Laat het toch uit zijn met dat gescharrel! We weten allemaal wat daarvan komt!
Ik hoor u al komen en het is juist: sommige vogels zijn waarlijk prachtig om zien en het verlies van hun verenpracht zal de natuur er niet mooier op maken. Maar laten we eerlijk zijn. We hébben ze gezien. En onze kinderen zullen ze ook nog kunnen zien! Foto's en filmbeelden zat van die vlerken. Alleen al het archief van National Geographic kan meer gefladder tevoorschijn toveren dan ik in mijn hele leven wil zien. Heeft een van ons ooit in een stegosaurusdrol getrapt? Neen. Maar weet uw zoontje van drie niet precies hoe een stegosaurus eruitzag? Welaan dan!
Lezers, we kunnen niet langer met lede ogen toezien. We hebben lang genoeg met ons de vloer laten aanvegen. We moeten hard zijn. Heeft u buren met een kippenhok? Maak het met de grond gelijk. Uw buren zullen er u dankbaar voor zijn. Ze weten dat het de beste oplossing is, maar durven zelf niet. Woont u naast een oud besje met een kooi vol parkieten? Wring ze de nek om! Begin met de parkieten! U dient een hoger doel. Zien uw ramen uit op een rivier of een plas? Wacht de eerste meeuwen af en pomp ze vol hagel en lood! Stel een voorbeeld.
Dood aan de duiven! Leve de standbeelden!
Culinair verlies valt nog het meest te betreuren, maar we moeten hard zijn. Er zijn genoeg andere beesten die eieren leggen. En heel misschien moeten we denken aan een reeks van uitzonderingsmaatregelen jegens de kwartel. We moeten ons nu ook niet alles gaan ontzeggen. Maar begrijpt u waar ik heen wil? Een wereld zonder vogels. Probeer het eens. NU! Dank u wel.
Geert Stadeus
Copyright De Standaard
Maar nu is de lol eraf. De vogelgriep is de laatste laffe streek die ze ons gaan lappen, die gevleugelde schurken. Niet dat de andere beesten het beste met ons voor hebben. Het is, om maar een voorbeeld te geven, te vroeg om de runderen Jacobs-Creuzfeld te vergeven. Maar wat deden die koeien nou helemaal? Goed, ze werden gek en dol maar ze drongen zich tenminste niet op. In een geest van fair play bleven ze in hun weiden grazen, zij het dikwijls op de kale plekken. Een dergelijke overlegcultuur moet je bij gevogelte niet verwachten. Die beesten kunnen de lucht in. Een beetje vogel met griep of een andere hoogst besmettelijke ziekte, gaat niet bij de pakken zitten. Neen, dat vliegt maar. Zonder het minste respect voor landsgrenzen. Hoe lang kunnen we dat nog blijven dulden? Vorige week hadden de konijnen van Kallo ons goed liggen. Maar Antwerpen voor een paar dagen in een wolk van stank hullen is een kwajongensstreek vergeleken met de calamiteiten die vogels in petto hebben. We moeten redelijk blijven. Maar ze moeten er gewoon aan.
Want wat hebben de vogels ooit voor ons gedaan? Altijd op ons neergekeken! Ik weet nog goed hoe ik als klein joch in de tuin zat te spelen, en elke zomer was er wel zo'n duif, mus of merel die, ha ha ha, zijn/haar cloaca in mijn haar ledigde. Van op grote hoogte, dus dat komt aan. Dat spat en verspreidt zich dat het een aard heeft. U gaat me toch niet vertellen dat zulks toeval was? Rondom mij: gras! Zoden bij de vleet! Immens was onze tuin niet, maar me dunkt wel groot genoeg om naast een kleuter te kunnen kakken. Pestkoppen, dat zijn het. Dat eeuwige gekwetter ook. Zit je eens gezellig buiten, met een trappistje in de schaduw van een statige boom, en wat moet er dan doorgaan voor de stilte van de natuur? Een orgie van kwetteren, schetteren en tsjilpen waar je langzaam gek van wordt. En is het hier uit met het terrasjesweer, dan trekken die engerds doodleuk naar de warme landen om daar dan weer de boel te verzieken voor de gewone mens met vakantie.
Neen, op mij moeten ze niet rekenen. U moet maar denken: wie is er immers met die nachtvluchten begonnen? En praat me niet over 'nuttige dieren' van hier tot ginder. Pure propaganda en desinformatie! Postduiven? Er zijn brieven uit die tijd die vandaag nog altijd niet op hun bestemming zijn gearriveerd! Verdelgers van ongedierte? Zeg liever: te leeg om op insecten te jagen! 'Te resistent geworden', kom kom, dat zal wel. Te rap, ja! Liever dan achter jachtige horzels en vliegen aan te racen, in een kooi op nootjes zitten wachten en onnozelheden uitkramen voor oude dametjes!
Of zoals die kippen. Hele dagen gezellig tegen elkaar aan schurken in legbatterijen en verder geen klap doen, geen klap zeg ik u, voor al het voedsel dat ze daar belangeloos wordt aangereikt! En dan nog die meligaards van Gaia voor hun kar spannen omdat ze och god niet aan scharrelen toekomen. Laat het toch uit zijn met dat gescharrel! We weten allemaal wat daarvan komt!
Ik hoor u al komen en het is juist: sommige vogels zijn waarlijk prachtig om zien en het verlies van hun verenpracht zal de natuur er niet mooier op maken. Maar laten we eerlijk zijn. We hébben ze gezien. En onze kinderen zullen ze ook nog kunnen zien! Foto's en filmbeelden zat van die vlerken. Alleen al het archief van National Geographic kan meer gefladder tevoorschijn toveren dan ik in mijn hele leven wil zien. Heeft een van ons ooit in een stegosaurusdrol getrapt? Neen. Maar weet uw zoontje van drie niet precies hoe een stegosaurus eruitzag? Welaan dan!
Lezers, we kunnen niet langer met lede ogen toezien. We hebben lang genoeg met ons de vloer laten aanvegen. We moeten hard zijn. Heeft u buren met een kippenhok? Maak het met de grond gelijk. Uw buren zullen er u dankbaar voor zijn. Ze weten dat het de beste oplossing is, maar durven zelf niet. Woont u naast een oud besje met een kooi vol parkieten? Wring ze de nek om! Begin met de parkieten! U dient een hoger doel. Zien uw ramen uit op een rivier of een plas? Wacht de eerste meeuwen af en pomp ze vol hagel en lood! Stel een voorbeeld.
Dood aan de duiven! Leve de standbeelden!
Culinair verlies valt nog het meest te betreuren, maar we moeten hard zijn. Er zijn genoeg andere beesten die eieren leggen. En heel misschien moeten we denken aan een reeks van uitzonderingsmaatregelen jegens de kwartel. We moeten ons nu ook niet alles gaan ontzeggen. Maar begrijpt u waar ik heen wil? Een wereld zonder vogels. Probeer het eens. NU! Dank u wel.
Geert Stadeus
Copyright De Standaard