wytze
10-11-05, 15:33
'Geen bewaker te zien, dan gá je'
AMSTERDAM - Ontsnappen is niet het goede woord. Sassi ís niet ontsnapt. Het
hek ging open en ineens stond...
hij buiten. Terwijl de woeste brand alles rond het cellencomplex vuurrood
kleurde, ging zomaar het hek open. ,,Mensen liepen naar buiten en ik liep
mee. Niemand hield ons tegen.
In de nacht van woensdag 26 op donderdag 27 oktober verdwenen vijf
gedetineerden uit het cellencomplex bij Schiphol. De 39-jarige Tunesiër
Sassi is een van hen. Twee weken later doet hij zijn verhaal. Nog steeds in
Amsterdam, vol van wat hem die nacht overkwam. Berooid, dakloos en geen cent
te makken.
Sassi sliep net toen hij wakker werd van de sleutel in het slot van zijn
deur. ,,Bewakers met witte gasmaskers op kwamen binnen. Ik dacht: ze komen
me halen en zetten me in het vliegtuig naar Tunesië. Nu is het einde
verhaal. Even later pas besefte hij dat het complex in brand stond.
Bewakers begeleidden hem en tientallen andere gedetineerden naar buiten,
waar
zij gretig de frisse lucht inademden. Toen ging de poort naar de
buitenwereld open. ,,Er was geen bewaker te zien. Dan denk je niet na, dan
ga je. Brandweermannen deden niets.
Een bizarre nacht volgde. Blootsvoets, gekleed in gevangenisoverall, rende
Sassi door de wijde omgeving. Geen idéé waar hij was, laat staan waar hij
heen moest. Samen met een Algerijn en een donkere Afrikaan. ,,We stuitten
steeds op obstakels. We holden door doornstruiken. Mijn voeten bloedden. We
liepen tot aan onze oksels in het water. Politie hebben we niet gezien. Wel
zo nu en dan een helikopter. Dan hielden we even stil.
Rond vijf uur s ochtends zag het trio een krantenjongen. Die wees op een
bushalte en gaf hun twintig euro. Ze mochen zelfs zijn GSM gebruiken. Sassi:
,,Mustapha, een van mijn medevluchters, belde een vriend in Amsterdam. Die
zei dat we langs mochten komen. We hebben toen de bus naar de stad gepakt en
toen een taxi. s Morgens konden we eindelijk rusten, we sliepen op de vloer
in een belwinkel.
Nu zit hij hier, in de woonkamer van een man die hij heeft ontmoet bij de
bakker. Gaat het goed met hem? Nee. Hij slaapt in een verlaten slooppand.
Leeft van broodjes en koffie die mensen hem geven. ,,Ik wil naar mijn
ex-vrouw en kinderen in Zuid-Frankrijk, maar heb geen geld en geen papieren
om te bewijzen dat ik ben wie ik ben. Als de politie me pakt, dan zit ik
morgen in Tunesië. Waar ik ben geboren, maar verder niets mee heb. Hij wil
in géén geval in Nederland blijven. ,,In Europa is het 2005. Voor ons is het
hier 1945. Dít land heeft me opgesloten, mij mijn waardigheid als mens
afgenomen.
Hij wordt emotioneel als hij verhaalt over het leven in
vreemdelingendetentie. Na enige tijd is er weer de rustige Sassi. Die,
eenmaal buiten, zijn gespreksgenoten bescheiden bedankt voor de tijd dat ze
naar hem hebben geluisterd. Wanneer verderop twee agenten een fietser zonder
licht bekeuren, is hij ineens verdwenen. Twee hoeken verder wacht hij,
buiten het licht van de straatlantaarns, voor de fotograaf. Dan vertrekt
hij, een kleine man in een donkere straat.
Bron AD
AMSTERDAM - Ontsnappen is niet het goede woord. Sassi ís niet ontsnapt. Het
hek ging open en ineens stond...
hij buiten. Terwijl de woeste brand alles rond het cellencomplex vuurrood
kleurde, ging zomaar het hek open. ,,Mensen liepen naar buiten en ik liep
mee. Niemand hield ons tegen.
In de nacht van woensdag 26 op donderdag 27 oktober verdwenen vijf
gedetineerden uit het cellencomplex bij Schiphol. De 39-jarige Tunesiër
Sassi is een van hen. Twee weken later doet hij zijn verhaal. Nog steeds in
Amsterdam, vol van wat hem die nacht overkwam. Berooid, dakloos en geen cent
te makken.
Sassi sliep net toen hij wakker werd van de sleutel in het slot van zijn
deur. ,,Bewakers met witte gasmaskers op kwamen binnen. Ik dacht: ze komen
me halen en zetten me in het vliegtuig naar Tunesië. Nu is het einde
verhaal. Even later pas besefte hij dat het complex in brand stond.
Bewakers begeleidden hem en tientallen andere gedetineerden naar buiten,
waar
zij gretig de frisse lucht inademden. Toen ging de poort naar de
buitenwereld open. ,,Er was geen bewaker te zien. Dan denk je niet na, dan
ga je. Brandweermannen deden niets.
Een bizarre nacht volgde. Blootsvoets, gekleed in gevangenisoverall, rende
Sassi door de wijde omgeving. Geen idéé waar hij was, laat staan waar hij
heen moest. Samen met een Algerijn en een donkere Afrikaan. ,,We stuitten
steeds op obstakels. We holden door doornstruiken. Mijn voeten bloedden. We
liepen tot aan onze oksels in het water. Politie hebben we niet gezien. Wel
zo nu en dan een helikopter. Dan hielden we even stil.
Rond vijf uur s ochtends zag het trio een krantenjongen. Die wees op een
bushalte en gaf hun twintig euro. Ze mochen zelfs zijn GSM gebruiken. Sassi:
,,Mustapha, een van mijn medevluchters, belde een vriend in Amsterdam. Die
zei dat we langs mochten komen. We hebben toen de bus naar de stad gepakt en
toen een taxi. s Morgens konden we eindelijk rusten, we sliepen op de vloer
in een belwinkel.
Nu zit hij hier, in de woonkamer van een man die hij heeft ontmoet bij de
bakker. Gaat het goed met hem? Nee. Hij slaapt in een verlaten slooppand.
Leeft van broodjes en koffie die mensen hem geven. ,,Ik wil naar mijn
ex-vrouw en kinderen in Zuid-Frankrijk, maar heb geen geld en geen papieren
om te bewijzen dat ik ben wie ik ben. Als de politie me pakt, dan zit ik
morgen in Tunesië. Waar ik ben geboren, maar verder niets mee heb. Hij wil
in géén geval in Nederland blijven. ,,In Europa is het 2005. Voor ons is het
hier 1945. Dít land heeft me opgesloten, mij mijn waardigheid als mens
afgenomen.
Hij wordt emotioneel als hij verhaalt over het leven in
vreemdelingendetentie. Na enige tijd is er weer de rustige Sassi. Die,
eenmaal buiten, zijn gespreksgenoten bescheiden bedankt voor de tijd dat ze
naar hem hebben geluisterd. Wanneer verderop twee agenten een fietser zonder
licht bekeuren, is hij ineens verdwenen. Twee hoeken verder wacht hij,
buiten het licht van de straatlantaarns, voor de fotograaf. Dan vertrekt
hij, een kleine man in een donkere straat.
Bron AD