Orakel
10-11-05, 22:11
Onze cultuur, of wat daarvan over is.
http://www.hetvrijevolk.com/files/plastisch/hoer-k.jpg
Een interview met de psychiater Theodore Dalrymple (bekend van “Life at the Bottom”) naar aanleiding van zijn nieuwe boek.
24 september 2005
De psychiater Theodore Dalrymple werd bekend van het boek “Life at the Bottom”, in het Nederlands verschenen als “Leven aan de Onderkant”. Naar aanleiding van zijn nieuwe boek, Our culture, or what’s left of it, gaf Dalrymple dit interview.
Laten we beginnen met uw analyse onze maatschappelijke problemen. U vertelt dat u, als arts, geconfronteerd wordt met een groeiende ziekelijkheid van onze cultuur. U verbaast zich over het idee dat persoonlijk geluk of stemming onafhankelijk moeten zijn van hoe men leeft. U vertelt ook van mensen die “ongelukkig zijn" verwarren met "depressief zijn". Kunt u dit uitleggen?
Dalrymple: Het valt me op dat het woord “ongelukkig” uit ons idioom is verdwenen. Het is vervangen door het woord “depressief”. "Ongelukkig zijn” is een reden om je leven te veranderen, te verbeteren. Maar “depressie” is een ziekte, en het is de verantwoordelijkheid van de arts om die te genezen. En die arts mag geen morele oordelen uitspreken over zijn patiënten, en kan alleen maar meespelen bij dit zelfbedrog. Het gevolg is dat er anti-depressiva worden voorgeschreven, zonder dat de oorzaak van het ongeluk wordt weggenomen.
Er wordt dus geen verband gelegd tussen de gemoedstoestand en de manier waarop men leeft. Bovendien, men denkt niet zozeer een recht te hebben op “the pursuit of happiness”, men denkt gewoon recht op geluk te hebben.
In uw beschrijving staat centraal dat men het eigen korte-termijn geluk belangrijker vindt dan het lange-termijn geluk van anderen. Kunt u daar wat meer over vertellen?
Dalrymple: Wanneer men alleen kijkt naar het eigen korte-termijn geluk, resulteert dat in asociaal gedrag. Laat ik een voorbeeld geven.
Meer dan de helft van de Engelse huizen heeft geen eet-tafel meer. Mensen eten nooit meer samen een maaltijd – ze grazen, vinden iets in de koelkast, en eten dat alleen op. Er hoeft geen rekening meer gehouden te worden met anderen in hetzelfde huishouden.
Eten is derhalve geen sociale activiteit meer. De gevangenen waar ik mee werk, hebben nog nooit in hun leven met iemand gedineerd. Men leert dus ook nooit om zijn gedrag aan te passen. Het enkel feit dat men ergens trek in heeft, is genoeg om te gaan vreten. Alles draait om het ik, het hier en het nu.
Jonge patiënten lopen etend mijn kantoor binnen; ze eten op straat, waar ze hun rotzooi net zo gedachteloos laten vallen als koeien in de weide schijten ... waar en wanneer het ze uitkomt. Het lijkt misschien een onschuldig voorbeeld, maar het is duidelijk dat wanneer mensen zich alleen iets gelegen laten liggen aan zichzelf, aan hier en aan nu, dat deze mensen ook in minder onschuldige situaties dezelfde keuzen maken.
U legt ook een verband tussen de menselijke behoefte aan spanning, en de drang naar zelfvernietiging en het bewust kiezen voor ellende.
Dalrymple: De mens wil onverenigbare zaken. Mensen willen enerzijds spanning en gevaar, anderzijds veiligheid en zekerheid; en dit alles vaak nog tegelijkertijd. Onze conflicterende behoeften impliceren dat ons leven nooit volledig vrij van frustratie zal zijn.
Er is een epidemie van zelf-vernietiging in onze cultuur; en één reden moet gezocht worden in verveeldheid. Voor mensen zonder transcendent of cultureel doel, zijn zelf-vernietiging en het creëren van crises een manier of de zinloosheid te verdrijven. Het valt mij op dat vrouwen die omgaan met de verkeerde mannen vaak ook relaties hebben gehad met mannen die niet gewelddadig of crimineel zijn. Maar de relaties met de mannen die hen goed behandelen zijn altijd van korte duur! Deze vrouwen raken verveeld door het fatsoen. Fatsoen is maar saai.
U noemde dat uw vader communist was. Wat was zijn wereldbeeld en hoe heeft dat u beïnvloed?
Dalrymple: Mijn vader was een communist, hoewel hij ook een zakenman was. Ons huis was gevuld met communistische literatuur. Mijn vader was dus zeer begaan met het lot van de mensheid. Helaas was hij niet even begaan met het lot van mensen. En dan druk ik me mild uit.
Het contrast tussen de ideeën en de dagelijkse practijk van mijn vader, maakten me achterdochtig van mensen die een ideologie aanhangen.
U beschrijft dat Lenin niet wilde luisteren naar Beethoven, want zijn muziek maakt je menselijk. En menselijkheid kan niet samen gaan met de doodscultuur die het socialisme is. Het is opvallend dat onze hedendaagse vijand, het islamisme, ook alle (De Taliban) of de meeste (Khomeini) muziek verbiedt. Waarom is muziek zo bedreigend voor ideologieën?
Dalrymple: Muziek laat zich niet vangen in een ideologisch kader. Aanhangers van een ideologie willen een handvol simpele principes, die als maatstaf voor alle situaties kunnen gelden. Muziek kan niet volgens deze simpele principes beoordeeld worden.
Een Franse aristocraat uit de 19de eeuw, Marquis de Custine, beschrijft hoe onder andere Russische douaniers zijn tijd verdoen met stupide, zinloze dikdoenerij. Hij legt een verband met de machteloosheid van de Russen onder een totalitair regime.
Dalrymple: Ik ben geen expert over Rusland. Maar ik geloof dat men zonder kennis van de Russische 19de eeuwse geschiedenis, de moderne wereld onmogelijk kan begrijpen. Ik zie duidelijke parallellen tussen het communistische en het tsaristische Rusland.
Mensen die machteloos zijn over hun eigen leven, kunnen een gevoel van macht krijgen als ze iemand anders dwars kunnen zitten. En het socialisme maakt mensen machteloos.
Trouwens, Custine noemde Nicolaas I “zowel adelaar als insect”; een briljante beschrijving van een dictator die enerzijds wereldmacht wil, en anderzijds betrokken wil zijn in alle details van het leven van zijn onderdanen.
U stelt dat politieke correctheid de rode loper uitlegt voor onderdrukking en ontmenselijking, omdat “het mensen dwingt om te zeggen wat ze zelf niet geloven.”
Dalrymple: Politieke Correctheid maakt gebruik van dezelfde mechanismen als communistische propaganda. Het doel is niet om mensen te informeren of te overtuigen. Het doel is om mensen te vernederen.
Hoe minder Politieke Correctheid met de werkelijkheid overeen komt, hoe beter. Als mensen moeten zwijgen wanneer hen een overduidelijke leugen wordt verteld, of wanneer ze gedwongen zijn om de leugen ter herhalen, verliezen mensen hun integriteit. Het vermogen om zelfstandig te denken wordt geërodeerd, of zelfs helemaal vernietigd. Een samenleving van vernederde leugenaars is gemakkelijk te controleren.
Islamisten en linkse mensen hebben veel gemeenschappelijk. Beiden zijn ongelukkig met het status quo, hebben een hekel aan het leven en beschouwen vrolijkheid en vreugde als een gevaarlijke vijand.
Dalrymple: Mijn uitgangspunt is dat de mens met zijn conflicterende verlangens, nooit volledig en volmaakt gelukkig kan zijn. In alle menselijke geluk ligt het zaad van destructie besloten.
De moderne mens ontkent echter de onvermijdelijkheid van zijn frustraties. Hij legt de schuld daarvoor buiten zichzelf, en vooral bij de samenleving. Een perfecte samenleving moet dan alle frustraties wegnemen. Die perfecte samenleving moet bereikt worden middels het communisme, of door de islam. Wanneer deze frustraten hun wil kunnen opleggen aan andere mensen, verschaft hen dat veel genoegen, vooral sadistisch genoegen.
Links is angstvallig stil over de apartheid van de sexen onder de islam. Wat zit hier achter? Is hiermee de linkse cirkel rond; dat wil zeggen: spelen hier dezelfde krachten die leiden tot de communistische gulags en genocide?
Dalrymple: Dit is een questie van het gewenste zelf-beeld van links. Tolerantie is hun grootste ethische prestatie, en hun grootste intellectuele prestatie is de afwezigheid van een moreel oordeel. Aangezien het capitalisme wordt gezien als patriarchaal, zijn linkse mensen vanzelfsprekend feministisch. Maar door de islam staan het multi-culturalisme en het feminisme op gespannen voet. Hoe lost men dit probleem op? Door het dood te zwijgen.
Het zelfbeeld is voor linkse mensen belangrijker dan wat er in de harde werkelijkheid gebeurt.
http://www.hetvrijevolk.com/files/plastisch/hoer-k.jpg
Een interview met de psychiater Theodore Dalrymple (bekend van “Life at the Bottom”) naar aanleiding van zijn nieuwe boek.
24 september 2005
De psychiater Theodore Dalrymple werd bekend van het boek “Life at the Bottom”, in het Nederlands verschenen als “Leven aan de Onderkant”. Naar aanleiding van zijn nieuwe boek, Our culture, or what’s left of it, gaf Dalrymple dit interview.
Laten we beginnen met uw analyse onze maatschappelijke problemen. U vertelt dat u, als arts, geconfronteerd wordt met een groeiende ziekelijkheid van onze cultuur. U verbaast zich over het idee dat persoonlijk geluk of stemming onafhankelijk moeten zijn van hoe men leeft. U vertelt ook van mensen die “ongelukkig zijn" verwarren met "depressief zijn". Kunt u dit uitleggen?
Dalrymple: Het valt me op dat het woord “ongelukkig” uit ons idioom is verdwenen. Het is vervangen door het woord “depressief”. "Ongelukkig zijn” is een reden om je leven te veranderen, te verbeteren. Maar “depressie” is een ziekte, en het is de verantwoordelijkheid van de arts om die te genezen. En die arts mag geen morele oordelen uitspreken over zijn patiënten, en kan alleen maar meespelen bij dit zelfbedrog. Het gevolg is dat er anti-depressiva worden voorgeschreven, zonder dat de oorzaak van het ongeluk wordt weggenomen.
Er wordt dus geen verband gelegd tussen de gemoedstoestand en de manier waarop men leeft. Bovendien, men denkt niet zozeer een recht te hebben op “the pursuit of happiness”, men denkt gewoon recht op geluk te hebben.
In uw beschrijving staat centraal dat men het eigen korte-termijn geluk belangrijker vindt dan het lange-termijn geluk van anderen. Kunt u daar wat meer over vertellen?
Dalrymple: Wanneer men alleen kijkt naar het eigen korte-termijn geluk, resulteert dat in asociaal gedrag. Laat ik een voorbeeld geven.
Meer dan de helft van de Engelse huizen heeft geen eet-tafel meer. Mensen eten nooit meer samen een maaltijd – ze grazen, vinden iets in de koelkast, en eten dat alleen op. Er hoeft geen rekening meer gehouden te worden met anderen in hetzelfde huishouden.
Eten is derhalve geen sociale activiteit meer. De gevangenen waar ik mee werk, hebben nog nooit in hun leven met iemand gedineerd. Men leert dus ook nooit om zijn gedrag aan te passen. Het enkel feit dat men ergens trek in heeft, is genoeg om te gaan vreten. Alles draait om het ik, het hier en het nu.
Jonge patiënten lopen etend mijn kantoor binnen; ze eten op straat, waar ze hun rotzooi net zo gedachteloos laten vallen als koeien in de weide schijten ... waar en wanneer het ze uitkomt. Het lijkt misschien een onschuldig voorbeeld, maar het is duidelijk dat wanneer mensen zich alleen iets gelegen laten liggen aan zichzelf, aan hier en aan nu, dat deze mensen ook in minder onschuldige situaties dezelfde keuzen maken.
U legt ook een verband tussen de menselijke behoefte aan spanning, en de drang naar zelfvernietiging en het bewust kiezen voor ellende.
Dalrymple: De mens wil onverenigbare zaken. Mensen willen enerzijds spanning en gevaar, anderzijds veiligheid en zekerheid; en dit alles vaak nog tegelijkertijd. Onze conflicterende behoeften impliceren dat ons leven nooit volledig vrij van frustratie zal zijn.
Er is een epidemie van zelf-vernietiging in onze cultuur; en één reden moet gezocht worden in verveeldheid. Voor mensen zonder transcendent of cultureel doel, zijn zelf-vernietiging en het creëren van crises een manier of de zinloosheid te verdrijven. Het valt mij op dat vrouwen die omgaan met de verkeerde mannen vaak ook relaties hebben gehad met mannen die niet gewelddadig of crimineel zijn. Maar de relaties met de mannen die hen goed behandelen zijn altijd van korte duur! Deze vrouwen raken verveeld door het fatsoen. Fatsoen is maar saai.
U noemde dat uw vader communist was. Wat was zijn wereldbeeld en hoe heeft dat u beïnvloed?
Dalrymple: Mijn vader was een communist, hoewel hij ook een zakenman was. Ons huis was gevuld met communistische literatuur. Mijn vader was dus zeer begaan met het lot van de mensheid. Helaas was hij niet even begaan met het lot van mensen. En dan druk ik me mild uit.
Het contrast tussen de ideeën en de dagelijkse practijk van mijn vader, maakten me achterdochtig van mensen die een ideologie aanhangen.
U beschrijft dat Lenin niet wilde luisteren naar Beethoven, want zijn muziek maakt je menselijk. En menselijkheid kan niet samen gaan met de doodscultuur die het socialisme is. Het is opvallend dat onze hedendaagse vijand, het islamisme, ook alle (De Taliban) of de meeste (Khomeini) muziek verbiedt. Waarom is muziek zo bedreigend voor ideologieën?
Dalrymple: Muziek laat zich niet vangen in een ideologisch kader. Aanhangers van een ideologie willen een handvol simpele principes, die als maatstaf voor alle situaties kunnen gelden. Muziek kan niet volgens deze simpele principes beoordeeld worden.
Een Franse aristocraat uit de 19de eeuw, Marquis de Custine, beschrijft hoe onder andere Russische douaniers zijn tijd verdoen met stupide, zinloze dikdoenerij. Hij legt een verband met de machteloosheid van de Russen onder een totalitair regime.
Dalrymple: Ik ben geen expert over Rusland. Maar ik geloof dat men zonder kennis van de Russische 19de eeuwse geschiedenis, de moderne wereld onmogelijk kan begrijpen. Ik zie duidelijke parallellen tussen het communistische en het tsaristische Rusland.
Mensen die machteloos zijn over hun eigen leven, kunnen een gevoel van macht krijgen als ze iemand anders dwars kunnen zitten. En het socialisme maakt mensen machteloos.
Trouwens, Custine noemde Nicolaas I “zowel adelaar als insect”; een briljante beschrijving van een dictator die enerzijds wereldmacht wil, en anderzijds betrokken wil zijn in alle details van het leven van zijn onderdanen.
U stelt dat politieke correctheid de rode loper uitlegt voor onderdrukking en ontmenselijking, omdat “het mensen dwingt om te zeggen wat ze zelf niet geloven.”
Dalrymple: Politieke Correctheid maakt gebruik van dezelfde mechanismen als communistische propaganda. Het doel is niet om mensen te informeren of te overtuigen. Het doel is om mensen te vernederen.
Hoe minder Politieke Correctheid met de werkelijkheid overeen komt, hoe beter. Als mensen moeten zwijgen wanneer hen een overduidelijke leugen wordt verteld, of wanneer ze gedwongen zijn om de leugen ter herhalen, verliezen mensen hun integriteit. Het vermogen om zelfstandig te denken wordt geërodeerd, of zelfs helemaal vernietigd. Een samenleving van vernederde leugenaars is gemakkelijk te controleren.
Islamisten en linkse mensen hebben veel gemeenschappelijk. Beiden zijn ongelukkig met het status quo, hebben een hekel aan het leven en beschouwen vrolijkheid en vreugde als een gevaarlijke vijand.
Dalrymple: Mijn uitgangspunt is dat de mens met zijn conflicterende verlangens, nooit volledig en volmaakt gelukkig kan zijn. In alle menselijke geluk ligt het zaad van destructie besloten.
De moderne mens ontkent echter de onvermijdelijkheid van zijn frustraties. Hij legt de schuld daarvoor buiten zichzelf, en vooral bij de samenleving. Een perfecte samenleving moet dan alle frustraties wegnemen. Die perfecte samenleving moet bereikt worden middels het communisme, of door de islam. Wanneer deze frustraten hun wil kunnen opleggen aan andere mensen, verschaft hen dat veel genoegen, vooral sadistisch genoegen.
Links is angstvallig stil over de apartheid van de sexen onder de islam. Wat zit hier achter? Is hiermee de linkse cirkel rond; dat wil zeggen: spelen hier dezelfde krachten die leiden tot de communistische gulags en genocide?
Dalrymple: Dit is een questie van het gewenste zelf-beeld van links. Tolerantie is hun grootste ethische prestatie, en hun grootste intellectuele prestatie is de afwezigheid van een moreel oordeel. Aangezien het capitalisme wordt gezien als patriarchaal, zijn linkse mensen vanzelfsprekend feministisch. Maar door de islam staan het multi-culturalisme en het feminisme op gespannen voet. Hoe lost men dit probleem op? Door het dood te zwijgen.
Het zelfbeeld is voor linkse mensen belangrijker dan wat er in de harde werkelijkheid gebeurt.