MO_NL
19-11-05, 14:29
Aissati voetbalt niet, hij voelt de bal - hij 'voelbalt' dus
http://www.maroc.nl/photopost/data/501/1aissati.jpg
Bij Jong Oranje zag ik de kleine Aissati strooien met zuivere passes en toen kreeg ik het ’vellenkip’ zoals Cruijff het ooit in het Spaans zei. Kippenvel dus.
De net 17-jarige PSV’er voetbalt met de routine van een veteraan, de allure van een ouderwetse spelverdeler en de speelsheid van een jonge hond. Altijd in beweging, steeds aanspeelbaar - geweldig.
(Oeps, mag ik dat wel zeggen? Moet ik niet wachten om de loftrompet te steken over zo'n jonge jongen? Kan hij de weelde wel dragen? Ik vroeg het na bij PSV en ze zeiden dat ik dat gerust kon doen, het joch komt uit een goed nest, hij kent zijn plaats en het risico dat hij gaat zweven of arrogant wordt, is zo goed als uitgesloten.)
Zijn passing is buitengewoon. Aissati loodst de bal keihard millimeters langs vijf uitgestoken benen en alles, echt alles lijkt wel aan te komen. Hoe kan dat nou? Zo jong, zo goed.
Bij PSV vertelden ze me het geheim van de smid. Hij (én Affelay) is (zijn) ‘vroeger’ gedwongen om de bal te ‘voelen’. Hij mocht alleen vooruit kijken tijdens het dribbelen – en niet omlaag. In het verleden heeft hij zelfs wel eens een kraag om gekregen, opdat hij niet naar beneden kón kijken.
Hij voetbalt niet, hij vóelt de bal - hij ’voelbalt’ dus, met een l. Hij kijkt niet of nauwelijks omlaag en heeft dus de tijd (voorsprong) om de oplossing vooruit (altijd vooruit, alleen als het echt niet kan mag de bal terug of opzij) te vinden. Wie vrijloopt, krijgt de bal. Man, ’vellenkip’ krijg ik van het joch, zoon van een liberale imam. Wat een mooie voetballer en wat ontzettend leuk dat er bij PSV eindelijk ook eens jeugdspelers doorkomen.
Vandaag gaat het vooral over ’vellenkip’. Ik kreeg ook ’vellenkip’ toen ik woensdag op tv de ontknoping van Australië-Uruguay zag.
Raar eigenlijk, dacht ik, dat ik ’vellenkip’ krijg omdat een man, een vakman die ik slechts beroepsmatig ken, een Nederlander, aan de andere kant van de wereld succes heeft. Ik verfoei nationalisme of chauvinisme, maar het gevoel is kennelijk primitief en diep verankerd en dus komt het er spontaan uit, met een portie ’vellenkip.
Het bijzondere resultaat, Australië na 32 jaar weer zeker van deelname aan het wereldkampioenschap voetbal, leverde bij de vakman zelf geen uitbarsting van woede en elleboogstoten op, dit keer. Guus sprong op, maakte zich klein, balde de vuisten voor zijn lichaam, spande alle spieren aan en schreeuwde iets. Het duurde maar een paar seconden, toen was de controle er weer bij de Achterhoeker. Met koninklijke waardigheid nam hij de felicitaties van de verslagen collega in ontvangst en in die, afwachtende bijna afstandelijke, pose keek hij toe hoe zijn spelers en de fans zich ontlaadden.
Dat was even andere koek. Inmiddels begrijp ik pas echt waarom bij Guus Hiddink na de winst op AC Milan woede de overhand had. Hij heeft er laatst wat over verteld, op tv en in deze krant. Dat de verhoormethode van de Fiscale Inlichtingen- en Opsporingsdienst nogal agressief was geweest, bij voorbeeld.
Deze week hoorde ik waar het werkelijke pijnpunt lag. Guus voelde (voelt) zich gechanteerd door de FIOD. Hem is op een gegeven moment gezegd dat ze zijn paspoort zouden innemen, althans dat ze hem zouden verbieden om naar Zuid-Amerika en Australië te reizen. Alsof hij, de coach van PSV, daar achter zou blijven vanwege een (vermeend) financieel geschil(letje).
Of ik van Leo Beenhakker ’vellenkip’ heb gekregen? Jazeker, ook. Toen ik op teletekst de eindstand van Bahrein-Trinidad en Tobago zag kreeg ik het weer. Eigenlijk ben ik daar heel blij om. Ze zeggen wel dat ik een cynicus ben – maar dat klopt ten dele. Ik kan me nog oprecht verwonderen en ben in staat te béwonderen.
Wel, Rotterdamse Leo die ik de voorbije weken bij Studio Voetbal een beetje heb zitten jennen, heeft Ajax, Feyenoord en Real Madrid kampioen gemaakt en Noord-Brabant, zoals hij Trinidad en Tobago noemt, naar het WK geloodst. Ik ouwehoer volgens Leo te vaak over ‘zijn’ mislukte WK van 1990, maar ik kan het niet meer ontkennen: Leo’s conduitestaat liegt er niet om.
Woensdag was een dag vol ’vellenkip’. Die Guus en Leo, zeg. Wat een wereldtrainers hebben wij, in de ruimste zin van het woord: bereisd en vooral bedreven. Laat mij, in deze vrolijke bui, de oprechte hoop uitspreken dat ook de bondscoach van Zuid-Korea, Dick Advocaat, mij in juni ’vellenkip’ bezorgt, al lijkt mij dat ijdele hoop.
bron: AD / Hugo Borst
http://www.maroc.nl/photopost/data/501/1aissati.jpg
Bij Jong Oranje zag ik de kleine Aissati strooien met zuivere passes en toen kreeg ik het ’vellenkip’ zoals Cruijff het ooit in het Spaans zei. Kippenvel dus.
De net 17-jarige PSV’er voetbalt met de routine van een veteraan, de allure van een ouderwetse spelverdeler en de speelsheid van een jonge hond. Altijd in beweging, steeds aanspeelbaar - geweldig.
(Oeps, mag ik dat wel zeggen? Moet ik niet wachten om de loftrompet te steken over zo'n jonge jongen? Kan hij de weelde wel dragen? Ik vroeg het na bij PSV en ze zeiden dat ik dat gerust kon doen, het joch komt uit een goed nest, hij kent zijn plaats en het risico dat hij gaat zweven of arrogant wordt, is zo goed als uitgesloten.)
Zijn passing is buitengewoon. Aissati loodst de bal keihard millimeters langs vijf uitgestoken benen en alles, echt alles lijkt wel aan te komen. Hoe kan dat nou? Zo jong, zo goed.
Bij PSV vertelden ze me het geheim van de smid. Hij (én Affelay) is (zijn) ‘vroeger’ gedwongen om de bal te ‘voelen’. Hij mocht alleen vooruit kijken tijdens het dribbelen – en niet omlaag. In het verleden heeft hij zelfs wel eens een kraag om gekregen, opdat hij niet naar beneden kón kijken.
Hij voetbalt niet, hij vóelt de bal - hij ’voelbalt’ dus, met een l. Hij kijkt niet of nauwelijks omlaag en heeft dus de tijd (voorsprong) om de oplossing vooruit (altijd vooruit, alleen als het echt niet kan mag de bal terug of opzij) te vinden. Wie vrijloopt, krijgt de bal. Man, ’vellenkip’ krijg ik van het joch, zoon van een liberale imam. Wat een mooie voetballer en wat ontzettend leuk dat er bij PSV eindelijk ook eens jeugdspelers doorkomen.
Vandaag gaat het vooral over ’vellenkip’. Ik kreeg ook ’vellenkip’ toen ik woensdag op tv de ontknoping van Australië-Uruguay zag.
Raar eigenlijk, dacht ik, dat ik ’vellenkip’ krijg omdat een man, een vakman die ik slechts beroepsmatig ken, een Nederlander, aan de andere kant van de wereld succes heeft. Ik verfoei nationalisme of chauvinisme, maar het gevoel is kennelijk primitief en diep verankerd en dus komt het er spontaan uit, met een portie ’vellenkip.
Het bijzondere resultaat, Australië na 32 jaar weer zeker van deelname aan het wereldkampioenschap voetbal, leverde bij de vakman zelf geen uitbarsting van woede en elleboogstoten op, dit keer. Guus sprong op, maakte zich klein, balde de vuisten voor zijn lichaam, spande alle spieren aan en schreeuwde iets. Het duurde maar een paar seconden, toen was de controle er weer bij de Achterhoeker. Met koninklijke waardigheid nam hij de felicitaties van de verslagen collega in ontvangst en in die, afwachtende bijna afstandelijke, pose keek hij toe hoe zijn spelers en de fans zich ontlaadden.
Dat was even andere koek. Inmiddels begrijp ik pas echt waarom bij Guus Hiddink na de winst op AC Milan woede de overhand had. Hij heeft er laatst wat over verteld, op tv en in deze krant. Dat de verhoormethode van de Fiscale Inlichtingen- en Opsporingsdienst nogal agressief was geweest, bij voorbeeld.
Deze week hoorde ik waar het werkelijke pijnpunt lag. Guus voelde (voelt) zich gechanteerd door de FIOD. Hem is op een gegeven moment gezegd dat ze zijn paspoort zouden innemen, althans dat ze hem zouden verbieden om naar Zuid-Amerika en Australië te reizen. Alsof hij, de coach van PSV, daar achter zou blijven vanwege een (vermeend) financieel geschil(letje).
Of ik van Leo Beenhakker ’vellenkip’ heb gekregen? Jazeker, ook. Toen ik op teletekst de eindstand van Bahrein-Trinidad en Tobago zag kreeg ik het weer. Eigenlijk ben ik daar heel blij om. Ze zeggen wel dat ik een cynicus ben – maar dat klopt ten dele. Ik kan me nog oprecht verwonderen en ben in staat te béwonderen.
Wel, Rotterdamse Leo die ik de voorbije weken bij Studio Voetbal een beetje heb zitten jennen, heeft Ajax, Feyenoord en Real Madrid kampioen gemaakt en Noord-Brabant, zoals hij Trinidad en Tobago noemt, naar het WK geloodst. Ik ouwehoer volgens Leo te vaak over ‘zijn’ mislukte WK van 1990, maar ik kan het niet meer ontkennen: Leo’s conduitestaat liegt er niet om.
Woensdag was een dag vol ’vellenkip’. Die Guus en Leo, zeg. Wat een wereldtrainers hebben wij, in de ruimste zin van het woord: bereisd en vooral bedreven. Laat mij, in deze vrolijke bui, de oprechte hoop uitspreken dat ook de bondscoach van Zuid-Korea, Dick Advocaat, mij in juni ’vellenkip’ bezorgt, al lijkt mij dat ijdele hoop.
bron: AD / Hugo Borst