Wide-O
22-11-05, 08:27
TE NAIMA OF TE LATEN. Drie Musketiers op schoolreis
De overvloedige aandacht die ze ons schenken, beginnen we te beschouwen als een compliment. Geef toe: ze denken wel heel vaak aan ons. Ikzelf denk niet zo vaak aan ons. Ze mijmeren zo diep en zo vaak over ons aller welzijn dat ik begin te twijfelen of hun eigen volk wel op de eerste plaats komt.
De Drie Musketiers Vanhecke, Dewinter en Annemans hadden geen slechter ogenblik kunnen kiezen om hun megalomane campagne in de hoofdstad van Marokko te starten. Want van alle landen in de wereld waar vreemdelingen vandaan zouden kunnen komen, koos Dewinter Marokko uit als zijn absolute favoriet om er de autoriteiten de les te gaan spellen. Ze zijn van plan om in verschillende kranten en tijdschriften te adverteren om mensen af te raden te emigreren naar België. Overmoedig als altijd zullen ze folders en pamfletten gaan uitdelen in de straten van Rabat, handelingen waarvoor enkele decennia geleden mensen zomaar in helse oorden zoals Tazmamart en Bir Jdid werden gegooid. Alleen al daarom is het jammer dat Dewinter met zijn ingenieus plan niet vijftien jaar geleden op de proppen kwam. Dan had hij aan den lijve kunnen ondervinden hoe weinig de toenmalige vorst opgezet was met inmenging in binnenlandse aangelegenheden.
Nooit eerder heeft een Vlaamse partij, in alle kleinheid en bescheidenheid, het zich in het hoofd gehaald om op deze manier tewerk te gaan. Helemaal naar het land van herkomst gaan om mensen te gaan zeggen: ,,Jullie zijn niet welkom in ons land. We zeggen het vooraf." Dat eenieder het recht heeft om zich vrij te verplaatsen en te vertoeven binnen de grenzen van elke staat en om zijn land te verlaten, vindt Dewinter niet belangrijk. Dat mensen die besluiten hun land te verlaten dit meestal niet doen omdat de situatie in eigen land zo denderend is, kan hij ook niet echt vatten. Waarschijnlijk denkt hij dat hij ze zal afschrikken met wat hij te vertellen heeft: ,,We willen ze vertellen dat ze in de praktijk terechtkomen in gettowijken, dat ze heel weinig kans op een job zullen hebben, dat het leven hier niet rooskleurig zal zijn." Boe.
Het leven op zich is niet rooskleurig, maar dat terzijde. Dat het met een Vlaams Belang aan de macht nog minder vrolijk zal zijn voor vreemdelingen, zeggen ze er nog net niet bij. De toekomst voor vele Marokkaanse jongeren is er uitzichtlozer dan hier ooit het geval zou kunnen zijn. Ik kan me niet eens de frustratie inbeelden van de jongeren die met een licentie rechten of wiskunde op zak, zich niet te beroerd voelen om aardappelen op de markt te verkopen. Wanneer er één vacature vrijkomt in de hoofdstad, komen vijfduizend sollicitanten aangerend om te vechten voor die baan. Thema's zoals werk, onderwijs en huisvesting zijn er bijzonder gevoelig. Dat de voorman van een partij die niet eens deelneemt aan de macht in een klein land hen daarover de les zal komen spellen, kunnen ze op dit ogenblik missen als kiespijn. Daarom twijfel ik er ook aan dat ze met open armen zullen ontvangen worden.
In Rabat zijn ze dezer dagen voornamelijk bezig met allerlei festiviteiten op touw te zetten om vijftig jaar onafhankelijkheid te vieren. Een onafhankelijkheid die ook in vraag zou kunnen worden gesteld aangezien Spanje en vooral Frankrijk nooit echt zijn weggeweest tijdens die vijftig jaar. Echt erg lijken ze het niet te vinden. De vorst blijft toenadering zoeken tot het Noorden en durft zelfs hardop te dromen van een toetreding tot de Europese Unie. Reden te meer voor Dewinter om af te reizen naar dat land en er zijn boodschap te gaan verkondigen.
Ik kan niet geloven dat het Vlaams Belang echt resultaten denkt te zullen boeken met zijn schoolreisje. Met de verkiezingen in het vooruitzicht willen ze alleen hun achterban tonen dat ze desnoods zelf naar al die vreemde landen afreizen om de legale en illegale toestroom een halt toe te roepen. Als ze met zulke campagnes willen beginnen, hebben ze nog veel werk voor de boeg. Ze zullen ze nog vele reizen moeten maken om overal ter wereld mensen af te raden Vlaanderen als eindbestemming te kiezen.
,,Assimileer je, dan reiken we je de hand wel. Je bent echt wel welkom, zolang je je lot aan het onze wenst te verbinden en onze waarden en normen wenst te delen.'' Ze beginnen wartaal uit te slaan omdat ze te veel willen. Te veel ineens. Ze willen de problemen hier oplossen en ginder. De wortels ervan verwijderen en mensen afraden ooit nog voet in België te zetten. Zolang de kloof tussen Noord en Zuid zo gapend blijft, kan in een globaliserende wereld niet vermeden worden dat mensen hun land verlaten voor een ander. We zouden het Vlaams Belangers dan ook van grootheidswaanzin kunnen betichten of ze uitlachen omwille van hun naïviteit, maar dat willen we hen niet aandoen.
Naima Albdiouni debuteert dit jaar als romanschrijfster bij Meulenhoff-Manteau. ,,Te Naima of te laten'' verschijnt maandelijks op maandag.
www.standaard.be/naima
Naima Albdiouni
De overvloedige aandacht die ze ons schenken, beginnen we te beschouwen als een compliment. Geef toe: ze denken wel heel vaak aan ons. Ikzelf denk niet zo vaak aan ons. Ze mijmeren zo diep en zo vaak over ons aller welzijn dat ik begin te twijfelen of hun eigen volk wel op de eerste plaats komt.
De Drie Musketiers Vanhecke, Dewinter en Annemans hadden geen slechter ogenblik kunnen kiezen om hun megalomane campagne in de hoofdstad van Marokko te starten. Want van alle landen in de wereld waar vreemdelingen vandaan zouden kunnen komen, koos Dewinter Marokko uit als zijn absolute favoriet om er de autoriteiten de les te gaan spellen. Ze zijn van plan om in verschillende kranten en tijdschriften te adverteren om mensen af te raden te emigreren naar België. Overmoedig als altijd zullen ze folders en pamfletten gaan uitdelen in de straten van Rabat, handelingen waarvoor enkele decennia geleden mensen zomaar in helse oorden zoals Tazmamart en Bir Jdid werden gegooid. Alleen al daarom is het jammer dat Dewinter met zijn ingenieus plan niet vijftien jaar geleden op de proppen kwam. Dan had hij aan den lijve kunnen ondervinden hoe weinig de toenmalige vorst opgezet was met inmenging in binnenlandse aangelegenheden.
Nooit eerder heeft een Vlaamse partij, in alle kleinheid en bescheidenheid, het zich in het hoofd gehaald om op deze manier tewerk te gaan. Helemaal naar het land van herkomst gaan om mensen te gaan zeggen: ,,Jullie zijn niet welkom in ons land. We zeggen het vooraf." Dat eenieder het recht heeft om zich vrij te verplaatsen en te vertoeven binnen de grenzen van elke staat en om zijn land te verlaten, vindt Dewinter niet belangrijk. Dat mensen die besluiten hun land te verlaten dit meestal niet doen omdat de situatie in eigen land zo denderend is, kan hij ook niet echt vatten. Waarschijnlijk denkt hij dat hij ze zal afschrikken met wat hij te vertellen heeft: ,,We willen ze vertellen dat ze in de praktijk terechtkomen in gettowijken, dat ze heel weinig kans op een job zullen hebben, dat het leven hier niet rooskleurig zal zijn." Boe.
Het leven op zich is niet rooskleurig, maar dat terzijde. Dat het met een Vlaams Belang aan de macht nog minder vrolijk zal zijn voor vreemdelingen, zeggen ze er nog net niet bij. De toekomst voor vele Marokkaanse jongeren is er uitzichtlozer dan hier ooit het geval zou kunnen zijn. Ik kan me niet eens de frustratie inbeelden van de jongeren die met een licentie rechten of wiskunde op zak, zich niet te beroerd voelen om aardappelen op de markt te verkopen. Wanneer er één vacature vrijkomt in de hoofdstad, komen vijfduizend sollicitanten aangerend om te vechten voor die baan. Thema's zoals werk, onderwijs en huisvesting zijn er bijzonder gevoelig. Dat de voorman van een partij die niet eens deelneemt aan de macht in een klein land hen daarover de les zal komen spellen, kunnen ze op dit ogenblik missen als kiespijn. Daarom twijfel ik er ook aan dat ze met open armen zullen ontvangen worden.
In Rabat zijn ze dezer dagen voornamelijk bezig met allerlei festiviteiten op touw te zetten om vijftig jaar onafhankelijkheid te vieren. Een onafhankelijkheid die ook in vraag zou kunnen worden gesteld aangezien Spanje en vooral Frankrijk nooit echt zijn weggeweest tijdens die vijftig jaar. Echt erg lijken ze het niet te vinden. De vorst blijft toenadering zoeken tot het Noorden en durft zelfs hardop te dromen van een toetreding tot de Europese Unie. Reden te meer voor Dewinter om af te reizen naar dat land en er zijn boodschap te gaan verkondigen.
Ik kan niet geloven dat het Vlaams Belang echt resultaten denkt te zullen boeken met zijn schoolreisje. Met de verkiezingen in het vooruitzicht willen ze alleen hun achterban tonen dat ze desnoods zelf naar al die vreemde landen afreizen om de legale en illegale toestroom een halt toe te roepen. Als ze met zulke campagnes willen beginnen, hebben ze nog veel werk voor de boeg. Ze zullen ze nog vele reizen moeten maken om overal ter wereld mensen af te raden Vlaanderen als eindbestemming te kiezen.
,,Assimileer je, dan reiken we je de hand wel. Je bent echt wel welkom, zolang je je lot aan het onze wenst te verbinden en onze waarden en normen wenst te delen.'' Ze beginnen wartaal uit te slaan omdat ze te veel willen. Te veel ineens. Ze willen de problemen hier oplossen en ginder. De wortels ervan verwijderen en mensen afraden ooit nog voet in België te zetten. Zolang de kloof tussen Noord en Zuid zo gapend blijft, kan in een globaliserende wereld niet vermeden worden dat mensen hun land verlaten voor een ander. We zouden het Vlaams Belangers dan ook van grootheidswaanzin kunnen betichten of ze uitlachen omwille van hun naïviteit, maar dat willen we hen niet aandoen.
Naima Albdiouni debuteert dit jaar als romanschrijfster bij Meulenhoff-Manteau. ,,Te Naima of te laten'' verschijnt maandelijks op maandag.
www.standaard.be/naima
Naima Albdiouni