Juliette
22-11-05, 14:16
SALVATORE ACQUAVIVA OVER HOE HIJ DE ZANGERES LEERDE KENNEN IN MOESKROEN
‘Ze stond eind jaren zeventig in Moeskroen te dansen als een wilde puber. Ziehier de foto van ‘la Madonna’ aan tafel met Belgische vrienden, ook al zegt ze nooit in ons land geweest te zijn.
Madonna’s leven is een leugen.’ Salvatore Acquaviva (52), de man die in de jaren zeventig mee de ‘Vogeltjesdans’, ‘Born to Be Alive’ en ‘Brasilia Carnaval’ lanceerde, strijkt door zijn kuif. De Bergense rechtbank deed het liedje van de Amerikaanse zangeres vrijdag af als plagiaat van ‘Ma vie fout le camp’. ‘Ik wil de rechten wereldwijd laten blokkeren, wat het me ook aan middelen kost.’
Grijzende kuif, reflecterende zonnebril, stevige kaaksbeenderen en een paar onderdrukte machomaniertjes, omringd door een walm Aqua Velva-aftershave.
Salvatore Ac quaviva is de Italiaanse kruising van Jacques Dutronc en Bryan Ferry. Origineel afkomstig uit de Zuid-Italiaanse provincie Puglia, voor de vrouw van zijn leven afgezakt naar Moeskroen, gescheiden, maar vanwege zijn muziek nooit meer uit België weggeraakt.
“Mijn belevenis met Madonna begonnen in de jaren zeventig”, vertelt hij in zijn stamcafé La Belle Epoque op de markt van Moeskroen.
“Ik was kapper, maar in hart en nieren artiest. In ons appartementje tokkelde ik na de uren op mijn akoestische gitaar. Dat deden we allemaal. Moeskroen was een wild muzikaal nest: Patrick Hernandez, Jean Vanloo... samen hadden we het gat in de discomarkt ontdekt. Onze kliek ging, net als Madonna, uit in dezelfde disco, in Aalbeke. De een hielp de ander vooruit. Zo ontstonden achtereenvolgens de ‘Vogeltjesdans’ en ‘Born to Be Alive’, waarvoor we danseresjes ronselden. Medio jaren zeventig schopte ik het tot zanger van Les Chocolates. (lacht)Ja, ja. Ik was dat ventje dat tussen de gebronsde juffrouwen ‘Brasilia Carnaval’ stond te zingen. Het was de periode dat Madonna aan het casten was. In België in het algemeen, en Moeskroen in het bijzonder.”
Tot vrijdag bleef de zogenaamde stage van Madonna in Moeskroen een hardnekkige ‘urban legend’, een ridicuul verzinsel waaraan zelfs geen lokale journalist aandacht durfde te schenken. Salvatore Acquaviva was een fantast die op de kap van de wereldster trachtte geld te verdienen. Pas toen de Bergense rechter vrijdag de rechten van het liedje ‘Frozen’ bevroor, kwamen de tongen los. “Ze was begin twintig, een bakvis”, zei de waard van La Belle Epoque gisteren.
“Ze logeerde in het hotel Erberg en later boven L’Escapade, hier enkele huizen verderop, het heet er nu Big Ben. Ze maakte deel uit van het groepje rond Patrick Hernandez.
Ze flaneerde over de markt, als een jong meisje. Iedereen zal dat wel bevestigen.”
Salvatore Acquaviva gaat het in feite niet om Madonna, maar om de eer. Hij is blij dat hij niet langer voor dorpsgek versleten wordt. “Ik heb acht jaar gestreden voor mijn gelijk. Ik heb haar geld niet nodig, ik ben een werker, altijd geweest, maar ik kan niet tegen leugens.”
“Ik stond eind jaren negentig de douche toen ik op Radio Contact mijn eigen nummer hoorde. Ik dacht: verdraaid, dat is Madonna met mijn melodie. Ik was uit het lood geslagen, droogde me af en belde naar Radio Contact. Ik heb de partituren vergeleken.
Ze waren identiek, alleen had platenmaatschappij Warner de toonhoogte verlaagd van een la mineur naar fa mineur.”
Voor Acquaviva barstte de oorlog los, ook al raadde zijn inmiddels naar Italië teruggekeerde familie het duel met de intussen beroemde Madonna af. “Hoe meer ik me voor het dossier interesseerde, hoe meer ik overtuigd raakte van mijn gelijk. Ik ben streng katholiek opgevoed en altijd diep gelovig geweest. Ik kom uit de streek van de eind jaren negentig zalig verklaarde padre Pio. (haalt heiligenprentje uit portefeuille) Het feit dat ze zich voor Madonna uitgaf, heeft in Italië veel kwaad bloed gezet. Er is maar een Madonna, de heilige maagd! Ik begrijp niet dat het Vaticaan zich nooit tegen haar streken heeft verzet. Welke eerbare moeder die in Gaultierpakje staat te dansen, geeft zich uit voor heilige maagd, noemt haar dochter tot overmaat van ramp Lourdes? (bits)Alleen al om die reden was ik bereid haar voor de rechter te slepen. Er was niet alleen de kopie van mijn eigen nummer, ik kon beslag leggen op de foto’s waarop ze in beeld komt met mijn producer van destijds. Bovendien vond ik tientallen getuigen bereid om voor de rechter te vertellen dat miss Louisa Ciccone hier inderdaad was komen feesten in de jaren zeventig.”
Acquaviva opent zijn fotomap met een puberachtige Madonna aan tafel met enkele Belgen in een hotel. “Kijk, hier zit ze, onze vriendin, met Jean Vanloo, de man die de tekst schreef bij mijn melodieën. Ze ziet er piepjong uit, maar haar hele strategie was toen al klaar.”
“Aan ieder die het horen wilde, vertelde ze dat ze het kind van straatarme ouders was, terwijl nu blijkt dat haar vader ingenieur is.
En toen kwam het: eind jaren zeventig, toen ze het eenmaal was opgevallen als danseresje, zette ze haar keel open. Ze had thuis leren zingen, maar wilde het verrassingseffect bewaren, zodat ze er als beste werd uitgelicht.
Toen bleek dat ze een stem had, heeft ze via mijn producer beslag kunnen leggen op mijn teksten. Gelukkig heeft de rechter een goed gehoor, al vermoed ik dat ze met een reeks advocaten meteen beroep zal aantekenen. Ik wil de rechten wereldwijd laten blokkeren, wat het me ook aan moeite of middelen kost. Ik ben klein en ik kom uit Moeskroen, maar ik laat me niet kisten. Twintig jaar later en miljoenen dollars rijker, dacht La Madonna zeker dat ik mijn eigen melodietje niet zou herkennen.
Net een berekening te veel.”
Copyright De Morgen.
‘Ze stond eind jaren zeventig in Moeskroen te dansen als een wilde puber. Ziehier de foto van ‘la Madonna’ aan tafel met Belgische vrienden, ook al zegt ze nooit in ons land geweest te zijn.
Madonna’s leven is een leugen.’ Salvatore Acquaviva (52), de man die in de jaren zeventig mee de ‘Vogeltjesdans’, ‘Born to Be Alive’ en ‘Brasilia Carnaval’ lanceerde, strijkt door zijn kuif. De Bergense rechtbank deed het liedje van de Amerikaanse zangeres vrijdag af als plagiaat van ‘Ma vie fout le camp’. ‘Ik wil de rechten wereldwijd laten blokkeren, wat het me ook aan middelen kost.’
Grijzende kuif, reflecterende zonnebril, stevige kaaksbeenderen en een paar onderdrukte machomaniertjes, omringd door een walm Aqua Velva-aftershave.
Salvatore Ac quaviva is de Italiaanse kruising van Jacques Dutronc en Bryan Ferry. Origineel afkomstig uit de Zuid-Italiaanse provincie Puglia, voor de vrouw van zijn leven afgezakt naar Moeskroen, gescheiden, maar vanwege zijn muziek nooit meer uit België weggeraakt.
“Mijn belevenis met Madonna begonnen in de jaren zeventig”, vertelt hij in zijn stamcafé La Belle Epoque op de markt van Moeskroen.
“Ik was kapper, maar in hart en nieren artiest. In ons appartementje tokkelde ik na de uren op mijn akoestische gitaar. Dat deden we allemaal. Moeskroen was een wild muzikaal nest: Patrick Hernandez, Jean Vanloo... samen hadden we het gat in de discomarkt ontdekt. Onze kliek ging, net als Madonna, uit in dezelfde disco, in Aalbeke. De een hielp de ander vooruit. Zo ontstonden achtereenvolgens de ‘Vogeltjesdans’ en ‘Born to Be Alive’, waarvoor we danseresjes ronselden. Medio jaren zeventig schopte ik het tot zanger van Les Chocolates. (lacht)Ja, ja. Ik was dat ventje dat tussen de gebronsde juffrouwen ‘Brasilia Carnaval’ stond te zingen. Het was de periode dat Madonna aan het casten was. In België in het algemeen, en Moeskroen in het bijzonder.”
Tot vrijdag bleef de zogenaamde stage van Madonna in Moeskroen een hardnekkige ‘urban legend’, een ridicuul verzinsel waaraan zelfs geen lokale journalist aandacht durfde te schenken. Salvatore Acquaviva was een fantast die op de kap van de wereldster trachtte geld te verdienen. Pas toen de Bergense rechter vrijdag de rechten van het liedje ‘Frozen’ bevroor, kwamen de tongen los. “Ze was begin twintig, een bakvis”, zei de waard van La Belle Epoque gisteren.
“Ze logeerde in het hotel Erberg en later boven L’Escapade, hier enkele huizen verderop, het heet er nu Big Ben. Ze maakte deel uit van het groepje rond Patrick Hernandez.
Ze flaneerde over de markt, als een jong meisje. Iedereen zal dat wel bevestigen.”
Salvatore Acquaviva gaat het in feite niet om Madonna, maar om de eer. Hij is blij dat hij niet langer voor dorpsgek versleten wordt. “Ik heb acht jaar gestreden voor mijn gelijk. Ik heb haar geld niet nodig, ik ben een werker, altijd geweest, maar ik kan niet tegen leugens.”
“Ik stond eind jaren negentig de douche toen ik op Radio Contact mijn eigen nummer hoorde. Ik dacht: verdraaid, dat is Madonna met mijn melodie. Ik was uit het lood geslagen, droogde me af en belde naar Radio Contact. Ik heb de partituren vergeleken.
Ze waren identiek, alleen had platenmaatschappij Warner de toonhoogte verlaagd van een la mineur naar fa mineur.”
Voor Acquaviva barstte de oorlog los, ook al raadde zijn inmiddels naar Italië teruggekeerde familie het duel met de intussen beroemde Madonna af. “Hoe meer ik me voor het dossier interesseerde, hoe meer ik overtuigd raakte van mijn gelijk. Ik ben streng katholiek opgevoed en altijd diep gelovig geweest. Ik kom uit de streek van de eind jaren negentig zalig verklaarde padre Pio. (haalt heiligenprentje uit portefeuille) Het feit dat ze zich voor Madonna uitgaf, heeft in Italië veel kwaad bloed gezet. Er is maar een Madonna, de heilige maagd! Ik begrijp niet dat het Vaticaan zich nooit tegen haar streken heeft verzet. Welke eerbare moeder die in Gaultierpakje staat te dansen, geeft zich uit voor heilige maagd, noemt haar dochter tot overmaat van ramp Lourdes? (bits)Alleen al om die reden was ik bereid haar voor de rechter te slepen. Er was niet alleen de kopie van mijn eigen nummer, ik kon beslag leggen op de foto’s waarop ze in beeld komt met mijn producer van destijds. Bovendien vond ik tientallen getuigen bereid om voor de rechter te vertellen dat miss Louisa Ciccone hier inderdaad was komen feesten in de jaren zeventig.”
Acquaviva opent zijn fotomap met een puberachtige Madonna aan tafel met enkele Belgen in een hotel. “Kijk, hier zit ze, onze vriendin, met Jean Vanloo, de man die de tekst schreef bij mijn melodieën. Ze ziet er piepjong uit, maar haar hele strategie was toen al klaar.”
“Aan ieder die het horen wilde, vertelde ze dat ze het kind van straatarme ouders was, terwijl nu blijkt dat haar vader ingenieur is.
En toen kwam het: eind jaren zeventig, toen ze het eenmaal was opgevallen als danseresje, zette ze haar keel open. Ze had thuis leren zingen, maar wilde het verrassingseffect bewaren, zodat ze er als beste werd uitgelicht.
Toen bleek dat ze een stem had, heeft ze via mijn producer beslag kunnen leggen op mijn teksten. Gelukkig heeft de rechter een goed gehoor, al vermoed ik dat ze met een reeks advocaten meteen beroep zal aantekenen. Ik wil de rechten wereldwijd laten blokkeren, wat het me ook aan moeite of middelen kost. Ik ben klein en ik kom uit Moeskroen, maar ik laat me niet kisten. Twintig jaar later en miljoenen dollars rijker, dacht La Madonna zeker dat ik mijn eigen melodietje niet zou herkennen.
Net een berekening te veel.”
Copyright De Morgen.