Wide-O
23-11-05, 09:01
Snel, sneller, snelst weg uit Irak
Waarom de publieke opinie in de VS aan het kantelen is
* 63 procent van de Amerikanen wil de troepen uit Irak terugtrekken.
* Meer en meer Amerikanen geloven dat regering voor de oorlog het Iraakse gevaar overdreef en zelfs knoeide met de informatie.
* De mening wint veld dat oorlog Amerika zware schade toebrengt.
Een meerderheid van de Amerikanen gelooft vandaag dat de regering het land onder valse voorwendsels tegen Irak ten oorlog heeft geleid - een stelling die maandag door Cheney nog werd afgeschilderd als ,,revisionisme van de meest corrupte en schaamteloze soort''.
Amerikaanse tegenstanders van de oorlog tegen Irak waren tot voor kort predikers in de woestijn. Twijfelen aan de noodzaak van de invasie stond gelijk met verraad aan het vaderland. Maar dat is snel aan het keren. De regering-Bush moet zich in toenemende mate verantwoorden voor de oorlog. En oproepen om de troepen snel terug te trekken, ondervinden meer en meer bijval: 63 procent wil de troepen uit Irak naar huis halen.
Waarom heeft het zo lang geduurd voor het Amerikaanse publiek zich tegen de oorlog kantte? Er zijn verschillende redenen, waaronder:
11 september 2001: De gekwetste, vernederde, geschrokken Amerikanen schaarden zich achter vlag en leider tegen de daders. Een van die daders, hield Cheney hen voor, was Saddam Hoessein.
Bush vroeg van de Amerikanen geen offers voor de oorlog. Voor veruit de meeste Amerikanen was de oorlog dus lange tijd iets ontastbaars. De belastingen werden niet verhoogd om de oorlogsinspanningen te financieren (de middenklasse genoot zelfs van een belastingverlaging) en er werd geen verplichte dienstplicht ingevoerd. Dat was goed bekeken van Bush, want in de jaren zestig was het precies de draft geweest die het verzet tegen de Vietnamoorlog aanvuurde.
De gruwelijke verhalen uit de Vietnamese jungle speelden ook een grote rol op het thuisfront. Maar dit keer deed de pers aan zelfcensuur uit angst onvaderlandslievend te lijken. De ingekwartierde journalisten waren bovendien niet vrij de volle gruwel van de strijd te laten zien.
Maar nu is de opinie dan toch aan het kantelen. Hoe komt dat?
Eerst waren er een hele reeks schandalen die het Amerikaanse blazoen besmeuren: de rechteloosheid van de gedetineerden in Guantanamo, de mishandelde gevangenen in Abu Ghraib, de fosforbommen in Fallujah, de verdediging door Cheney van marteling om informatie los te wrikken, de heibel rond CIA-kampen in Europa, het aftreden van Cheneys kabinetschef Lewis Libby wegens Plamegate. Uit deze affaire rond de CIA-agente die gehuwd was met een tegenstander van het Irakbeleid van de regering, blijkt het grote publiek vooral te hebben onthouden dat de entourage van Bush knoeide met de informatie over Saddams massavernietigingswapens.
De onthullingen geven de tegenstanders van de oorlog munitie. De schandalen, die nauw verbonden zijn met de oorlog, ondermijnen Amerika's moreel gezag in de wereld, betogen ze. De Democraten hebben altijd in de knoop gelegen met Irak. Vele senatoren keurden de resolutie goed die Bush machtigde ten oorlog te trekken, sommigen uit overtuiging, anderen uit angst voor het verwijt geen patriotten te zijn. Met het oog op de Congresverkiezingen van november 2006 schroeven ze evenwel de kritiek op. De regering heeft de dreiging overdreven, zo verweren ze zich nu. Nochtans werd daar voor de oorlog ook al voor gewaarschuwd: waarom hadden de democraten daar toen geen oren naar?
Naarmate het aantal gewonden en doden stijgt (het psychologisch belangrijke getal van tweeduizend gesneuvelden werd onlangs overschreden) en de vermoeidheid bij de soldaten groeit (sommigen zijn al aan hun derde termijn in Irak bezig) dringt de realiteit stilaan tot de Amerikanen door.
Ze beginnen de prijs die ze betalen, af te wegen tegen het resultaat: wat heeft het allemaal opgeleverd? Dictator Saddam is weg, maar het Nabije Oosten is vooralsnog niet democratisch en welvarend, zoals de regering voorspiegelde. En veiliger zijn de wereld en de VS al evenmin.
De regering houdt vol dat de Amerikaanse troepen moeten blijven tot het werk is voltooid. Als ze zich nu terugtrekken, vervalt het land in chaos en misschien zelfs in burgeroorlog. Deze stelling genoot lange tijd bijval, maar wordt nu door een groeiend aantal critici als waardeloos verworpen. Irak, zo stellen ze, vervalt toch in chaos, of we nu vandaag vertrekken of over twee jaar. Ze pleiten ervoor de Amerikaanse verliezen te beperken. Andere voorstanders van een snelle aftocht zien het positiever: als er geen ,,buitenlandse bezetter'' meer is, zal de aantrekkingskracht van extremisten afnemen en zullen de gematigde Irakezen de bovenhand krijgen.
Het was de Democratische senator John Murtha uit Pennsylvania die een week geleden het debat over de troepenterugtrekking een nieuwe, krachtige impuls gaf. Murtha kan niet zo maar worden afgedaan als Rooie Rakker. Hij is een gerespecteerd Vietnam-veteraan, met nauwe banden met de strijdkrachten. De oorlog dreigt het Amerikaanse leger ten gronde te richten, waarschuwt hij. Zijn toespraak duwde de Republikeinen in het defensief. Ze vroegen dat Bush een exit-strategie ontwikkelt en volgend jaar de leiding van de gevechten aan de Irakezen overdraagt. Murtha wil de troepen over zes maanden al weg.
Evita Neefs leidt de buitenlandredactie. Elke dag beantwoordt de redactie een actuele vraag.
Evita Neefs
Bron: De Standaard
Ondertussen heeft Condo Rice gisteren in een interview gezegd dat de eerste troepen "zeer binnenkort" zullen vertrekken. Wel erg dat men alleen maar de Ami gesneuvelden blijft tellen, die Irakezen zijn blijkbaar geen echte mensen :argwaan: Maar goed, die zullen ook wel niet spelen bij het kantelen van de US opinie.
Waarom de publieke opinie in de VS aan het kantelen is
* 63 procent van de Amerikanen wil de troepen uit Irak terugtrekken.
* Meer en meer Amerikanen geloven dat regering voor de oorlog het Iraakse gevaar overdreef en zelfs knoeide met de informatie.
* De mening wint veld dat oorlog Amerika zware schade toebrengt.
Een meerderheid van de Amerikanen gelooft vandaag dat de regering het land onder valse voorwendsels tegen Irak ten oorlog heeft geleid - een stelling die maandag door Cheney nog werd afgeschilderd als ,,revisionisme van de meest corrupte en schaamteloze soort''.
Amerikaanse tegenstanders van de oorlog tegen Irak waren tot voor kort predikers in de woestijn. Twijfelen aan de noodzaak van de invasie stond gelijk met verraad aan het vaderland. Maar dat is snel aan het keren. De regering-Bush moet zich in toenemende mate verantwoorden voor de oorlog. En oproepen om de troepen snel terug te trekken, ondervinden meer en meer bijval: 63 procent wil de troepen uit Irak naar huis halen.
Waarom heeft het zo lang geduurd voor het Amerikaanse publiek zich tegen de oorlog kantte? Er zijn verschillende redenen, waaronder:
11 september 2001: De gekwetste, vernederde, geschrokken Amerikanen schaarden zich achter vlag en leider tegen de daders. Een van die daders, hield Cheney hen voor, was Saddam Hoessein.
Bush vroeg van de Amerikanen geen offers voor de oorlog. Voor veruit de meeste Amerikanen was de oorlog dus lange tijd iets ontastbaars. De belastingen werden niet verhoogd om de oorlogsinspanningen te financieren (de middenklasse genoot zelfs van een belastingverlaging) en er werd geen verplichte dienstplicht ingevoerd. Dat was goed bekeken van Bush, want in de jaren zestig was het precies de draft geweest die het verzet tegen de Vietnamoorlog aanvuurde.
De gruwelijke verhalen uit de Vietnamese jungle speelden ook een grote rol op het thuisfront. Maar dit keer deed de pers aan zelfcensuur uit angst onvaderlandslievend te lijken. De ingekwartierde journalisten waren bovendien niet vrij de volle gruwel van de strijd te laten zien.
Maar nu is de opinie dan toch aan het kantelen. Hoe komt dat?
Eerst waren er een hele reeks schandalen die het Amerikaanse blazoen besmeuren: de rechteloosheid van de gedetineerden in Guantanamo, de mishandelde gevangenen in Abu Ghraib, de fosforbommen in Fallujah, de verdediging door Cheney van marteling om informatie los te wrikken, de heibel rond CIA-kampen in Europa, het aftreden van Cheneys kabinetschef Lewis Libby wegens Plamegate. Uit deze affaire rond de CIA-agente die gehuwd was met een tegenstander van het Irakbeleid van de regering, blijkt het grote publiek vooral te hebben onthouden dat de entourage van Bush knoeide met de informatie over Saddams massavernietigingswapens.
De onthullingen geven de tegenstanders van de oorlog munitie. De schandalen, die nauw verbonden zijn met de oorlog, ondermijnen Amerika's moreel gezag in de wereld, betogen ze. De Democraten hebben altijd in de knoop gelegen met Irak. Vele senatoren keurden de resolutie goed die Bush machtigde ten oorlog te trekken, sommigen uit overtuiging, anderen uit angst voor het verwijt geen patriotten te zijn. Met het oog op de Congresverkiezingen van november 2006 schroeven ze evenwel de kritiek op. De regering heeft de dreiging overdreven, zo verweren ze zich nu. Nochtans werd daar voor de oorlog ook al voor gewaarschuwd: waarom hadden de democraten daar toen geen oren naar?
Naarmate het aantal gewonden en doden stijgt (het psychologisch belangrijke getal van tweeduizend gesneuvelden werd onlangs overschreden) en de vermoeidheid bij de soldaten groeit (sommigen zijn al aan hun derde termijn in Irak bezig) dringt de realiteit stilaan tot de Amerikanen door.
Ze beginnen de prijs die ze betalen, af te wegen tegen het resultaat: wat heeft het allemaal opgeleverd? Dictator Saddam is weg, maar het Nabije Oosten is vooralsnog niet democratisch en welvarend, zoals de regering voorspiegelde. En veiliger zijn de wereld en de VS al evenmin.
De regering houdt vol dat de Amerikaanse troepen moeten blijven tot het werk is voltooid. Als ze zich nu terugtrekken, vervalt het land in chaos en misschien zelfs in burgeroorlog. Deze stelling genoot lange tijd bijval, maar wordt nu door een groeiend aantal critici als waardeloos verworpen. Irak, zo stellen ze, vervalt toch in chaos, of we nu vandaag vertrekken of over twee jaar. Ze pleiten ervoor de Amerikaanse verliezen te beperken. Andere voorstanders van een snelle aftocht zien het positiever: als er geen ,,buitenlandse bezetter'' meer is, zal de aantrekkingskracht van extremisten afnemen en zullen de gematigde Irakezen de bovenhand krijgen.
Het was de Democratische senator John Murtha uit Pennsylvania die een week geleden het debat over de troepenterugtrekking een nieuwe, krachtige impuls gaf. Murtha kan niet zo maar worden afgedaan als Rooie Rakker. Hij is een gerespecteerd Vietnam-veteraan, met nauwe banden met de strijdkrachten. De oorlog dreigt het Amerikaanse leger ten gronde te richten, waarschuwt hij. Zijn toespraak duwde de Republikeinen in het defensief. Ze vroegen dat Bush een exit-strategie ontwikkelt en volgend jaar de leiding van de gevechten aan de Irakezen overdraagt. Murtha wil de troepen over zes maanden al weg.
Evita Neefs leidt de buitenlandredactie. Elke dag beantwoordt de redactie een actuele vraag.
Evita Neefs
Bron: De Standaard
Ondertussen heeft Condo Rice gisteren in een interview gezegd dat de eerste troepen "zeer binnenkort" zullen vertrekken. Wel erg dat men alleen maar de Ami gesneuvelden blijft tellen, die Irakezen zijn blijkbaar geen echte mensen :argwaan: Maar goed, die zullen ook wel niet spelen bij het kantelen van de US opinie.