Bekijk Volledige Versie : Fort Europa in Action
De rapportage van de BBC is te beluisteren op:
www.bbc.co.uk/worldservice/programmes/assignment.shtml
Zie ook het gedetailleerde artikel op:
http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/africa/4483364.stm
Netwerk van gisterenavond besteedde daar ook aandacht aan. Zie:
www.netwerk.tv/index.jsp?p=items&r=netwerk&a=203054
Gepubliceerd | vrijdag 2 december 2005.
Asielzoekers in Congo gemarteld
Van onze verslaggever
DEN HAAG - Afgewezen asielzoekers die worden teruggestuurd naar
Congo, worden daar opgesloten en gemarteld. De BBC-journaliste Jenny Cuffe
zegt zeven gevallen te hebben ontdekt van ex-asielzoekers die na hun uitzetting zijn opgepakt.
Onder de zeven gevallen die Cuffe in Congo ontdekte was een man die in Amsterdam op een vliegtuig was gezet. Een dossier over hem zou aan de Congolese autoriteiten zijn overhandigd, waarna hij 45 dagen
gevangen heeft gezeten.
In Nederland onderzoekt de commissie-Havermans of de overheid
vertrouwelijke gegevens aan de Congolese autoriteiten heeft
doorgespeeld. Minister Verdonk voor Vreemdelingenzaken heeft eerder
de Tweede Kamer verzekerd dat dit nooit gebeurt.-
~Panthera~
02-12-05, 20:27
Nog meer bloed aan de handen. :moe:
:kotsen:
Geplaatst door ~Panthera~
Nog meer bloed aan de handen. :moe:
:kotsen:
t is dat een stel vieze krakers hier een rechtzaak over gevoerd hebben.............
~Panthera~
02-12-05, 21:19
Geplaatst door wytze
t is dat een stel vieze krakers hier een rechtzaak over gevoerd hebben.............
Ja, wat een tuig he ? :roker:
:duim:
Geplaatst door ~Panthera~
Ja, wat een tuig he ? :roker:
:duim:
kga dr weer ff een paar opzoeken. :nerd:
fijne avond verder.
~Panthera~
02-12-05, 21:32
Geplaatst door wytze
kga dr weer ff een paar opzoeken. :nerd:
fijne avond verder.
Veel plezier ! ;)
Jij ook. :duim:
Wat in Congo en omringende landen gebeurt is (en nog steeds gaande is) stellen alle andere oorlogen en conflicten in de rest van de wereld in 't niet. Hoe dom kun je zijn om daar iemand naar terug te sturen.
Geplaatst door Arvid
Wat in Congo en omringende landen gebeurt is (en nog steeds gaande is) stellen alle andere oorlogen en conflicten in de rest van de wereld in 't niet. Hoe dom kun je zijn om daar iemand naar terug te sturen.
Restrectief beleid vind ik niet perse dom.
Geplaatst door jan1974
Restrectief beleid vind ik niet perse dom.
Maar wat is het je waard, rekenend in menselijk leed?
Geplaatst door wytze
Minister Verdonk voor Vreemdelingenzaken heeft eerder
de Tweede Kamer verzekerd dat dit nooit gebeurt.-
Precies, en Verdonk liegt nooit. :fuckit:
Geplaatst door MuMu
Pas maar op!
Voor krakers en hun sympathisanten staan al volledig ingerichte concentratiekampen met barakken klaar waar zij straks - als Fort Europa tot stevige politiestaat is verworden - de rest van hun leven moeten gaan fungeren als slaven
Ik las vanochtend over de oud-Amsterdamse methode. Ergens in de 16e eeuw werden nietsnutten en ander gespuis in een laagliggende cel gestopt, met een handpomp en een verbinding naar de gracht. Leerden ze flink door te werken :D
Ja, maar Rita Verdonk heeft die man toch niet gemarteld. :nerd:
Geplaatst door wytze
Ja, maar Rita Verdonk heeft die man toch niet gemarteld. :nerd:
Nee, Rita doet dat soort dingen niet.
Zulke mensen laten dat liever doen.
Geplaatst door MuMu
Pas maar op!
Voor krakers en hun sympathisanten staan al volledig ingerichte concentratiekampen met barakken klaar waar zij straks - als Fort Europa tot stevige politiestaat is verworden - de rest van hun leven moeten gaan fungeren als slaven en onder het ondraaglijke juk van strenge lichamelijke repressailles tewerkgesteld zullen worden.
Iedereen die afwijkt van het systeem zal hiermee te maken krijgen.
Maakt uwe beide borsten maar eens flink nat!! :alien:
Ziet er gezellig uit, niet?
http://www.apfn.org/images/camps-sm.jpg
Cool kan ik sollicteren als kamp beul? :)
'Gods wonderen' - door mensen kapotgeslagen
Jeroen Geerts
Brunssum - Ze overleefden de gruwelen in Burundi. Als door een wonder,
vonden ze elkaar aan de andere kant van de wereld terug. Maar de
miraculeuze gezinshereniging werd eergisteren kapot geslagen, toen de
vreemdelingenpolitie in een Brunssumse flat de 33-jarige Louis in de
boeien sloeg.
De oudste van de drie kinderen zit nog op school als Fee (30) in haar
Brunssumse flatje koffie inschenkt. Witte mokken met een portret van
Willem-Alexander en Máxima. Af en toe klinkt een korte gil van de
jongste van amper twee maanden, vanuit de slaapkamer. Als de verslagen
stilte in het Burundese gezin wordt verstoord door de deurbel, gaat er
telkens een schrikreactie door het lichaam van de moeder des huizes.
Nog geen 24 uur eerder is Louis (33), Fee's echtgenoot en vader van de
drie kinderen, door de vreemdelingenpolitie in de boeien geslagen. ,,Op
de bank gedrukt door een grote politiemacht. Alsof het een terrorist
was.'' Vorige maand gebeurde het ook al een keer: ,,Ik klampte me aan
mijn man vast'', vertelt Fee met zachte stem. ,,We schrokken.'' Maar de
politie vertaalde dat als 'verzet' en duwde de vrouw hardhandig weg. De
baby, die in een rompertje om het lichaam van Louis hing, werd door
agenten op de gang in de handen van een buurvrouw gedrukt. Die keer
moesten ze hem door een vormfout weer vrij laten.
De associaties die de aanhoudingen bij het gezin oproepen, zijn moeilijk
te bevatten. Fee probeert de gruwelijkheden die ze in Burundi zag en
ondervond, te vergeten. Maar dat is moeilijk. Net als er over praten.
Dat lukt simpelweg niet. ,,Dat Fee in Nederland meteen asiel kreeg,
geeft al aan dat het gruwelijk genoeg was'', zucht Ab Mulder, één van de
gewone Brunssummers die zich over de familie heeft ontfermd. Ook bij hem
staan de tv-beelden van een jaar of vijf geleden, toen het geweld vanuit
Ruanda oversloeg naar Kongo en Burundi, nog op het netvlies.
Fee wist de gruwelijkheden van de Tutsi- en Hutumilities te ontvluchten.
Alleen. Zonder man, zonder haar kind van toen anderhalf. Op
oudejaarsavond 2000 komt de vrouw aan in Nederland. In de overtuiging
dat haar hele familie was omgekomen, met uitzondering van het nieuwe
leven in haar buik. Via Ter Apel en een asielzoekerscentrum in
Barneveld, krijgt de vrouw eind 2002 een flatje in Brunssum. Ze gaat
stage lopen bij de Wereldwinkel en wordt opgenomen in het Brunssumse.
Een foto van haar eerste kind heeft ze permanent op zak. Ook wanneer
door stom toeval iemand op het station in Rotterdam de vrouw haar relaas
hoort doen tegen een vriendin. De man besluit actie te ondernemen en een
wonder geschiedt, wanneer een tijdje later plots de telefoon gaat. Fee's
dochter blijkt ergens in Europa te zijn. Onder een andere naam, gevlucht
met een vrouw die waarschijnlijk uit Uganda is gekomen.
Hoewel de uiterlijke overeenkomst treffend is, moet een DNA-test
uitwijzen dat het inderdaad om Fee's dochter gaat. In het begin is het
voor de kleine moeilijk te beseffen dat Fee haar moeder is. ,,De eerste
keer dat ze 'mama' tegen me zei...''
Haar man Louis zit dan nog in Burundi. Hij is niet dood. Hij weet uit
gevangenschap te ontsnappen en komt in Oostenrijk terecht. Daar hoort
hij van hulpdiensten dat zijn vrouw waarschijnlijk naar Nederland of
België is vertrokken. Het is januari 2005 wanneer hij, verblijvend in
een asielzoekerscentrum in Zwolle, met hulp van het COA zijn gezin in
Brunssum terugvindt. Er breekt een periode aan van geluk. Er wordt zelfs
een derde kindje geboren.
Maar snel daarna wordt het gezin weer uit elkaar getrokken. Volgens het
verdrag van Dublin, voor alle Schengenlanden, moet Louis zijn
asielprocedure in Oostenrijk doorlopen. Daar is hij Europa
binnengekomen. Fee's vrees is dat de rechters daar anders tegen de
argumenten aankijken die haar hier een vergunning opleverden. Louis
verblijft nu nog in een cel in Heerlen. Fee mag hem bezoeken, de
kinderen niet. Op 7 december moet hij waarschijnlijk vertrekken. Doel
van Fee en haar advocaat is nu om Louis hier te houden. Bovendien: zal
de Oostenrijkse overheid wel rekening houden met het argument
'familiehereniging'? Zijn familie zit immers niet in Oostenrijk. Een
strohalm voor Fee is dat het Europse Hof familiehereniging hoog in het
vaandel heeft staan. Maar dan nog, zou het een proces van jaren kunnen
zijn eer ze Louis weer terugziet.
Clementie is wat ze vragen. Menselijkheid. Maar radeloosheid regeert.
,,Papa heeft geen papieren'', heeft Fee haar vragende kinderen hard maar
eerlijk geantwoord. Haar vierjarige dochtertje deelt stukjes appel uit
aan het bezoek. ,,Mama; welke kleur heeft dat papier? Dan ga ik het
zoeken.''
Fee is nog altijd bang voor eventuele represailles van haar voormalige
landgenoten. Daarom zijn haar naam en die van haar man gefingeerd.
3-12-2005
--