barneveld
04-12-05, 15:24
Ooit was ik Zwarte Piet
Ooit was ik Zwarte Piet, nu een jaar of vijf geleden. Samen met mijn goede vrienden Rutje en Ro werd ik gevraagd door een knappe jonge brunette van de organisatie. Zeg daar als krappe twintiger maar eens nee tegen en zo stond ik eind november in de kou, gekleed in een blauwe pofbroek en een fluorescerend pak. Ook de zwarte maillot en de muts met veer ontbraken niet. Rutje groen, Ro geel, ik blauw en dan was er nog Cor. Cor was een ietwat dikkige student, die we niet kenden. Hij was erg intelligent, werd ons verteld. Het zal best, maar wat het meest opviel was het feit dat hij continu Bifiworsten verorberde. Uit een pakje nog wel.
Enfin, wij waren dus de Pieten die Sinterklaas mochten vergezellen tijdens zijn intocht in het dorp. Een grote zak vol strooigoed, een heuse roe en gaan maar. We oefenden ons accent een avond eerder al in de kroeg, wat ons veel respect opleverde van de meisjes met oog voor de arme immigrant en ons hoon opleverde van de irritante jongens in opleiding. U kent ze wel, die ventjes die later voorbestemd zijn om in een te duur pak een vage, door een Engelse term omschreven, functie uit te voeren en verstrikt raken in hun promotiejacht. Niet de types om Piet te spelen, maar wel een maagzweer rond hun dertigste. Het mocht de pret niet drukken.
Daar liepen we dus, de volgende dag. Het was een koude zaterdag. Desondanks waren er veel mensen. Opvallend veel kinderen, aldus onze collega-voor-één-dag Cor. Die kinderen maakten ons het werken ook wel lastig. In sommige delen van het dorp bleven ze keurig aan de kant staan zwaaien. Ze riepen hooguit eens Piet naar je, maar meer ook niet. Dan kon je, onderwijl een variant van de samba dansend, ze wat snoep toestoppen. Die blije gezichtjes, daar deed je het voor, al waren de netkousen van de organisatiebabe ook wel een reden op zich. Dat alles bij min drie, je moet het maar durven.
In andere delen echter, waren de kinderen beduidend minder keurig. Het werden gillende monsters die je bestormden, op je tenen dansten en hun opgehouden handen in een kommetje voor je neus duwden. "Pepernoten Piet, pepernoten." Dan moet je overleven. Ieder op zijn manier. Cor liep aan een Bifiworst te knabbelen, achter de koets van de Sint. Ro probeerde wanhopig om gelijkmatig zijn pepernoten te verdelen onder de opgewonden kindermassa. Hij studeerde voor boekhouder, dan krijg je dat. Zelf besloot ik na een tijdje de truc van de verlegde aandacht toe te passen. Ik mikte een hand vol pepernoten een hoek in, waarna de kinderen er massaal op afstormden. Ondertussen zag ik Rutje, meer een man van orde en gezag, enkele corrigerende tikken uitdelen met de roe. Achter me hoorde ik koters huilend afdruipen en hun moeders melden dat ze door Zwarte Piet met de roe geslagen waren. "Dat lijkt mij ook wel wat," zei een iets te opvallend spannend geklede moeder. Netkousen konden nog net, maar dit was overdreven. Gelukkig besloot ze haar wens niet in praktijk te laten brengen of werd ze daartoe te zeer gehinderd door de joelende kinderen.
Vervolgens baanden we ons een weg door het winkelcentrum, waar de door hormonen voortgestuwde veertienjarigen indruk wilden maken op de kleine blonde brugklasmeisjes. Ze bekogelden ons met vuurwerk, gooiden strooigoed terug, trapten ons. Met vereende krachten trokken we de grootste meeloper uit de groep, stopten hem in de zak, om hem onder luide toejuichingen van de kleine kinderen het hele winkelcentrum door te sleuren. Dat was pas kordaat optreden van de Pieten, maar helaas was de organisatie er minder blij mee. Die zak was een huurzak, namelijk.
Eindelijk zat het er op. We hadden middagpauze, Cor at een Bifiworst, en de rest van ons programma werd uitgelegd door onze sexy organisatiedame. De rest van de dag ging bestaan uit huisbezoeken. Dit alles bij de rijke tak van het dorp, die hun dure schoenen niet wagen aan een wandeling naar de vaste punten, en zich al helemaal niet in het gedrang wensen te storten. Dan betaal je wat meer, maar dan krijg je Sinterklaas en zijn knechten aan huis. Op de hoek stapten we uit de auto en dan liepen we het laatste stuk. Dat viel ook tegen. Sinterklaas had wat last van zijn stem, zodat wij de slecht geschreven gedichtjes over moesten nemen. Ondertussen besloot Sint wel om her en der een wijntje mee te drinken, om de keel te smeren. We waren dan ook blij toen we eindelijk klaar waren en de organisatiebabe ons zou gaan belonen.
Met de roede in de aanslag stonden we te wachten, maar helaas, het geld was op. Foutje bij het berekenen van de kosten. Maar lief dat we het vrijwillig hadden gedaan en tot ziens. Weg was ze. Logisch ook, maar toch een lichte tegenvaller. Daar kon ook de cadeaubon van de winkeliersvereniging weinig aan veranderen. Piet zijn is een hels karwei. Denkt u daar nog even aan, de komende dagen, als u weer een paar Pieten als malloten ziet springen? Ze zijn geronseld, gelokt door mooie meiden. Ze worden daarna afgescheept en dat alles om u te vermaken. Beloon die Pieten, geef ze respect! Ze verdienen het. Ik kan het weten. Ooit was ik Zwarte Piet. Ik moest pepernoten strooien en het was koud. Ik zal het echter nooit vergeten.
Ooit was ik Zwarte Piet, nu een jaar of vijf geleden. Samen met mijn goede vrienden Rutje en Ro werd ik gevraagd door een knappe jonge brunette van de organisatie. Zeg daar als krappe twintiger maar eens nee tegen en zo stond ik eind november in de kou, gekleed in een blauwe pofbroek en een fluorescerend pak. Ook de zwarte maillot en de muts met veer ontbraken niet. Rutje groen, Ro geel, ik blauw en dan was er nog Cor. Cor was een ietwat dikkige student, die we niet kenden. Hij was erg intelligent, werd ons verteld. Het zal best, maar wat het meest opviel was het feit dat hij continu Bifiworsten verorberde. Uit een pakje nog wel.
Enfin, wij waren dus de Pieten die Sinterklaas mochten vergezellen tijdens zijn intocht in het dorp. Een grote zak vol strooigoed, een heuse roe en gaan maar. We oefenden ons accent een avond eerder al in de kroeg, wat ons veel respect opleverde van de meisjes met oog voor de arme immigrant en ons hoon opleverde van de irritante jongens in opleiding. U kent ze wel, die ventjes die later voorbestemd zijn om in een te duur pak een vage, door een Engelse term omschreven, functie uit te voeren en verstrikt raken in hun promotiejacht. Niet de types om Piet te spelen, maar wel een maagzweer rond hun dertigste. Het mocht de pret niet drukken.
Daar liepen we dus, de volgende dag. Het was een koude zaterdag. Desondanks waren er veel mensen. Opvallend veel kinderen, aldus onze collega-voor-één-dag Cor. Die kinderen maakten ons het werken ook wel lastig. In sommige delen van het dorp bleven ze keurig aan de kant staan zwaaien. Ze riepen hooguit eens Piet naar je, maar meer ook niet. Dan kon je, onderwijl een variant van de samba dansend, ze wat snoep toestoppen. Die blije gezichtjes, daar deed je het voor, al waren de netkousen van de organisatiebabe ook wel een reden op zich. Dat alles bij min drie, je moet het maar durven.
In andere delen echter, waren de kinderen beduidend minder keurig. Het werden gillende monsters die je bestormden, op je tenen dansten en hun opgehouden handen in een kommetje voor je neus duwden. "Pepernoten Piet, pepernoten." Dan moet je overleven. Ieder op zijn manier. Cor liep aan een Bifiworst te knabbelen, achter de koets van de Sint. Ro probeerde wanhopig om gelijkmatig zijn pepernoten te verdelen onder de opgewonden kindermassa. Hij studeerde voor boekhouder, dan krijg je dat. Zelf besloot ik na een tijdje de truc van de verlegde aandacht toe te passen. Ik mikte een hand vol pepernoten een hoek in, waarna de kinderen er massaal op afstormden. Ondertussen zag ik Rutje, meer een man van orde en gezag, enkele corrigerende tikken uitdelen met de roe. Achter me hoorde ik koters huilend afdruipen en hun moeders melden dat ze door Zwarte Piet met de roe geslagen waren. "Dat lijkt mij ook wel wat," zei een iets te opvallend spannend geklede moeder. Netkousen konden nog net, maar dit was overdreven. Gelukkig besloot ze haar wens niet in praktijk te laten brengen of werd ze daartoe te zeer gehinderd door de joelende kinderen.
Vervolgens baanden we ons een weg door het winkelcentrum, waar de door hormonen voortgestuwde veertienjarigen indruk wilden maken op de kleine blonde brugklasmeisjes. Ze bekogelden ons met vuurwerk, gooiden strooigoed terug, trapten ons. Met vereende krachten trokken we de grootste meeloper uit de groep, stopten hem in de zak, om hem onder luide toejuichingen van de kleine kinderen het hele winkelcentrum door te sleuren. Dat was pas kordaat optreden van de Pieten, maar helaas was de organisatie er minder blij mee. Die zak was een huurzak, namelijk.
Eindelijk zat het er op. We hadden middagpauze, Cor at een Bifiworst, en de rest van ons programma werd uitgelegd door onze sexy organisatiedame. De rest van de dag ging bestaan uit huisbezoeken. Dit alles bij de rijke tak van het dorp, die hun dure schoenen niet wagen aan een wandeling naar de vaste punten, en zich al helemaal niet in het gedrang wensen te storten. Dan betaal je wat meer, maar dan krijg je Sinterklaas en zijn knechten aan huis. Op de hoek stapten we uit de auto en dan liepen we het laatste stuk. Dat viel ook tegen. Sinterklaas had wat last van zijn stem, zodat wij de slecht geschreven gedichtjes over moesten nemen. Ondertussen besloot Sint wel om her en der een wijntje mee te drinken, om de keel te smeren. We waren dan ook blij toen we eindelijk klaar waren en de organisatiebabe ons zou gaan belonen.
Met de roede in de aanslag stonden we te wachten, maar helaas, het geld was op. Foutje bij het berekenen van de kosten. Maar lief dat we het vrijwillig hadden gedaan en tot ziens. Weg was ze. Logisch ook, maar toch een lichte tegenvaller. Daar kon ook de cadeaubon van de winkeliersvereniging weinig aan veranderen. Piet zijn is een hels karwei. Denkt u daar nog even aan, de komende dagen, als u weer een paar Pieten als malloten ziet springen? Ze zijn geronseld, gelokt door mooie meiden. Ze worden daarna afgescheept en dat alles om u te vermaken. Beloon die Pieten, geef ze respect! Ze verdienen het. Ik kan het weten. Ooit was ik Zwarte Piet. Ik moest pepernoten strooien en het was koud. Ik zal het echter nooit vergeten.