MO_NL
19-12-05, 10:36
Jonge kaas van Marokkaanse koeien
http://www.maroc.nl/photopost/data/501/1maroc_kaas.jpg
NIEUWERKERK AAN DEN IJSSEL - Vijf jaar geleden ging Marco Kranenburg (34) uit Nieuwerkerk aan den IJssel maar weer eens op vakantie in Marokko.
Waarom zeulen Marokkanen kaas mee op vakantie naar hun vaderland? Marco Kranenburg zag het in het vliegtuig. Binnenkort opent hij zijn eigen kaasmakerij in Marokko.
Een land waar hij al elf jaar met grote regelmaat verblijft. „Ik ging met het vliegtuig en in het toestel zag ik dat veel Marokannen Hollandse kaas meenamen voor de vakantie in hun vaderland. Niet even een pondje, maar echt een paar kilo in de handbagage. Ik heb gewoon gevraagd waarom ze dat deden. Nou, ze vonden het zo lekker en, vertelden ze lachend, zonder kaas kwamen ze er niet in bij hun familie.’’
Het ’kaasvliegtuig’ bleek later het startsein te zijn geweest van de realisatie van een droom van Kranenburg. Al jaren liep hij rond met het idee om iets te doen voor het noordoosten van Marokko. „Daar komen de meeste Nederlandse Marokkanen vandaan. De bevolking in het noordoosten is een stuk armer dan de bewoners van Rabat of Casablanca.’’
Met wat tussenpozen woonde hij ook in het gebied: alles bij elkaar leefde hij vier jaar in de stad Oujda. „Toen ik daar tien jaar geleden voor het eerst kwam, schrok ik. In mijn ogen woonde het grootste deel van de stadsbevolking in het stenen tijdperk. Er was weliswaar voldoende voedsel, maar er waren geen economische initiatieven. Jongens die ik daar ontmoette in het theehuis, zaten daar twee jaar later nog steeds niks te doen.’’ Volgens Kranenburg wilden de mensen helemaal niet, zoals velen voor hen dat wél deden, naar Europa.
. „Zij hebben het naar hun zin in Oujda, maar zo zonder perspectief is het heel moeilijk. Ik wilde hen helpen dat toekomstperspectief te vinden, in hun eigen regio.’’ Omdat de meerderheid van de mensen in het arme gebied analfabeet is, moest het een praktisch initiatief worden. Kranenborg: „Bovendien zijn de mensen daar heel goed met hun handen, dat valt me iedere keer weer op.’’
Met het opzetten van een kaasmakerij in Jerada, een voormalige mijnwerkersstad met een hoge werkloosheid, denkt de Nieuwerkerker die praktische voorwaarde te kunnen waarborgen. „Kaas maken is voor een groot deel handwerk.
Verder is het gunstig dat kaas geen snel product is. Het duurt zes tot zeven weken, van het melken van de koe tot het opeten van een eerste stukje, voordat het product de kaasmakerij verlaat. Dat is alleen maar goed, het houdt de mensen bezig.’’ Ook de boeren in de omgeving kunnen op een betere toekomst rekenen; zij hebben afzet gevonden voor hun melk.
Om een en ander goed te kunnen organiseren richtte Kranenburg in 2003 de stichting Human Force op. Met de stichting wil de 34-jarige ontwikkelingsprojecten op gaan zetten. De kaasmakerij is vooralsnog het meest concreet. „Maart 2006 gaan we draaien. De financiering is voor 99,9 procent rond!’’
En als er geld wordt verdiend met het kaas maken, steekt Human Force dat weer in het opzetten van een nieuwe kaasmakerij. „Onze boodschap wordt goed ontvangen in Nederland. Men vindt inmiddels dat het veel beter is om mensen te leren vissen dan om hen vis te blijven geven.’’ Janus Boer, een gepensioneerde kaasmaker uit Stolwijk, gaat een tiental Marokkanen in Jerada leren kaas te maken.
Eerder deed hij dat al in Zuid-Amerika, Europa en Afrika. De kaasmakerij gaat zich storten op het vervaardigen van 150 tot 200 kilo jonge, Goudse kaas. „Dat vinden Marokkanen het lekkerst. Oude kaas eten ze niet.’’
bron: AD
http://www.maroc.nl/photopost/data/501/1maroc_kaas.jpg
NIEUWERKERK AAN DEN IJSSEL - Vijf jaar geleden ging Marco Kranenburg (34) uit Nieuwerkerk aan den IJssel maar weer eens op vakantie in Marokko.
Waarom zeulen Marokkanen kaas mee op vakantie naar hun vaderland? Marco Kranenburg zag het in het vliegtuig. Binnenkort opent hij zijn eigen kaasmakerij in Marokko.
Een land waar hij al elf jaar met grote regelmaat verblijft. „Ik ging met het vliegtuig en in het toestel zag ik dat veel Marokannen Hollandse kaas meenamen voor de vakantie in hun vaderland. Niet even een pondje, maar echt een paar kilo in de handbagage. Ik heb gewoon gevraagd waarom ze dat deden. Nou, ze vonden het zo lekker en, vertelden ze lachend, zonder kaas kwamen ze er niet in bij hun familie.’’
Het ’kaasvliegtuig’ bleek later het startsein te zijn geweest van de realisatie van een droom van Kranenburg. Al jaren liep hij rond met het idee om iets te doen voor het noordoosten van Marokko. „Daar komen de meeste Nederlandse Marokkanen vandaan. De bevolking in het noordoosten is een stuk armer dan de bewoners van Rabat of Casablanca.’’
Met wat tussenpozen woonde hij ook in het gebied: alles bij elkaar leefde hij vier jaar in de stad Oujda. „Toen ik daar tien jaar geleden voor het eerst kwam, schrok ik. In mijn ogen woonde het grootste deel van de stadsbevolking in het stenen tijdperk. Er was weliswaar voldoende voedsel, maar er waren geen economische initiatieven. Jongens die ik daar ontmoette in het theehuis, zaten daar twee jaar later nog steeds niks te doen.’’ Volgens Kranenburg wilden de mensen helemaal niet, zoals velen voor hen dat wél deden, naar Europa.
. „Zij hebben het naar hun zin in Oujda, maar zo zonder perspectief is het heel moeilijk. Ik wilde hen helpen dat toekomstperspectief te vinden, in hun eigen regio.’’ Omdat de meerderheid van de mensen in het arme gebied analfabeet is, moest het een praktisch initiatief worden. Kranenborg: „Bovendien zijn de mensen daar heel goed met hun handen, dat valt me iedere keer weer op.’’
Met het opzetten van een kaasmakerij in Jerada, een voormalige mijnwerkersstad met een hoge werkloosheid, denkt de Nieuwerkerker die praktische voorwaarde te kunnen waarborgen. „Kaas maken is voor een groot deel handwerk.
Verder is het gunstig dat kaas geen snel product is. Het duurt zes tot zeven weken, van het melken van de koe tot het opeten van een eerste stukje, voordat het product de kaasmakerij verlaat. Dat is alleen maar goed, het houdt de mensen bezig.’’ Ook de boeren in de omgeving kunnen op een betere toekomst rekenen; zij hebben afzet gevonden voor hun melk.
Om een en ander goed te kunnen organiseren richtte Kranenburg in 2003 de stichting Human Force op. Met de stichting wil de 34-jarige ontwikkelingsprojecten op gaan zetten. De kaasmakerij is vooralsnog het meest concreet. „Maart 2006 gaan we draaien. De financiering is voor 99,9 procent rond!’’
En als er geld wordt verdiend met het kaas maken, steekt Human Force dat weer in het opzetten van een nieuwe kaasmakerij. „Onze boodschap wordt goed ontvangen in Nederland. Men vindt inmiddels dat het veel beter is om mensen te leren vissen dan om hen vis te blijven geven.’’ Janus Boer, een gepensioneerde kaasmaker uit Stolwijk, gaat een tiental Marokkanen in Jerada leren kaas te maken.
Eerder deed hij dat al in Zuid-Amerika, Europa en Afrika. De kaasmakerij gaat zich storten op het vervaardigen van 150 tot 200 kilo jonge, Goudse kaas. „Dat vinden Marokkanen het lekkerst. Oude kaas eten ze niet.’’
bron: AD