Bekijk Volledige Versie : Jacques Brel: Grootste Belg van alle tijden
Marsipulami
20-12-05, 23:12
Waalse tv-kijkers roepen Jacques Brel uit tot Grootste Belg
De RTBF-kijkers hebben Jacques Brel dinsdagavond tot Grootste Belg aller tijden uitgeroepen. Koning Boudewijn en Pater Damiaan eindigden op een tweede en derde plaats.
Pater Damiaan was door de Vlamingen op 1 december tot Grootste Belg uitgeroepen.
Jacques Brel werd geboren in 1929. De zanger en poëet werd in de hele wereld bekend voor zijn liedjes en realistische teksten. Bijna 30 jaar na zijn overlijden blijven de liedjes van Brel overeind.
Daar kan ik me wel in vinden! Jacques Brel was een bevlogen artiest.
Marsipulami
20-12-05, 23:25
Jacques Brel
Toen hij in 1953 in Parijs aankwam, om daar als liedjesschrijver de kost te gaan verdienen waren de reacties niet bepaald bemoedigend. ‘De eerwaarde Brel’ werd hij spottend genoemd, omdat de katholieke jeugdbeweging waar hij ooit leerde zingen zo duidelijk een stempel drukte op zijn naïeve liedjes en presentatie. Ook werd er gespot met zijn Brusselse accent. Maar hoe ongetalenteerd hij ook leek, Brel toonde in ieder geval al één grote kwaliteit: doorzettingsvermogen. Hij Moest en hij Zou. Drie jaar lang vocht hij tegen de bierkaai. Geld was er nauwelijks. Hij bracht vele uren door in een goedkope bioscoop, waar het warm was, en waar hij bij het licht van Westerns aan zijn chansons werkte. Met behulp van een woordenboek probeerde hij zijn Brusselse accent weg te boetseren. In 1956 kwam dan eindelijk de doorbraak. Quand on n’a que l’Amour, een eerbetoon aan zijn vrouw, die met hun dochtertjes in het Brusselse was achtergebleven, werd een hit!
Zweet
Hij zou in totaal zo’n tweehonderd liedjes op de plaat zetten, waarvan er vele klassiekers werden. Over ongelukkige liefdes (Ne me quitte pas, La Fanette, Orly), vrouwen (Les Filles et les Chiens), tederheid (La Tendresse), vriendschap ((Jef, Jojo), ouderdom (La Chanson des Vieux Amants), de dood (Le Moribond), zijn platte land (Marieke, Mon Plat Pays), en het ruige leven (Les Bourgeois, Au Suivant, Amsterdam). Inspiratie deed Brel vaak op in de kroegen waar hij na optredens tot in de kleine uurtjes rondhing. Hij genoot van de mannenbroederssfeer die hij daar proefde. De verhalen die onbekenden hem er vertelden verwerkte hij in liedjes als Ces gens là. Hierin klaagt een man coupletten lang over een akelige, bekrompen familie, waar men de soep naar binnenslurpt, erg klein van geest is, en… - dan komt de aap uit de mouw – hem te min vindt voor de dochter des huizes. Om schlemielen draait het vaak in Brels chansons. Van die goeiige sullen, zoals Jef, die op de stoep zit te janken omdat zijn vriendin – “waar heel de straat op rijdt”- hem weer eens de bons heeft gegeven. Of de vereerder van Madeleine, die in het gelijknamige chanson vergeefs met een bosje bloemen op zijn femme fatale zit te wachten, zoals iedere week. Typisch het soort mannen dat je nogal eens op straat, of in de kroeg aantreft, ’s ochtends vroeg. Ook Brel zelf had soms iets schlemieligs over zich. Hij was bepaald geen Don Juan, vond hij, met zijn paardengebit, en zijn verlegenheid tegenover vrouwen. Bovendien had hij het gevoel dat zijn jeugd hem was ontnomen door de Tweede Wereldoorlog, die uitbrak precies op het moment dat zijn puberteit zich aandiende. En Jacques voelde zich toch al zo opgesloten in. De jonge Brel had de blik van een herder, maar het hart van een schaap, zingt hij in Mon Enfance. Zijn wereld ging pas open toen hij het heft in eigen handen nam. Toen hij besloot dat het tijd geworden was om zijn dromen te gaan realiseren, en de wijde wereld introk.
Passie
Jacques Brel was een ongekend fenomeen. Vanwege zijn teksten, die met de jaren steeds subtieler en poëtischer werden. Vanwege de opzwepende maar tegelijkertijd vaak zo lichtvoetig klinkende muziek, die hij meestal componeerde in samenwerking met zijn arrangeur François Rauber en pianist Gérard Jouannest. Maar vooral vanwege de manier waarop hij zijn chansons ten gehore bracht. Zijn optredens werden legendarisch, en de filmbeelden die er van gemaakt zijn maken zo’n veertig jaar na dato nog altijd grote indruk. Op het podium stond een enigszins slungelige, onhandig bewegende man, met aapachtig lange armen. Maar enorm beweeglijk, met hele expressieve ogen, vol passie, en explosief als een vulkaan. Het kwam uit zijn tenen, hij ging tot het uiterste, gaf zichzelf totaal maar dan ook totaal. Voor ieder optreden kotste hij van de zenuwen, na ieder optreden dreef hij in zijn eigen zweet.
Op het hoogtepunt van zijn roem stopte Jacques Brel in 1967 resoluut met optreden. Hij had heel Frankrijk vele malen rondgetoerd, maar ook regelmatig opgetreden elders in Europa, in Afrika, de Sovjetunie en New York (Carnegie Hall). Nu was het welletjes, vond hij. Brel wilde voorkomen dat de sleet erin zou komen, bovendien waren er nog zoveel andere dromen die hij wilde verwezenlijken. Hij ging in een musical Don Quichotte - zijn jeugdheld – spelen, acteerde in een aantal films, regisseerde er ook twee. Verder haalde hij achtereenvolgens zijn vlieg- en zeilbrevet. In 1974 schafte hij een zeewaardig zeiljacht aan om een wereldreis te maken. Toen hij die net begonnen was werd hij ziek. Longkanker, bleek in het ziekenhuis. De vier pakjes zware Gitane sigaretten die Brel jarenlang dag in dag uit gerookt had eisten hun tol. Er werd een long bij hem weggenomen. Nauwelijks van de operatie hersteld zette hij de onderbroken zeereis voort. Een geïnspireerde zelfmoordenaar, zou biograaf Johan Anthierens hem later noemen… Na een lange reis kwam Brel uiteindelijk terecht op Hiva Oa, een van de Marquises eilanden, in de Stille Zuidzee. Daar vestigde hij zich, slechts voor korte tijd naar Parijs terugkerend om nog één keer een – magistrale – plaat op te nemen. Het jaar daarop kreeg zijn longkwaal definitief de overhand. Jacques Brel overleed in de vroege ochtend van 9 oktober 1978, op 49-jarige leeftijd. Hij leefde niet lang, maar hij leefde.
Mijn keus voor grootste Belg, punt. Prachtige muziek en passie.
Marsipulami
20-12-05, 23:53
Mijn vlakke land
Jacques Brel
Wanneer de Noordzee koppig breekt aan hoge duinen
En witte vlokken schuim uiteenslaan op de kruinen
Wanneer de norse vloed beukt aan het zwart basalt
En over dijk en duin de grijze nevel valt
Wanneer bij eb het strand woest is als een woestijn
En natte westenwinden gieren van venijn
Dan vecht mijn land, mijn vlakke land
Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken
Op dak en torenspits van hemelhoge kerken
Die in dit vlakke land de enige bergen zijn
Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn
Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat
En bolle oostenwind het land nog vlakker slaat
Dan wacht mijn land, mijn vlakke land
Wanneer de lage lucht vlak over 't water scheert
Wanneer de lage lucht ons nederigheid leert
Wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is
Wanneer de lage lucht er vaal als keileem is
Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt
Wanneer de noordenwind er onze adem steelt
Dan kraakt mijn land, mijn vlakke land
Wanneer de Schelde blinkt in zuidelijke zon
En elke Vlaamse vrouw flaneert in zon-japon
Wanneer de eerste spin zijn lentewebben weeft
Of dampende het veld in juli-zonlicht beeft
Wanneer de zuidenwind er schatert door het graan
Wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan
Dan juicht mijn land, mijn vlakke land
______________
Le plat pays
Paroles et Musique: Jacques Brel 1962
Avec la mer du Nord pour dernier terrain vague
Et des vagues de dunes pour arrêter les vagues
Et de vagues rochers que les marées dépassent
Et qui ont à jamais le cœur à marée basse
Avec infiniment de brumes à venir
Avec le vent de l'est écoutez-le tenir
Le plat pays qui est le mien
Avec des cathédrales pour uniques montagnes
Et de noirs clochers comme mâts de cocagne
Où des diables en pierre décrochent les nuages
Avec le fil des jours pour unique voyage
Et des chemins de pluie pour unique bonsoir
Avec le vent d'ouest écoutez-le vouloir
Le plat pays qui est le mien
Avec un ciel si bas qu'un canal s'est perdu
Avec un ciel si bas qu'il fait l'humilité
Avec un ciel si gris qu'un canal s'est pendu
Avec un ciel si gris qu'il faut lui pardonner
Avec le vent du nord qui vient s'écarteler
Avec le vent du nord écoutez-le craquer
Le plat pays qui est le mien
Avec de l'Italie qui descendrait l'Escaut
Avec Frida la Blonde quand elle devient Margot
Quand les fils de novembre nous reviennent en mai
Quand la plaine est fumante et tremble sous juillet
Quand le vent est au rire quand le vent est au blé
Quand le vent est au sud écoutez-le chanter
Le plat pays qui est le mien.
Prlwytzkofski
20-12-05, 23:58
Geplaatst door Marsipulami
Waalse tv-kijkers roepen Jacques Brel uit tot Grootste Belg
Jacques Brel werd geboren in 1929. De zanger en poëet werd in de hele wereld bekend voor zijn liedjes en realistische teksten. Bijna 30 jaar na zijn overlijden blijven de liedjes van Brel overeind.
Mars, wat is in je gevaren ? :wow:
Je veux qu'on rie
Je veux qu'on danse
Je veux qu'on s'amuse comme des fous
Je veux qu'on rie
Je veux qu'on danse
Quand c'est qu'on me mettra dans le trou
...
Et là deboût encore
Je lancerai ds pierres au ciel
En criant ‘Dieu est mort’
Une dernière fois
...
Les bourgeois
C’est comme les côchons
Plus ça devient vieux
Plus ça devient bête
Bon, à la votre:
Buvons à ta santé
Toi qui sait si bien dire
Que tout peut s'arranger
Qu´elle va revenir
Tant pis si tu es menteur
Tavernier sans tendresse
Je serai saoul dans une heure
Je serai sans tristesse
..
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui chantent
Les rêves qui les hantent
Au large d'Amsterdam
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui dorment
Comme des oriflammes
Le long des berges mornes
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui meurent
Pleins de bière et de drames
Aux premières lueurs
Mais dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui naissent
Dans la chaleur épaisse
Des langueurs océanes
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui mangent
Sur des nappes trop blanches
Des poissons ruisselants
Ils vous montrent des dents
A croquer la fortune
A décroisser la lune
A bouffer des haubans
Et ça sent la morue
Jusque dans le coeur des frites
Que leurs grosses mains invitent
A revenir en plus
Puis se lèvent en riant
Dans un bruit de tempête
Referment leur braguette
Et sortent en rotant
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui dansent
En se frottant la panse
Sur la panse des femmes
Et ils tournent et ils dansent
Comme des soleils crachés
Dans le son déchiré
D'un accordéon rance
Ils se tordent le cou
Pour mieux s'entendre rire
Jusqu'à ce que tout à coup
L'accordéon expire
Alors le geste grave
Alors le regard fier
Ils ramènent leur batave
Jusqu'en pleine lumière
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui boivent
Et qui boivent et reboivent
Et qui reboivent encore
Ils boivent à la santé
Des putains d'Amsterdam
De Hambourg ou d'ailleurs
Enfin ils boivent aux dames
Qui leur donnent leur joli corps
Qui leur donnent leur vertu
Pour une pièce en or
Et quand ils ont bien bu
Se plantent le nez au ciel
Se mouchent dans les étoiles
Et ils pissent comme je pleure
Sur les femmes infidèles
Dans le port d'Amsterdam
Dans le port d'Amsterdam.
:roker:
Marsipulami
21-12-05, 00:10
Geplaatst door Prlwytzkofski
Mars, wat is in je gevaren ? :wow:
Je veux qu'on rie
Je veux qu'on danse
Je veux qu'on s'amuse comme des fous
Je veux qu'on rie
Je veux qu'on danse
Quand c'est qu'on me mettra dans le trou
...
Et là deboût encore
Je lancerai ds pierres au ciel
En criant ‘Dieu est mort’
Une dernière fois
...
Les bourgeois
C’est comme les côchons
Plus ça devient vieux
Plus ça devient bête
Of dacht je meer hieraan:
Buvons à ta santé
Toi qui sait si bien dire
Que tout peut s'arranger
Qu´elle va revenir ..
Brel was wel OK.
AMSTERDAM
1964
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui chantent
Les rêves qui les hantent
Au large d'Amsterdam
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui dorment
Comme des oriflammes
Le long des berges mornes
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui meurent
Pleins de bière et de drames
Aux premières lueurs
Mais dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui naissent
Dans la chaleur épaisse
Des langueurs océanes
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui mangent
Sur des nappes trop blanches
Des poissons ruisselants
Ils vous montrent des dents
A croquer la fortune
A décroisser la lune
A bouffer des haubans
Et ça sent la morue
Jusque dans le coeur des frites
Que leurs grosses mains invitent
A revenir en plus
Puis se lèvent en riant
Dans un bruit de tempête
Referment leur braguette
Et sortent en rotant
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui dansent
En se frottant la panse
Sur la panse des femmes
Et ils tournent et ils dansent
Comme des soleils crachés
Dans le son déchiré
D'un accordéon rance
Ils se tordent le cou
Pour mieux s'entendre rire
Jusqu'à ce que tout à coup
L'accordéon expire
Alors le geste grave
Alors le regard fier
Ils ramènent leur batave
Jusqu'en pleine lumière
Dans le port d'Amsterdam
Y a des marins qui boivent
Et qui boivent et reboivent
Et qui reboivent encore
Ils boivent à la santé
Des putains d'Amsterdarn
De Hambourg ou d'ailleurs
Enfin ils boivent aux dames
Qui leur donnent leur joli corps
Qui leur donnent leur vertu
Pour une pièce en or
Et quand ils ont bien bu
Se plantent le nez au ciel
Se mouchent dans les étoiles
Et ils pissent comme je pleure
Sur les femmes infidèles
Dans le port d'Amsterdam
Dans le port d'Amsterdam.
Waar is P de Winter geeindigd?
Geplaatst door Prlwytzkofski
[I]Je veux qu'on rie
Ehm... Moet dit niet zijn: je veux qu'on ris?
Komt toch van 'rire'?
Brel is fantastisch. Tijdloos. :roker: :duim:
'Natuurlijk is het ergens oorlog
Kanonnen maken geen muziek
En vrede is er zo hard nodig
Een paradijs bestaat er niet
Aan geld kleeft er toch steeds een geurtje
Maar wie het heeft die ruikt het niet
Bloemen vertrappen dat gebeurt soms
Maar een vriend zien huilen kan ik niet
Natuurlijk zijn er kwade dagen
En aan het eind wacht ons de dood
Ons lichaam blijft ons steeds verbazen
We leven nog, dus er is hoop
Natuurlijk, ontrouw wordt gewoonte
Liefde in vele bedden ziek
We kunnen elkaars geluk vermoorden
Maar een vriend zien huilen kan ik niet
En al die steden die vermoeid zijn
Door kinderen van wel 50 jaar
Al onze liefdes hebben tandpijn
Iemand die helpt, vergeet het maar
De tijd blijft altijd ongenaakbaar
Je kan verdrinken in verdriet
Er is de waarheid die ons spaart maar
Een vriend zien huilen kan ik niet
Natuurlijk zijn we nog integer
Zonder het lef om Jood te zijn
Zelfs elegant zijn als een neger
Kunnen we niet; we zijn zo klein
En al die mensen, onze broeders
Zo zou het eigenlijk moeten zijn
De werkelijkheid, die is zo droevig
Iemand zien huilen, dat doet pijn'
Geplaatst door Marsipulami
De vier pakjes zware Gitane sigaretten die Brel jarenlang dag in dag uit gerookt had eisten hun tol.
:eek:
Prlwytzkofski
21-12-05, 08:43
Geplaatst door hminkema
Ehm... Moet dit niet zijn: je veux qu'on ris?
Komt toch van 'rire'?
Als dat de enige fout is, die erin staat, ben ik meer dan tevreden. :)
Geplaatst door hminkema
Ehm... Moet dit niet zijn: je veux qu'on ris?
Komt toch van 'rire'?
subjonctif
indicatif zou zijn: 'rit', derde persoon ev, stam + t, net als in het Nederlands.
:melk:
Prlwytzkofski
21-12-05, 08:47
Geplaatst door Marsipulami
Brel was wel OK.
Brel wel. Daar had ik het ook niet over. :cool:
Marsipulami
21-12-05, 23:43
Geplaatst door Prlwytzkofski
Brel wel. Daar had ik het ook niet over. :cool:
Et là deboût encore
Je lancerai ds pierres au ciel
En criant ‘Dieu est mort’
Une dernière fois
John Robinson (een bekende God-is-dood-theoloog), de schrijver van “Honest to God”, heeft ooit eens gezegd: “Het laatste wat de vissen zullen ontdekken is het water waarin ze zwemmen”.
Prlwytzkofski
22-12-05, 10:36
Geplaatst door Marsipulami
John Robinson (een bekende God-is-dood-theoloog), de schrijver van “Honest to God”, heeft ooit eens gezegd: “Het laatste wat de vissen zullen ontdekken is het water waarin ze zwemmen”.
Omdat jij het bent.
En omdat het kerstmis wordt:
Adieu Curé je t'aimais bien
Adieu Curé je t'aimais bien tu sais
On n'était pas du même bord
On n'était pas du même chemin
Mais on cherchait le même port
Adieu Curé je vais mourir
C'est dur de mourir au printemps tu sais
Mais je pars aux fleurs la paix dans l'âme
Car vu que tu étais son confident
Je sais que tu prendras soin de ma femme