Juliette
28-12-05, 12:20
Van onze medewerker Raf Willems
EEN WENENDE ZWARTE VOETBALLER IN HET GEWELDDADIGE CALCIO
Hét voetbalbeeld van het jaar: Zoro neemt in de wedstrijd Messina-Internazionale de bal in de handen en verlaat wenend het veld. Zoro is een jongen uit Ivoorkust.
Hij kan het racistische gejoel van de Interultra’s niet langer harden. Een week later eindigt Fiorentina-Juventus in traangaswolken. De oproerpolitie krijgt de clash der clans niet onder controle. Vanzelfsprekend kon Paolo Di Canio zich niet onbetuigd laten. Voor de zoveelste keer bracht de spits met een getatoeëerde Mussolini op het lichaam in het duel met Livorno de groet met de gestrekte arm aan de fans van Lazio Roma. De Fifa gaat zich nu met de zaak bezighouden.
Het rechts-radicale hooliganisme houdt Italië in de greep. De racistische en gewelddadige incidenten stapelen zich op.
In dat concert van wanklanken spelen Lazio, Internazionale en Fiorentina de eerste viool. Een tegenreactie van de basisdemocratische, swingende tifobeweging is op komst. Verandert zij de autoritaire structuur van het calcio?
De Movemento Sociale Italiano en Forza Nueva voeren sinds de jaren tachtig openlijk propaganda voor de voormalige dwingeland Benito Mussolini en geven hun verwerpelijke standpunten ongestraft door aan nieuwe generaties. ‘Il Duce’ bestuurde Italië tussen 1922 en 1943 als een onaantastbare dictator. Hij wees zijn volgelingen de weg naar het stadion via Lazio, Internazionale en Fiorentina. De sport was het gedroomde propagandamiddel en zo kneedde hij de fascistische voetbalpersoonlijkheid: mannelijke en gespierde agressie op en naast het veld.
De democratische oppositieleider Emilio Lusso beschreef in zijn beroemde dagboeken hoe Mussolini en de zijnen de macht grepen: ‘Ze plunderden, martelden en moordden.
Eerst vielen de socialisten, waarna ze zich vergrepen aan liberalen en katholieken.’
IRRIDUCIBILI
Alessandra Mussolini paradeert graag op de eretribune van het Romeinse Stadio Olimpico. De politica van de Alleanza Nazionale geniet dan van het applaus van de Irriducibili, de onverbeterlijken, van Lazio.
Zij hijsen zonder schaamte de hakenkruisvlag. Bij elke baltoets van een gekleurde speler stijgt xenofoob gehuil op. In het stadscentrum van Rome molesteren ze asielzoekers.
Naar aanleiding van de wedstrijd Lazio-Marseille in 2000 omschreef de Franse pers het Romeinse stadion als een ‘oord van racistische kanker’. De Irriducibili rekruteren pubers in de Romeinse voorsteden. De beweging propt ze vol met extreem rechtse waanbeelden en lokt gevechten uit. De gewelddadige stoottroepen schoten het voorbije decennium als paddenstoelen uit de grond. Ze benutten als vanouds infiltratietechnieken om leden te werven. In parlementaire debatten houdt Alessandra Mussolini hen de hand boven het hoofd, haar grootvader ter ere.
Benito Mussolini koesterde zijn lidmaatschap van Lazio. In de jaren dertig volgde hij met zijn kinderen elke thuiswedstrijd van op de hoofdtribune. Hij liet het Stadio del Partido Nazionale Fascista bouwen en propte het vol met zijn standbeelden.
In 1934 vierde Italië in Rome het wereldgoud. De Squadra Azurri salueerde met de gestrekte arm. De fanfare van de Militia dreunde fascistische hymnes af voor het hysterische publiek. De stijl van het elftal shockeerde de liefhebber. ‘Il Duce’ straalde voor het oog van de wereld. Hij misbruikte de wereldbeker als reclamestunt. Vernietiging van het individu, blinde onderwerping aan de leider, nationalistische grootheidswaan.
Ziedaar de kenmerken van het fascisme.
Ze zouden ook het calcio, sinds 1926 door het regime neergezet als onderdeel van de Italiaanse identiteit via het tijdschrift Lo Sport Fascista, overwoekeren.
In zijn essay Football and Fascism.
The National Game under Mussolini( Berg, Oxford, 2004) ontrafelt de Engelse socioloog Simon Martin haarfijn de strategie: “Calcio was destijds de grootste vrijetijdsbeweging.
De democratische partijen haalden er de neus voor op. Aanvankelijk deelde ook de PNF die desinteresse.
Mussolini, hoegenaamd geen liefhebber, manipuleerde de emotionele voetbalenergie van de massa. Hij stichtte de Serie A en pompte de fascistische visie via het voetbal de samenleving in. Het spelplezier werd verbannen. De overwinning heiligde alle middelen. Italië produceerde spelers naar het beeld van de nieuwe orde: atletisch en agressief, als een soort Nietzscheaanse supermens. De stijl was de voorloper van het catenaccio en kreeg een naam: Italiano Nuovo.”
SCHREEUWEND MONSTER
De nieuwe voetbalorde orakelde heroïsche strijd en brutaal spel op het veld en agressieve sfeer op de tribunes. In blinkende, azuurblauwe shirts poseerden de Italiaanse internationals op postkaarten als ‘soldaten van de sport’. Giganteske sporttempels rezen overal op volgens de bombastische regels van de fascistische bouwkunst. Met beelden van gladiators en van Mussolini zelf, zoals in Bologna, hoog boven de toeschouwers, op een bronzen paard.
In Firenze bracht de architecturale avant-gardetraditie het modernistische stadion Giovanni Berta van AC Fiorentina voort. Berta was een fascistische militant-martelaar, die in 1920 een incident met socialistische stakers niet overleefde.
In de tribunes gedroeg het publiek zich, aldus de partijkrant La Nazione, “als een schreeuwend monster van duizenden en duizenden kelen dat Italië naar de We reldbeker leidde”. In de zomer van 1938 trad Italië in de eerste wedstrijd in fascistisch zwart aan om Le Front Populaire (Volksfront) van de linkse en joodse Franse premier Léon Blum te provoceren. Op het beulswerk van de Azurri stond geen maat en ondanks striemende fluitconcerten van het Franse publiek dirigeerde de autoritaire coach Vittorio Pozzo zijn team opnieuw naar de wereldtitel. Intussen hekelde de dissidente auteur Alberto Moravia scherp Mussolini’s rijk. Il Conformistakende een sombere toonzetting.
Moravia beschreef hoe brave burgers achter de façade van fatsoen fanatici werden en in 1937 de literaire broers Morelli vermoordden.
Het boek werd een klassieker een pleidooi tegen blinde volgzaamheid.
FORZA INTER
Het calcio kon zich daar nooit volledig aan ontworstelen. De ironie van de geschiedenis verhinderde beslissende dissidente wendingen ten goede in respectievelijk 1909, 1949 en 1989, als ware het een natuurlijke conservatieve cyclus.
De eerste hervormingspoging, lang voor de staatsgreep, liep spaak op de Eerste Wereldoorlog. In 1908 ontstond Internazionale uit een afscheuring van AC Milan, dat de deur op slot gooide voor spelers van vreemde origine. Internazionale sloot aan bij de kosmopolitische stroming, die in het voetbal een bron van vermaak, grensoverschrijdend contact en brenger van vredesboodschappen zag. Internazionale voerde met het creatieve en entertainende Schotse passing game een fluwelen spelrevolutie door. Binnen het jaar de landstitel en de oude kampioen Pro Vercelli kreeg in de ultieme testwedstrijd 10-3 om de oren.
Het idealistische concept van het internationalisme sneuvelde in de oorlogsbrand en kreeg nadien geen voet aan de grond meer in Italië.
Mussolini duldde niets dat verwees naar de Socialistische Internationale en dwong Inter tot de pijnlijke acceptatie van de naam Ambrosiana, naar de stedelijke beschermheilige van Milaan. De slagzin van de club werd Forza Inter – een knipoog naar Mussolini’s Movemento – en de fascistische ondernemer Fernando Pozzani verwierf de presidentszetel.
Inter zat intussen stevig gebeiteld in kringen van de conservatieve katholieke burgerij en kreeg van de volkse stadsrivaal AC Milan de bijnaam ‘Club der Miljonairs’, een adjectief dat het nooit meer zou kwijtspelen.
VERFRISSEND
De val van de dictator in 1943 kondigde een nieuwe lente aan. De fascinerende variaties van Il Grande Torino– genotvol, vol individueel vernuft – braken ostentatief met het fascistische voetbaldictaat. Met demonstratiewedstrijden trok Torino een spoor van vriendschappelijkheid door Europa. Het calcio toonde deze keer zijn democratische gezicht: gemeenschapsbindend in een verwoeste natie, hunkerend naar een verfrissend politiek klimaat. Torino verbond zich met de vrijzinnige en liberale linkerzijde en contacteerde al in 1937 – tegen de rassenwaan in – de joodse wereldburger Egri Erbstein.
Hij overleefde, met hulp van de club, de clandestiniteit en ontsnapte aan de concentratiekampen.
Erbstein doceerde het voetbal van de verlichte joods-boheemse Donauschool van de as Praag-Boedapest- Wenen uit de jaren dertig, de modernste variant van het passing game: kunstzinnig, individualistisch, psychologisch, mondiaal. Hij verkondigde de beweging van de bal, gedragen door de genius. Completer kon de breuk met Mussolini’s voetbalconcept niet zijn. De parabel kende een triest einde. Na een exhibitiepartij tegen Benfica in Lissabon overleefde het wonderbaarlijke elftal een vliegtuigcrash niet op 4 mei 1949. De dag dat het Italiaanse voetbal stierf, smoorde de droom in eeuwige droefheid.
In het daaropvolgende decennium speelde Italië geen rol van betekenis in de nieuwe Europacup en tijdens de WK’s van 1950, 1954 en 1958. De uit frustratie geboren keuze voor het catenaccio door Helenio Herrera (Inter) zette de Laars in het midden van de jaren zestig weer op de kaart. Herrera vernieuwde de kadaverdiscipline van de Squadra uit Mussolini’s hoogdagen: resultaatvoetbal vanuit een gewelddadige afweertactiek. Het spel van Inter bekoorde niemand, de overtuigde Interisti daargelaten. Het catenaccio veroverde het schiereiland en de wereld: ook AC Milan, Juventus en het nationale elftal opteerden voor het defensieve en treiterende keurslijf van weleer.
ORANJETRIO
Pas in 1989 volgde de derde renaissance van de verfijnde smaak dankzij Gullit, Van Basten en Rijkaard.
Het artistieke Oranjetrio introduceerde bovendien de veelkleurige voetbaltrend in de Serie A. Marco van Basten verleidde de tifosi met de sierkunst van het superieure scoren.
Ook hij vertilde zich binnen de vijf jaar aan de vernietigingsdrang van het catenaccio: de ellende van de enkel. Ondanks de invasie van buitenlandse vedetten wendde het calcio de steven het voorbije decennium opnieuw naar zijn oorsprong van angst en agressiviteit.
Donkere toppers als Seedorf, Davids, Weah, Thuram, Ronaldo, Trezeguet en Desailly kregen de grofste beledigingen over zich heen van baldadige ultra’s.
De hooligangolf, die zich rond 1980 vanuit Engeland naar Italië heeft verplaatst, is nog altijd manifest aanwezig. Socioloog Antonio Roversi komt in zijn boek Calcio E Violenzatot de volgende conclusie: “Het geweld werd een vast onderdeel van het voetbal op zondag. De oude rivaliteiten tussen de clubs kregen een politiek verlengstuk. De simplistische en harde slogans van rechtse extremisten vonden hun weg naar gemarginaliseerde stadsjongeren op de tribunes.” Een gemiddelde wedstrijd lokt 500 agenten, 80 met wapenstok en schild uitgedoste carabinieri, overvliegende helikopters, zenuwslopende zwaailichten en snerpende sirenes.
BRAVE HUISVADERS
De reputatie van de Serie A kraakt onder de racistische oproerkraaiers.
De stichting ‘Football Against Racism in Europe’ stelde in een wetenschappelijk onderzoek geschokt vast dat de vernederende kreten niet behoren tot de exclusieve woordenschat van neonazi’s en skinheads.
Hun afkeer voor donkere voetballers wordt gedeeld door brave huisvaders, vrouwen en kinderen.
Er daalt vanaf de tribunes geen onverdeeld ongenoegen neer als zwarte spelers weer eens verbaal worden gegeseld met krenkende beledigingen.
Met zijn emotionele daad treedt Zoro in het spoor van Marcel Desailly.
Precies tien jaar geleden bezorgde de harde kern van Udinese de Franse wereldkampioen een oerwoudconcert.
In zijn biografie beschrijft Desailly zijn reactie als volgt: ‘ J’ai continué d’applaudisser.
C’était ma résponse à leur bêtise: Bravo les gars, vous êtes vraiment les rois des cons.’
De schaduw van de dictator hangt vijfenzeventig jaar later nog altijd over het calcio en benevelt de geest van veel voetbalfans. De reactie van de Italiaanse voetbalbond is tot dusver erg bescheiden gebleven, tot ongenoegen van Daniela Conti.
Zij leidt de Unione Italiana Sport del Tutti (Federatie Sport voor Allen): “Elke wedstrijd in de week na de affaire-Zoro werd uit protest gestart met vijf minuten vertraging.
Dat is te weinig maar Zoro heeft het probleem van het racisme eindelijk een gezicht gegeven. Nu moeten we met educatieve projecten aan de slag.” Trekt ‘De wenende zwarte voetballer’ de vierde democratische omwenteling van het calcio op gang? Hij verdient het om op zijn minst de geschiedenis in te gaan als hét voetbalbeeld van het jaar 2005.
EEN WENENDE ZWARTE VOETBALLER IN HET GEWELDDADIGE CALCIO
Hét voetbalbeeld van het jaar: Zoro neemt in de wedstrijd Messina-Internazionale de bal in de handen en verlaat wenend het veld. Zoro is een jongen uit Ivoorkust.
Hij kan het racistische gejoel van de Interultra’s niet langer harden. Een week later eindigt Fiorentina-Juventus in traangaswolken. De oproerpolitie krijgt de clash der clans niet onder controle. Vanzelfsprekend kon Paolo Di Canio zich niet onbetuigd laten. Voor de zoveelste keer bracht de spits met een getatoeëerde Mussolini op het lichaam in het duel met Livorno de groet met de gestrekte arm aan de fans van Lazio Roma. De Fifa gaat zich nu met de zaak bezighouden.
Het rechts-radicale hooliganisme houdt Italië in de greep. De racistische en gewelddadige incidenten stapelen zich op.
In dat concert van wanklanken spelen Lazio, Internazionale en Fiorentina de eerste viool. Een tegenreactie van de basisdemocratische, swingende tifobeweging is op komst. Verandert zij de autoritaire structuur van het calcio?
De Movemento Sociale Italiano en Forza Nueva voeren sinds de jaren tachtig openlijk propaganda voor de voormalige dwingeland Benito Mussolini en geven hun verwerpelijke standpunten ongestraft door aan nieuwe generaties. ‘Il Duce’ bestuurde Italië tussen 1922 en 1943 als een onaantastbare dictator. Hij wees zijn volgelingen de weg naar het stadion via Lazio, Internazionale en Fiorentina. De sport was het gedroomde propagandamiddel en zo kneedde hij de fascistische voetbalpersoonlijkheid: mannelijke en gespierde agressie op en naast het veld.
De democratische oppositieleider Emilio Lusso beschreef in zijn beroemde dagboeken hoe Mussolini en de zijnen de macht grepen: ‘Ze plunderden, martelden en moordden.
Eerst vielen de socialisten, waarna ze zich vergrepen aan liberalen en katholieken.’
IRRIDUCIBILI
Alessandra Mussolini paradeert graag op de eretribune van het Romeinse Stadio Olimpico. De politica van de Alleanza Nazionale geniet dan van het applaus van de Irriducibili, de onverbeterlijken, van Lazio.
Zij hijsen zonder schaamte de hakenkruisvlag. Bij elke baltoets van een gekleurde speler stijgt xenofoob gehuil op. In het stadscentrum van Rome molesteren ze asielzoekers.
Naar aanleiding van de wedstrijd Lazio-Marseille in 2000 omschreef de Franse pers het Romeinse stadion als een ‘oord van racistische kanker’. De Irriducibili rekruteren pubers in de Romeinse voorsteden. De beweging propt ze vol met extreem rechtse waanbeelden en lokt gevechten uit. De gewelddadige stoottroepen schoten het voorbije decennium als paddenstoelen uit de grond. Ze benutten als vanouds infiltratietechnieken om leden te werven. In parlementaire debatten houdt Alessandra Mussolini hen de hand boven het hoofd, haar grootvader ter ere.
Benito Mussolini koesterde zijn lidmaatschap van Lazio. In de jaren dertig volgde hij met zijn kinderen elke thuiswedstrijd van op de hoofdtribune. Hij liet het Stadio del Partido Nazionale Fascista bouwen en propte het vol met zijn standbeelden.
In 1934 vierde Italië in Rome het wereldgoud. De Squadra Azurri salueerde met de gestrekte arm. De fanfare van de Militia dreunde fascistische hymnes af voor het hysterische publiek. De stijl van het elftal shockeerde de liefhebber. ‘Il Duce’ straalde voor het oog van de wereld. Hij misbruikte de wereldbeker als reclamestunt. Vernietiging van het individu, blinde onderwerping aan de leider, nationalistische grootheidswaan.
Ziedaar de kenmerken van het fascisme.
Ze zouden ook het calcio, sinds 1926 door het regime neergezet als onderdeel van de Italiaanse identiteit via het tijdschrift Lo Sport Fascista, overwoekeren.
In zijn essay Football and Fascism.
The National Game under Mussolini( Berg, Oxford, 2004) ontrafelt de Engelse socioloog Simon Martin haarfijn de strategie: “Calcio was destijds de grootste vrijetijdsbeweging.
De democratische partijen haalden er de neus voor op. Aanvankelijk deelde ook de PNF die desinteresse.
Mussolini, hoegenaamd geen liefhebber, manipuleerde de emotionele voetbalenergie van de massa. Hij stichtte de Serie A en pompte de fascistische visie via het voetbal de samenleving in. Het spelplezier werd verbannen. De overwinning heiligde alle middelen. Italië produceerde spelers naar het beeld van de nieuwe orde: atletisch en agressief, als een soort Nietzscheaanse supermens. De stijl was de voorloper van het catenaccio en kreeg een naam: Italiano Nuovo.”
SCHREEUWEND MONSTER
De nieuwe voetbalorde orakelde heroïsche strijd en brutaal spel op het veld en agressieve sfeer op de tribunes. In blinkende, azuurblauwe shirts poseerden de Italiaanse internationals op postkaarten als ‘soldaten van de sport’. Giganteske sporttempels rezen overal op volgens de bombastische regels van de fascistische bouwkunst. Met beelden van gladiators en van Mussolini zelf, zoals in Bologna, hoog boven de toeschouwers, op een bronzen paard.
In Firenze bracht de architecturale avant-gardetraditie het modernistische stadion Giovanni Berta van AC Fiorentina voort. Berta was een fascistische militant-martelaar, die in 1920 een incident met socialistische stakers niet overleefde.
In de tribunes gedroeg het publiek zich, aldus de partijkrant La Nazione, “als een schreeuwend monster van duizenden en duizenden kelen dat Italië naar de We reldbeker leidde”. In de zomer van 1938 trad Italië in de eerste wedstrijd in fascistisch zwart aan om Le Front Populaire (Volksfront) van de linkse en joodse Franse premier Léon Blum te provoceren. Op het beulswerk van de Azurri stond geen maat en ondanks striemende fluitconcerten van het Franse publiek dirigeerde de autoritaire coach Vittorio Pozzo zijn team opnieuw naar de wereldtitel. Intussen hekelde de dissidente auteur Alberto Moravia scherp Mussolini’s rijk. Il Conformistakende een sombere toonzetting.
Moravia beschreef hoe brave burgers achter de façade van fatsoen fanatici werden en in 1937 de literaire broers Morelli vermoordden.
Het boek werd een klassieker een pleidooi tegen blinde volgzaamheid.
FORZA INTER
Het calcio kon zich daar nooit volledig aan ontworstelen. De ironie van de geschiedenis verhinderde beslissende dissidente wendingen ten goede in respectievelijk 1909, 1949 en 1989, als ware het een natuurlijke conservatieve cyclus.
De eerste hervormingspoging, lang voor de staatsgreep, liep spaak op de Eerste Wereldoorlog. In 1908 ontstond Internazionale uit een afscheuring van AC Milan, dat de deur op slot gooide voor spelers van vreemde origine. Internazionale sloot aan bij de kosmopolitische stroming, die in het voetbal een bron van vermaak, grensoverschrijdend contact en brenger van vredesboodschappen zag. Internazionale voerde met het creatieve en entertainende Schotse passing game een fluwelen spelrevolutie door. Binnen het jaar de landstitel en de oude kampioen Pro Vercelli kreeg in de ultieme testwedstrijd 10-3 om de oren.
Het idealistische concept van het internationalisme sneuvelde in de oorlogsbrand en kreeg nadien geen voet aan de grond meer in Italië.
Mussolini duldde niets dat verwees naar de Socialistische Internationale en dwong Inter tot de pijnlijke acceptatie van de naam Ambrosiana, naar de stedelijke beschermheilige van Milaan. De slagzin van de club werd Forza Inter – een knipoog naar Mussolini’s Movemento – en de fascistische ondernemer Fernando Pozzani verwierf de presidentszetel.
Inter zat intussen stevig gebeiteld in kringen van de conservatieve katholieke burgerij en kreeg van de volkse stadsrivaal AC Milan de bijnaam ‘Club der Miljonairs’, een adjectief dat het nooit meer zou kwijtspelen.
VERFRISSEND
De val van de dictator in 1943 kondigde een nieuwe lente aan. De fascinerende variaties van Il Grande Torino– genotvol, vol individueel vernuft – braken ostentatief met het fascistische voetbaldictaat. Met demonstratiewedstrijden trok Torino een spoor van vriendschappelijkheid door Europa. Het calcio toonde deze keer zijn democratische gezicht: gemeenschapsbindend in een verwoeste natie, hunkerend naar een verfrissend politiek klimaat. Torino verbond zich met de vrijzinnige en liberale linkerzijde en contacteerde al in 1937 – tegen de rassenwaan in – de joodse wereldburger Egri Erbstein.
Hij overleefde, met hulp van de club, de clandestiniteit en ontsnapte aan de concentratiekampen.
Erbstein doceerde het voetbal van de verlichte joods-boheemse Donauschool van de as Praag-Boedapest- Wenen uit de jaren dertig, de modernste variant van het passing game: kunstzinnig, individualistisch, psychologisch, mondiaal. Hij verkondigde de beweging van de bal, gedragen door de genius. Completer kon de breuk met Mussolini’s voetbalconcept niet zijn. De parabel kende een triest einde. Na een exhibitiepartij tegen Benfica in Lissabon overleefde het wonderbaarlijke elftal een vliegtuigcrash niet op 4 mei 1949. De dag dat het Italiaanse voetbal stierf, smoorde de droom in eeuwige droefheid.
In het daaropvolgende decennium speelde Italië geen rol van betekenis in de nieuwe Europacup en tijdens de WK’s van 1950, 1954 en 1958. De uit frustratie geboren keuze voor het catenaccio door Helenio Herrera (Inter) zette de Laars in het midden van de jaren zestig weer op de kaart. Herrera vernieuwde de kadaverdiscipline van de Squadra uit Mussolini’s hoogdagen: resultaatvoetbal vanuit een gewelddadige afweertactiek. Het spel van Inter bekoorde niemand, de overtuigde Interisti daargelaten. Het catenaccio veroverde het schiereiland en de wereld: ook AC Milan, Juventus en het nationale elftal opteerden voor het defensieve en treiterende keurslijf van weleer.
ORANJETRIO
Pas in 1989 volgde de derde renaissance van de verfijnde smaak dankzij Gullit, Van Basten en Rijkaard.
Het artistieke Oranjetrio introduceerde bovendien de veelkleurige voetbaltrend in de Serie A. Marco van Basten verleidde de tifosi met de sierkunst van het superieure scoren.
Ook hij vertilde zich binnen de vijf jaar aan de vernietigingsdrang van het catenaccio: de ellende van de enkel. Ondanks de invasie van buitenlandse vedetten wendde het calcio de steven het voorbije decennium opnieuw naar zijn oorsprong van angst en agressiviteit.
Donkere toppers als Seedorf, Davids, Weah, Thuram, Ronaldo, Trezeguet en Desailly kregen de grofste beledigingen over zich heen van baldadige ultra’s.
De hooligangolf, die zich rond 1980 vanuit Engeland naar Italië heeft verplaatst, is nog altijd manifest aanwezig. Socioloog Antonio Roversi komt in zijn boek Calcio E Violenzatot de volgende conclusie: “Het geweld werd een vast onderdeel van het voetbal op zondag. De oude rivaliteiten tussen de clubs kregen een politiek verlengstuk. De simplistische en harde slogans van rechtse extremisten vonden hun weg naar gemarginaliseerde stadsjongeren op de tribunes.” Een gemiddelde wedstrijd lokt 500 agenten, 80 met wapenstok en schild uitgedoste carabinieri, overvliegende helikopters, zenuwslopende zwaailichten en snerpende sirenes.
BRAVE HUISVADERS
De reputatie van de Serie A kraakt onder de racistische oproerkraaiers.
De stichting ‘Football Against Racism in Europe’ stelde in een wetenschappelijk onderzoek geschokt vast dat de vernederende kreten niet behoren tot de exclusieve woordenschat van neonazi’s en skinheads.
Hun afkeer voor donkere voetballers wordt gedeeld door brave huisvaders, vrouwen en kinderen.
Er daalt vanaf de tribunes geen onverdeeld ongenoegen neer als zwarte spelers weer eens verbaal worden gegeseld met krenkende beledigingen.
Met zijn emotionele daad treedt Zoro in het spoor van Marcel Desailly.
Precies tien jaar geleden bezorgde de harde kern van Udinese de Franse wereldkampioen een oerwoudconcert.
In zijn biografie beschrijft Desailly zijn reactie als volgt: ‘ J’ai continué d’applaudisser.
C’était ma résponse à leur bêtise: Bravo les gars, vous êtes vraiment les rois des cons.’
De schaduw van de dictator hangt vijfenzeventig jaar later nog altijd over het calcio en benevelt de geest van veel voetbalfans. De reactie van de Italiaanse voetbalbond is tot dusver erg bescheiden gebleven, tot ongenoegen van Daniela Conti.
Zij leidt de Unione Italiana Sport del Tutti (Federatie Sport voor Allen): “Elke wedstrijd in de week na de affaire-Zoro werd uit protest gestart met vijf minuten vertraging.
Dat is te weinig maar Zoro heeft het probleem van het racisme eindelijk een gezicht gegeven. Nu moeten we met educatieve projecten aan de slag.” Trekt ‘De wenende zwarte voetballer’ de vierde democratische omwenteling van het calcio op gang? Hij verdient het om op zijn minst de geschiedenis in te gaan als hét voetbalbeeld van het jaar 2005.