Belliot: moslims zijn geen slachtoffers
Door een onzer redacteuren
AMSTERDAM, 31 DEC. De Amsterdamse wethouder Hannah Belliot (PvdA) vindt dat Amsterdam de moslimbevolking op een verkeerde manier benadert.
„Help mensen om kansen te creëren voor zichzelf en voor hun familie”, zegt ze vandaag in NRC Handelsblad. „Nu wordt het slachtofferschap zodanig uitgekristalliseerd dat volgens mij de gemiddelde moslim zijn bed niet meer uitkomt.”
Belliot zegt dat binnen het college van B en W heftige meningsverschillen bestaan over de verhouding tussen kerk en staat. Zelf is ze voorstander van een absolute scheiding, in tegenstelling tot burgemeester Cohen. „Waarom moeten wij over godsdienst gaan praten? Waarom moeten wij, betaald door de overheid, in de moskeeën debatten organiseren over de plek die godsdienst moet krijgen? Ik vind dat glibberig.”
Moslims zijn niet zielig, benadrukt Belliot. „Ze kunnen genoegzaam zelf denken. We moeten ze niet in hun moskeeën opzoeken, uit hun moskeeën willen halen. Ik denk dat je zuiver moet zijn en moet aangeven wat de wetten van dit land voorschrijven.”
nrc, 31 december 2005
Coolassprov MC
31-12-05, 14:12
Geplaatst door Orakel
Moslims zijn niet zielig, benadrukt Belliot. „Ze kunnen genoegzaam zelf denken. We moeten ze niet in hun moskeeën opzoeken, uit hun moskeeën willen halen. Ik denk dat je zuiver moet zijn en moet aangeven wat de wetten van dit land voorschrijven.”
Nog even en ze gaan zeggen dat we mensen zijn!
Wethouder Hannah Belliot verlaat zonder spijt de Amsterdamse politiek
Gerard van Westerloo
© NRC Handelsblad (31 december 2005)
Hannah Belliot, Amsterdams wethouder en koningin van de Bijlmer, houdt in het voorjaar de politiek voor gezien. Haar portefeuille (kunst) interesseerde haar niet en ze mist het contact met bewoners. Bij hen ziet ze bovenal een groot verlangen naar duidelijkheid. ‘Mensen moeten gewoon verplicht worden om te gaan werken.’
Aan het einde van het gesprek – we hebben er dan bijna drie uur opzitten – verlaat Hannah Belliot in gedachten haar Amsterdamse stadhuiskamer met vrij uitzicht op het Waterlooplein en begeeft ze zich op weg naar haar huis in de Bijlmer. Als ze zich de brede straten van de Bijlmer ziet oprijden, springt haar hart als altijd open.
„Thuis! Dit is mijn thuis!” Hier kan ze de Hannah Belliot zijn die ze wezen wil, een Surinaamse vrouw, alleenwonend, 56 jaar en de moeder van drie uithuizige kinderen. Hier hoeft ze niet de Hannah Belliot te spelen die in Amsterdam wethouder voor cultuur en gezondheidszorg is. Alleen al de geur van de Bijlmer.
In de Bijlmer verkoopt zelfs Albert Heijn gedroogde vis.
Ze heeft erover gedacht. Waar zou ik oud willen worden? Niet in Amsterdam, weet ze. En zeker niet in Amsterdam centrum. Waar dan wel? In Utrecht. In de zoveel overzichtelijker provinciestad waar ze gestudeerd heeft. „Het provinciaalse, ja, dat trekt mij erg aan. In Amsterdam, in zo’n grote stad, koop je dingen, je gaat een keer iets leuks doen, je gaat naar de restaurants. Maar om er te wonen? Diep in mijzelf blijf ik een provinciaaltje.
Ik ben niet een Grote Wereld Iemand.”
Bijna acht jaar zit Hannah Belliot nu in ‘de politiek’ – lang genoeg vindt ze.
Onlangs maakte ze duidelijk dat ze, na de raadsverkiezingen van maart 2006, iets heel anders wil gaan doen – nog geen idee wat. Geen deelraadsvoorzitter in Zuid-Oost meer, wat ze vier jaar lang geweest is. Geen wethouderspost in Amsterdam, zoals ze die intussen ook bijna vier jaar bekleed heeft. En al helemaal niet een functie aan of rond het Binnenhof. „Ik heb”, zegt ze, „nooit het verlangen gekend om in welke fase van mijn leven dan ook in Den Haag aan te spoelen.”
Hannah Belliot: „In de politiek heb ik getimmerd, ik heb geaaid, ik heb getrapt.
Na acht jaar heb ik het gehad.”
Baronnen en baronessen
Vier jaar geleden, aan het einde van haar periode in Amsterdam Zuid-Oost, heb ik haar voor het M Magazine van N RC Handelsblad een paar weken mogen volgen.
Zodra we daar buiten de deur van haar kantoor kwamen, schoot het niet erg op. Om de haverklap werd ze aangehouden, vaak door wildvreemden. Of moeder Hannah eens langs wilde komen.
Kon ze zelf zien dat de flats vergeven zijn van de ratten. Ze ging door het leven als de Koningin van de Bijlmer. En ze deed alsof ze het niet leuk vond om zo genoemd te worden.
Vier jaar later vraag ik haar of haar vertrek uit de politiek ook te maken heeft met het feit dat het wethouderswerk voor de hele stad zoveel minder direct, zoveel onpersoonlijker is.
Het duurt even voordat Hannah Belliot de vraag met iets dat op ja lijkt beantwoordt.
Eerst zegt ze dat besturen besturen is, waar je het ook doet. Als ze haar zouden vragen om ergens achteraan in China te komen besturen, dan mogen de omstandigheden anders zijn, maar dan zou ze op dezelfde manier proberen dingen voor elkaar te krijgen.
Maar later, als ik haar drukbezochte spreekuur in de Bijlmer in herinnering breng, raakt ze daar postuum weer even enthousiast over als toen. „Hier in de stad heb ik geen spreekuren. Ik zou niet eens weten hoe de mensen er moesten komen en wat ik voor ze zou kunnen betekenen.”
Want hoe zakelijk en professioneel ze in de Bijlmer als bestuurder ook wilde werken, daar kende ze de mensen over wie het ging en had ze, zegt ze, een zeer warm kloppend hart voor hen. De laatste vier jaar ontmoette ze nauwelijks nog een burger. Zo’n grote stad, dat betekent voor een bestuurder: afstand.
In Amsterdam kreeg Hannah Belliot de kunstportefeuille. „Ik ging wel eens naar een voorstellinkje, maar verder interesseerde het mij niet.” Ze kreeg te maken met wat ze de ‘baronnen en de baronessen’ van het kunstcircuit noemt. Mensen met netwerken die dicht bij elkaar staan. Een gesloten circuit bijna dat elkaar onophoudelijk belt. Lobbyisten van nature die menen te weten hoe de culturele wereld in elkaar zit. Een beperkt aantal gearriveerde mensen die onderling het grote geld van de kunstsubsidies verdelen.
Hannah Belliot: „Die mensen komen niet, als de mensen in Zuid-Oost, naar mij toe om te praten over een kind dat voor de derde keer doubleert, of dat ze een keuze moeten maken tussen warm eten en meer schoolboeken. In Zuid- Oost had ik van doen met vrouwennetwerken die zich bezighouden met armoede, opvoeding, werk, schoolprestaties, noem maar op. Met vrouwen die koken voor verslaafden. In de kunstwereld gaat het alleen maar om flinke sommen geld, laten we elkaar niet voor de gek houden.”
En in die wereld voelt u zich minder thuis?
Hannah Belliot: „Vanaf het begin heb ik daar bewust afstand van genomen.
Zou ik onderdeel geworden zijn van hun netwerken, dan was dat voor mijn beleid killing geweest. Er zijn genoeg voorbeelden van bestuurders die wel binnen die netwerken zijn gaan opereren.
Die naar de premières gingen, naar de ontvangsten, noem maar op. Ik wilde dat niet. Ik zal het eerlijk zeggen. Ik kan dat niet. En ik wil het ook niet kunn en.”
U had een afkeer van die wereld?
„Ik begrijp dat ze mij hautain vonden en afstandelijk.”
Misschien zit daar wel de verklaring waarom Hannah Belliot, de buitenstaander, het zo goed kon vinden met die andere buitenstaander, Joop van den Ende: ook geen man die door de kunstelite hartelijk in de armen wordt gesloten. Via hem, zegt Hannah Belliot, kon ze haar belangrijkste issue wél waar maken. Kunst zoveel mogelijk binnen het bereik van zo veel mogelijk mensen brengen. Het onderscheid tussen hoge kunst en lage kunst is in haar ogen tamelijk kunstmatig. En bovendien vond ze bij Van den Ende wat ze bij de subsidielobby niet tegenkwam: ondernemerschap.
„We hebben er”, zegt ze, „als stad twintig jaar over gedaan om Van den Ende te waarderen als ondernemer. Ik heb zijn dossier uit de la gehaald en ik heb het er niet weer in terug gelegd.” Vice versa kon Joop van den Ende via Hannah Belliot eindelijk, na twintig jaar van afwijzing, zijn plannen realiseren voor een musicalgebouw en voor een positie binnen het hart van het Amsterdamse theaterleven rondom het Leidseplein.
Hannah Belliot: In mijn besluitvorming rond de jeugdgezondheidszorg, het andere deel van mijn portefeuille, is die zorg geheel en al van papier geworden.
Het beeld van de kinderen die je in je verbeelding om hulp hoort roepen, die je bijna ruikt, die je aan wilt raken – dat beeld vervaagt of verdwijnt.”
De gemiddelde moslim
Zelf, zegt ze, heeft ze geprobeerd om wat ze noemt de broodnodige ‘bypasses’ te creëren. Dan nodigde ze jongens en meisjes uit Bos en Lommer uit in de ambtswoning van de burgemeester aan de Herengracht. „De eerste twintig, dertig minuten durfden ze hun mond niet open te doen. Dan vertelde ik ze dat die prachtige woning, dat rijke erfgoed, ook hún erfgoed is. En dat ze daar ook verantwoordelijkheid voor moeten nemen.
Ik heb daar behoefte aan, die nabijheid van de mensen voor wie je het doet. Het is niet voor niks dat de doorsnee burger roept, jullie weten niet eens wat er onder ons leeft. Ik kan me daar alles bij voorstellen.”
We praten lang door over de stad en over het feit dat steeds meer groepen bewoners zich voor elkaar zijn gaan afsluiten.
Hannah Belliot zegt dat ze na acht jaar toe moet geven dat ze haar ‘verhaal’ over de stad kwijtgeraakt is. En zij niet alleen. „We missen met zijn allen het verhaal, daar kom ik eerlijk voor uit.” Ze ziet een stad die, zegt ze, in een overgangstoestand verkeert, een stad waarin een andere werkelijkheid aan het ontstaan is. Andere opvattingen over de godsdienst, achterhaalde opvattingen over de omgang tussen man en vrouw.
Maar ze ziet geen bestuurders, zichzelf incluis, die in staat zijn om aan die overgang richting te geven. Ze ziet vooral verwarring .
Hannah Belliot: „Over een paar jaar wordt Amsterdam bewoond door een meerderheid van mensen die geen historische binding hebben met de stad.
Wat betekent dat? Wat zijn de gevolgen?
Ik klap niet uit de school, maar ik kan wel zeggen dat we, ook in het college, heftig van mening verschillen als het om de verhouding tussen kerk en staat gaat. Ik ben voorstander van een absolute scheiding. Waarom moeten wij over godsdienst gaan praten? Waarom moeten wij, betaald door de overheid, in de moskeeën debatten organiseren over de plek die godsdienst moet krijgen? Ik vind dat buitengewoon glibberig. Ik ben er eigenlijk heilig van overtuigd dat je als overheid zo’n debat niet moet willen voeren. Als het aan mij ligt zou ik zeggen, laten we zuiver blijven. Als burgers die behoren tot een of andere godsdiensttak zich willen organiseren, in hindoeverband, in moslimverband, in christenverband, of in welk verband ook, dan moeten ze dat vooral doen.
Maar dan moeten ze ons daar niet mee lastig vallen. Als ze scholen willen stichten moeten ze dat vooral doen, zolang ze ons er maar niet in betrekken. We zouden er zelfs niet in betrokken moeten willen worden.”
Ik zeg: „Daar denkt uw burgemeester anders over.”
„Ja”, zegt Hannah Belliot. Die denkt daar anders over. Maar ik ga Job Cohen niet op de snijtafel leggen. Daarvoor houd ik te veel van die man.”
Maar als immigrantenvrouw kan ze er niet voldoende tegen waarschuwen, vindt ze. „Ach die arme moslims”, zegt ze. „Dát idee heeft postgevat. Ten onrechte!
Moslims zijn niet zielig. Ze kunnen genoegzaam zelf denken. We moeten ze niet in hun moskeeën op gaan zoeken, uit hun moskeeën willen halen.
Ik denk dat je zuiver moet zijn en moet aangeven wat de wetten van dit land voorschrijven. Zorg voor werkgelegenheid, zorg dat de scholen goed functioneren.
En zorg dat iedereen weet waar hij zich aan moet houden. Dat is wat de overheid moet doen. Al het andere werkt niet. Al dat pamperen heeft nog nooit gewerkt, bij geen enkele immigrantengroep waar ook ter wereld. Help mensen om kansen te creëren voor zichzelf en voor hun familie. En houd je verder op afstand. Nu wordt het slachtofferschap zodanig uitgekristalliseerd dat volgens mij de gemiddelde moslim zijn bed niet meer uitkomt.Mensen moeten gewoon verplicht worden om te gaan werken. Neem de moslims niet zodanig in de greep dat ze niet meer kunnen ademen.”
De bulldozer
O zeker, Hannah Belliot noemt zichzelf een sociaaldemocrate in hart en nieren.
Haar Partij van de Arbeid zal ze nooit afvallen.
Maar erg makkelijk maakt de Partij het haar niet. Haar familieruzies, juist met de PvdA-fractie, zijn in Amsterdam spreekwoordelijk. In die kring wordt ze niet ‘de koningin’ maar ‘de bulldozer’ genoemd. Zij van haar kant heeft weinig op met theoretici, en al helemaal niet wanneer die het wel en wee van groepen bewoners afhankelijk maken van hún goede bedoelingen. „De PvdA”, zegt ze, „maakt een kentering door en gaat naar mijn mening veel te ver mee in het godsdienstdebat.” Zelf ziet ze het bevorderen van de eigen verantwoordelijkheid van mensen als de enige weg om mensen de waardigheid te geven die ieder mens als individu moet hebben. Hannah Belliot: „Mensen moeten bezit hebben. In Parijs zie je wat er gebeurt als mensen geen bezit hebben.
Als overheid moeten we de opkomst bevorderen van een allochtone middenklasse. Een middenklasse mengt eerder. Elke middenklasse neemt dezelfde stijl van leven aan.”
Want Hannah Belliot mag dan een doorgewinterde rode zijn – in elk college waarin zij gefunctioneerd heeft kon en kan ze beter overweg met haar zakelijke VVD-collega’s dan met haar eindeloos pamperende mede PvdA’ers.
De schrik slaat Hannah Belliot om het hart, zegt ze, als ze praat met allochtone jongeren die bitterhard en recht in haar gezicht zeggen dat ze helemaal niets om die stad geven. „Mevrouw Belliot”, vragen ze mij, „waarom sloof jij je zo uit voor ZE! Waarom doe je dat allemaal voor ZE? ZE menen het niet met ONS!” ZE en ONS. Zo denken die jonge Amsterdammers. Hannah Belliot antwoordt dan dat de grond waarop ze lopen hún grond is en dat ze voor hún kinderen en kindskinderen de stad in liefde moeten inrichten. Dat woord gebruik ik. Liefde. Een beetje pathos mag er wel bij komen.”
Maar ondertussen weet niemand meer hoe een stad, waarmee zo veel inwoners nog maar zo weinig binding hebben, er over tien, vijftien jaar uit zal zien. Wordt het iets als Amerika, met aparte wijken voor allerlei bevolkingsgroepen?
Of moet je de scheidslijnen tussen de bevolkingsgroepen juist moedwillig doorbreken?
Hannah Belliot: „De grootste naïveteit is het wel omte denken dat de politiek en het beleid mensen kunnen dwingen. Als je goed naar de mensen luistert, hoor je telkens hetzelfde verhaal.
Dat ze zich het prettigst voelen bij andere mensen die op hen lijken. Daar snuiven ze de geur op van het eten dat ze kennen. Daar horen ze de talen uit hun vaderland.” Dus wat je ook doet en welk beleid je er op loslaat: de mens beschikt uiteindelijk zelf over zijn lot. „De politiek verbeeldt zich zoveel. Wij als politici zijn veel te verlekkerd met onszelf.
Maar onze reikwijdte is veel en veel beperkter dan we zelf denken.”
Mannen met dassen
Andere tijden, denkt Hannah Belliot, vragen om andere leiders.Wie je nu ziet in de voorste gelederen zijn veelal de twijfelaars. Die door alleswat ze zeggen eerder nog meer twijfel oproepen dan dat ze iets van richting aangeven. Of anders zijn het wel de ijdelen – zet de televisie maar aan, met respect, maar je ziet vooral karikaturen van leiders. Mannen met pakken aan en bijpassende dassen die mistige vergezichten openen. Deze dagen van verwarring, vermoedt Hannah Belliot, vragen om leiders die knopen doorhakken. Om sobere mensen als wijlen Joop den Uyl. Om mensen met een vorm van eerlijkheid in hun handelen die ze ook laten merken wanneer hun verhaal minder prettig is.
Hannah Belliot: „Ik vind dat het nu tijd is voor duidelijkheid, tijd om afspraken te maken. Nu moeten we zeggen dat het niet aangaat dat mensen als overheidsdienaar attributen van hun godsdienst in hun kleding meedragen.”
Nu kan je, denkt ze, de hoofddoekjes achter het gemeenteloket nog verbieden, als je dat zou willen. Over vijftien of twintig jaar, als de meerderheid van de bewoners van vreemde herkomst is, niet meer.
Ze breekt een lans voor knopendoorhakkers als Oudkerk (‘Rob was mijn gabber’) die ook van handelen houdt.
En die – „hij verdient het dat ik dat zeg” – de sociale dienst in Amsterdam ferm aangepakt heeft. „Rob heeft zo vaak zijn excuses aangeboden dat ik tegen mensen in mijn partij heb gezegd, hou nou een keertje op. Laten we gewoon serieus bekijken, wat wij voor hem kunnen betekenen en wat hij kan betekenen voor ons.”
Maar op knopendoorhakkers zegt ze, is het bestuur niet zo dol. „Het werk van bestuurders in een grote stad als Amsterdam is zover van de mensen af komen te staan dat we bij de besluitvorming geen tijdsdruk meer ervaren. We kunnen over alles voor de zesde keer praten of voor de tiende keer of voor de vijftiende keer. Gewoon, omdat we geen deadline erkennen. Ik denk dat geen mens het merkt als wij, laat ik zeggen, de helft minder zouden vergaderen.”
Zelf, zegt ze, heeft ze de naam gekregen van hakken en plakken. Eerst hakken, dan plakken en als het moet ertegen aan duwen. Dat heeft haar, denkt ze, niet bemind gemaakt. Ze heeft er wel de nodige gelden voor de verbouwing van het Stedelijk Museum mee bijeengeschoffeld.
En ze heeft de gecontroleerde opvang van drugsverslaafden georganiseerd. Ze is nu eenmaal eerder een soort ondernemer die op resultaat uit is dan iemand die eeuwenlang wil blijven doorpraten.
Maar het klimaat waarin ze de afgelopen vier jaar werkte is daar niet erg van gediend. In dat klimaat floreren de mensen die denken dat hoe langer de onderhandelingen duren, des te groter de glorie is die op hen afstraalt.
Hannah Belliot: „Ik denk wel, over tien jaar is de stad een heel andere dan nu. En als je in die stad de verworvenheden wilt behouden die wij met zijn allen hebben opgebouwd, ja, dan heb je nu bestuurders nodig die risico’s durven nemen en die echt durven te kiezen.”
Het slachtofferschap wordt zodanig uitgekristaliseerd dat volgens mij de gemiddelde moslim zijn bed niet meer uikomt
Hannah Belliot, de Amsterdamse wethouder van Zorg, Cultuur, Lokale Media en Monumenten. ‘Ik klap niet uit de school, maar ik kan wel zeggen dat we, ook in het college, heftig van mening verschillen als het om de verhouding tussen kerk en staat gaat’ Foto’s Vincent Mentzel NRC Handelsblad
Het Amsterdamse College in vergadering bijeen. Belliot: ‘Ik denk dat geen mens het merkt als wij, laat ik zeggen, de helft minder zouden vergaderen’
Geplaatst door Orakel
Belliot: moslims zijn geen slachtoffers
Door een onzer redacteuren
AMSTERDAM, 31 DEC. De Amsterdamse wethouder Hannah Belliot (PvdA) vindt dat Amsterdam de moslimbevolking op een verkeerde manier benadert.
„Help mensen om kansen te creëren voor zichzelf en voor hun familie”, zegt ze vandaag in NRC Handelsblad. „Nu wordt het slachtofferschap zodanig uitgekristalliseerd dat volgens mij de gemiddelde moslim zijn bed niet meer uitkomt.”
Belliot zegt dat binnen het college van B en W heftige meningsverschillen bestaan over de verhouding tussen kerk en staat. Zelf is ze voorstander van een absolute scheiding, in tegenstelling tot burgemeester Cohen. „Waarom moeten wij over godsdienst gaan praten? Waarom moeten wij, betaald door de overheid, in de moskeeën debatten organiseren over de plek die godsdienst moet krijgen? Ik vind dat glibberig.”
Moslims zijn niet zielig, benadrukt Belliot. „Ze kunnen genoegzaam zelf denken. We moeten ze niet in hun moskeeën opzoeken, uit hun moskeeën willen halen. Ik denk dat je zuiver moet zijn en moet aangeven wat de wetten van dit land voorschrijven.”
nrc, 31 december 2005 En dit zijn de woorden van een vrouw die uit een gemeenschap komt die het zelfde problemen hebben als Moslims en ook onderwerp zijn van zelfde pakket oplossingen.
Kennelijk dien je als politicus eerst af te geven op moslims, om in schijnwerpers te staan.
Geplaatst door Al Sawt
En dit zijn de woorden van een vrouw die uit een gemeenschap komt die het zelfde problemen hebben als Moslims en ook onderwerp zijn van zelfde pakket oplossingen.
Kennelijk dien je als politicus eerst af te geven op moslims, om in schijnwerpers te staan.
Ze geeft niet af op moslims. Ze zegt:
- Moslims zijn niet zielig
- Ze kunnen denken
- We moeten ze niet (...) uit hun moskeeën willen halen
- Help mensen om kansen te creëren voor zichzelf en voor hun familie.
Geplaatst door Olive Yao
Ze geeft niet af op moslims. Ze zegt:
- Moslims zijn niet zielig
- Ze kunnen denken
- We moeten ze niet (...) uit hun moskeeën willen halen
- Help mensen om kansen te creëren voor zichzelf en voor hun familie. Dit is mijn gewraakte fragment, waar het om draait:
„Nu wordt het slachtofferschap zodanig uitgekristalliseerd dat volgens mij de gemiddelde moslim zijn bed niet meer uitkomt.” Hier geeft ze aan dat moslims in Nederland de weg zijn in geslagen in het bedrijven van slachtofferschap en daarmee hun positie danig en bewust verzwakken.
Wat het nog kwalijker maakt, is haar aanname. Want ze zegt; 'volgens mij'.
Als politica vergeet ze uiteraard voor gemakshalve dat ze uit een gemeenschap komt dat op gebied van slachtofferschap geen haar beter is dan de Islamitische gemeenschap.
Geplaatst door Al Sawt
Dit is mijn gewraakte fragment, waar het om draait: quote:
„Nu wordt het slachtofferschap zodanig uitgekristalliseerd dat volgens mij de gemiddelde moslim zijn bed niet meer uitkomt.”
Wist dat je daarop zou wijzen -
Als we haar nog eens zouden vragen of ze zo’n onzinnige generalisatie meent, zou ze misschien wel zeggen van nee. Vooral als je het in de context van haar hele verhaal plaatst, dat toch niet kwaad is.
Maar je hebt gelijk dat ze wel genuanceerder moet zijn.
In het andere stuk staat:
De schrik slaat Hannah Belliot om het hart, zegt ze, als ze praat met allochtone jongeren die bitterhard en recht in haar gezicht zeggen dat ze helemaal niets om die stad geven. „Mevrouw Belliot”, vragen ze mij, „waarom sloof jij je zo uit voor ZE! Waarom doe je dat allemaal voor ZE? ZE menen het niet met ONS!” ZE en ONS. Zo denken die jonge Amsterdammers.
Weer een onjuiste generalisatie? Er zullen wel heel wat mensen zijn die ervaren dat “ze het niet menen met ons”. En ik kan me voorstellen dat zulke mensen dan minder zin hebben om, bij wijze van spreken, “hun bed uit te komen”. En dat ze zo'n houding onder elkaar aanwakkeren. (Met deze opmerkingen geef ik nog niet de schuld aan iemand.)
Hier geeft ze aan dat moslims in Nederland de weg zijn in geslagen in het bedrijven van slachtofferschap en daarmee hun positie danig en bewust verzwakken.
(...)
Als politica vergeet ze uiteraard voor gemakshalve dat ze uit een gemeenschap komt dat op gebied van slachtofferschap geen haar beter is dan de Islamitische gemeenschap.
Hoe moet ik dit lezen? Is er onder surinamers en moslims nu wel of geen slachtofferschap?
Geplaatst door Olive Yao
Wist dat je daarop zou wijzen -
Als we haar nog eens zouden vragen of ze zo’n onzinnige generalisatie meent, zou ze misschien wel zeggen van nee. Vooral als je het in de context van haar hele verhaal plaatst, dat toch niet kwaad is.
Maar je hebt gelijk dat ze wel genuanceerder moet zijn.
In het andere stuk staat:
De schrik slaat Hannah Belliot om het hart, zegt ze, als ze praat met allochtone jongeren die bitterhard en recht in haar gezicht zeggen dat ze helemaal niets om die stad geven. „Mevrouw Belliot”, vragen ze mij, „waarom sloof jij je zo uit voor ZE! Waarom doe je dat allemaal voor ZE? ZE menen het niet met ONS!” ZE en ONS. Zo denken die jonge Amsterdammers.
Weer een onjuiste generalisatie? Het zou pas een generalisatie zijn als ze een bepaalde groep uit de allochtoonse gemeenschap zou uitkristalliseren.
Er zullen wel heel wat mensen zijn die ervaren dat “ze het niet menen met ons”. En ik kan me voorstellen dat zulke mensen dan minder zin hebben om, bij wijze van spreken, “hun bed uit te komen”. En dat ze zo'n houding onder elkaar aanwakkeren. (Met deze opmerkingen geef ik nog niet de schuld aan iemand.)
Beste Olive,
Geldt dit alleen voor moslims? Nee. Met mijn werk kom ik dagelijks jongeren uit Bijlmer tegen en die hebben het alleen over Witte mensen dit en dat. Vandaar mijn verwijten richting Belliot. Ze mag gerust haar oor ten gehoor leggen aan haar achterban in de Bijlmer en horen wat ze allemaal te klagen hebben.
Maar zoals ik het al zei: Kennelijk dien je als politicus af te geven op moslims om in schijnwerpers te staan.
Hoe moet ik dit lezen? Is er onder surinamers en moslims nu wel of geen slachtofferschap? Niet minder dan andere bevolkingsgroepen.
Coolassprov MC
31-12-05, 20:44
Geplaatst door Al Sawt
Maar zoals ik het al zei: Kennelijk dien je als politicus af te geven op moslims om in schijnwerpers te staan.
1. Makkelijk herkenbaar;
2. Niet in staat zich te verweren;
3. Niet in staat gebleken om politieke of economische wraak te leveren;
Kortom het ideale prooi om de woede van de menigte op af te ketsen;
als je de massa geen dromen kunt beloven, beloof je ze te behoeden voor nachtmerries.
Ron Haleber
01-01-06, 13:40
Ten eerste Belliot mag best wat tegen moslims hebben, maar dat moet ze dan wel concreet uitleggen. Nu blijft het vaag...
Zelf heb ik erg slechte ervaringen met haar:
Ze reageerde fel en impulsief op een negatief rapport dat ik haar overlegde over een directeur van de bijlmerbajes waarvan zij de geldbuidel beheerde. Ze zei meteen maatregelen te zullen nemen.
Maar daar kwam concreet niets van: "ze moest haar mond maar houden" kreeg ze te horen. En daar nam ze genoegen mee... :o
Ik stelde daarna dus een uitgebreid rapport met feiten samen. Resultaat weer hetzelfde!
Toen haar ambtenaren tenslotte boos werden. En daarbij niet deden wat zij die opdroeg, benaderde ik haar persoonlijk met een concreet geval in de cie op het stadhuis.
Ook toen deed zij toezeggingen, maar maakte ook na veel correspondentie met haar, er weer niets van waar...
Het ging over de situatie juist van Marokkanen, van moslims waar zij kritiek op zegt te hebben...
De bajesdirectie kon met mij als geestelijk verzorger doen wat ze wilde - zich niet houden aan herhaalde beloftes, juridische klachtenprocedures in de prullebak laten eindigen. Mij bedriegen, etc. :wow:
Brieven aan Belliot haalden helemaal niets uit. :verveeld:
Conclusie: op zich - privé - een erg aardige, erg vrome Surinaamse vrouw...
Maar concreet komt er niets bij haar uit. Je zag het ook bij haar voorstel voor verslaafden in ZO - daar kwam ook niets van terecht... Jammer, maar ze is echt geen politica...
Ook mijn Marokkaanse cliënten vonden haar dus volstrekt ongeloofwaardig. :moe:
Coolassprov MC
01-01-06, 14:32
Geplaatst door Ron Haleber
(..)vaag(..)
(..)erg slechte ervaringen (..)
(..)reageerde fel en impulsief(..)
(..)negatief rapport (..)
(..)Maar daar kwam concreet niets van(..)
(..)toezeggingen(..)
(..)niets van waar(..)
(..)Brieven aan Belliot haalden helemaal niets uit(..)
(..)concreet komt er niets bij haar uit. (..)
(..)niets van terecht(..)
(..) volstrekt ongeloofwaardig. :moe:
Wat lul je nou, Ronniboy, met je slechte politica?
De beschrijvingen die jij geeft laten een onmiskenbaar talentvol politicus zien; als je een betere wilt zien moet je toch echt onder de doden gaan zoeken!
Geplaatst door Coolassprov MC
1. Makkelijk herkenbaar;
2. Niet in staat zich te verweren;
3. Niet in staat gebleken om politieke of economische wraak te leveren;
Kortom het ideale prooi om de woede van de menigte op af te ketsen;
als je de massa geen dromen kunt beloven, beloof je ze te behoeden voor nachtmerries. Ik begrijp best dat uit port. kunst en cultuur nauwelijks wat eer te behalen is. Ik begrijp best dat je als politicus een open sollicitatie wil voeren naar een functie, die buiten je politieke vak is.
Maar ga niet over lijken en bezondig je zelf niet aan populisme. Vooral als je ook nog eens afkomstig bent uit een zwakke groep.