Wizdom
02-02-06, 16:58
Amerikanen kunnen Arabische olie nog lang niet missen
door Gijs Moes
President Bush wil de Verenigde Staten minder afhankelijk maken van buitenlandse olie. Dat wordt nog lastig: Het Amerikaanse oliegebruik stijgt en de import neemt toe –vooral uit instabiele landen.
„Amerika is verslaafd aan olie, die wordt geïmporteerd uit instabiele delen van de wereld”, constateerde Bush in zijn jaarlijkse beleidsrede, de State of the Union. De president, zelf kind aan huis in de oliesector, wil nu de Amerikaanse afhankelijkheid van geïmporteerde brandstof laten dalen. Het aandeel olie uit het Midden-Oosten moet komende twintig jaar zelfs met 75 procent omlaag.
Dat wordt nog een gigantische klus. De Amerikaanse afhankelijkheid van geïmporteerde olie is de afgelopen twintig jaar alleen maar gestegen, van ruim een kwart van het olieverbruik tot bijna 60 procent. De eigen productie is ondertussen gedaald, tot ruim zeven miljoen vaten per dag. Op dit moment lijdt de olie- industrie in de VS nog onder de desastreuze gevolgen van de orkanen van vorig jaar.
Het politiek instabiele gebied rond de Perzische Golf is nog altijd Amerika’s belangrijkste olieleverancier. Saoedi-Arabië, Koeweit, de kleinere golfstaten, maar ook Iran en Irak zijn samen goed voor ruim 20 procent van de import. Dat aandeel steeg de afgelopen jaren nauwelijks en dat lijkt een geruststelling voor Washington. Andere olieleveranciers zijn sterk in opkomst.
Maar helaas –voor Bush en de VS– kunnen veel van die andere landen ook geen stabiele, betrouwbare partners genoemd worden. Zo is de Amerikaanse olie-import uit Nigeria en Algerije de afgelopen tien jaar bijna verdubbeld; landen waar binnenlandse conflicten en oplaaiend anti-Amerikanisme de komende jaren niet uitgesloten kunnen worden. Een andere grote leverancier is Venezuela, ook niet bepaald een land waar Washington op kan bouwen.
Twee belangrijke en betrouwbare olieproducerende buren hebben de VS nog wel: Canada en Mexico. Canada heeft bovendien grote reserves in zogeheten oliezanden, die moeilijk te winnen zijn en pas met hoge olieprijzen binnen bereik komen.
De komende decennia kunnen de Amerikanen toch niet zonder olie uit de Golf. Die regio zal zelfs weer belangrijker worden, want daar zijn immers de grootste voorraden ter wereld te vinden. Terwijl de olie in andere gebieden langzaamaan opraakt, kan met name Saoedi-Arabië nog vele jaren vloeibaar goud blijven oppompen.
Alternatieve energiebronnen moeten een groter deel van de oliebehoefte gaan opvangen. Maar op dit moment dekt olie nog bijna 40 procent van het Amerikaanse energieverbruik, aardgas 23 procent en steenkolen bijna evenveel. Samen leveren fossiele brandstoffen dus 85 procent van de Amerikaanse energie; kerncentrales en duurzame bronnen als zon, wind en water zijn goed voor de rest. Alleen een radicale omslag in het energiebeleid kan de dominante rol van olie doorbreken. En daar rept Bush niet van.
Energiebesparing biedt –in theorie– grote mogelijkheden in de VS. Amerikanen zijn, samen met Saoedi’s, de grootste energieconsumenten ter wereld. Maar Bush heeft geen plannen bekendgemaakt die het energieverbruik matigen.
Nederland nog afhankelijker van Midden-Oosten
Nederland is, nog meer dan de Verenigde Staten, afhankelijk van olie uit het Midden-Oosten. Ruim eenderde van de Nederlandse olie-import komt uit het gebied rond de Perzische Golf. Saoedi-Arabië was in de eerste elf maanden van het vorig jaar alleen al goed voor ruim een kwart van de import –die in Nederland vrijwel gelijk is aan het gebruik, bij gebrek aan eigen productie.
Rusland is al jaren Nederlands grootste olieleverancier. Het land leverde, volgens cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek, vorig jaar iets meer olie dan Saoedi-Arabië. Noorwegen was op afstand nummer drie, gevolgd door Koeweit, Groot-Brittannië, Nigeria en Iran.
Een deel van de in Nederland geïmporteerde olie wordt weer uitgevoerd, onder meer naar Duitsland
door Gijs Moes
President Bush wil de Verenigde Staten minder afhankelijk maken van buitenlandse olie. Dat wordt nog lastig: Het Amerikaanse oliegebruik stijgt en de import neemt toe –vooral uit instabiele landen.
„Amerika is verslaafd aan olie, die wordt geïmporteerd uit instabiele delen van de wereld”, constateerde Bush in zijn jaarlijkse beleidsrede, de State of the Union. De president, zelf kind aan huis in de oliesector, wil nu de Amerikaanse afhankelijkheid van geïmporteerde brandstof laten dalen. Het aandeel olie uit het Midden-Oosten moet komende twintig jaar zelfs met 75 procent omlaag.
Dat wordt nog een gigantische klus. De Amerikaanse afhankelijkheid van geïmporteerde olie is de afgelopen twintig jaar alleen maar gestegen, van ruim een kwart van het olieverbruik tot bijna 60 procent. De eigen productie is ondertussen gedaald, tot ruim zeven miljoen vaten per dag. Op dit moment lijdt de olie- industrie in de VS nog onder de desastreuze gevolgen van de orkanen van vorig jaar.
Het politiek instabiele gebied rond de Perzische Golf is nog altijd Amerika’s belangrijkste olieleverancier. Saoedi-Arabië, Koeweit, de kleinere golfstaten, maar ook Iran en Irak zijn samen goed voor ruim 20 procent van de import. Dat aandeel steeg de afgelopen jaren nauwelijks en dat lijkt een geruststelling voor Washington. Andere olieleveranciers zijn sterk in opkomst.
Maar helaas –voor Bush en de VS– kunnen veel van die andere landen ook geen stabiele, betrouwbare partners genoemd worden. Zo is de Amerikaanse olie-import uit Nigeria en Algerije de afgelopen tien jaar bijna verdubbeld; landen waar binnenlandse conflicten en oplaaiend anti-Amerikanisme de komende jaren niet uitgesloten kunnen worden. Een andere grote leverancier is Venezuela, ook niet bepaald een land waar Washington op kan bouwen.
Twee belangrijke en betrouwbare olieproducerende buren hebben de VS nog wel: Canada en Mexico. Canada heeft bovendien grote reserves in zogeheten oliezanden, die moeilijk te winnen zijn en pas met hoge olieprijzen binnen bereik komen.
De komende decennia kunnen de Amerikanen toch niet zonder olie uit de Golf. Die regio zal zelfs weer belangrijker worden, want daar zijn immers de grootste voorraden ter wereld te vinden. Terwijl de olie in andere gebieden langzaamaan opraakt, kan met name Saoedi-Arabië nog vele jaren vloeibaar goud blijven oppompen.
Alternatieve energiebronnen moeten een groter deel van de oliebehoefte gaan opvangen. Maar op dit moment dekt olie nog bijna 40 procent van het Amerikaanse energieverbruik, aardgas 23 procent en steenkolen bijna evenveel. Samen leveren fossiele brandstoffen dus 85 procent van de Amerikaanse energie; kerncentrales en duurzame bronnen als zon, wind en water zijn goed voor de rest. Alleen een radicale omslag in het energiebeleid kan de dominante rol van olie doorbreken. En daar rept Bush niet van.
Energiebesparing biedt –in theorie– grote mogelijkheden in de VS. Amerikanen zijn, samen met Saoedi’s, de grootste energieconsumenten ter wereld. Maar Bush heeft geen plannen bekendgemaakt die het energieverbruik matigen.
Nederland nog afhankelijker van Midden-Oosten
Nederland is, nog meer dan de Verenigde Staten, afhankelijk van olie uit het Midden-Oosten. Ruim eenderde van de Nederlandse olie-import komt uit het gebied rond de Perzische Golf. Saoedi-Arabië was in de eerste elf maanden van het vorig jaar alleen al goed voor ruim een kwart van de import –die in Nederland vrijwel gelijk is aan het gebruik, bij gebrek aan eigen productie.
Rusland is al jaren Nederlands grootste olieleverancier. Het land leverde, volgens cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek, vorig jaar iets meer olie dan Saoedi-Arabië. Noorwegen was op afstand nummer drie, gevolgd door Koeweit, Groot-Brittannië, Nigeria en Iran.
Een deel van de in Nederland geïmporteerde olie wordt weer uitgevoerd, onder meer naar Duitsland