Swahili
05-02-06, 19:17
Beledigen. Iemand krenken in zijn eer. Een striptekening maken van een profeet. Miljoenen krenken in hun eer. Het nieuws van de week was toch wel de rel over de cartoons van de profeet Mohammed. In navolging van de Deense krant Jyllands-Posten drukten kranten over de hele wereld een aantal strips af van Mohammed waarin de spot wordt gedreven met de vader aller moslims. De profeet Mohammed met een explosieve tulband, de profeet Mohammed met een afgrijselijke baard en de profeet Mohammed in gezelschap van twee angstig ogende dames in alles verhullende kledij. De islamitische massa’s namen er aanstoot aan, ik zag het gelaten aan.
We schrijven donderdag 2 februari van dit jaar. Het is nog vroeg in de ochtend als een zwaar gepantserde auto met hoge snelheid komt aanrijden bij de nog zwaarder beveiligde rechtbank in Amsterdam-Osdorp. Aan de andere zijde van de gebouwen staat een menigte journalisten te dringen om binnen te komen. Het is de dag waarnaar zij reikhalzend hebben uitgekeken. De dag waarop de spil van het proces tegen de Hofstadgroep zijn pleidooi zal houden. Of zoals Frits Barend het een dag eerder had aangekondigd: ‘de dag waarop het kwaad zal spreken’. Hoe dan ook, het slotpleidooi van Mohammed B. was aangebroken. Ik vroeg me af, wat zou hij gaan zeggen? Zou het wederom uitdraaien op een teleurstelling, net zoals tijdens zijn eerste optreden toen hij zich richtte tot de moeder van Van Gogh, ons achterlatend in een enorme leegte? Of zou hij dit keer weten te imponeren met een goed gewogen slotakkoord?
Het antwoord ligt waarschijnlijk in het midden. Shockerend was het wel degelijk, inhoudelijk sneed het geen enkele houtsoort. Wat zijn moslims, vroeg ik mij af, nadat de landelijke media hadden bericht over hetgeen dat Mohammed B. te vertellen had? Aanhangers van een tiran? Van een geweldsbeluste verkondiger van een goddelijk woord? Van een primitieve terrorist? Leerlingen uit de school van een kwade grondslag? God vergeve mij. Maar het waren de woorden van Mohammed B., die mij deden bibberen. Het relaas over de profeet Mohammed ging door merg en been. Mijn ouders leerde mij ooit over de profeet van God, de profeet van de vrede en veiligheid. De profeet van erbarmen en menslievendheid. Waarom sprak deze jonge Amsterdammer dan zo vernederend over hem?
De woorden waren duidelijk, de belediging een feit. Toch zwegen de islamitische massa’s. Geen onvertogen woord, niemand die een blijk van afkeuring liet gelden. Afshin Elian, nota bene, moest voor de camera’s van RTL Nieuws komen uitleggen dat de visie van Mohammed B. waarschijnlijk zeer ver verwijderd is van de opvatting van andere moslims. Maar de andere moslims hielden zich stil. Terwijl de belediging ditmaal vanuit de eigen hoek kwam. Het kon ons blijkbaar niet deren dat de profeet, met veel vuur en overtuiging, op een dergelijke wijze werd neergezet. En dat mij pijn.
Waarom ik dit schrijf, weet ik niet. Het besef is gekomen dat de islam verdedigd moet worden. Op de juiste manier. De Taliban bestaat slechts nog maar uit boobytraps, Al Qaeda blijft een sprookje en de Hofstadgroep zit veilig opgeborgen in Vught. Het staat letterlijk in de Koran: ‘Voorwaar, Allah laat het werk der kwaadstichters niet gedijen.’ [10:81] Is het dan nog niet duidelijk? Misschien na het volgende citaat: ‘En schept geen wanorde op aarde, nadat zij is geordend en roept Hem met vrees en hoop aan. Voorzeker, de Barmhartigheid van Allah is de goeden nabij.’ [7:56]
We staan voor een cruciaal moment in de wereldgeschiedenis. Schudden we het schroom van ons af of blijven we voor eeuwig achter de Westerse beschaving aan etteren. Ik hoop op het eerste. Want het tweede is de kenners van de Waarheid onwaardig…
We schrijven donderdag 2 februari van dit jaar. Het is nog vroeg in de ochtend als een zwaar gepantserde auto met hoge snelheid komt aanrijden bij de nog zwaarder beveiligde rechtbank in Amsterdam-Osdorp. Aan de andere zijde van de gebouwen staat een menigte journalisten te dringen om binnen te komen. Het is de dag waarnaar zij reikhalzend hebben uitgekeken. De dag waarop de spil van het proces tegen de Hofstadgroep zijn pleidooi zal houden. Of zoals Frits Barend het een dag eerder had aangekondigd: ‘de dag waarop het kwaad zal spreken’. Hoe dan ook, het slotpleidooi van Mohammed B. was aangebroken. Ik vroeg me af, wat zou hij gaan zeggen? Zou het wederom uitdraaien op een teleurstelling, net zoals tijdens zijn eerste optreden toen hij zich richtte tot de moeder van Van Gogh, ons achterlatend in een enorme leegte? Of zou hij dit keer weten te imponeren met een goed gewogen slotakkoord?
Het antwoord ligt waarschijnlijk in het midden. Shockerend was het wel degelijk, inhoudelijk sneed het geen enkele houtsoort. Wat zijn moslims, vroeg ik mij af, nadat de landelijke media hadden bericht over hetgeen dat Mohammed B. te vertellen had? Aanhangers van een tiran? Van een geweldsbeluste verkondiger van een goddelijk woord? Van een primitieve terrorist? Leerlingen uit de school van een kwade grondslag? God vergeve mij. Maar het waren de woorden van Mohammed B., die mij deden bibberen. Het relaas over de profeet Mohammed ging door merg en been. Mijn ouders leerde mij ooit over de profeet van God, de profeet van de vrede en veiligheid. De profeet van erbarmen en menslievendheid. Waarom sprak deze jonge Amsterdammer dan zo vernederend over hem?
De woorden waren duidelijk, de belediging een feit. Toch zwegen de islamitische massa’s. Geen onvertogen woord, niemand die een blijk van afkeuring liet gelden. Afshin Elian, nota bene, moest voor de camera’s van RTL Nieuws komen uitleggen dat de visie van Mohammed B. waarschijnlijk zeer ver verwijderd is van de opvatting van andere moslims. Maar de andere moslims hielden zich stil. Terwijl de belediging ditmaal vanuit de eigen hoek kwam. Het kon ons blijkbaar niet deren dat de profeet, met veel vuur en overtuiging, op een dergelijke wijze werd neergezet. En dat mij pijn.
Waarom ik dit schrijf, weet ik niet. Het besef is gekomen dat de islam verdedigd moet worden. Op de juiste manier. De Taliban bestaat slechts nog maar uit boobytraps, Al Qaeda blijft een sprookje en de Hofstadgroep zit veilig opgeborgen in Vught. Het staat letterlijk in de Koran: ‘Voorwaar, Allah laat het werk der kwaadstichters niet gedijen.’ [10:81] Is het dan nog niet duidelijk? Misschien na het volgende citaat: ‘En schept geen wanorde op aarde, nadat zij is geordend en roept Hem met vrees en hoop aan. Voorzeker, de Barmhartigheid van Allah is de goeden nabij.’ [7:56]
We staan voor een cruciaal moment in de wereldgeschiedenis. Schudden we het schroom van ons af of blijven we voor eeuwig achter de Westerse beschaving aan etteren. Ik hoop op het eerste. Want het tweede is de kenners van de Waarheid onwaardig…