Juliette
08-02-06, 12:14
De krant Al-Ittihad uit de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) heeft in het weekend geschreven: ‘Het is onaanvaardbaar dat sommige regimes de gevoelens van de massa proberen uit te buiten om interne politieke redenen.’ Dat is een niet onbelangrijk aspect aan die hele rel omtrent de Mohammedtekeningen, die steeds bredere vormen aanneemt. Voor de autocratische regimes in de Arabische wereld zijn die cartoons namelijk niets anders dan een welgekomen afleidingsmanoeuvre om de eigen wankele situatie en binnenlandse problemen te verbergen.
In semidictaturen als Egypte, Syrië en Saoedi-Arabië durft zo goed als nooit een betoger de straat op te trekken en weet de gewapende overheid dat wel te beletten. Niet zo dezer dagen, nu de volksmassa’s ‘spontaan’ naar buiten komen om het Westen op de korrel te nemen. In diverse hoofdsteden zijn de regimes tevreden dat de beledigende cartoons als bliksemafleider kunnen worden gebruikt om de aandacht af te leiden van de puinhoop die men er in eigen land van gemaakt heeft.
Syrië
Meer dan veertig jaar leeft de bevolking daar al onder een militaire noodtoestand en president Bashar al-Assad heeft het dwangregime van zijn vader Hafez gewoon overgenomen. Het land is nog verder geïsoleerd geraakt na de moord op de Libanese ex-premier Rafik Hariri, waarin Dasmascus vermoedelijk de hand had.
Niemand steekt in Syrië, waar de Baathpartij en haar veiligheidsdiensten almachtig zijn, een gebouw in brand als de overheid dat niet oogluikend toelaat. Betogers die tegen cartoons protesteren, stellen geen vragen over de situatie in eigen land.
Saoedi-Arabië
De wahabitische erfelijke monarchie krijgt steeds vaker af te rekenen met aanslagen van Al-Qaeda en het sociale ongenoegen is er algemeen. De ‘dictatuur van de prinsen’ krijgt kritiek vanuit de eigen bevolking, maar krijgt nu de kans om zich extra in positie te zetten als beschermer van de heilige plaatsen (Mekka, Medina) van de islam. De pro-Amerikaanse houding van Riyad is veel Saoedi’s een doorn in het oog, maar dat hebben de cartoons nu op de achtergrond geduwd.
Egypte In Caïro weet Hosni Moebarak zich als staatshoofd al decennialang aan de macht te houden, ook met permanente steun van Washington. Het radicaal-islamitische Moslimbroederschap verbreedt de jongste maanden op grootschalige manier zijn aanhang.
In de herfst van 2005 hebben ze 88 zetels in het parlement gehaald, hoewel ze buiten de wet staan. De oppositie tegen Moebarak groeit, maar de cartoons hebben nu windstilte gebracht.
In Iran past het internationale protest volledig in het kraam van het theocratische ayatollahregime en kan de gematigde oppositie het zich niet veroorloven er niet aan mee te doen.
Irak kent een onstabiel regime, de buitenlandse bezetter heeft niet de beloofde democratie gebracht en aanslagen blijven elke dag voortduren. Maar dat is nu niet belangrijk, de cartoons wel.
Libanon Het land lijdt nog steeds aan het trauma van de burgeroorlog en wil een absolute toenadering tot het Westen, maar in Beiroet branden de westerse gebouwen uit. De minister van Binnenlandse Zaken had gisteren de moed om op te stappen omdat hij dat niet kon verhinderen.
Palestina
Het zijn niet de ultra’s van Hamas die als eerste het antiwesterse geweld rond de Mohammedtekeningen hebben uitgelokt, maar Al-Fatah, dat de verkiezingen verloor en nu de kans schoon ziet om via de cartoons de controle over de straat te herwinnen.
Het pro-Amerikaanse Jordanië kan zijn radicalen paaien door hoofdredacteurs in de gevangenis te steken die genuanceerd over de tekeningen schreven en ze zelfs voor een deel durfden te publiceren.
Libië
De diepgelovige dictator Muammar Kadhafi verhoogt zijn sympathie bij de eigen bevolking door ze even de illusie van het recht op betoging te geven.
In Algerije heeft het radicale front FIS officieel afgedaan, maar is president Bouteflika er niet in geslaagd het land weer bijeen te brengen en zijn bevolking achter zich te krijgen. De Mohammedcartoons doen dat nu in zijn plaats.
(FS)
Copyright De Morgen
In semidictaturen als Egypte, Syrië en Saoedi-Arabië durft zo goed als nooit een betoger de straat op te trekken en weet de gewapende overheid dat wel te beletten. Niet zo dezer dagen, nu de volksmassa’s ‘spontaan’ naar buiten komen om het Westen op de korrel te nemen. In diverse hoofdsteden zijn de regimes tevreden dat de beledigende cartoons als bliksemafleider kunnen worden gebruikt om de aandacht af te leiden van de puinhoop die men er in eigen land van gemaakt heeft.
Syrië
Meer dan veertig jaar leeft de bevolking daar al onder een militaire noodtoestand en president Bashar al-Assad heeft het dwangregime van zijn vader Hafez gewoon overgenomen. Het land is nog verder geïsoleerd geraakt na de moord op de Libanese ex-premier Rafik Hariri, waarin Dasmascus vermoedelijk de hand had.
Niemand steekt in Syrië, waar de Baathpartij en haar veiligheidsdiensten almachtig zijn, een gebouw in brand als de overheid dat niet oogluikend toelaat. Betogers die tegen cartoons protesteren, stellen geen vragen over de situatie in eigen land.
Saoedi-Arabië
De wahabitische erfelijke monarchie krijgt steeds vaker af te rekenen met aanslagen van Al-Qaeda en het sociale ongenoegen is er algemeen. De ‘dictatuur van de prinsen’ krijgt kritiek vanuit de eigen bevolking, maar krijgt nu de kans om zich extra in positie te zetten als beschermer van de heilige plaatsen (Mekka, Medina) van de islam. De pro-Amerikaanse houding van Riyad is veel Saoedi’s een doorn in het oog, maar dat hebben de cartoons nu op de achtergrond geduwd.
Egypte In Caïro weet Hosni Moebarak zich als staatshoofd al decennialang aan de macht te houden, ook met permanente steun van Washington. Het radicaal-islamitische Moslimbroederschap verbreedt de jongste maanden op grootschalige manier zijn aanhang.
In de herfst van 2005 hebben ze 88 zetels in het parlement gehaald, hoewel ze buiten de wet staan. De oppositie tegen Moebarak groeit, maar de cartoons hebben nu windstilte gebracht.
In Iran past het internationale protest volledig in het kraam van het theocratische ayatollahregime en kan de gematigde oppositie het zich niet veroorloven er niet aan mee te doen.
Irak kent een onstabiel regime, de buitenlandse bezetter heeft niet de beloofde democratie gebracht en aanslagen blijven elke dag voortduren. Maar dat is nu niet belangrijk, de cartoons wel.
Libanon Het land lijdt nog steeds aan het trauma van de burgeroorlog en wil een absolute toenadering tot het Westen, maar in Beiroet branden de westerse gebouwen uit. De minister van Binnenlandse Zaken had gisteren de moed om op te stappen omdat hij dat niet kon verhinderen.
Palestina
Het zijn niet de ultra’s van Hamas die als eerste het antiwesterse geweld rond de Mohammedtekeningen hebben uitgelokt, maar Al-Fatah, dat de verkiezingen verloor en nu de kans schoon ziet om via de cartoons de controle over de straat te herwinnen.
Het pro-Amerikaanse Jordanië kan zijn radicalen paaien door hoofdredacteurs in de gevangenis te steken die genuanceerd over de tekeningen schreven en ze zelfs voor een deel durfden te publiceren.
Libië
De diepgelovige dictator Muammar Kadhafi verhoogt zijn sympathie bij de eigen bevolking door ze even de illusie van het recht op betoging te geven.
In Algerije heeft het radicale front FIS officieel afgedaan, maar is president Bouteflika er niet in geslaagd het land weer bijeen te brengen en zijn bevolking achter zich te krijgen. De Mohammedcartoons doen dat nu in zijn plaats.
(FS)
Copyright De Morgen