Juliette
10-02-06, 11:19
NAIROBI de Volkskrant
Mannen die met mannen de liefde bedrijven zijn niet smerig, zegt de Kameroense minister voor Informatie.
Maar veel andere Afrikanen denken daar heel anders over.
Ook een manier om de oplage te verhogen. Het Kameroense schandaalweekblad L’Anecdote kreeg de exemplaren van zijn jongste editie niet aangesleept. Straatverkopers gingen zelfs op zoek naar kopieermachines om het leeslustige publiek tevreden te stemmen. En waarom dit al? Vanwege een heksenjacht op mogelijke homo’s.
“Een kruistocht tegen afwijkend gedrag”, zo noemden de uitgevers van L’Anecdotehun opzienbarende actie. Het tijdschrift publiceerde, schijnbaar uit het niets, een lijst met de namen van vijftig min of meer bekende Kameroeners en beschuldigde hen ervan een niet alleen perverse, maar zeker ook illegale seksuele geaardheid te hebben.
Arme aangeklaagden. Onder hen zijn ministers, sportlieden, tv-presentatoren en populaire zangers. Allemaal mannen. Een enkeling heeft al openlijk gezegd ten onrechte op de ‘zwarte’ lijst te staan, maar de meesten houden hun verbijstering vooralsnog voor zich. Terwijl het publiek zich aan een stigma kan verlekkeren.
“Mannen die met mannen de liefde bedrijven”, merkte uitgever Jean- Pierre Amougou Belinga op, “zijn smerig.” Alleen de Kameroense minister voor Informatie, Pierre Moukoko Mbonjo, ging hiertegen in.
“Hetero of homo”, zei hij, “seksuele gemeenschap vindt plaats in een intieme omgeving tussen twee mensen.”
Ook hij staat op de lijst.
Maar aan het persoonlijke en de privésfeer heeft L’Anecdote lak. Het blad verdedigde zijn publiciteitsstunt door op een cultureel argument te wijzen. Homoseksualiteit mag dan in het Westen aanvaard zijn, aldus uitgever Amougo Belinga, “maar in Afrika, en vooral in Kameroen, is het ondenkbaar”.
Dat is onzin, maar wijdverbreide onzin. Homo’s en lesbo’s komen in Afrika, en dus ook in Kameroen, al net zozeer voor als in de andere normale delen van de wereld. Alleen: het sociale stigma is er zo groot dat de meesten van hen er niet over piekeren uit de kast te komen.
Alleen in Zuid-Afrika is voor de gelijkgeslachtelijke liefde plaats in de grondwet. Zelfs het homohuwelijk lijkt er spoedig legaal te worden.
Maar daarmee is het positieve homonieuws voor het continent wel zo’n beetje op. Wie in Afrika aan homo’s en lesbo’s denkt, denkt vaak eerder aan de plaats op de maatschappelijke ladder die president Mugabe van Zimbabwe hun ooit gaf: lager dan die van honden en varkens. In landen als Namibië of Oeganda is het al niet veel anders.
En in het islamitische Noord- Afrika is het taboe al even groot.
Mannen die met mannen de liefde bedrijven zijn niet smerig, zegt de Kameroense minister voor Informatie.
Maar veel andere Afrikanen denken daar heel anders over.
Ook een manier om de oplage te verhogen. Het Kameroense schandaalweekblad L’Anecdote kreeg de exemplaren van zijn jongste editie niet aangesleept. Straatverkopers gingen zelfs op zoek naar kopieermachines om het leeslustige publiek tevreden te stemmen. En waarom dit al? Vanwege een heksenjacht op mogelijke homo’s.
“Een kruistocht tegen afwijkend gedrag”, zo noemden de uitgevers van L’Anecdotehun opzienbarende actie. Het tijdschrift publiceerde, schijnbaar uit het niets, een lijst met de namen van vijftig min of meer bekende Kameroeners en beschuldigde hen ervan een niet alleen perverse, maar zeker ook illegale seksuele geaardheid te hebben.
Arme aangeklaagden. Onder hen zijn ministers, sportlieden, tv-presentatoren en populaire zangers. Allemaal mannen. Een enkeling heeft al openlijk gezegd ten onrechte op de ‘zwarte’ lijst te staan, maar de meesten houden hun verbijstering vooralsnog voor zich. Terwijl het publiek zich aan een stigma kan verlekkeren.
“Mannen die met mannen de liefde bedrijven”, merkte uitgever Jean- Pierre Amougou Belinga op, “zijn smerig.” Alleen de Kameroense minister voor Informatie, Pierre Moukoko Mbonjo, ging hiertegen in.
“Hetero of homo”, zei hij, “seksuele gemeenschap vindt plaats in een intieme omgeving tussen twee mensen.”
Ook hij staat op de lijst.
Maar aan het persoonlijke en de privésfeer heeft L’Anecdote lak. Het blad verdedigde zijn publiciteitsstunt door op een cultureel argument te wijzen. Homoseksualiteit mag dan in het Westen aanvaard zijn, aldus uitgever Amougo Belinga, “maar in Afrika, en vooral in Kameroen, is het ondenkbaar”.
Dat is onzin, maar wijdverbreide onzin. Homo’s en lesbo’s komen in Afrika, en dus ook in Kameroen, al net zozeer voor als in de andere normale delen van de wereld. Alleen: het sociale stigma is er zo groot dat de meesten van hen er niet over piekeren uit de kast te komen.
Alleen in Zuid-Afrika is voor de gelijkgeslachtelijke liefde plaats in de grondwet. Zelfs het homohuwelijk lijkt er spoedig legaal te worden.
Maar daarmee is het positieve homonieuws voor het continent wel zo’n beetje op. Wie in Afrika aan homo’s en lesbo’s denkt, denkt vaak eerder aan de plaats op de maatschappelijke ladder die president Mugabe van Zimbabwe hun ooit gaf: lager dan die van honden en varkens. In landen als Namibië of Oeganda is het al niet veel anders.
En in het islamitische Noord- Afrika is het taboe al even groot.