Wide-O
17-02-06, 05:32
Het mes in de wonde
De wreedheden van Saddam Hoessein waren onbeschrijflijk, maar wat de Amerikanen en Britten het Iraakse volk nu aandoen, tart ook alle verbeelding, schrijft Jasem al-Aqrab.
SINDS april 2003 volgen de inwoners van Basra met stijgende verbazing de berichtgeving over hun stad, waar volgens de media absolute rust en kalmte heerst en waar niemand een haar gekrenkt wordt. En dat in scherpe tegenstelling tot het noorden van Irak en de zogeheten soennitische driehoek. Basra heeft dat allemaal te danken aan de Britse troepen, zo luidt het.
Ik ben geboren en getogen in Basra, en ik hoop dat de beelden die onlangs de wereld rond gingen en waarop te zien was hoe Britse soldaten jongens uit Basra bijna doodsloegen hun effect niet missen. Ik hoop dat daarmee de mythe van het idyllische Basra begraven kan worden en dat de wereld er zich stilaan van bewust wordt dat het leven in Irak een ware hel is.
Toen enkele jaren geleden het schandaal van Abu Ghraib losbrak, was de commentator van de BBC World Service er als de kippen bij om met typisch Brits flegma te verkondigen dat de Amerikaanse soldaten brutaal en ongedisciplineerd waren in hun omgang met Iraakse burgers. De Britten konden zich veel beter beheersen, wist de man, zij flaneerden in hun baretten veeleer als ordehandhavers door de straten van Basra dan als bezetters. Voor mij heeft de BBC World Service nu afgedaan, omdat ze weigerde de andere kant van het plaatje te laten zien.
De waarheid is dat sinds de val van Saddam Hoessein de wreedheden tegen Iraakse burgers zich opstapelen, over het hele land. Dat blijkt nu ook weer uit de honderden gruwelfoto's die ons uit Abu Ghraib bereiken. Die wreedheden worden gepleegd door Amerikaanse, Britse en Iraakse soldaten en ordediensten. Als ik de Amerikaanse autoriteiten hoor zeggen dat de schuldigen al gestraft zijn, dan steiger ik. Als ik de Britse premier Tony Blair hoor zeggen dat het in Basra om een geïsoleerd, uitzonderlijk, voorval gaat, dan word ik woedend.
Het wordt alleen maar erger als we te horen krijgen dat al die beledigingen en martelingen het werk zijn van enkele 'rotte appels'. Net zoals de vorige keren zal ook nu weer een onderzoek gevoerd worden dat alle kopstukken vrijpleit en de een of andere jonge militair van lage rang voor alles laat opdraaien.
Ik geloof er heel sterk in dat de Irakezen langs politieke weg hun land moeten veranderen. Maar ik zie ook wel in hoe het komt dat onschuldige jongeren plots radicaliseren en naar de overal beschikbare wapens grijpen. De jongens die door de Britse soldaten tot moes werden geslagen terwijl de militair die hen filmde hen stond uit te lachen, en de gevangenen die in Abu Ghraib zijn mishandeld, zullen nooit ofte nimmer nog naar mij of mijn collega's luisteren als we proberen hen te overtuigen hun frustratie en woede op een vreedzame manier te koelen. Ook hun familie en vrienden zullen bij het zien van die vreselijke beelden meteen vinden dat zulke vernederingen alleen met geweld gewroken kunnen worden.
Het klopt misschien tot op zekere hoogte dat er vanuit Syrië en Iran opstandelingen Irak zijn binnengeslopen. Maar ik maak me veel meer zorgen over het aantal rebellen dat wordt gerekruteerd op basis van de schandelijke en tirannieke manier waarop jonge Irakezen worden behandeld door de bezettingsmacht en door de Iraakse regering die de bezetter steunt.
Ikzelf en verschillende leden van mijn familie werden persoonlijk het slachtoffer van het regime van Saddam Hoessein. Jarenlang hebben we gedroomd van de dag waarop zijn rijk ten einde zou zijn. En toch ben ik altijd een tegenstander van de invasie en bezetting van ons land geweest. Wat daarna is gebeurd, heeft me alleen maar gesterkt in mijn overtuiging dat de Amerikaans-Britse oorlog tegen Irak immoreel was en is. Het beste bewijs daarvan is, cynisch genoeg, dat steeds meer Irakezen in het openbaar durven te zeggen dat ze het eigenlijk beter hadden toen Saddam nog aan de macht was. Geen Irakees die dat drie jaar geleden had durven te voorspellen.
Het Iraakse volk heeft vreselijk geleden de voorbije decennia. Eerst door de steun van het Westen voor dictator Saddam, dan door dertien jaar van economische sancties die het land kapotgemaakt hebben, en ten slotte door een oorlog die het ooit welvarende land heeft gereduceerd tot een puinhoop.
Irak kan alleen uit de impasse komen als de Britse en Amerikaanse troepen het land verlaten. Beweren dat het dan allemaal nog erger zou worden, is belachelijk en zelfs leugenachtig. Erger kan gewoon niet.
Jasem al-Aqrab
(De auteur vertegenwoordigt de Iraakse Islamitische Partij in Basra.)
Deze bijdrage verscheen eerder in The Guardian.
Jasem al-Aqrab
Bron: De Standaard (http://www.standaard.be/)
De wreedheden van Saddam Hoessein waren onbeschrijflijk, maar wat de Amerikanen en Britten het Iraakse volk nu aandoen, tart ook alle verbeelding, schrijft Jasem al-Aqrab.
SINDS april 2003 volgen de inwoners van Basra met stijgende verbazing de berichtgeving over hun stad, waar volgens de media absolute rust en kalmte heerst en waar niemand een haar gekrenkt wordt. En dat in scherpe tegenstelling tot het noorden van Irak en de zogeheten soennitische driehoek. Basra heeft dat allemaal te danken aan de Britse troepen, zo luidt het.
Ik ben geboren en getogen in Basra, en ik hoop dat de beelden die onlangs de wereld rond gingen en waarop te zien was hoe Britse soldaten jongens uit Basra bijna doodsloegen hun effect niet missen. Ik hoop dat daarmee de mythe van het idyllische Basra begraven kan worden en dat de wereld er zich stilaan van bewust wordt dat het leven in Irak een ware hel is.
Toen enkele jaren geleden het schandaal van Abu Ghraib losbrak, was de commentator van de BBC World Service er als de kippen bij om met typisch Brits flegma te verkondigen dat de Amerikaanse soldaten brutaal en ongedisciplineerd waren in hun omgang met Iraakse burgers. De Britten konden zich veel beter beheersen, wist de man, zij flaneerden in hun baretten veeleer als ordehandhavers door de straten van Basra dan als bezetters. Voor mij heeft de BBC World Service nu afgedaan, omdat ze weigerde de andere kant van het plaatje te laten zien.
De waarheid is dat sinds de val van Saddam Hoessein de wreedheden tegen Iraakse burgers zich opstapelen, over het hele land. Dat blijkt nu ook weer uit de honderden gruwelfoto's die ons uit Abu Ghraib bereiken. Die wreedheden worden gepleegd door Amerikaanse, Britse en Iraakse soldaten en ordediensten. Als ik de Amerikaanse autoriteiten hoor zeggen dat de schuldigen al gestraft zijn, dan steiger ik. Als ik de Britse premier Tony Blair hoor zeggen dat het in Basra om een geïsoleerd, uitzonderlijk, voorval gaat, dan word ik woedend.
Het wordt alleen maar erger als we te horen krijgen dat al die beledigingen en martelingen het werk zijn van enkele 'rotte appels'. Net zoals de vorige keren zal ook nu weer een onderzoek gevoerd worden dat alle kopstukken vrijpleit en de een of andere jonge militair van lage rang voor alles laat opdraaien.
Ik geloof er heel sterk in dat de Irakezen langs politieke weg hun land moeten veranderen. Maar ik zie ook wel in hoe het komt dat onschuldige jongeren plots radicaliseren en naar de overal beschikbare wapens grijpen. De jongens die door de Britse soldaten tot moes werden geslagen terwijl de militair die hen filmde hen stond uit te lachen, en de gevangenen die in Abu Ghraib zijn mishandeld, zullen nooit ofte nimmer nog naar mij of mijn collega's luisteren als we proberen hen te overtuigen hun frustratie en woede op een vreedzame manier te koelen. Ook hun familie en vrienden zullen bij het zien van die vreselijke beelden meteen vinden dat zulke vernederingen alleen met geweld gewroken kunnen worden.
Het klopt misschien tot op zekere hoogte dat er vanuit Syrië en Iran opstandelingen Irak zijn binnengeslopen. Maar ik maak me veel meer zorgen over het aantal rebellen dat wordt gerekruteerd op basis van de schandelijke en tirannieke manier waarop jonge Irakezen worden behandeld door de bezettingsmacht en door de Iraakse regering die de bezetter steunt.
Ikzelf en verschillende leden van mijn familie werden persoonlijk het slachtoffer van het regime van Saddam Hoessein. Jarenlang hebben we gedroomd van de dag waarop zijn rijk ten einde zou zijn. En toch ben ik altijd een tegenstander van de invasie en bezetting van ons land geweest. Wat daarna is gebeurd, heeft me alleen maar gesterkt in mijn overtuiging dat de Amerikaans-Britse oorlog tegen Irak immoreel was en is. Het beste bewijs daarvan is, cynisch genoeg, dat steeds meer Irakezen in het openbaar durven te zeggen dat ze het eigenlijk beter hadden toen Saddam nog aan de macht was. Geen Irakees die dat drie jaar geleden had durven te voorspellen.
Het Iraakse volk heeft vreselijk geleden de voorbije decennia. Eerst door de steun van het Westen voor dictator Saddam, dan door dertien jaar van economische sancties die het land kapotgemaakt hebben, en ten slotte door een oorlog die het ooit welvarende land heeft gereduceerd tot een puinhoop.
Irak kan alleen uit de impasse komen als de Britse en Amerikaanse troepen het land verlaten. Beweren dat het dan allemaal nog erger zou worden, is belachelijk en zelfs leugenachtig. Erger kan gewoon niet.
Jasem al-Aqrab
(De auteur vertegenwoordigt de Iraakse Islamitische Partij in Basra.)
Deze bijdrage verscheen eerder in The Guardian.
Jasem al-Aqrab
Bron: De Standaard (http://www.standaard.be/)