Marsipulami
23-02-06, 09:01
Di Rupo vergeet pedo-verwijt nooit
Analyse.
Elio Di Rupo (PS) wil een nieuw onderzoek naar de herkomst van de beschuldiging uit 1996 als zou hij een pedofiele relatie hebben gehad.
IN het RTBf-programma Questions à la Une ontkende Georges Marnette, gewezen chef van de sectie banditisme van de Brusselse gerechtelijke politie, gisterenavond dat hij aan de basis lag van het perslek dat de toenmalige vice-premier Elio Di Rupo beschuldigde van seks met een minderjarige. De huidige PS-voorzitter en minister-president van de Waalse regering vroeg prompt een nieuw onderzoek naar de herkomst van de aantijging die hem eind 1996 op de rand van de afgrond bracht (DS 22 februari) .
De advocaten van Di Rupo (Marc Uyttendaele) en Marnette (Daniel Spreutels) zullen, volgend op Di Rupo's klacht tegen onbekenden, daarom de Brusselse raadkamer om bijkomende onderzoeksdaden vragen. Indertijd werd Georges Marnette als tipgever gebrandmerkt, ondertussen werd hij hiervan witgewassen. Volgens de gepensioneerde politieman werkt het lek nog steeds bij de politie.
De hardnekkigheid van Di Rupo kan in dit dossier niet verbazen. De beschuldiging van seks met een 15-jarige jongen deed de PS-politicus in het najaar van 1996 in een absolute nachtmerrie belanden. Zelfs nadat het parlement een goede maand later, na een onderzoek door het Hof van Cassatie, het dossier als ,,veel te licht'' naar de prullenmand had verwezen, bleven de gerechtelijke diensten op een vernederende manier het privé-leven van de homoseksuele politicus binnenstebuiten keren.
De zaak barstte los in november 1996 toen de kranten De Standaard en Het Nieuwsblad uitpakten met het bericht dat er een onderzoek liep wegens pedofilie tegen een vice-premier (Di Rupo) en een lid van de Franse gemeenschapsregering (Pierre Grafé, CDH). België leek luttele maanden na de ontmaskering van Marc Dutroux totaal in shock. Verhalen over pedofilienetwerken tierden welig. En natuurlijk moesten daar vroeg of laat ,,hooggeplaatsen'' bij betrokken zijn.
Zeker vice-premier Elio Di Rupo was een gemakkelijk doelwit. De PS had bij een bepaald deel van de Vlaamse journalisten sowieso geen goede reputatie. De homoseksualiteit van Di Rupo, die angstvallig discreet werd gehouden, werkte bovendien als een rode lap op een stier bij politici in de oppositie zoals Herman De Croo en Patrick Dewael. Het schandaal viel nauwelijks te bedwingen.
Het dossier tegen Di Rupo bestond wel degelijk. Maar het was van een ondraaglijke lichtheid. Daarom had het nooit mogen uitlekken, laat staan gepubliceerd worden. Wellicht had de tipgever niet eens politieke motieven, al kwam het sommige ,,conservatieven'' bij het gerecht niet slecht uit. Aan de basis van de beschuldiging lag Oliver Trusgnach. Die Hasselaar was bekend als hartenbreker in de Brusselse homowereld. Maar Trusgnach was bovenal een fantast die boven zijn stand leefde.
Via een prostitué van Maghrebijnse oorsprong die schermde met de namen Di Rupo en Grafé was de Brusselse politie op Trusgnach gebotst. Die zat in de problemen nadat hij aan de haal was gegaan met zilverwerk en juwelen uit het ondertussen failliet gegane Scholteshof in Hasselt waar hij als receptionist werkte. Na de belofte van strafvermindering dikte Trusgnach zijn ervaringen met politici steeds aan. ,,Kussen en strelen'' eindigde na drie ondervragingen als een ,,anale verkrachting'' op zijn vijftiende.
Het kostte een journalist van De Morgen toen welgeteld twee uren om het verhaal van Trusgnach, die Di Rupo nooit had ontmoet en op zijn vijftiende nog braaf bij zijn moeder woonde, aan flarden te blazen. Maar de opgejaagde politie kwam met nieuwe aantijgingen voor de dag, de ene al idioter dan de andere. Na een turbulente maand redde Di Rupo zijn politiek vel.
Zijn eeuwige dankbaarheid - de woorden zijn niet overdreven - ging nadien uit naar de toenmalige premier Jean-Luc Dehaene en vice-premier Herman Van Rompuy. Anders dan de Vlaamse liberalen waren die christen-democraten van meet af aan overtuigd van Di Rupo's onschuld. In buitengewoon moeilijke tijden weigerden ze daarom om de PS-vicepremier te slachtofferen op basis van de perceptie.
Van onze redacteur Bart Brinckman
Analyse.
Elio Di Rupo (PS) wil een nieuw onderzoek naar de herkomst van de beschuldiging uit 1996 als zou hij een pedofiele relatie hebben gehad.
IN het RTBf-programma Questions à la Une ontkende Georges Marnette, gewezen chef van de sectie banditisme van de Brusselse gerechtelijke politie, gisterenavond dat hij aan de basis lag van het perslek dat de toenmalige vice-premier Elio Di Rupo beschuldigde van seks met een minderjarige. De huidige PS-voorzitter en minister-president van de Waalse regering vroeg prompt een nieuw onderzoek naar de herkomst van de aantijging die hem eind 1996 op de rand van de afgrond bracht (DS 22 februari) .
De advocaten van Di Rupo (Marc Uyttendaele) en Marnette (Daniel Spreutels) zullen, volgend op Di Rupo's klacht tegen onbekenden, daarom de Brusselse raadkamer om bijkomende onderzoeksdaden vragen. Indertijd werd Georges Marnette als tipgever gebrandmerkt, ondertussen werd hij hiervan witgewassen. Volgens de gepensioneerde politieman werkt het lek nog steeds bij de politie.
De hardnekkigheid van Di Rupo kan in dit dossier niet verbazen. De beschuldiging van seks met een 15-jarige jongen deed de PS-politicus in het najaar van 1996 in een absolute nachtmerrie belanden. Zelfs nadat het parlement een goede maand later, na een onderzoek door het Hof van Cassatie, het dossier als ,,veel te licht'' naar de prullenmand had verwezen, bleven de gerechtelijke diensten op een vernederende manier het privé-leven van de homoseksuele politicus binnenstebuiten keren.
De zaak barstte los in november 1996 toen de kranten De Standaard en Het Nieuwsblad uitpakten met het bericht dat er een onderzoek liep wegens pedofilie tegen een vice-premier (Di Rupo) en een lid van de Franse gemeenschapsregering (Pierre Grafé, CDH). België leek luttele maanden na de ontmaskering van Marc Dutroux totaal in shock. Verhalen over pedofilienetwerken tierden welig. En natuurlijk moesten daar vroeg of laat ,,hooggeplaatsen'' bij betrokken zijn.
Zeker vice-premier Elio Di Rupo was een gemakkelijk doelwit. De PS had bij een bepaald deel van de Vlaamse journalisten sowieso geen goede reputatie. De homoseksualiteit van Di Rupo, die angstvallig discreet werd gehouden, werkte bovendien als een rode lap op een stier bij politici in de oppositie zoals Herman De Croo en Patrick Dewael. Het schandaal viel nauwelijks te bedwingen.
Het dossier tegen Di Rupo bestond wel degelijk. Maar het was van een ondraaglijke lichtheid. Daarom had het nooit mogen uitlekken, laat staan gepubliceerd worden. Wellicht had de tipgever niet eens politieke motieven, al kwam het sommige ,,conservatieven'' bij het gerecht niet slecht uit. Aan de basis van de beschuldiging lag Oliver Trusgnach. Die Hasselaar was bekend als hartenbreker in de Brusselse homowereld. Maar Trusgnach was bovenal een fantast die boven zijn stand leefde.
Via een prostitué van Maghrebijnse oorsprong die schermde met de namen Di Rupo en Grafé was de Brusselse politie op Trusgnach gebotst. Die zat in de problemen nadat hij aan de haal was gegaan met zilverwerk en juwelen uit het ondertussen failliet gegane Scholteshof in Hasselt waar hij als receptionist werkte. Na de belofte van strafvermindering dikte Trusgnach zijn ervaringen met politici steeds aan. ,,Kussen en strelen'' eindigde na drie ondervragingen als een ,,anale verkrachting'' op zijn vijftiende.
Het kostte een journalist van De Morgen toen welgeteld twee uren om het verhaal van Trusgnach, die Di Rupo nooit had ontmoet en op zijn vijftiende nog braaf bij zijn moeder woonde, aan flarden te blazen. Maar de opgejaagde politie kwam met nieuwe aantijgingen voor de dag, de ene al idioter dan de andere. Na een turbulente maand redde Di Rupo zijn politiek vel.
Zijn eeuwige dankbaarheid - de woorden zijn niet overdreven - ging nadien uit naar de toenmalige premier Jean-Luc Dehaene en vice-premier Herman Van Rompuy. Anders dan de Vlaamse liberalen waren die christen-democraten van meet af aan overtuigd van Di Rupo's onschuld. In buitengewoon moeilijke tijden weigerden ze daarom om de PS-vicepremier te slachtofferen op basis van de perceptie.
Van onze redacteur Bart Brinckman