Juliette
24-02-06, 11:32
Irak op de rand van de afgrond
KOEN VIDAL
Zoals te verwachten was, heeft de bomaanslag op de sjiitische tempel in Samarra gisteren voor een escalatie van geweld gezorgd. Gisterenmiddag waren er in Bagdad alleen al tachtig lijken naar het hospitaal gebracht. Allemaal vertoonden ze schot-of snijwonden.
Enkele uren later was de dodentol al opgelopen tot honderd. “Dubbel zoveel als tijdens een normale dag”, meldde de adjunct-directeur van het lijkenhuis in Bagdad.
De vraag die alle Irakezen nu bezighoudt, is hoe de spiraal van extreem geweld kan gestopt worden.
De regering lijkt haar greep op de gebeurtenissen verloren te hebben.
President Jalal Talabani roept weliswaar op tot rust en kalmte, maar hij kon niet verhinderen dat de soennieten zich gisteren uit de coalitiegesprekken terugtrokken.
Volgens de meeste waarnemers zijn enkel de geestelijke leiders in staat om een burgeroorlog te vermijden.
Het enige lichtpunt in de nieuwe crisis is dat die religieuze leiders hun verantwoordelijkheid opnemen en de bevolking inderdaad tot rust aanmanen. Maar het probleem is dat de religieuze gemeenschappen in Irak weinig ge- organiseerd en versnipperd zijn.
In de huidige situatie van chaos is het voor individuele imams uiterst moeilijk om de vele woedende burgers tot bedaren te brengen.
Uit getuigenissen van Irakese burgers blijkt dat de angst over wat er de komende dagen gaat gebeuren ondraaglijk wordt. “Ik ben zo depressief over wat er in Samarra is gebeurd”, schreef de Iraakse dokter Salam Obaidi gisteren aan de BBC. Wees gerust, Obaidi vindt de op de spits gedreven religieuze spanningen even absurd en verschrikkelijk als de gemiddelde Europeaan.
“Pure waanzin”, zegt de dokter over de opflakkerende broedertwist tussen Irakezen. “Mijn moeder is sjiiet en mijn vader soenniet. Normale mensen hebben geen tijd voor religieuze tegenstellingen.
Wij hebben het al moeilijk genoeg om ons hoofd boven water te houden. Wanneer je geen gas hebt om te koken en je huis te verwarmen, zijn de verschillen tussen de Irakezen echt geen probleem.”
Ook verpleger Yasmin heeft het vooral over de angst onder de bevolking: “Sinds woensdag leven we in angst. Toen ik thuiskwam van het hospitaal werd er in de straten gevochten. Ik zag mensen met raketlanceerders door de straten trekken en mensen uit hun huizen sleuren. Dat zijn de tekenen van een burgeroorlog, het geweld trekt ons compleet naar beneden. De tempel van Samarra betekende zoveel voor ons, niet enkel voor de sjiieten, maar voor alle Irakezen.”
Bij het bekijken van de chaotische beelden uit Irak zou je haast vergeten dat er zich in dat land tienduizenden Amerikaanse en Britse troepen bevinden. Op papier gaat het om de best bewapende, best getrainde militairen ter wereld.
Op papier, want één ding is zeker: van de buitenlandse troepen in Irak valt geen oplossing te verwachten. Het enige wat zij nu kunnen doen is een low profilehouding aannemen en zich zo weinig mogelijk op straat laten zien.
Meer dan ooit worden de Amerikanen en de Britten als de oorzaak en niet als de oplossing van het probleem gezien. Dat de door Washington en Londen gepredikte operatie voor ‘vrijheid en democratie’ in Irak uitgelopen is op een fiasco was al een tijdje duidelijk, maar wordt sinds woensdag wel op een bijzonder genânte wijze geaccentueerd.
Copyright De Morgen
KOEN VIDAL
Zoals te verwachten was, heeft de bomaanslag op de sjiitische tempel in Samarra gisteren voor een escalatie van geweld gezorgd. Gisterenmiddag waren er in Bagdad alleen al tachtig lijken naar het hospitaal gebracht. Allemaal vertoonden ze schot-of snijwonden.
Enkele uren later was de dodentol al opgelopen tot honderd. “Dubbel zoveel als tijdens een normale dag”, meldde de adjunct-directeur van het lijkenhuis in Bagdad.
De vraag die alle Irakezen nu bezighoudt, is hoe de spiraal van extreem geweld kan gestopt worden.
De regering lijkt haar greep op de gebeurtenissen verloren te hebben.
President Jalal Talabani roept weliswaar op tot rust en kalmte, maar hij kon niet verhinderen dat de soennieten zich gisteren uit de coalitiegesprekken terugtrokken.
Volgens de meeste waarnemers zijn enkel de geestelijke leiders in staat om een burgeroorlog te vermijden.
Het enige lichtpunt in de nieuwe crisis is dat die religieuze leiders hun verantwoordelijkheid opnemen en de bevolking inderdaad tot rust aanmanen. Maar het probleem is dat de religieuze gemeenschappen in Irak weinig ge- organiseerd en versnipperd zijn.
In de huidige situatie van chaos is het voor individuele imams uiterst moeilijk om de vele woedende burgers tot bedaren te brengen.
Uit getuigenissen van Irakese burgers blijkt dat de angst over wat er de komende dagen gaat gebeuren ondraaglijk wordt. “Ik ben zo depressief over wat er in Samarra is gebeurd”, schreef de Iraakse dokter Salam Obaidi gisteren aan de BBC. Wees gerust, Obaidi vindt de op de spits gedreven religieuze spanningen even absurd en verschrikkelijk als de gemiddelde Europeaan.
“Pure waanzin”, zegt de dokter over de opflakkerende broedertwist tussen Irakezen. “Mijn moeder is sjiiet en mijn vader soenniet. Normale mensen hebben geen tijd voor religieuze tegenstellingen.
Wij hebben het al moeilijk genoeg om ons hoofd boven water te houden. Wanneer je geen gas hebt om te koken en je huis te verwarmen, zijn de verschillen tussen de Irakezen echt geen probleem.”
Ook verpleger Yasmin heeft het vooral over de angst onder de bevolking: “Sinds woensdag leven we in angst. Toen ik thuiskwam van het hospitaal werd er in de straten gevochten. Ik zag mensen met raketlanceerders door de straten trekken en mensen uit hun huizen sleuren. Dat zijn de tekenen van een burgeroorlog, het geweld trekt ons compleet naar beneden. De tempel van Samarra betekende zoveel voor ons, niet enkel voor de sjiieten, maar voor alle Irakezen.”
Bij het bekijken van de chaotische beelden uit Irak zou je haast vergeten dat er zich in dat land tienduizenden Amerikaanse en Britse troepen bevinden. Op papier gaat het om de best bewapende, best getrainde militairen ter wereld.
Op papier, want één ding is zeker: van de buitenlandse troepen in Irak valt geen oplossing te verwachten. Het enige wat zij nu kunnen doen is een low profilehouding aannemen en zich zo weinig mogelijk op straat laten zien.
Meer dan ooit worden de Amerikanen en de Britten als de oorzaak en niet als de oplossing van het probleem gezien. Dat de door Washington en Londen gepredikte operatie voor ‘vrijheid en democratie’ in Irak uitgelopen is op een fiasco was al een tijdje duidelijk, maar wordt sinds woensdag wel op een bijzonder genânte wijze geaccentueerd.
Copyright De Morgen