barneveld
26-02-06, 16:08
In mijn buurt zie ik zoals elk jaar weer Turken en Marokkanen de auto volladen om zogenaamd vakantie in eigen land te gaan vieren. ‘Zogenaamd’ vakantie omdat het naar mijn smaak geen echte vakantie is, waarin men tot rust komt en allerlei nieuwe dingen ontdekt en nieuwe mensen ontmoet. Het is misschien ook helemaal niet de bedoeling van mijn buren om deze definitie aan hun vakanties te geven, vandaar dat ik het ook een ‘zogenaamde’ vakantie noem.
Zogenaamde vakantie is een paar weken naar eigen land terugkeren om familie en vrienden weer te zien, heel even van het mooie weer te genieten. Maar een groot gedeelte van de tijd is men bezig met werken en hard werken ook nog. Daarmee bedoel ik: huizen bouwen of renoveren, huurders die de huur niet betalen het huis proberen uit te zetten en de daaruit voortkomende ellende zien te overleven zoals bijvoorbeeld rechtszaken. Verder moet men nog de bruiloft of de scheiding van dochter of zoon organiseren, en zo kan je nog talloze serieuze uitdagingen, waar men zich de rest van zijn zogenaamde vakantie mee bezighoudt, opnoemen. En voordat men het in de gaten heeft is het weer tijd om naar het rustland Nederland terug te gaan. Men laat dan alles onafgerond of zonder succes achter en daardoor komt men, letterlijk en figuurlijk, getraumatiseerd en opgebrand terug.
Als ik zelf deze sombere beschrijving teruglees dan kan ik niet aan de volgende conclusie ontkomen, namelijk: “Vakantie in eigen land is niet goed voor je rust en zonder rust geen vakantie. Dus op vakantie ga je ergens anders”. Het feit dat mensen erg van elkaar kunnen verschillen, is een troost, want deze beschrijving en de daaraan verbonden conclusie geldt gelukkig niet voor iedereen. Na een kort onderzoek in mijn omgeving, waarin ik deze sombere beschrijving van vakantie in eigen land en de daaraan verbonden conclusie voorlegde, ontstond er in de meeste gevallen een heftig discussie waarin men zich tegenstrijdig opstelde ten opzichte van de beschrijving en de conclusie. Men herkende zich in veel aspecten in deze beschrijving, zowel uit eigen ervaring als die van de naaste omgeving en men vond ook dat we dit alles behalve vakantie kunnen noemen. Het gaat hier om een “businesstrip”. Daarom komt men in Nederland niet aan werken toe, aldus een geïnterviewde. Als het om de extreme conclusie gaat dan wil men daar niets van weten, en men zegt ook, en terecht, dat in eigen land een prachtige tijd doorgebracht kan worden, want Marokko is oprecht een mooi land.
Men wil dus altijd het eigen land blijven bezoeken en dit is logisch want het eigen land blijft hoe dan ook een stuk van je identiteit vormen. En of men zich daartoe aangetrokken voelt, is een kwestie van emotie noch verstand noch nostalgie. Maar door het feit dat men dit herkent, gaat men erover nadenken en dat is al een grote stap. Prettige vakantie!
Zogenaamde vakantie is een paar weken naar eigen land terugkeren om familie en vrienden weer te zien, heel even van het mooie weer te genieten. Maar een groot gedeelte van de tijd is men bezig met werken en hard werken ook nog. Daarmee bedoel ik: huizen bouwen of renoveren, huurders die de huur niet betalen het huis proberen uit te zetten en de daaruit voortkomende ellende zien te overleven zoals bijvoorbeeld rechtszaken. Verder moet men nog de bruiloft of de scheiding van dochter of zoon organiseren, en zo kan je nog talloze serieuze uitdagingen, waar men zich de rest van zijn zogenaamde vakantie mee bezighoudt, opnoemen. En voordat men het in de gaten heeft is het weer tijd om naar het rustland Nederland terug te gaan. Men laat dan alles onafgerond of zonder succes achter en daardoor komt men, letterlijk en figuurlijk, getraumatiseerd en opgebrand terug.
Als ik zelf deze sombere beschrijving teruglees dan kan ik niet aan de volgende conclusie ontkomen, namelijk: “Vakantie in eigen land is niet goed voor je rust en zonder rust geen vakantie. Dus op vakantie ga je ergens anders”. Het feit dat mensen erg van elkaar kunnen verschillen, is een troost, want deze beschrijving en de daaraan verbonden conclusie geldt gelukkig niet voor iedereen. Na een kort onderzoek in mijn omgeving, waarin ik deze sombere beschrijving van vakantie in eigen land en de daaraan verbonden conclusie voorlegde, ontstond er in de meeste gevallen een heftig discussie waarin men zich tegenstrijdig opstelde ten opzichte van de beschrijving en de conclusie. Men herkende zich in veel aspecten in deze beschrijving, zowel uit eigen ervaring als die van de naaste omgeving en men vond ook dat we dit alles behalve vakantie kunnen noemen. Het gaat hier om een “businesstrip”. Daarom komt men in Nederland niet aan werken toe, aldus een geïnterviewde. Als het om de extreme conclusie gaat dan wil men daar niets van weten, en men zegt ook, en terecht, dat in eigen land een prachtige tijd doorgebracht kan worden, want Marokko is oprecht een mooi land.
Men wil dus altijd het eigen land blijven bezoeken en dit is logisch want het eigen land blijft hoe dan ook een stuk van je identiteit vormen. En of men zich daartoe aangetrokken voelt, is een kwestie van emotie noch verstand noch nostalgie. Maar door het feit dat men dit herkent, gaat men erover nadenken en dat is al een grote stap. Prettige vakantie!