Dwaalspoor
28-02-06, 10:30
„Uraniumdeeltjes uit Irak in Engelse filters”
Engelse snuffelpalen die radioactiviteit meten in de lucht hebben in 2003 vier keer hogere concentraties van uraniumdeeltjes (uraniumoxiden) in de lucht waargenomen. Dat gebeurde toen de Amerikanen in Irak geselecteerde doelen in onder meer Bagdad massaal bestookten met munitie voorzien van verarmd uranium.
Deze informatie is afkomstig uit een afgelopen week verschenen rapport van de Britse milieuorganisatie Green Audit. Chris Busby, een onderzoeker verbonden aan de universiteit van Liverpool en een van de opstellers van het rapport, houdt er rekening mee dat de verhoogde uraniumconcentraties in de lucht zijn veroorzaakt door de Amerikaanse bombardementen tijdens de inval in Irak.
Het zou betekenen dat deeltjes verarmd uranium zich niet slechts verspreiden in de directe omgeving van de inslagen, zoals altijd door deskundigen is beweerd, maar dat ze zich ook kunnen verplaatsen over veel grotere afstanden. Busby trekt een vergelijking met Saharastof dat zich ook met de heersende winden in hogere luchtlagen over duizenden kilometers kan verplaatsen. Het gaat om uiterst kleine deeltjes verarmd uranium met een doorsnee van 0,18 tot ruim 56 micrometer (0,00018 millimeter tot 0,056 millimeter).
Tijdens de Golfoorlog begin jaren negentig en in 2003 hebben de Amerikanen vele tienduizenden tonnen verarmd uranium verschoten. Het bevond zich onder meer in antitankmunitie en zware satellietgeleide bommen, zogeheten bunkerbusters, wapens met een enorm doordringend vermogen.
Busby kreeg -na een procedure via de Britse wet openbaarheid van bestuur- cijfers in handen van snuffelpalen op en rond het Atomix Weapon Establishment (AWE) in Aldermaston in Berkshire, een fabriek waar nieuwe nucleaire wapens worden vervaardigd en oude worden ontmanteld.
In de filters van de luchtdetectoren die elke twee weken worden vernieuwd, bevinden zich al enkele dagen na het officiële begin van de oorlog tegen Irak op 19 maart 2003 vier keer zo veel uraniumdeeltjes als gewoonlijk. Twee pieken zijn zo hoog dat de milieu-instanties moeten worden gewaarschuwd. Direct na het slot van de beschietingen dalen de concentraties in de filters. Opvallend is dat de concentraties in de filters buiten het AWE-complex iets hoger zijn dan daarbinnen, dus van AWE zelf kunnen de uraniumdeeltjes volgens Busby niet afkomstig zijn.
Weersomstandigheden
Hij keek ook naar de weersomstandigheden. Uit kaartjes in het rapport blijkt dat in de periode dat de verhoogde concentraties worden gevonden, de verdeling tussen hoge en lage drukgebieden zodanig is dat er een overheersende luchtstroom bestaat vanuit Irak richting Europa.
In een reactie noemt het Britse ministerie van Defensie het in The Times onwaarschijnlijk dat deeltjes verarmd uranium zo’n verre reis hebben gemaakt. Brian Spratt, verbonden aan de Royal Society, een Brits wetenschappelijk adviesorgaan, heeft eveneens twijfels over de uraniumdeeltjes. Hij acht het mogelijk dat het niet gaat om deeltjes uraniumoxide uit wapensystemen, maar om natuurlijk uraniumstof dat tijdens de gigantische beschietingen en bombardementen in de hoogste luchtlagen terecht is gekomen en meegevoerd is met de wind. Normaliter bevat de buitenlucht uiterst geringe concentraties uraniumstof afkomstig uit de bodem die 0,4 tot 8 milligram per kilo bevat, afhankelijk van de grondsoort.
Andere experts houden het vooralsnog op lokale Britse bronnen, zoals een elektriciteitscentrale. Het Britse milieubureau stelt dat detectoren op andere locaties geen vergelijkbare verhoogde concentraties hebben vastgesteld. Dat wijst volgens het bureau op een lokale bron.
De makers van het rapport zijn een andere mening toegedaan. „De combinatie van onze bevindingen -filters, data en luchtstromen- vormen voor zover wij weten het eerste bewijs dat uiterst kleine deeltjes verarmd uranium zich over zeer grote afstanden kunnen verplaatsen, net als woestijnstof uit de Sahara.”
Zie ook: www.llrc.org/aldermastrept.pdf; www.refdag.nl/artikel/88767/
Deeltjes verarmd uranium (uraniumoxide) produceren zeer kleine hoeveelheden alfastraling. Alfastraling heeft nauwelijks doordringend vermogen en heeft slechts een bereik van 1 tot 2 mm. Daarnaast is verarmd uranium een giftige stof. Het behoort tot de zware metalen en is een afvalproduct dat ontstaat bij het verrijken van uranium.
De uiterst kleine deeltjes kunnen diep in de longen doordringen. Inademing van deeltjes verarmd uranium zou volgens de Gezondheidsraad in principe kunnen leiden tot een verhoogd risico op longkanker.
http://www.refdag.nl/artikel/1251138/%26bdquo%3BUraniumdeeltjes+uit+Irak+in+Engelse+fil ters%26rdquo%3B.html
Engelse snuffelpalen die radioactiviteit meten in de lucht hebben in 2003 vier keer hogere concentraties van uraniumdeeltjes (uraniumoxiden) in de lucht waargenomen. Dat gebeurde toen de Amerikanen in Irak geselecteerde doelen in onder meer Bagdad massaal bestookten met munitie voorzien van verarmd uranium.
Deze informatie is afkomstig uit een afgelopen week verschenen rapport van de Britse milieuorganisatie Green Audit. Chris Busby, een onderzoeker verbonden aan de universiteit van Liverpool en een van de opstellers van het rapport, houdt er rekening mee dat de verhoogde uraniumconcentraties in de lucht zijn veroorzaakt door de Amerikaanse bombardementen tijdens de inval in Irak.
Het zou betekenen dat deeltjes verarmd uranium zich niet slechts verspreiden in de directe omgeving van de inslagen, zoals altijd door deskundigen is beweerd, maar dat ze zich ook kunnen verplaatsen over veel grotere afstanden. Busby trekt een vergelijking met Saharastof dat zich ook met de heersende winden in hogere luchtlagen over duizenden kilometers kan verplaatsen. Het gaat om uiterst kleine deeltjes verarmd uranium met een doorsnee van 0,18 tot ruim 56 micrometer (0,00018 millimeter tot 0,056 millimeter).
Tijdens de Golfoorlog begin jaren negentig en in 2003 hebben de Amerikanen vele tienduizenden tonnen verarmd uranium verschoten. Het bevond zich onder meer in antitankmunitie en zware satellietgeleide bommen, zogeheten bunkerbusters, wapens met een enorm doordringend vermogen.
Busby kreeg -na een procedure via de Britse wet openbaarheid van bestuur- cijfers in handen van snuffelpalen op en rond het Atomix Weapon Establishment (AWE) in Aldermaston in Berkshire, een fabriek waar nieuwe nucleaire wapens worden vervaardigd en oude worden ontmanteld.
In de filters van de luchtdetectoren die elke twee weken worden vernieuwd, bevinden zich al enkele dagen na het officiële begin van de oorlog tegen Irak op 19 maart 2003 vier keer zo veel uraniumdeeltjes als gewoonlijk. Twee pieken zijn zo hoog dat de milieu-instanties moeten worden gewaarschuwd. Direct na het slot van de beschietingen dalen de concentraties in de filters. Opvallend is dat de concentraties in de filters buiten het AWE-complex iets hoger zijn dan daarbinnen, dus van AWE zelf kunnen de uraniumdeeltjes volgens Busby niet afkomstig zijn.
Weersomstandigheden
Hij keek ook naar de weersomstandigheden. Uit kaartjes in het rapport blijkt dat in de periode dat de verhoogde concentraties worden gevonden, de verdeling tussen hoge en lage drukgebieden zodanig is dat er een overheersende luchtstroom bestaat vanuit Irak richting Europa.
In een reactie noemt het Britse ministerie van Defensie het in The Times onwaarschijnlijk dat deeltjes verarmd uranium zo’n verre reis hebben gemaakt. Brian Spratt, verbonden aan de Royal Society, een Brits wetenschappelijk adviesorgaan, heeft eveneens twijfels over de uraniumdeeltjes. Hij acht het mogelijk dat het niet gaat om deeltjes uraniumoxide uit wapensystemen, maar om natuurlijk uraniumstof dat tijdens de gigantische beschietingen en bombardementen in de hoogste luchtlagen terecht is gekomen en meegevoerd is met de wind. Normaliter bevat de buitenlucht uiterst geringe concentraties uraniumstof afkomstig uit de bodem die 0,4 tot 8 milligram per kilo bevat, afhankelijk van de grondsoort.
Andere experts houden het vooralsnog op lokale Britse bronnen, zoals een elektriciteitscentrale. Het Britse milieubureau stelt dat detectoren op andere locaties geen vergelijkbare verhoogde concentraties hebben vastgesteld. Dat wijst volgens het bureau op een lokale bron.
De makers van het rapport zijn een andere mening toegedaan. „De combinatie van onze bevindingen -filters, data en luchtstromen- vormen voor zover wij weten het eerste bewijs dat uiterst kleine deeltjes verarmd uranium zich over zeer grote afstanden kunnen verplaatsen, net als woestijnstof uit de Sahara.”
Zie ook: www.llrc.org/aldermastrept.pdf; www.refdag.nl/artikel/88767/
Deeltjes verarmd uranium (uraniumoxide) produceren zeer kleine hoeveelheden alfastraling. Alfastraling heeft nauwelijks doordringend vermogen en heeft slechts een bereik van 1 tot 2 mm. Daarnaast is verarmd uranium een giftige stof. Het behoort tot de zware metalen en is een afvalproduct dat ontstaat bij het verrijken van uranium.
De uiterst kleine deeltjes kunnen diep in de longen doordringen. Inademing van deeltjes verarmd uranium zou volgens de Gezondheidsraad in principe kunnen leiden tot een verhoogd risico op longkanker.
http://www.refdag.nl/artikel/1251138/%26bdquo%3BUraniumdeeltjes+uit+Irak+in+Engelse+fil ters%26rdquo%3B.html