Spitsboef
02-03-06, 12:04
02/03/06 Pastors en Remkes: Last Minute Slijmballen
Marco Pastors en minister Remkes besloten een week voor de gemeenteraadsverkiezingen tot een stunt: het winnen van moslimzieltjes. Opmerkelijk, daar zowel Pastors als Remkes sinds vorig jaar weinig ruimte lieten voor nuance in het debat omtrent de Nederlands-Islamitische gemeenschap. Waar Remkes op nationaal niveau ageerde met allerlei anti-terreurcampagnes met op z’n zachtst gezegd een stigmatiserend karakter, sloeg en schopte Pastors in Rotterdamse kringen om zich heen binnen de gemeenteraad. Vooral Pastors liet weinig over aan het toeval. Ik hoef wellicht niet te herhalen wat er gezegd en geschreven is door de Rotterdamse Gestapo.
Nu de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur staan realiseren bepaalde adviseurs in politieke kringen dat de stem van de moslimgemeenschap electoraal wel heel erg belangrijk is in de grotere steden. Immers, daar bevindt zich een grotere concentratie allochtonen en met name moslims. Nu is het zo dat er voornamelijk onder de 1e generatie allochtonen veelal mensen zonder nationaal stemrecht zijn, maar bij de gemeenteraadsverkiezingen hebben zij wel degelijk wat te vertellen. Precies met dat uitgangspunt verschafte Lodewijk Asscher zich een prima positie voor de komende gemeenteraadsverkiezingen op 7 maart, door alvast vooruit te denken en in te spelen op niet alleen de behoefte van de blanke, niet-islamitische gemeenschap in Amsterdam maar door ook rekening te houden met het multicultureel karakter van de stad. Partijgenoten en andere politici in de overige steden lijken dit voorbeeld te volgen. Maar dat Marco Pastors - bekend om zijn fel anti-islamitische houding - ook zou toegeven aan de psychologie van de verkiezingsstrijdjes is niet alleen verrassend maar ook bevestigend.
Meerdere malen heeft Marco Pastors zoveel mogelijk geprobeerd te spreken zoals zijn voorbeeld, wijlen Pim Fortuyn, ook deed. Ongenuanceerd, onvermurwbaar en de fijne kantjes van het debat altijd mijdend. Hij bestempelde Fortuyn als een pionier in de politiek, ten tijde van Paars 2. Hij roemde hem om het feit dat Fortuyn durfde in te gaan tegen de gevestigde orde. Niet meelullen, maar visionair ageren. Ja, helemaal.
Marco Pastors valt voor mij door de mand, voorzover hij nog niet doorgezakt was. Zijn avances richting de moslimgemeenschap, wetende dat men volgende week richting de stembussen gaat, doet hem in niets onderscheiden van hetgeen Fortuyn de politici in Paars 2 van beschuldigde: 2 gezichten, meewaaien met alle winden en altijd zichzelf tegenspreken. Pastors doet nu precies hetzelfde. Had hij vastgehouden aan zijn standpunten die anti-islamitisch, onmenselijk maar bovenal ondemocratisch zijn, had hij nog enige bewondering voor vasthoudendheid genoten. Begrijp me niet verkeerd, ik gebruik zijn puntenprogramma als toiletpapier want ik ben het oneens met de man op elk van zijn punten. Nee, na zijn excuses richting de moslimgemeenschap is mij voldoende duidelijk:
Marco Pastors is geen idealist met een overtuiging maar een carriérejager die heeft meegelift op de hype van het moslimbashen en is overduidelijk bereid te buigen voor wat extra stemmen. Hij getuigt hiermee van weinig tot geen geloofwaardigheid en ik hoop dan ook dat zijn achterban inziet dat dit soort pleefiguren totaal niets heeft te zoeken in de Nederlandse politiek. Ordinaire zakkenvullers, zoals we die alleen in de films kennen. Zoals Co Adriaanse al eens mooi verwoordde: meebuigend riet is mooi om te zien maar het breekt net zo makkelijk.
M.R. Jabri
© Het Parool
Marco Pastors en minister Remkes besloten een week voor de gemeenteraadsverkiezingen tot een stunt: het winnen van moslimzieltjes. Opmerkelijk, daar zowel Pastors als Remkes sinds vorig jaar weinig ruimte lieten voor nuance in het debat omtrent de Nederlands-Islamitische gemeenschap. Waar Remkes op nationaal niveau ageerde met allerlei anti-terreurcampagnes met op z’n zachtst gezegd een stigmatiserend karakter, sloeg en schopte Pastors in Rotterdamse kringen om zich heen binnen de gemeenteraad. Vooral Pastors liet weinig over aan het toeval. Ik hoef wellicht niet te herhalen wat er gezegd en geschreven is door de Rotterdamse Gestapo.
Nu de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur staan realiseren bepaalde adviseurs in politieke kringen dat de stem van de moslimgemeenschap electoraal wel heel erg belangrijk is in de grotere steden. Immers, daar bevindt zich een grotere concentratie allochtonen en met name moslims. Nu is het zo dat er voornamelijk onder de 1e generatie allochtonen veelal mensen zonder nationaal stemrecht zijn, maar bij de gemeenteraadsverkiezingen hebben zij wel degelijk wat te vertellen. Precies met dat uitgangspunt verschafte Lodewijk Asscher zich een prima positie voor de komende gemeenteraadsverkiezingen op 7 maart, door alvast vooruit te denken en in te spelen op niet alleen de behoefte van de blanke, niet-islamitische gemeenschap in Amsterdam maar door ook rekening te houden met het multicultureel karakter van de stad. Partijgenoten en andere politici in de overige steden lijken dit voorbeeld te volgen. Maar dat Marco Pastors - bekend om zijn fel anti-islamitische houding - ook zou toegeven aan de psychologie van de verkiezingsstrijdjes is niet alleen verrassend maar ook bevestigend.
Meerdere malen heeft Marco Pastors zoveel mogelijk geprobeerd te spreken zoals zijn voorbeeld, wijlen Pim Fortuyn, ook deed. Ongenuanceerd, onvermurwbaar en de fijne kantjes van het debat altijd mijdend. Hij bestempelde Fortuyn als een pionier in de politiek, ten tijde van Paars 2. Hij roemde hem om het feit dat Fortuyn durfde in te gaan tegen de gevestigde orde. Niet meelullen, maar visionair ageren. Ja, helemaal.
Marco Pastors valt voor mij door de mand, voorzover hij nog niet doorgezakt was. Zijn avances richting de moslimgemeenschap, wetende dat men volgende week richting de stembussen gaat, doet hem in niets onderscheiden van hetgeen Fortuyn de politici in Paars 2 van beschuldigde: 2 gezichten, meewaaien met alle winden en altijd zichzelf tegenspreken. Pastors doet nu precies hetzelfde. Had hij vastgehouden aan zijn standpunten die anti-islamitisch, onmenselijk maar bovenal ondemocratisch zijn, had hij nog enige bewondering voor vasthoudendheid genoten. Begrijp me niet verkeerd, ik gebruik zijn puntenprogramma als toiletpapier want ik ben het oneens met de man op elk van zijn punten. Nee, na zijn excuses richting de moslimgemeenschap is mij voldoende duidelijk:
Marco Pastors is geen idealist met een overtuiging maar een carriérejager die heeft meegelift op de hype van het moslimbashen en is overduidelijk bereid te buigen voor wat extra stemmen. Hij getuigt hiermee van weinig tot geen geloofwaardigheid en ik hoop dan ook dat zijn achterban inziet dat dit soort pleefiguren totaal niets heeft te zoeken in de Nederlandse politiek. Ordinaire zakkenvullers, zoals we die alleen in de films kennen. Zoals Co Adriaanse al eens mooi verwoordde: meebuigend riet is mooi om te zien maar het breekt net zo makkelijk.
M.R. Jabri
© Het Parool