Seif
10-03-06, 00:27
Stop de massamoord op vrouwen
Aantal slachtoffers is van dezelfde grootte als Hitlers holocaust
Eén dag, Vrouwendag, is onvoldoende om aandacht te vragen voor de moordcampagne die tegen vrouwen gaande is. Er is een hele eeuw nodig om het moorden te bestrijden, betoogt Ayaan Hirsi Ali.
Terwijl ik me voorbereidde op deze toespraak, belde ik een goede joodse vriend en vroeg hem of ik er goed aan zou doen de term ‘holocaust’ te gebruiken om het wereldwijde geweld tegen vrouwen aan te duiden.
Hij was perplex. Maar toen ik hem de cijfers voorlas uit een rapport van het Center for the Democratic Control of Armed Forces (Centrum voor de Democratische Controle op Strijdmachten) uit maart 2004, antwoordde hij zonder aarzeling ‘ja’.
Tussen de 113 en 200 miljoen vrouwen over de hele wereld worden in demografische zin ‘vermist’. Ieder jaar verliezen tussen de 1,5 en 3 miljoen vrouwen en meisjes hun leven als gevolg van geweld of veronachtzaming uit hoofde van hun geslacht.
The Economist schreef in november vorig jaar: „Iedere twee tot vier jaar wendt de wereld het gezicht af van een aantal slachtoffers dat dezelfde omvang heeft als Hitlers holocaust.”
Hoe kan dat in ’s hemelsnaam waar zijn? Hier volgt een opsomming van factoren die daarbij een rol spelen. · In landenwaar de geboorte van een jongetje als een godsgeschenk wordt beschouwd en de geboorte van een meisje als een vloek, zorgen selectieve abortus en kindermoord voor de eliminatie van babym eisjes. · Jonge meisjes sterven onevenredig vaak door veronachtzaming, omdat voedsel en medische zorg in eerste instantie ten goede komen aan broers, vaders, mannen en zonen. · In landen waar vrouwen als bezit van de man worden beschouwd, vermoorden hun vaders, broers en mannen hen als vrouwen hun eigen seksuele partners kiezen.
Dan is sprake van ‘eerwraak’, hoewel eer er niets mee van doen heeft. Jonge bruiden worden vermoord als hun vaders niet genoeg geld geven aan de mannen die hen huwen. Dit worden ‘bruidsschatdoden’ genoemd, hoewel het niet om gewone sterfgevallen gaat, maar om moord. · De wrede internationale sekshandel in jonge meisjes leidt tot de dood van ontelbare aantallen vrouwen. · Huiselijk geweld is een belangrijke doodsoorzaak van vrouwen in ieder land ter wereld. Vrouwen tussen de 15 en 40 lopen een grotere kans te worden gedood of verminkt door hun mannelijke verwanten dan door kanker, malaria, verkeersongelukken of oorlogen – of door al die factoren samen. · Er wordt zo weinig waarde gehecht aan de gezondheid van vrouwen dat ieder jaar ruwweg 600.000 vrouwen sterven bij het baren van kinderen. The Economist merkte op dat dit iedere twaalf maanden hetzelfde aantal doden oplevert als de genocide die in Rwanda plaatsvond. · Dagelijks ondergaan zesduizend meisjes genetische verminkingen, aldus de Verenigde Naties. Velen van hen sterven.
Anderen lijden de rest van hun leven gruwelijke pijn. · Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie wordt één op de vijf vrouwen tijdens haar leven waarschijnlijk het slachtoffer van verkrachting of poging tot verkrachting .
Genocide is de doelbewuste uitroeiïng van grote aantallen mensen. In dit geval gaat het dus om genocide. Dit zijn geen stille moorden – alle slachtoffers schreeuwen het uit. Het is niet zozeer dat de wereld dat niet hoort; het is eerder zo dat wij ervoor kiezen er geen aandacht aan te besteden.
Het is veel prettiger voor ons om deze zaken te negeren, vooral als de problemen zo wijdverspreid zijn en – voor veel krantenlezers – zo ver weg. Vrouwen doen dat net zo goed. Wij verraden onze seksegenoten.
Te vaak zijn wij de eersten die de andere kant op kijken. Soms zijn we zelfs medeplichtig, door onze zonen voor te trekken en de zorg voor onze dochters te veronachtzamen. Wij kijken met een scheef oog naar andere vrouwen die moedig genoeg zijn om te proberen het gruwelijke lot van veel vrouwen over de hele wereld aan de kaak te stellen.
Kijk nog eens naar de opsomming hierboven.
Alle cijfers zijn schattingen. Er zijn vrijwel nooit exacte cijfers op dit gebied – het registreren van geweld tegen vrouwen heeft in de meeste landen geen prioriteit.
Hoeveel tribunalen zijn opgericht om de plegers van deze misdaden ter verantwoording te roepen? Hoeveel Waarheidsen Verzoeningscommissies zijn er ingesteld?
Hoeveel monumenten over de hele wereld herinneren ons eraan deze slachtoffers te herdenken? Zijn vrouwen soms wegwerpartikelen?
Terwijl ik spreek, hoor ik de gebruikelijke excuses. „We weten niet echt of het om systematische uitroeiïng gaat.” „Het is hun geloof, en veel vrouwen lijken er geen been in te zien deel uit te maken van dat geloof.” „Je mag de cultuur van mensen niet aanvallen.” „Het is naar voor de slachtoffers, maar in tijden van oorlog en armoede sterven nu eenmaal mensen.”
Maar de wereld wordt niet gewelddadiger, althans niet voor mannen. Volgens The Economist wordt de wereld zelfs aantoonbaar veiliger. Het aantal oorlogen en burgeroorlogen over de hele wereld daalde tussen 1992 en 2003 met 40 procent. De ergste conflicten – die meer dan duizend levens eisen – zijn met 80 procent afgenomen.
Tussen 1991 en 2004 zijn 28 gewapende conflicten uitgebroken (of opnieuw opgelaaid), maar 43 daarvan zijn ingedamd of gedoofd.
Armoede heeft er ook weinig mee van doen. Ook rijke landen onderdrukken vrouwen. In Saoedi-Arabië mogen vrouwen niet stemmen; zij mogen hun buurt of hun land niet verlaten zonder toestemming van hun vaders of echtgenoten; zij mogen niet werken of zelf hun partner kiezen, tenzij hun ‘hoeders’ dat toelaten.
In Saoedi-Arabië worden vrouwen nooit volwassen. Zij zijn op z’n best huisdieren en op z’n slechtst huishoudelijke slaven – maar ze zijn nooit gelijkwaardig. En toch kan niemand beweren dat Saoedi-Arabië arm is – behalve in culturele zin dan.
Wij staan voor drie grote uitdagingen.
In de eerste plaats zijn wij vrouwen op geen enkele wijze georganiseerd of verenigd.
Vrouwen in rijke landen, die gelijkheid voor de wet hebben afgedwongen, zijn het aan zichzelf verplicht in het geweer te komen om onze seksegenoten te helpen. Slechts onze verontwaardiging en onze politieke druk kunnen tot veranderingen leiden.
In de tweede plaats zijn er de krachten van het obscurantisme. De radicale islamieten zijn bezig met het doen herleven en verspreiden van een wrede en reactionaire reeks wetten. Waar zij de sharia toepassen, worden vrouwen uit de publieke arena verjaagd en tot een leven van slavernij veroordeeld, en wordt hun iedere vorm van onderwijs ontzegd. De strijd tegen de radicale islam is een strijd voor de bescherming van lichaam en geest van vrouwen.
In de derde plaats ondermijnen cultuurrelativisten onze morele verontwaardiging door het standpunt te verdedigen dat de mensenrechten een westerse uitvinding zijn. Mannen die vrouwen mishandelen maken dankbaar gebruik van de retoriek die deze relativisten hun aanreiken.
Zij claimen het recht andere waarden en normen aan te hangen – een ‘Aziatische’, ‘Afrikaanse’ of ‘islamitische’ benadering van de mensenrechten. Als echtgenoten, vaders en broers ons als hun bezit willen zien, is dat in deze optiek een uitdrukking van hun cultuur of religie die dient te worden gerespecteerd.
We moeten proberen deze manier van denken onderuit te halen. Een cultuur die de genitaliën van jonge meisjes wegsnijdt, hun geesten bedwelmt en hun fysieke onderdrukking rechtvaardigt, kan niet de gelijke zijn van een cultuur die gelooft dat vrouwen dezelfde rechten hebben als mannen. 8 Maart is Vrouwendag. Elk jaar vieren we op deze dag onze verworvenheden en veroordelen we ons lijden. Maar één dag is niet genoeg.We hebben meer dan één dag nodig – meer zelfs dan één jaar of één decennium.
We hebben een hele eeuw nodig om de moordcampagne die tegen ons gaande is te bestrijden.
Zelfs als zij oprecht streven naar vrede en voorspoed, realiseren de mannen die onze leiders zijn, zich zelden dat de mensheid nooit vrede zal kennen, zolang een oorlog tegen vrouwen gaande is. Als onderwijs ons ontzegd wordt, geven wij onze onwetendheid door aan onze zonen en dochters. De verwaarlozing van vrouwen verlamt de hele samenleving.
Als we worden verkracht, worden we tijdens de bevruchting vernederd. We geven onze woede daarover door aan onze zonen. Als we niet gekoesterd worden, kunnen we zelf ook niet koesteren. Vrouwen die wreed worden behandeld, voeden onderdrukkers op. Als wij worden vernietigd, vernietigen wij zelf ook.
Ik voel mij net zo machteloos als u bij de aanblik van deze verschrikkingen, maar ik weet dat we veel meer energie en vastberadenheid nodig zullen hebben om er een eind aan te kunnen maken. De wereldleiders kunnen drie stappen doen om een halt toe te roepen aan de massamoord op vrouwen. · Een tribunaal als het Internationaal Gerechtshof in Den Haag moet onderzoek doen naar de 113 tot 200 miljoen vrouwen die worden vermist. Het verbinden van namen en gezichten aan de anonieme cijfers zal een grote bijdrage leveren aan het beëindigen van het geweld. · Er moet een serieuze internationale inspanning worden geleverd om, land voor land, exact het geweld tegen meisjes en vrouwen in kaart te brengen, en de werkelijkheid van hun ondraaglijke lijden aan de kaak te stellen.
De afgelopen twee eeuwen is de behandeling van vrouwen in het Westen geleidelijk aan verbeterd. Als gevolg daarvan kent het Westen nu meer vrede en voorspoed.
Ik hoop dat de Derde Wereld dit voorbeeld de komende eeuw zal volgen. Net zoals we de slavernij hebben beëindigd, moeten we een halt toe roepen aan de massamoord op vrouwen. · Ten slotte is een wereldwijde campagne nodig tegen de culturen die deze misdaden toestaan. Culturen die de fysieke eliminatie van babymeisjes mogelijk maken, die hen niet voeden en verzorgen, die vrouwen het recht ontzeggen over hun eigen lichaam te beslissen en hen op geen enkele wijze tegen de ergste vormen van lichamelijk misbruik beschermen. Die culturen moeten hervormd worden. Laten wij ze, op Vrouwendag, bij de naam noemen en veroordelen.
Ayaan Hirsi Ali is lid van de Tweede Kamer en maakt deel uit van de fractie van de VVD. Dit is de licht ingekorte tekst van een toespraak die zij gisteren in Keulen heeft gehouden ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag.
Bron: NRC-Handelsblad
Aantal slachtoffers is van dezelfde grootte als Hitlers holocaust
Eén dag, Vrouwendag, is onvoldoende om aandacht te vragen voor de moordcampagne die tegen vrouwen gaande is. Er is een hele eeuw nodig om het moorden te bestrijden, betoogt Ayaan Hirsi Ali.
Terwijl ik me voorbereidde op deze toespraak, belde ik een goede joodse vriend en vroeg hem of ik er goed aan zou doen de term ‘holocaust’ te gebruiken om het wereldwijde geweld tegen vrouwen aan te duiden.
Hij was perplex. Maar toen ik hem de cijfers voorlas uit een rapport van het Center for the Democratic Control of Armed Forces (Centrum voor de Democratische Controle op Strijdmachten) uit maart 2004, antwoordde hij zonder aarzeling ‘ja’.
Tussen de 113 en 200 miljoen vrouwen over de hele wereld worden in demografische zin ‘vermist’. Ieder jaar verliezen tussen de 1,5 en 3 miljoen vrouwen en meisjes hun leven als gevolg van geweld of veronachtzaming uit hoofde van hun geslacht.
The Economist schreef in november vorig jaar: „Iedere twee tot vier jaar wendt de wereld het gezicht af van een aantal slachtoffers dat dezelfde omvang heeft als Hitlers holocaust.”
Hoe kan dat in ’s hemelsnaam waar zijn? Hier volgt een opsomming van factoren die daarbij een rol spelen. · In landenwaar de geboorte van een jongetje als een godsgeschenk wordt beschouwd en de geboorte van een meisje als een vloek, zorgen selectieve abortus en kindermoord voor de eliminatie van babym eisjes. · Jonge meisjes sterven onevenredig vaak door veronachtzaming, omdat voedsel en medische zorg in eerste instantie ten goede komen aan broers, vaders, mannen en zonen. · In landen waar vrouwen als bezit van de man worden beschouwd, vermoorden hun vaders, broers en mannen hen als vrouwen hun eigen seksuele partners kiezen.
Dan is sprake van ‘eerwraak’, hoewel eer er niets mee van doen heeft. Jonge bruiden worden vermoord als hun vaders niet genoeg geld geven aan de mannen die hen huwen. Dit worden ‘bruidsschatdoden’ genoemd, hoewel het niet om gewone sterfgevallen gaat, maar om moord. · De wrede internationale sekshandel in jonge meisjes leidt tot de dood van ontelbare aantallen vrouwen. · Huiselijk geweld is een belangrijke doodsoorzaak van vrouwen in ieder land ter wereld. Vrouwen tussen de 15 en 40 lopen een grotere kans te worden gedood of verminkt door hun mannelijke verwanten dan door kanker, malaria, verkeersongelukken of oorlogen – of door al die factoren samen. · Er wordt zo weinig waarde gehecht aan de gezondheid van vrouwen dat ieder jaar ruwweg 600.000 vrouwen sterven bij het baren van kinderen. The Economist merkte op dat dit iedere twaalf maanden hetzelfde aantal doden oplevert als de genocide die in Rwanda plaatsvond. · Dagelijks ondergaan zesduizend meisjes genetische verminkingen, aldus de Verenigde Naties. Velen van hen sterven.
Anderen lijden de rest van hun leven gruwelijke pijn. · Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie wordt één op de vijf vrouwen tijdens haar leven waarschijnlijk het slachtoffer van verkrachting of poging tot verkrachting .
Genocide is de doelbewuste uitroeiïng van grote aantallen mensen. In dit geval gaat het dus om genocide. Dit zijn geen stille moorden – alle slachtoffers schreeuwen het uit. Het is niet zozeer dat de wereld dat niet hoort; het is eerder zo dat wij ervoor kiezen er geen aandacht aan te besteden.
Het is veel prettiger voor ons om deze zaken te negeren, vooral als de problemen zo wijdverspreid zijn en – voor veel krantenlezers – zo ver weg. Vrouwen doen dat net zo goed. Wij verraden onze seksegenoten.
Te vaak zijn wij de eersten die de andere kant op kijken. Soms zijn we zelfs medeplichtig, door onze zonen voor te trekken en de zorg voor onze dochters te veronachtzamen. Wij kijken met een scheef oog naar andere vrouwen die moedig genoeg zijn om te proberen het gruwelijke lot van veel vrouwen over de hele wereld aan de kaak te stellen.
Kijk nog eens naar de opsomming hierboven.
Alle cijfers zijn schattingen. Er zijn vrijwel nooit exacte cijfers op dit gebied – het registreren van geweld tegen vrouwen heeft in de meeste landen geen prioriteit.
Hoeveel tribunalen zijn opgericht om de plegers van deze misdaden ter verantwoording te roepen? Hoeveel Waarheidsen Verzoeningscommissies zijn er ingesteld?
Hoeveel monumenten over de hele wereld herinneren ons eraan deze slachtoffers te herdenken? Zijn vrouwen soms wegwerpartikelen?
Terwijl ik spreek, hoor ik de gebruikelijke excuses. „We weten niet echt of het om systematische uitroeiïng gaat.” „Het is hun geloof, en veel vrouwen lijken er geen been in te zien deel uit te maken van dat geloof.” „Je mag de cultuur van mensen niet aanvallen.” „Het is naar voor de slachtoffers, maar in tijden van oorlog en armoede sterven nu eenmaal mensen.”
Maar de wereld wordt niet gewelddadiger, althans niet voor mannen. Volgens The Economist wordt de wereld zelfs aantoonbaar veiliger. Het aantal oorlogen en burgeroorlogen over de hele wereld daalde tussen 1992 en 2003 met 40 procent. De ergste conflicten – die meer dan duizend levens eisen – zijn met 80 procent afgenomen.
Tussen 1991 en 2004 zijn 28 gewapende conflicten uitgebroken (of opnieuw opgelaaid), maar 43 daarvan zijn ingedamd of gedoofd.
Armoede heeft er ook weinig mee van doen. Ook rijke landen onderdrukken vrouwen. In Saoedi-Arabië mogen vrouwen niet stemmen; zij mogen hun buurt of hun land niet verlaten zonder toestemming van hun vaders of echtgenoten; zij mogen niet werken of zelf hun partner kiezen, tenzij hun ‘hoeders’ dat toelaten.
In Saoedi-Arabië worden vrouwen nooit volwassen. Zij zijn op z’n best huisdieren en op z’n slechtst huishoudelijke slaven – maar ze zijn nooit gelijkwaardig. En toch kan niemand beweren dat Saoedi-Arabië arm is – behalve in culturele zin dan.
Wij staan voor drie grote uitdagingen.
In de eerste plaats zijn wij vrouwen op geen enkele wijze georganiseerd of verenigd.
Vrouwen in rijke landen, die gelijkheid voor de wet hebben afgedwongen, zijn het aan zichzelf verplicht in het geweer te komen om onze seksegenoten te helpen. Slechts onze verontwaardiging en onze politieke druk kunnen tot veranderingen leiden.
In de tweede plaats zijn er de krachten van het obscurantisme. De radicale islamieten zijn bezig met het doen herleven en verspreiden van een wrede en reactionaire reeks wetten. Waar zij de sharia toepassen, worden vrouwen uit de publieke arena verjaagd en tot een leven van slavernij veroordeeld, en wordt hun iedere vorm van onderwijs ontzegd. De strijd tegen de radicale islam is een strijd voor de bescherming van lichaam en geest van vrouwen.
In de derde plaats ondermijnen cultuurrelativisten onze morele verontwaardiging door het standpunt te verdedigen dat de mensenrechten een westerse uitvinding zijn. Mannen die vrouwen mishandelen maken dankbaar gebruik van de retoriek die deze relativisten hun aanreiken.
Zij claimen het recht andere waarden en normen aan te hangen – een ‘Aziatische’, ‘Afrikaanse’ of ‘islamitische’ benadering van de mensenrechten. Als echtgenoten, vaders en broers ons als hun bezit willen zien, is dat in deze optiek een uitdrukking van hun cultuur of religie die dient te worden gerespecteerd.
We moeten proberen deze manier van denken onderuit te halen. Een cultuur die de genitaliën van jonge meisjes wegsnijdt, hun geesten bedwelmt en hun fysieke onderdrukking rechtvaardigt, kan niet de gelijke zijn van een cultuur die gelooft dat vrouwen dezelfde rechten hebben als mannen. 8 Maart is Vrouwendag. Elk jaar vieren we op deze dag onze verworvenheden en veroordelen we ons lijden. Maar één dag is niet genoeg.We hebben meer dan één dag nodig – meer zelfs dan één jaar of één decennium.
We hebben een hele eeuw nodig om de moordcampagne die tegen ons gaande is te bestrijden.
Zelfs als zij oprecht streven naar vrede en voorspoed, realiseren de mannen die onze leiders zijn, zich zelden dat de mensheid nooit vrede zal kennen, zolang een oorlog tegen vrouwen gaande is. Als onderwijs ons ontzegd wordt, geven wij onze onwetendheid door aan onze zonen en dochters. De verwaarlozing van vrouwen verlamt de hele samenleving.
Als we worden verkracht, worden we tijdens de bevruchting vernederd. We geven onze woede daarover door aan onze zonen. Als we niet gekoesterd worden, kunnen we zelf ook niet koesteren. Vrouwen die wreed worden behandeld, voeden onderdrukkers op. Als wij worden vernietigd, vernietigen wij zelf ook.
Ik voel mij net zo machteloos als u bij de aanblik van deze verschrikkingen, maar ik weet dat we veel meer energie en vastberadenheid nodig zullen hebben om er een eind aan te kunnen maken. De wereldleiders kunnen drie stappen doen om een halt toe te roepen aan de massamoord op vrouwen. · Een tribunaal als het Internationaal Gerechtshof in Den Haag moet onderzoek doen naar de 113 tot 200 miljoen vrouwen die worden vermist. Het verbinden van namen en gezichten aan de anonieme cijfers zal een grote bijdrage leveren aan het beëindigen van het geweld. · Er moet een serieuze internationale inspanning worden geleverd om, land voor land, exact het geweld tegen meisjes en vrouwen in kaart te brengen, en de werkelijkheid van hun ondraaglijke lijden aan de kaak te stellen.
De afgelopen twee eeuwen is de behandeling van vrouwen in het Westen geleidelijk aan verbeterd. Als gevolg daarvan kent het Westen nu meer vrede en voorspoed.
Ik hoop dat de Derde Wereld dit voorbeeld de komende eeuw zal volgen. Net zoals we de slavernij hebben beëindigd, moeten we een halt toe roepen aan de massamoord op vrouwen. · Ten slotte is een wereldwijde campagne nodig tegen de culturen die deze misdaden toestaan. Culturen die de fysieke eliminatie van babymeisjes mogelijk maken, die hen niet voeden en verzorgen, die vrouwen het recht ontzeggen over hun eigen lichaam te beslissen en hen op geen enkele wijze tegen de ergste vormen van lichamelijk misbruik beschermen. Die culturen moeten hervormd worden. Laten wij ze, op Vrouwendag, bij de naam noemen en veroordelen.
Ayaan Hirsi Ali is lid van de Tweede Kamer en maakt deel uit van de fractie van de VVD. Dit is de licht ingekorte tekst van een toespraak die zij gisteren in Keulen heeft gehouden ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag.
Bron: NRC-Handelsblad