Juliette
31-03-06, 08:36
Van onze medewerker Gunter Van Assche
DE NIEUWSTE RED HOT CHILI PEPPERS VOORGEPROEFD
De Red Hot Chili Peppers hadden alvast geen peper in het achterwerk om een nieuwe plaat te maken: fans moesten maar liefst vier jaar wachten op Stadium Arcadium, hun negende plaat die op 5 mei verschijnt. De Morgenmocht op de allereerste luistersessie aanwezig zijn. Na zo’n olifantendracht waren de verwachtingen hooggespannen, maar de Peppers lossen die op het eerste gehoor behoorlijk in. Al was het maar omdat ze hun publiek ook plezieren met twee platen.
‘Als je niet van deze plaat houdt, dan hou je niet van de echte Red Hot Chili Peppers”, drukte bassist Flea iedereen op het hart in de aanloop naar hun jongste dubbelcd.
Na zo’n hol promopraatje geldt het principe ‘eerst horen en dan geloven’ des te meer. Wij kregen twaalf van de 26 songs in avant-premičre te horen – producer Rick Rubin legt op dit moment de laatste hand aan de overige songs – maar na de luistersessie in de Brusselse SynSound Studios konden we Flea toch niet helemaal bijtreden. We houden immers bijzonder van de Californische funkrockateers, en de liefde voor Stadium Arcadiumbegint ook te ontluiken.
Maar van de typische sound uit het begin van de jaren negentig die ze ons beloofden, is niet veel te merken. Vreemd, aangezien de groep zelfs opnieuw een beroep deed op Rick Rubin, de producer die het adjectief ‘super’ vijftien jaar geleden bij de Peppers zette.
We kwamen eergisteren wel thuis met goed, en voorspelbaar nieuws: het goede nieuws is dat de Red Hot Chili Peppers opnieuw een stevige knoert van een rockplaat zullen uitbrengen, een die bovendien hardleers genoeg klinkt om hun hoge plaats op Werchter helemaal te rechtvaardigen. Het voorspelbare nieuws is dat Stadium Arcadium ook weer echt niet in de buurt komt van hun magnum opus BloodSugar- SexMagik. De single bleek gelijk het allerbeste nummer dat we te horen kregen: Anthony Kiedis zingt – nog nooit zo krachtig trouwens – in ‘Dani California’ over een funky gitaarpartij van John Frusciante heen. Maandagmiddag krijg je die nieuwste single voor het eerst te horen op Studio Brussel (om 14 uur): een geweldig aanstekelijke song die het zowel van brute kracht moet hebben als van een refrein dat zich met venijnige klauwtjes vasthaakt in je trommelvlies. De bewuste Dani California staat symbool voor alle vrouwen die Kiedis ooit heeft gekend, en is een personage uit de vroegere hit ‘By the Way’.
Ze kwam daarnaast ook nog voor in ‘Californication’ (als “the teenage bride with the baby inside”). Op die manier vormt Stadium Arcadiumtegelijk een synthese van de laatste vier platen, het geflopte One Hot Minuteniet te na gesproken.
John Frusciante luisterde naar eigen zeggen de hele tijd naar 36 Chambers van Wu-Tang Clan tijdens het schrijfproces.
“De ritmes van die rappers hebben mijn gitaarspel beďnvloed”, zegt de gitarist. Het klinkt alvast gezonder dan zijn werkmethode tijdens de opnames van BloodSugarSexMagik: toen gaf hij seks en masturbatie op om de allergeilste licks uit zijn gitaar te persen.
Frusciante’s aandeel in een Peppersplaat is nooit eerder zo overweldigend groot geweest: de psychedelische grooves van Jimi Hendrix zijn nooit ver weg, maar met zijn hoge gitaarmuren blaast hij de briljante bassist Flea af en toe gewoon van de plaat. Die machtswissel valt helaas niet tijdens elke song in goede aarde. De zachtere gitaarnummers bleken zelfs de grootste te leurstellingen: zo halen we het f letse ‘Hey’ bijvoorbeeld niet graag opnieuw voor de geest.
Stadium Arcadium staat echter ook weer – oh good ol’ days– bol van de seksuele innuendo’s. Zo behoeft het bronstig getitelde ‘Hump de Bump’ geen verdere uitleg en zingt Kiedis langs zijn neus weg over “simultaneously release” in ‘Dani California’. Het enige probleem met Stadium Arcadiumis dat de plaat op het eerste gehoor een slow burner lijkt: terwijl je amper twee minuten tijd nodig had om de regen tevoorschijn te dansen op songs als ‘Knock Me Down’, ‘Give It Away’, ‘Sir Psycho Sexy’ of ’Otherside’, lijkt het nieuwe werk net te eenvormig om de hele tijd te boeien. Tijdens de hyperkinetische funk van het gloednieuwe ‘Charlie’ besef je naar een classic als een rechtse hoek te luisteren, maar een song als ‘Desecration Smile’ kabbelt dan weer te gemaniëreerd voort. Frusciante krijgt genoeg ruimte om briljant te soleren, maar de songs hengelen daardoor net niet genoeg naar je aandacht. Als de selectie van twaalf songs representatief was, is Stadium Arcadium dus voor een vierde briljant, een helft bijzonder goed en een vierde net te flauw van smaak. Bon appétit.
De Red Hot Chili Peppers brengen opnieuw een stevige knoert van een rockplaat uit, maar die ‘Stadium Arcadium’ komt ook weer niet in de buurt van hun ‘BloodSugarSexMagik
Copyright De Morgen
DE NIEUWSTE RED HOT CHILI PEPPERS VOORGEPROEFD
De Red Hot Chili Peppers hadden alvast geen peper in het achterwerk om een nieuwe plaat te maken: fans moesten maar liefst vier jaar wachten op Stadium Arcadium, hun negende plaat die op 5 mei verschijnt. De Morgenmocht op de allereerste luistersessie aanwezig zijn. Na zo’n olifantendracht waren de verwachtingen hooggespannen, maar de Peppers lossen die op het eerste gehoor behoorlijk in. Al was het maar omdat ze hun publiek ook plezieren met twee platen.
‘Als je niet van deze plaat houdt, dan hou je niet van de echte Red Hot Chili Peppers”, drukte bassist Flea iedereen op het hart in de aanloop naar hun jongste dubbelcd.
Na zo’n hol promopraatje geldt het principe ‘eerst horen en dan geloven’ des te meer. Wij kregen twaalf van de 26 songs in avant-premičre te horen – producer Rick Rubin legt op dit moment de laatste hand aan de overige songs – maar na de luistersessie in de Brusselse SynSound Studios konden we Flea toch niet helemaal bijtreden. We houden immers bijzonder van de Californische funkrockateers, en de liefde voor Stadium Arcadiumbegint ook te ontluiken.
Maar van de typische sound uit het begin van de jaren negentig die ze ons beloofden, is niet veel te merken. Vreemd, aangezien de groep zelfs opnieuw een beroep deed op Rick Rubin, de producer die het adjectief ‘super’ vijftien jaar geleden bij de Peppers zette.
We kwamen eergisteren wel thuis met goed, en voorspelbaar nieuws: het goede nieuws is dat de Red Hot Chili Peppers opnieuw een stevige knoert van een rockplaat zullen uitbrengen, een die bovendien hardleers genoeg klinkt om hun hoge plaats op Werchter helemaal te rechtvaardigen. Het voorspelbare nieuws is dat Stadium Arcadium ook weer echt niet in de buurt komt van hun magnum opus BloodSugar- SexMagik. De single bleek gelijk het allerbeste nummer dat we te horen kregen: Anthony Kiedis zingt – nog nooit zo krachtig trouwens – in ‘Dani California’ over een funky gitaarpartij van John Frusciante heen. Maandagmiddag krijg je die nieuwste single voor het eerst te horen op Studio Brussel (om 14 uur): een geweldig aanstekelijke song die het zowel van brute kracht moet hebben als van een refrein dat zich met venijnige klauwtjes vasthaakt in je trommelvlies. De bewuste Dani California staat symbool voor alle vrouwen die Kiedis ooit heeft gekend, en is een personage uit de vroegere hit ‘By the Way’.
Ze kwam daarnaast ook nog voor in ‘Californication’ (als “the teenage bride with the baby inside”). Op die manier vormt Stadium Arcadiumtegelijk een synthese van de laatste vier platen, het geflopte One Hot Minuteniet te na gesproken.
John Frusciante luisterde naar eigen zeggen de hele tijd naar 36 Chambers van Wu-Tang Clan tijdens het schrijfproces.
“De ritmes van die rappers hebben mijn gitaarspel beďnvloed”, zegt de gitarist. Het klinkt alvast gezonder dan zijn werkmethode tijdens de opnames van BloodSugarSexMagik: toen gaf hij seks en masturbatie op om de allergeilste licks uit zijn gitaar te persen.
Frusciante’s aandeel in een Peppersplaat is nooit eerder zo overweldigend groot geweest: de psychedelische grooves van Jimi Hendrix zijn nooit ver weg, maar met zijn hoge gitaarmuren blaast hij de briljante bassist Flea af en toe gewoon van de plaat. Die machtswissel valt helaas niet tijdens elke song in goede aarde. De zachtere gitaarnummers bleken zelfs de grootste te leurstellingen: zo halen we het f letse ‘Hey’ bijvoorbeeld niet graag opnieuw voor de geest.
Stadium Arcadium staat echter ook weer – oh good ol’ days– bol van de seksuele innuendo’s. Zo behoeft het bronstig getitelde ‘Hump de Bump’ geen verdere uitleg en zingt Kiedis langs zijn neus weg over “simultaneously release” in ‘Dani California’. Het enige probleem met Stadium Arcadiumis dat de plaat op het eerste gehoor een slow burner lijkt: terwijl je amper twee minuten tijd nodig had om de regen tevoorschijn te dansen op songs als ‘Knock Me Down’, ‘Give It Away’, ‘Sir Psycho Sexy’ of ’Otherside’, lijkt het nieuwe werk net te eenvormig om de hele tijd te boeien. Tijdens de hyperkinetische funk van het gloednieuwe ‘Charlie’ besef je naar een classic als een rechtse hoek te luisteren, maar een song als ‘Desecration Smile’ kabbelt dan weer te gemaniëreerd voort. Frusciante krijgt genoeg ruimte om briljant te soleren, maar de songs hengelen daardoor net niet genoeg naar je aandacht. Als de selectie van twaalf songs representatief was, is Stadium Arcadium dus voor een vierde briljant, een helft bijzonder goed en een vierde net te flauw van smaak. Bon appétit.
De Red Hot Chili Peppers brengen opnieuw een stevige knoert van een rockplaat uit, maar die ‘Stadium Arcadium’ komt ook weer niet in de buurt van hun ‘BloodSugarSexMagik
Copyright De Morgen