Juliette
01-04-06, 16:22
Getroffen door de bijzondere breeddenkendheid waarmee in Vlaanderen de ministeriële verantwoordelijkheid wordt geïnterpreteerd, meende ik de opkomst van een tragische orde te ontwaren. Politici, ministers vooral, lijken steeds meer op tragische helden. Hun val en lotsbestemming liggen al in hun onzekere blik en geforceerde lach besloten. De inkt waarmee die zwaarmoedigheid werd opgetekend, was nog niet droog of daar stond, kwik en monter, staatssecretaris Vincent van Quickenborne, de hals gerekt als die van een giraf, glunderend achter ons prinsenpaar, achter Mandela, achter Fientje Moerman: kortom, achter alles wat Afrika aan bezienswaardigheden telt. Wisselende poses, maar feilloos potsierlijk. Naast een tragische is er ook een komische orde.
Met Mandela komt men niet gratis op de foto. Een kiekje met de man wordt het pronkstuk van het familiealbum. Goed voor geanimeerde koffietafelpraat, lang nadat de ambtstermijn van de aldus gefotografeerde minister is vergeten, door historici, collega's en hemzelf. Daarom boter bij de vis: op de foto mits een gulle storting aan de Nelson Mandela Foundation ('promotes and enables the growth of human fulfilment'). Het stuntwerk met de nek van staatssecretaris Vincent kan op een paar miljoen euro worden geraamd. Van administratieve vereenvoudiging gesproken: gratis en voor niks. In tegenstelling tot het tragische loont het komische genre bij ons.
Maken we daar wel voldoende gebruik van, vooral in het buitenland? Hoe moet een land zich presenteren in de nieuwe wereldorde? Onze noorderburen maakten onlangs een film om bekend te raken bij buitenlanders, lees: potentiële immigranten. Nieuwkomers kunnen zich dankzij die film vertrouwd maken met de Hollandse mores. Wij Belgen hebben ook al zulke filmpjes gemaakt. Die staan bol van bier, wuivende korenvelden, Brusselse spruiten, chocolade, Rubens en andere calorierijke dingen. Wie niet door zwaarlijvigheid wordt afgeschrikt, pakt zijn koffers meteen en komt af. De Nederlanders hebben begrepen dat de spelregels veranderd zijn. Landen presenteren zich nu anders. 'Seks trekt toeristen aan en stoot moslims af' is de kern van het Hollandse recept. Daarom worden in de film wat beelden van naakte vrouwenborsten en romantisch zoenende homo's getoond. Dat sterkt Nederlanders ongetwijfeld in de illusie dat zij in een vrij en permissief land leven en niet in een stijve, verstopte samenleving, maar schrikt het ook iemand af?
Bedenk eens wat wij Belgen filmisch zouden kunnen neerzetten. Alvast gevierde en getalenteerde homo-erotische dichters, madonna's met ontblote borsten en galmende Vlaamse levensliederen. En als dat niet voldoende afschrikt: uit de hand gelopen pensenkermissen, orgieën met gegrilde varkenspoten en de bijeenkomsten van het Vlaams Belang. Het varken is van oudsher ons totemdier. We stapelen het op in West-Vlaanderen, maken decreten over zijn uitwerpselen, eten het op, hangen het uit... Onze tijd breekt aan. Ons beest wordt de totem van de westerse beschaving. Her en der ontstaan al groepen die soepkeukens organiseren, en de begunstigden zelf kiezen door er varkensvlees in te mengen. Twintig jaar geleden zou niemand het hebben geloofd, nu hangt onze culturele integriteit af van een naaktstrand, een zoenend homopaar en bovenal het zwijn. Bij gelegenheid moeten we ons eens afvragen of we wel goed bezig zijn.
Mark Elchardus
Knack Online
Met Mandela komt men niet gratis op de foto. Een kiekje met de man wordt het pronkstuk van het familiealbum. Goed voor geanimeerde koffietafelpraat, lang nadat de ambtstermijn van de aldus gefotografeerde minister is vergeten, door historici, collega's en hemzelf. Daarom boter bij de vis: op de foto mits een gulle storting aan de Nelson Mandela Foundation ('promotes and enables the growth of human fulfilment'). Het stuntwerk met de nek van staatssecretaris Vincent kan op een paar miljoen euro worden geraamd. Van administratieve vereenvoudiging gesproken: gratis en voor niks. In tegenstelling tot het tragische loont het komische genre bij ons.
Maken we daar wel voldoende gebruik van, vooral in het buitenland? Hoe moet een land zich presenteren in de nieuwe wereldorde? Onze noorderburen maakten onlangs een film om bekend te raken bij buitenlanders, lees: potentiële immigranten. Nieuwkomers kunnen zich dankzij die film vertrouwd maken met de Hollandse mores. Wij Belgen hebben ook al zulke filmpjes gemaakt. Die staan bol van bier, wuivende korenvelden, Brusselse spruiten, chocolade, Rubens en andere calorierijke dingen. Wie niet door zwaarlijvigheid wordt afgeschrikt, pakt zijn koffers meteen en komt af. De Nederlanders hebben begrepen dat de spelregels veranderd zijn. Landen presenteren zich nu anders. 'Seks trekt toeristen aan en stoot moslims af' is de kern van het Hollandse recept. Daarom worden in de film wat beelden van naakte vrouwenborsten en romantisch zoenende homo's getoond. Dat sterkt Nederlanders ongetwijfeld in de illusie dat zij in een vrij en permissief land leven en niet in een stijve, verstopte samenleving, maar schrikt het ook iemand af?
Bedenk eens wat wij Belgen filmisch zouden kunnen neerzetten. Alvast gevierde en getalenteerde homo-erotische dichters, madonna's met ontblote borsten en galmende Vlaamse levensliederen. En als dat niet voldoende afschrikt: uit de hand gelopen pensenkermissen, orgieën met gegrilde varkenspoten en de bijeenkomsten van het Vlaams Belang. Het varken is van oudsher ons totemdier. We stapelen het op in West-Vlaanderen, maken decreten over zijn uitwerpselen, eten het op, hangen het uit... Onze tijd breekt aan. Ons beest wordt de totem van de westerse beschaving. Her en der ontstaan al groepen die soepkeukens organiseren, en de begunstigden zelf kiezen door er varkensvlees in te mengen. Twintig jaar geleden zou niemand het hebben geloofd, nu hangt onze culturele integriteit af van een naaktstrand, een zoenend homopaar en bovenal het zwijn. Bij gelegenheid moeten we ons eens afvragen of we wel goed bezig zijn.
Mark Elchardus
Knack Online