Seif
04-04-06, 11:36
Twijfel aan gehalte Iraanse raketdoorbraak
Door Menno Steketee
Twee ultramoderne wapensystemen zijn door Iran met succes beproefd, zo heeft Teheran zelf meegedeeld. Het nieuws moet echter met enige scepsis worden benaderd.
Rotterdam, 3 april. De Iraanse krijgsmacht heeft afgelopen week meegedeeld twee ultramoderne wapensystemen met succes te hebben beproefd.
Het ging om een „ballistische raket”, de Fajr-3, die, aldus luchtmachtgeneraal Hossein Salami op de Iraanse staatstelevisie, zowel Amerikaanse bases in de Golf kon treffen als doelen in Israël. Een enkele Fajr-3 zou verschillende doelen tegelijk kunnen verwoesten en bovendien met stealth-technologie zijn uitgerust die de raket voor radar onzichtbaar zou maken.
Gisteren maakte de Iraanse generaal Ali Fadavi, eveneens op televisie, bekend dat de marine van de Revolutionaire Garde geslaagde proeven had uitgevoerd met een raket die met een snelheid van honderd meter per seconde onder water zijn doel zou kunnen treffen.
Het geleide projectiel, Hut geheten, wat in het Farsi ‘walvis’ betekent, was vooral gericht tegen „grote onderzeeboten”, een duidelijke referentie aan Amerikaanse en Britse nucleaire onderzeeboten die in de Golf kruisen.
De Iraanse verklaringen vallen samen met westerse bezorgdheid over een geheim Iraans kernwapenprogramma, en zijn volgens Washington een „bewijs dat Iran een agressief militair wapenprogramma opbouwt”. De Iraanse onthullingen moeten echter met grote scepsis worden bekeken.
Het is hoe dan ook niet waarschijnlijk dat Iran de zogeheten MIRV-technologie – van Multiple Independently targeted Reentry Vehicles – waarmee raketladingen onafhankelijk hun weg naar het doel vinden, onder de knie heeft.
Iraanse raketten, zoals de onlangs in kleine aantallen geproduceerde Shahab-3, kunnen op papier weliswaar Israël bereiken, maar zijn technisch gezien niet veel moderner dan de Scud, die op zijn beurt niet veel verschilt van een Duitse V-2 uit de Tweede Wereldoorlog.
De onmogelijkheid voor Iran om moderner rakettechnologie te importeren maakt het des te onwaarschijnlijker dat de zeer complexe MIRV-technologie is toegepast.
Volgens Israëlische militaire analisten ging de geslaagde proef waarschijnlijk om een soort clusterbom die ongeleide projectielen over een groot areaal kan verspreiden.
De omschrijving van de onderwaterraket doet sterk denken aan die van de Sjkval, Russisch voor ‘rukwind’, die in de jaren zestig door Sovjettechnici werd ontwikkeld.
Deze raket weet een grote snelheid onder water te bereiken doordat hij vooruit schiet in een luchtbel die hij zelf creëert. Sovjetonderzeeboten hadden het wapen vooral aan boord als zelfverdediging.
Wanneer onderzeebootcommandanten in de gaten hadden dat ze door technisch superieure NAVO-onderzeeboten werden aangevallen, konden ze de globale doelcoördinaten in de Sjkval invoeren en deze lanceren. De NAVO- onderzeeboten zouden zich dan genoodzaakt voelen om een veilig heenkomen te zoeken.
De Sjkval is altijd een laatste redmiddel geweest en nooit, zoals de Iraanse marine nu beweert, een projectiel dat rechtstreeks op één doel kan worden gericht. En behalve dat de Sjkval al van zichzelf twijfelachtige militaire waarde heeft, is het ook niet aannemelijk dat westerse, verreweg superieure onderzeeboten de paar Iraanse onderzeeboten van de Russische Kilo- klasse in een oorlogssituatie de kans gunnen een Sjkval af te vuren.
Overigens keerde de Nederlandse onderzeeboot Bruinvis afgelopen vrijdag terug van een missie in het Midden-Oosten.
De Bruinvis was officieel een half jaar actief ter ondersteuning van het internationale vlootverband Task Force 150 in wateren rondom het Arabisch Schiereiland.
Maar het is een publiek geheim dat NAVO-onderzeeboten, inclusief Nederlandse, Iraanse vlootbewegingen, in de Golf hebben gevolgd.
Bron: NRC-Handelsblad
Door Menno Steketee
Twee ultramoderne wapensystemen zijn door Iran met succes beproefd, zo heeft Teheran zelf meegedeeld. Het nieuws moet echter met enige scepsis worden benaderd.
Rotterdam, 3 april. De Iraanse krijgsmacht heeft afgelopen week meegedeeld twee ultramoderne wapensystemen met succes te hebben beproefd.
Het ging om een „ballistische raket”, de Fajr-3, die, aldus luchtmachtgeneraal Hossein Salami op de Iraanse staatstelevisie, zowel Amerikaanse bases in de Golf kon treffen als doelen in Israël. Een enkele Fajr-3 zou verschillende doelen tegelijk kunnen verwoesten en bovendien met stealth-technologie zijn uitgerust die de raket voor radar onzichtbaar zou maken.
Gisteren maakte de Iraanse generaal Ali Fadavi, eveneens op televisie, bekend dat de marine van de Revolutionaire Garde geslaagde proeven had uitgevoerd met een raket die met een snelheid van honderd meter per seconde onder water zijn doel zou kunnen treffen.
Het geleide projectiel, Hut geheten, wat in het Farsi ‘walvis’ betekent, was vooral gericht tegen „grote onderzeeboten”, een duidelijke referentie aan Amerikaanse en Britse nucleaire onderzeeboten die in de Golf kruisen.
De Iraanse verklaringen vallen samen met westerse bezorgdheid over een geheim Iraans kernwapenprogramma, en zijn volgens Washington een „bewijs dat Iran een agressief militair wapenprogramma opbouwt”. De Iraanse onthullingen moeten echter met grote scepsis worden bekeken.
Het is hoe dan ook niet waarschijnlijk dat Iran de zogeheten MIRV-technologie – van Multiple Independently targeted Reentry Vehicles – waarmee raketladingen onafhankelijk hun weg naar het doel vinden, onder de knie heeft.
Iraanse raketten, zoals de onlangs in kleine aantallen geproduceerde Shahab-3, kunnen op papier weliswaar Israël bereiken, maar zijn technisch gezien niet veel moderner dan de Scud, die op zijn beurt niet veel verschilt van een Duitse V-2 uit de Tweede Wereldoorlog.
De onmogelijkheid voor Iran om moderner rakettechnologie te importeren maakt het des te onwaarschijnlijker dat de zeer complexe MIRV-technologie is toegepast.
Volgens Israëlische militaire analisten ging de geslaagde proef waarschijnlijk om een soort clusterbom die ongeleide projectielen over een groot areaal kan verspreiden.
De omschrijving van de onderwaterraket doet sterk denken aan die van de Sjkval, Russisch voor ‘rukwind’, die in de jaren zestig door Sovjettechnici werd ontwikkeld.
Deze raket weet een grote snelheid onder water te bereiken doordat hij vooruit schiet in een luchtbel die hij zelf creëert. Sovjetonderzeeboten hadden het wapen vooral aan boord als zelfverdediging.
Wanneer onderzeebootcommandanten in de gaten hadden dat ze door technisch superieure NAVO-onderzeeboten werden aangevallen, konden ze de globale doelcoördinaten in de Sjkval invoeren en deze lanceren. De NAVO- onderzeeboten zouden zich dan genoodzaakt voelen om een veilig heenkomen te zoeken.
De Sjkval is altijd een laatste redmiddel geweest en nooit, zoals de Iraanse marine nu beweert, een projectiel dat rechtstreeks op één doel kan worden gericht. En behalve dat de Sjkval al van zichzelf twijfelachtige militaire waarde heeft, is het ook niet aannemelijk dat westerse, verreweg superieure onderzeeboten de paar Iraanse onderzeeboten van de Russische Kilo- klasse in een oorlogssituatie de kans gunnen een Sjkval af te vuren.
Overigens keerde de Nederlandse onderzeeboot Bruinvis afgelopen vrijdag terug van een missie in het Midden-Oosten.
De Bruinvis was officieel een half jaar actief ter ondersteuning van het internationale vlootverband Task Force 150 in wateren rondom het Arabisch Schiereiland.
Maar het is een publiek geheim dat NAVO-onderzeeboten, inclusief Nederlandse, Iraanse vlootbewegingen, in de Golf hebben gevolgd.
Bron: NRC-Handelsblad