Juliette
06-04-06, 15:18
STANDPUNT
De Franstalige kinderrechtencommissaris Claude Lelièvre heeft een bezoek gebracht aan het gesloten asielcentrum van Vottem en de man is daar niet goed van geweest.
Want wat zeg je tegen een klein Afrikaans meisje dat hier vier jaar op school heeft gezeten, vlijtig een van de landstalen heeft geleerd, vrienden en vriendinnetjes heeft gemaakt, en zich dan plots achter de tralies bevindt?
Want papa en mama hebben een brief gekregen waarin stond dat hun asielaanvraag geweigerd is en dat ze in afwachting van repatriëring worden ondergebracht in een gesloten opvangcentrum.
Plots is er niet meer de open speelplaats maar een zaaltje in een grauw gebouw, waar voor de vensters net dezelfde tralies hangen als in een doorsneegevangenis.
Plots zijn papa en mama depressieve en hopeloze mensen geworden, en in plaats van kind te blijven, voel je dat er iets verschrikkelijks mis is, en voel je je geroepen om de ouderrol over te nemen, en woorden van opvang en troost te geven. Dat schaadt de psyche van een kind nog meer dan het plotse verlies van een vertrouwd geworden omgeving.
Wanneer dat kind je dan nog vertelt dat ze op school les heeft gekregen over jouw bevoegdheid, de kinderrechten, dan slik je toch even. Waarom laat je een kind vier jaar integreren en stuur je het dan weer terug?
Waarom sluiten we haar eerst nog op in een gesloten centrum?
“Noem mij een provocateur, maar waarom werd Erdal niet opgesloten en die kinderen en hun families wel?”, vraagt Lelièvre zich af, niet eens zo demagogisch.
Gisteren waren er zeventig kinderen die in gesloten centra wachtten op hun uitwijzing. Enkel op afgebakende tijdstippen mogen ze buiten spelen op het grasplein van het centrum.
Van onderwijs is er in de centra niet of nauwelijks sprake.
Wanneer de kinderen er binnenkomen, krijgen ze ook geen uitleg over de duur of de reden van hun opsluiting. Ze lopen zo trauma’s op omdat ze behandeld worden als criminelen. En dat terwijl ze vaak meer hun best dan anderen hebben gedaan om zich te integreren.
De meeste mensen begrijpen dat een uitwijzingsbeleid een pijnlijk maar noodzakelijk verlengstuk is van ieder asielbeleid dat niet vertrekt vanuit het ‘open grenzen’-principe. En niemand benijdt Patrick Dewael, de minister die ervoor verantwoordelijk is. Het asielbeleid is in brute statistieken zelfs succesvol te noemen: de instroom is meer dan gevoelig verminderd, de behandeling van de dossiers is versneld.
Maar dat is nog geen reden om ook niet te werken aan de mindere kanten van het verhaal. Het is niet omdat mensen geen papieren hebben dat ze daarom op een inhumane manier mogen en kunnen worden behandeld.
In een beschaafd land worden kinderen niet in gevangenissen gestopt, überhaupt niet wanneer het enige wat hen verweten kan worden, is dat ze ouders zonder papieren hebben.
Yves Desmet
De Morgen
De Franstalige kinderrechtencommissaris Claude Lelièvre heeft een bezoek gebracht aan het gesloten asielcentrum van Vottem en de man is daar niet goed van geweest.
Want wat zeg je tegen een klein Afrikaans meisje dat hier vier jaar op school heeft gezeten, vlijtig een van de landstalen heeft geleerd, vrienden en vriendinnetjes heeft gemaakt, en zich dan plots achter de tralies bevindt?
Want papa en mama hebben een brief gekregen waarin stond dat hun asielaanvraag geweigerd is en dat ze in afwachting van repatriëring worden ondergebracht in een gesloten opvangcentrum.
Plots is er niet meer de open speelplaats maar een zaaltje in een grauw gebouw, waar voor de vensters net dezelfde tralies hangen als in een doorsneegevangenis.
Plots zijn papa en mama depressieve en hopeloze mensen geworden, en in plaats van kind te blijven, voel je dat er iets verschrikkelijks mis is, en voel je je geroepen om de ouderrol over te nemen, en woorden van opvang en troost te geven. Dat schaadt de psyche van een kind nog meer dan het plotse verlies van een vertrouwd geworden omgeving.
Wanneer dat kind je dan nog vertelt dat ze op school les heeft gekregen over jouw bevoegdheid, de kinderrechten, dan slik je toch even. Waarom laat je een kind vier jaar integreren en stuur je het dan weer terug?
Waarom sluiten we haar eerst nog op in een gesloten centrum?
“Noem mij een provocateur, maar waarom werd Erdal niet opgesloten en die kinderen en hun families wel?”, vraagt Lelièvre zich af, niet eens zo demagogisch.
Gisteren waren er zeventig kinderen die in gesloten centra wachtten op hun uitwijzing. Enkel op afgebakende tijdstippen mogen ze buiten spelen op het grasplein van het centrum.
Van onderwijs is er in de centra niet of nauwelijks sprake.
Wanneer de kinderen er binnenkomen, krijgen ze ook geen uitleg over de duur of de reden van hun opsluiting. Ze lopen zo trauma’s op omdat ze behandeld worden als criminelen. En dat terwijl ze vaak meer hun best dan anderen hebben gedaan om zich te integreren.
De meeste mensen begrijpen dat een uitwijzingsbeleid een pijnlijk maar noodzakelijk verlengstuk is van ieder asielbeleid dat niet vertrekt vanuit het ‘open grenzen’-principe. En niemand benijdt Patrick Dewael, de minister die ervoor verantwoordelijk is. Het asielbeleid is in brute statistieken zelfs succesvol te noemen: de instroom is meer dan gevoelig verminderd, de behandeling van de dossiers is versneld.
Maar dat is nog geen reden om ook niet te werken aan de mindere kanten van het verhaal. Het is niet omdat mensen geen papieren hebben dat ze daarom op een inhumane manier mogen en kunnen worden behandeld.
In een beschaafd land worden kinderen niet in gevangenissen gestopt, überhaupt niet wanneer het enige wat hen verweten kan worden, is dat ze ouders zonder papieren hebben.
Yves Desmet
De Morgen