mark61
09-04-06, 17:32
De foto's zijn symbolen geworden. In Parijs zie je ze ineens overal: ze staan paginagroot afgedrukt in Paris Match, er wordt op grote affiches reclame mee gemaakt voor een schandaalblaadje in de kiosken. Ze tonen de nachtmerrie van dit moment: een Française, jong, blank, chic, met een statushandtas van Fendi, wordt aan de randen van de massademonstratie tegen het regeringsbeleid lastiggevallen door jongens.
Ook zij zien er stereotiep uit: sportschoenen, petjes, sweaters met capuchon, jonge, gekleurde gezichten. De fotograaf heeft her hele drama in een reeks van horrorportretten vastgelegd: de jongens proberen bruut haar tasje los te rukken, de vrouw komt ten val, ze wordt in een wurggreep gehouden, ze schreeuwt het uit van angst. Uiteindelijk wordt ze door omstanders ontzet.
Wat schokt is het contrast tussen de naakte angst op haar gezicht en de grijns op de gezichten van de jongens: de rollen, zie je aan hun smalende gezichten, zijn omgedraaid, maatschappelijke onmacht heeft zich getransformeerd tot brute fysieke overmacht. De jongens blaken van her gettonarcisme.
Schokkende foto's, maar wat betekenen ze? Toen in Nederland na de moord op Theo van Gogh de paniek losbarstte, waren experts uit her buitenland er als de kippen bij om aan te tonen dat er van alles mis was met de Hollandse ideeën over integratie. Vooral Franse denkers lieten zich niet onbetuigd: in Frankrijk had je zulke uitzinnige ontsporingen niet, want de Fransen koesterden het idee van burgerschap als de heilige graal van de integratie –achtergrond telt niet, iedereen is in de eerste plaats gewoon Frans staatsburger. Iedereen wordt door de staat voor vol aangezien, daarom moet je je religie en cultuur maar thuislaten.
Die idealen zijn door de rellen in banlieus en incidenten zoals op de foto's in Paris Match ontmaskerd als een voorname manier van wegkijken. Terwijl de bestuurders hun mond vol hadden van de idealen van de Republiek, heeft zich in de voorsteden een onderklasse gevormd die op geen enkele manier meer aansluiting vindt bij de maatschappij. Bestuurders en ferme denkers draaien her nu gewoon om: deze jongeren vertikken het, door hun achtergrond, door hun cultuur, deel te nemen aan de maatschappij. De nuffige commentatoren die weigeren de jongeren als slachtoffer te zien, omdat ze de duurbetaalde auto's van hun buren in de fik staken en thuis hun vrouwen en vriendinnen vernederen, aangespoord door de koran, zien niet wat voor een claustrofobische, machteloze vertoning die opstand was.
Nederland en nu ook Frankrijk zijn her mikpunt van hoon van de Amerikaanse wetenschappers en bestuurders. Europa is vol van onverholen racisme, beweert een oud-adviseur van president Clinton, in een artikel van de correspondent van deze krant. Een andere Amerikaanse expert: ‘Het heeft weinig zin om kennis van de Nederlandse cultuur te testen wanneer nieuwe immigranten arriveren, als diezelfde immigranten niet in staat worden gesteld deel te nemen aan de cultuur zodra ze binnen zijn.' En volgens weer een ander: „Het probleem is dat Europeanen resistent zijn voor integratie. (...) Veel van de integratie in Europa is opgelegd geweest. Het was kunstmatig. Dat inzicht rijpt nu. Het continent is toe aan een Waarheids- en Verzoeningscommissie, denk ik wel eens: '
Tut tut -zo is ieder land blind voor de balk in zijn eigen oog. De Amerikanen zijn de gewelddadige rellen in Los Angeles in 1992, waarbij die in de Franse voorsteden bleek afsteken, alweer vergeten, net als de onterende taferelen die zich na de orkaan Katrina afspeelden rondom de Superdome in New Orleans. Dat waren immers geen immigranten en geen moslims - maar het geweld was er niet minder om. Her nationalisme dat de Amerikanen voor hun oude en nieuwe burgers in petto hebben, weigert de armoedige werkelijkheid onder ogen te zien.
Ook her moslimterrorisme is daar eerst onderschat en vervolgens gerubriceerd als het werk van de duivel, her zuivere kwaad. In een interview met de Volkskrant hekelt de Amerikaanse essayiste Joan Didion de agressieve manier waarop na 11 september 2001 iedere poging tot zelfonderzoek de kop werd ingedrukt: ‘Al die vlaggen, al dat gedoe met die vlaggen. Het stoorde me mateloos, die trivialisering:'
Iedere natie dus zijn eigen blindheid - maar wat ze met elkaar gemeen hebben, is dat her een blindheid uit woede is. De jongens die de vrouw in Parijs mishandelen zijn crimineel, maar door hen enkel en alleen te behandelen als criminelen, wordt het probleem alleen maar groter. De nieuwe blindheid wil uit woede alleen daders zien -en het enige antwoord is straf, steeds meet straf. Iedereen met een beetje psychologisch inzicht kon inzien dat de harde woorden van Sarkozy (hij noemde de jongeren racaille, uitschot) olie op het vuur waren, maar zijn populariteit in de peilingen was daarna niet te stuiten.
Het probleem van een steeds agressiever wordende sociale onderklasse doet zich in alle rijke, westerse landen voor - ook in het discriminatie-schuwe Duitsland zijn de ogen nu open. Die Verelendung afschuiven op de islam, zoals vaak gebeurt, of op de achterlijke culturele achtergrond, is een vorm van -dank, Joan Didion- trivialisatie waarbij oorzaak en gevolg door elkaar worden gehaald. Fundamentalisme gedijt in een klimaat van mislukking, van gefnuikte verwachtingen en een gevoel van vernedering. De media-obsessie met de verdwaasde radicalen van de Hofstadgroep onttrekt een veel belangrijker probleem aan het zicht: dat van de groeiende sociale, werkloze onderklasse.
Ook dat is een vorm van trivialisering -en misschien komt dat omdat geen enkel land, ook de Verenigde Staten niet, er in slaagt de groei van die onderklasse te voorkomen. Men zoekt het in hogere straffen, in grote woorden over een botsing van culturen, over mensen die de moderniteit moeten aanleren - maar achter al die woorden rijst spookbeeld op van een klasse die geen goed onderwijs krijgt, geen sociale structuur heeft en dus ook geen werk. Foto's als die in Paris Match roepen woede op -het is bijna onmogelijk de jongens die de vrouw mishandelen als slachtoffers te zien. Toch zal de politiek, in Frankrijk, in Amerika, en in Nederland, ze moeten verlossen van hun claustrofobische wereldbeeld van miskenning en misplaatste trots. Die Franse foto's laten geen botsing van culturen zien. Ze tonen de haat van de kanslozen.
Bas Heijne strikes again. Middle ground van Schaap en mark61.
Gettonarcisme. Mooi (nieuw?) woord.
Ook zij zien er stereotiep uit: sportschoenen, petjes, sweaters met capuchon, jonge, gekleurde gezichten. De fotograaf heeft her hele drama in een reeks van horrorportretten vastgelegd: de jongens proberen bruut haar tasje los te rukken, de vrouw komt ten val, ze wordt in een wurggreep gehouden, ze schreeuwt het uit van angst. Uiteindelijk wordt ze door omstanders ontzet.
Wat schokt is het contrast tussen de naakte angst op haar gezicht en de grijns op de gezichten van de jongens: de rollen, zie je aan hun smalende gezichten, zijn omgedraaid, maatschappelijke onmacht heeft zich getransformeerd tot brute fysieke overmacht. De jongens blaken van her gettonarcisme.
Schokkende foto's, maar wat betekenen ze? Toen in Nederland na de moord op Theo van Gogh de paniek losbarstte, waren experts uit her buitenland er als de kippen bij om aan te tonen dat er van alles mis was met de Hollandse ideeën over integratie. Vooral Franse denkers lieten zich niet onbetuigd: in Frankrijk had je zulke uitzinnige ontsporingen niet, want de Fransen koesterden het idee van burgerschap als de heilige graal van de integratie –achtergrond telt niet, iedereen is in de eerste plaats gewoon Frans staatsburger. Iedereen wordt door de staat voor vol aangezien, daarom moet je je religie en cultuur maar thuislaten.
Die idealen zijn door de rellen in banlieus en incidenten zoals op de foto's in Paris Match ontmaskerd als een voorname manier van wegkijken. Terwijl de bestuurders hun mond vol hadden van de idealen van de Republiek, heeft zich in de voorsteden een onderklasse gevormd die op geen enkele manier meer aansluiting vindt bij de maatschappij. Bestuurders en ferme denkers draaien her nu gewoon om: deze jongeren vertikken het, door hun achtergrond, door hun cultuur, deel te nemen aan de maatschappij. De nuffige commentatoren die weigeren de jongeren als slachtoffer te zien, omdat ze de duurbetaalde auto's van hun buren in de fik staken en thuis hun vrouwen en vriendinnen vernederen, aangespoord door de koran, zien niet wat voor een claustrofobische, machteloze vertoning die opstand was.
Nederland en nu ook Frankrijk zijn her mikpunt van hoon van de Amerikaanse wetenschappers en bestuurders. Europa is vol van onverholen racisme, beweert een oud-adviseur van president Clinton, in een artikel van de correspondent van deze krant. Een andere Amerikaanse expert: ‘Het heeft weinig zin om kennis van de Nederlandse cultuur te testen wanneer nieuwe immigranten arriveren, als diezelfde immigranten niet in staat worden gesteld deel te nemen aan de cultuur zodra ze binnen zijn.' En volgens weer een ander: „Het probleem is dat Europeanen resistent zijn voor integratie. (...) Veel van de integratie in Europa is opgelegd geweest. Het was kunstmatig. Dat inzicht rijpt nu. Het continent is toe aan een Waarheids- en Verzoeningscommissie, denk ik wel eens: '
Tut tut -zo is ieder land blind voor de balk in zijn eigen oog. De Amerikanen zijn de gewelddadige rellen in Los Angeles in 1992, waarbij die in de Franse voorsteden bleek afsteken, alweer vergeten, net als de onterende taferelen die zich na de orkaan Katrina afspeelden rondom de Superdome in New Orleans. Dat waren immers geen immigranten en geen moslims - maar het geweld was er niet minder om. Her nationalisme dat de Amerikanen voor hun oude en nieuwe burgers in petto hebben, weigert de armoedige werkelijkheid onder ogen te zien.
Ook her moslimterrorisme is daar eerst onderschat en vervolgens gerubriceerd als het werk van de duivel, her zuivere kwaad. In een interview met de Volkskrant hekelt de Amerikaanse essayiste Joan Didion de agressieve manier waarop na 11 september 2001 iedere poging tot zelfonderzoek de kop werd ingedrukt: ‘Al die vlaggen, al dat gedoe met die vlaggen. Het stoorde me mateloos, die trivialisering:'
Iedere natie dus zijn eigen blindheid - maar wat ze met elkaar gemeen hebben, is dat her een blindheid uit woede is. De jongens die de vrouw in Parijs mishandelen zijn crimineel, maar door hen enkel en alleen te behandelen als criminelen, wordt het probleem alleen maar groter. De nieuwe blindheid wil uit woede alleen daders zien -en het enige antwoord is straf, steeds meet straf. Iedereen met een beetje psychologisch inzicht kon inzien dat de harde woorden van Sarkozy (hij noemde de jongeren racaille, uitschot) olie op het vuur waren, maar zijn populariteit in de peilingen was daarna niet te stuiten.
Het probleem van een steeds agressiever wordende sociale onderklasse doet zich in alle rijke, westerse landen voor - ook in het discriminatie-schuwe Duitsland zijn de ogen nu open. Die Verelendung afschuiven op de islam, zoals vaak gebeurt, of op de achterlijke culturele achtergrond, is een vorm van -dank, Joan Didion- trivialisatie waarbij oorzaak en gevolg door elkaar worden gehaald. Fundamentalisme gedijt in een klimaat van mislukking, van gefnuikte verwachtingen en een gevoel van vernedering. De media-obsessie met de verdwaasde radicalen van de Hofstadgroep onttrekt een veel belangrijker probleem aan het zicht: dat van de groeiende sociale, werkloze onderklasse.
Ook dat is een vorm van trivialisering -en misschien komt dat omdat geen enkel land, ook de Verenigde Staten niet, er in slaagt de groei van die onderklasse te voorkomen. Men zoekt het in hogere straffen, in grote woorden over een botsing van culturen, over mensen die de moderniteit moeten aanleren - maar achter al die woorden rijst spookbeeld op van een klasse die geen goed onderwijs krijgt, geen sociale structuur heeft en dus ook geen werk. Foto's als die in Paris Match roepen woede op -het is bijna onmogelijk de jongens die de vrouw mishandelen als slachtoffers te zien. Toch zal de politiek, in Frankrijk, in Amerika, en in Nederland, ze moeten verlossen van hun claustrofobische wereldbeeld van miskenning en misplaatste trots. Die Franse foto's laten geen botsing van culturen zien. Ze tonen de haat van de kanslozen.
Bas Heijne strikes again. Middle ground van Schaap en mark61.
Gettonarcisme. Mooi (nieuw?) woord.