Seif
12-04-06, 15:06
Een intense zoetheid gevonden
Door onze redacteur Juliette Vasterman
Aantal Nederlandse vrouwen dat zich tot de islam bekeert neemt toe
Het aantal autochtone jonge vrouwen dat zich tot de islam bekeert groeit. De eigen stijl van de islam trekt jongeren aan. „Ik wilde al zo lang een echte moslima zijn.”
Breda/Eindhoven, 11 april. Mariska wordt deze avond moslima. Dat gaat vrij simpel, ze hoeft alleen de sjahada (geloofsgetuigenis) af te leggen. In een huiskamer in Eindhoven zitten achttien moslima’s in hun pyjama’s om haar heen, op kussens en luchtbedden.
De meeste vrouwen hebben blond haar en blauwe ogen. Het zijn autochtone Nederlanders die zich tot de islam hebben bekeerd.
De laatste jaren neemt het aantal vrouwen in Nederland dat moslim wordt toe. Op de website moslima.nl vertellen meer dan honderd bekeerlingen hun verhaal. En in tientallen MSN-praatgroepen (ben-opzoek, Islam voor jou, Islam & meer, Al Mutaqqun, bekeerde moslima’s) zoeken bekeerlingen elkaar op. De stichting Al Nisa voor bekeerde moslimvrouwen signaleerde na de aanslagen van 2001 in de Verenigde Staten al een toename. „Negatieve aandacht is blijkbaar ook aandacht”, aldus een woordvoerster.
Officiële cijfers zijn er niet.
In de huiskamer spreekt Mariska eerst in het Arabisch de sjahada uit: „Asjhadoe an la ilaha ilallah wa asjhadoe ana Mohammadan abdoehoe wa rasoeloehoe.” De tekst staat op internet. Daar leer je het Arabische schrift fonetisch uit te spreken. In het Nederlands herhaalt ze: „Ik getuig dat er geen God is dan Allah en ik getuig dat Mohammed Zijn dienaar en boodschapper is.” De vrouwen zoenen en omhelzen haar. Over haar wangen stromen tranen. Mariska: „Ik wilde al zo lang een echte moslima zijn.”
De vrouwen hebben elkaar eerder die dag leren kennen in de Al-Furqan-moskee in Eindhoven. Hier wordt jaarlijks de Nederlands- islamitische conferentie gehouden.
Drie dagen lang spreken mannen met baarden en in lange mantels de aanwezigen toe.
De gesluierde vrouwen zitten gescheiden van de mannen. Ze volgen de voordrachten via een videoscherm. Van de tweehonderd aanwezige moslima’s is een kwart autochtoon.
Dit is bij uitstek de ontmoetingsplek voor nieuwe moslima’s. Na afloop van de conferentie blijven ze bij elkaar slapen.
Waarom voelen westerse vrouwen zich tot de islam aangetrokken? Volgens deskundigen zijn er tal van individuele motieven.
Maar wat voor vrijwel iedereen geldt, aldus Fred Leemhuis, hoogleraar koranwetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen, is dat ze tot een groep willen behoren. „Daar voelen ze liefde en saamhorigheid.”
Ook de strakke geloofsregels spreken de vrouwen volgens hem aan. „Het geeft structuur en houvast in het leven.” Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat mensen die zich bekeren tot de islam dat niet in een emotionele opwelling doen, zegt Jacques Janssen, godsdienstpsycholoog aan de Radboud Universiteit Nijmegen. „Dat is ook haast onmogelijk, want je maakt een grote sprong naar een andere cultuur.”
De vrouwen herkennen zich in die houding.
Voor Amina (31) waren het de duidelijke richtlijnen die de islam zo bijzonder maken.
Ze is getrouwd met een Tunesiër. „De islam biedt je houvast.” Een andere aanwezige, Terri (17), vertelt dat haar moeder schrikt als ze af en toe de boekjes van haar dochter over het geloof leest. „Geen varkensvlees, geen muziek, geen mannen.”
Maar voor Terri „is het een levenswijze”.
Ook de eigen stijl van de islam trekt jongeren aan, meent cultuurpsycholoog Maerten Prins van de Radboud Universiteit in Nijmegen. „Eigen kleren, haardracht, jargon en boeken. Dat maakt de islam tot een soort religieuze concurrent van subculturen als gabber, gothic en skate”, benadrukt hij.
Ook de tijdgeest speelt volgens Prins een rol. „In de jaren zestig was het marxisme populair, in de jaren zeventig de nieuwe religieuze bewegingen en nu blijkbaar de islam.”
Onzin, menen de bekeerde vrouwen. Het geloof biedt Amina vooral „rust” en „zekerheid”.
En het werkt verslavend, zegt ze. „Hoe meer je weet, hoe meer je wilt leren.”
Haar kennis deelt ze met andere bekeerde „moslimazusters”. Enkele dagen na de conferentie in Eindhoven is ze bij Rabia (29) in Breda. Rabia bekeerde zich elf jaar geleden.
Haar moeder is katholiek, haar vader joods.
Vroeger heette ze Rebecca. Nu is ze getrouwd met een Marokkaan. De liefde van Rabia voor de islam is groot. „Het is een gevoel, een intense zoetheid van geloof die niet te omschrijven is”, deelt ze mee.
De vrouwen benadrukken dat ze vooral niet zijn bekeerd voor hun partners. Rabia inspireerde zelfs haar man, in plaats van omgekeerd. Van zijn ouders mocht hij alleen thuiskomen met een Marokkaanse. „Ik dacht: wat hebben die meiden wat ik niet heb?” Dat bleek het geloof. Uit nieuwsgierigheid ging Rabia naar de bibliotheek. „Ik kwam er via boeken achter dat dit de laatste geopenbaarde religie is. Aan de koran is geen letter veranderd. Daarom moest dit de juiste godsdienst zijn.” Daarvan overtuigde zij ook haar man. En ook Suhailah (14), vroeger Nina, kwam niet via een relatie tot het geloof. Een Somalische vriendin inspireerde haar toen haar oma overleed. „Ik ontdekte de zin van het leven.”
De Nederlandse moslima’s hebben dagelijks met vooroordelen te maken. Nog meer dan niet-westerse moslima’s, menen ze. „Nederlanders begrijpen je vaak niet”, zegt Suhailah. Onlangs beet iemand haar toe: „Je bent nog gekker dan een Turk of Marokkaan.”
Op school opperde eenmentor dat ze misschien werd onderdrukt door een Marokkaans vriendje.
Amina, die Nederlandse les geeft aan asielzoekers en vluchtelingen op een regionaal opleidingscentrum, zegt dat haar collega’s haar hoofddoek afkeuren. „Ik zou een slecht voorbeeld zijn voor moslimvrouwen die moeten integreren.” Amina draagt sinds kort geen strakke kleren meer voor de klas. „Vroeger deed ik dat wel.” „Toen was ze nog moslim light”, grapt Rabia, die naar eigen zeggen veel scheve blikken op straat krijgt.
Ze draagt een hijab (lang gewaad), een niqaab (gezichtsluier) en een gimaar (een doek die over het hoofd en strak onder de kin zit en tot de heupen hangt).
Jonge moslima’s moeten ook thuis voor hun geloof vechten. In een twee-onder-eenkapwoning in Blaricum zit de vader van Suhailah aan de keukentafel. Hij vindt de hoofddoek nog erger dan het geloof. „Het idee dat een vrouw zich moet bedekken staat me tegen.” Suhailah’s moeder vindt een kleine hoofddoek met kleurtjes nog wel acceptabel. Eerst dachten haar ouders nog dat dit een bevlieging was. Maar hun dochter verdiept zich nu al twee jaar in de islam, bidt vijf keer per dag en leert Arabisch. „Ik doe dit niet om me tegen mijn ouders of de samenleving af te zetten”, benadrukt de vwo-scholiere. „Dit is gewoon mijn leven.”
‘Fundamentalisme is niet hetzelfde als terrorisme’
Volgens de AIVD zijn moslima’s de aanjagers van terrorisme. De dienst noemt het aandeel van jonge vrouwen in de strijd zeer opvallend. Abida K. is de bekendste zogenoemde zuster. Zij zou de drijvende kracht achter terreurverdachte Samir A. zijn. Een andere opmerkelijke vrouw is bekeerlinge Martine van den O., een Nederlandse expolitiebeambte die onderdak bood aan Nouredine El F., kernlid van de Hofstadgroep.
Hoe denken de moslima’s hier over?
Suhailah: „Wij zijn erg fanatiek met het geloof bezig en daarom snap ik wel dat ze ons tot een risicogroep rekenen. Maar de media vergroten altijd een paar radicale moslims uit. Over de grote groep toegewijde moslims hoor je bijna nooit wat.”
Amina: „Mensen vinden mij een fundamentalist en dat ben ik ook. Ik volg de fundamenten van de godsdienst. Maar dat heeft niets met terrorisme te maken.”
Rabia: „Als ik over straat loop, zie ik aan de blikken dat mensen mij associëren met terrorisme. Misschien omdat ik met een niqaab loop? De sluier is gewoon een toewijding aan mijn geloof.”
Terri: „Terroristen gebruiken de islam als excuus om aanslagen te plegen. Ik betrap mezelf erop dat ik mensen gerust probeer te stellen dat ik zelf geen terrorist ben.”
Bron: NRC-Handelsblad
Door onze redacteur Juliette Vasterman
Aantal Nederlandse vrouwen dat zich tot de islam bekeert neemt toe
Het aantal autochtone jonge vrouwen dat zich tot de islam bekeert groeit. De eigen stijl van de islam trekt jongeren aan. „Ik wilde al zo lang een echte moslima zijn.”
Breda/Eindhoven, 11 april. Mariska wordt deze avond moslima. Dat gaat vrij simpel, ze hoeft alleen de sjahada (geloofsgetuigenis) af te leggen. In een huiskamer in Eindhoven zitten achttien moslima’s in hun pyjama’s om haar heen, op kussens en luchtbedden.
De meeste vrouwen hebben blond haar en blauwe ogen. Het zijn autochtone Nederlanders die zich tot de islam hebben bekeerd.
De laatste jaren neemt het aantal vrouwen in Nederland dat moslim wordt toe. Op de website moslima.nl vertellen meer dan honderd bekeerlingen hun verhaal. En in tientallen MSN-praatgroepen (ben-opzoek, Islam voor jou, Islam & meer, Al Mutaqqun, bekeerde moslima’s) zoeken bekeerlingen elkaar op. De stichting Al Nisa voor bekeerde moslimvrouwen signaleerde na de aanslagen van 2001 in de Verenigde Staten al een toename. „Negatieve aandacht is blijkbaar ook aandacht”, aldus een woordvoerster.
Officiële cijfers zijn er niet.
In de huiskamer spreekt Mariska eerst in het Arabisch de sjahada uit: „Asjhadoe an la ilaha ilallah wa asjhadoe ana Mohammadan abdoehoe wa rasoeloehoe.” De tekst staat op internet. Daar leer je het Arabische schrift fonetisch uit te spreken. In het Nederlands herhaalt ze: „Ik getuig dat er geen God is dan Allah en ik getuig dat Mohammed Zijn dienaar en boodschapper is.” De vrouwen zoenen en omhelzen haar. Over haar wangen stromen tranen. Mariska: „Ik wilde al zo lang een echte moslima zijn.”
De vrouwen hebben elkaar eerder die dag leren kennen in de Al-Furqan-moskee in Eindhoven. Hier wordt jaarlijks de Nederlands- islamitische conferentie gehouden.
Drie dagen lang spreken mannen met baarden en in lange mantels de aanwezigen toe.
De gesluierde vrouwen zitten gescheiden van de mannen. Ze volgen de voordrachten via een videoscherm. Van de tweehonderd aanwezige moslima’s is een kwart autochtoon.
Dit is bij uitstek de ontmoetingsplek voor nieuwe moslima’s. Na afloop van de conferentie blijven ze bij elkaar slapen.
Waarom voelen westerse vrouwen zich tot de islam aangetrokken? Volgens deskundigen zijn er tal van individuele motieven.
Maar wat voor vrijwel iedereen geldt, aldus Fred Leemhuis, hoogleraar koranwetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen, is dat ze tot een groep willen behoren. „Daar voelen ze liefde en saamhorigheid.”
Ook de strakke geloofsregels spreken de vrouwen volgens hem aan. „Het geeft structuur en houvast in het leven.” Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat mensen die zich bekeren tot de islam dat niet in een emotionele opwelling doen, zegt Jacques Janssen, godsdienstpsycholoog aan de Radboud Universiteit Nijmegen. „Dat is ook haast onmogelijk, want je maakt een grote sprong naar een andere cultuur.”
De vrouwen herkennen zich in die houding.
Voor Amina (31) waren het de duidelijke richtlijnen die de islam zo bijzonder maken.
Ze is getrouwd met een Tunesiër. „De islam biedt je houvast.” Een andere aanwezige, Terri (17), vertelt dat haar moeder schrikt als ze af en toe de boekjes van haar dochter over het geloof leest. „Geen varkensvlees, geen muziek, geen mannen.”
Maar voor Terri „is het een levenswijze”.
Ook de eigen stijl van de islam trekt jongeren aan, meent cultuurpsycholoog Maerten Prins van de Radboud Universiteit in Nijmegen. „Eigen kleren, haardracht, jargon en boeken. Dat maakt de islam tot een soort religieuze concurrent van subculturen als gabber, gothic en skate”, benadrukt hij.
Ook de tijdgeest speelt volgens Prins een rol. „In de jaren zestig was het marxisme populair, in de jaren zeventig de nieuwe religieuze bewegingen en nu blijkbaar de islam.”
Onzin, menen de bekeerde vrouwen. Het geloof biedt Amina vooral „rust” en „zekerheid”.
En het werkt verslavend, zegt ze. „Hoe meer je weet, hoe meer je wilt leren.”
Haar kennis deelt ze met andere bekeerde „moslimazusters”. Enkele dagen na de conferentie in Eindhoven is ze bij Rabia (29) in Breda. Rabia bekeerde zich elf jaar geleden.
Haar moeder is katholiek, haar vader joods.
Vroeger heette ze Rebecca. Nu is ze getrouwd met een Marokkaan. De liefde van Rabia voor de islam is groot. „Het is een gevoel, een intense zoetheid van geloof die niet te omschrijven is”, deelt ze mee.
De vrouwen benadrukken dat ze vooral niet zijn bekeerd voor hun partners. Rabia inspireerde zelfs haar man, in plaats van omgekeerd. Van zijn ouders mocht hij alleen thuiskomen met een Marokkaanse. „Ik dacht: wat hebben die meiden wat ik niet heb?” Dat bleek het geloof. Uit nieuwsgierigheid ging Rabia naar de bibliotheek. „Ik kwam er via boeken achter dat dit de laatste geopenbaarde religie is. Aan de koran is geen letter veranderd. Daarom moest dit de juiste godsdienst zijn.” Daarvan overtuigde zij ook haar man. En ook Suhailah (14), vroeger Nina, kwam niet via een relatie tot het geloof. Een Somalische vriendin inspireerde haar toen haar oma overleed. „Ik ontdekte de zin van het leven.”
De Nederlandse moslima’s hebben dagelijks met vooroordelen te maken. Nog meer dan niet-westerse moslima’s, menen ze. „Nederlanders begrijpen je vaak niet”, zegt Suhailah. Onlangs beet iemand haar toe: „Je bent nog gekker dan een Turk of Marokkaan.”
Op school opperde eenmentor dat ze misschien werd onderdrukt door een Marokkaans vriendje.
Amina, die Nederlandse les geeft aan asielzoekers en vluchtelingen op een regionaal opleidingscentrum, zegt dat haar collega’s haar hoofddoek afkeuren. „Ik zou een slecht voorbeeld zijn voor moslimvrouwen die moeten integreren.” Amina draagt sinds kort geen strakke kleren meer voor de klas. „Vroeger deed ik dat wel.” „Toen was ze nog moslim light”, grapt Rabia, die naar eigen zeggen veel scheve blikken op straat krijgt.
Ze draagt een hijab (lang gewaad), een niqaab (gezichtsluier) en een gimaar (een doek die over het hoofd en strak onder de kin zit en tot de heupen hangt).
Jonge moslima’s moeten ook thuis voor hun geloof vechten. In een twee-onder-eenkapwoning in Blaricum zit de vader van Suhailah aan de keukentafel. Hij vindt de hoofddoek nog erger dan het geloof. „Het idee dat een vrouw zich moet bedekken staat me tegen.” Suhailah’s moeder vindt een kleine hoofddoek met kleurtjes nog wel acceptabel. Eerst dachten haar ouders nog dat dit een bevlieging was. Maar hun dochter verdiept zich nu al twee jaar in de islam, bidt vijf keer per dag en leert Arabisch. „Ik doe dit niet om me tegen mijn ouders of de samenleving af te zetten”, benadrukt de vwo-scholiere. „Dit is gewoon mijn leven.”
‘Fundamentalisme is niet hetzelfde als terrorisme’
Volgens de AIVD zijn moslima’s de aanjagers van terrorisme. De dienst noemt het aandeel van jonge vrouwen in de strijd zeer opvallend. Abida K. is de bekendste zogenoemde zuster. Zij zou de drijvende kracht achter terreurverdachte Samir A. zijn. Een andere opmerkelijke vrouw is bekeerlinge Martine van den O., een Nederlandse expolitiebeambte die onderdak bood aan Nouredine El F., kernlid van de Hofstadgroep.
Hoe denken de moslima’s hier over?
Suhailah: „Wij zijn erg fanatiek met het geloof bezig en daarom snap ik wel dat ze ons tot een risicogroep rekenen. Maar de media vergroten altijd een paar radicale moslims uit. Over de grote groep toegewijde moslims hoor je bijna nooit wat.”
Amina: „Mensen vinden mij een fundamentalist en dat ben ik ook. Ik volg de fundamenten van de godsdienst. Maar dat heeft niets met terrorisme te maken.”
Rabia: „Als ik over straat loop, zie ik aan de blikken dat mensen mij associëren met terrorisme. Misschien omdat ik met een niqaab loop? De sluier is gewoon een toewijding aan mijn geloof.”
Terri: „Terroristen gebruiken de islam als excuus om aanslagen te plegen. Ik betrap mezelf erop dat ik mensen gerust probeer te stellen dat ik zelf geen terrorist ben.”
Bron: NRC-Handelsblad