Alim
19-04-06, 16:22
Het aantal autochtone jonge vrouwen dat zich tot de islam bekeert groeit. De strakke leefregels bieden ‘rust en zekerheid’.
Door Juliette Vasterman
Mariska wordt deze avond moslima. Dat gaat vrij simpel, ze hoeft alleen de sjahada (geloofsgetuigenis) af te leggen. In een huiskamer in Eindhoven zitten achttien moslima’s in hun pyjama’s om haar heen, op kussens en luchtbedden. De meeste vrouwen hebben blond haar en blauwe ogen. Het zijn autochtone Nederlanders die zich tot de islam hebben bekeerd.
De laatste jaren wordt een toenemend aantal vrouwen in Nederland moslim. Op de website moslima.nl vertellen meer dan honderd bekeerlingen hun verhaal. En in tientallen msn-praatgroepen (‘ben-op-zoek’, ‘Islam voor jou’, ‘Islam & meer’, ‘Al Mutaqqun’, ‘bekeerde Moslima’s’) zoeken bekeerlingen elkaar op. De stichting Al Nisa voor bekeerde moslimvrouwen signaleerde na de aanslagen van 2001 in de Verenigde Staten al een toename. „Negatieve aandacht is blijkbaar ook aandacht”, aldus een zegsvrouw. Officiële cijfers zijn er niet.
In de huiskamer spreekt Mariska eerst in het Arabisch de sjahada uit: „Asjhadoe an la ilaha ilallah wa asjhadoe ana Mohammadan abdoehoe wa rasoeloehoe.” De tekst staat op internet. Daar leer je het Arabische schrift fonetisch uit te spreken. In het Nederlands herhaalt ze: „Ik getuig dat er geen God is dan Allah en ik getuig dat Mohammed Zijn dienaar en boodschapper is.” De vrouwen zoenen en omhelzen haar. Mariska: „Ik wilde al zo lang een echte moslima zijn.”
De vrouwen hebben elkaar eerder die dag ontmoet in de Al-Furqanmoskee in Eindhoven. Hier wordt jaarlijks de Nederlands-islamitische conferentie gehouden. Drie dagen lang spreken mannen met baarden en in lange mantels de aanwezigen toe. De gesluierde vrouwen zitten gescheiden van de mannen, ze volgen de toespraken via een videoscherm. Van de tweehonderd aanwezige moslima’s is een kwart autochtoon. Dit is bij uitstek de ontmoetingsplek voor nieuwe moslima’s. Na afloop van de conferentie blijven ze bij elkaar logeren.
Waarom voelen westerse vrouwen zich tot de islam aangetrokken?
Volgens deskundigen zijn er tal van individuele motieven. Maar wat voor vrijwel iedereen geldt, aldus Fred Leemhuis, hoogleraar koranwetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen, is dat ze tot een groep willen behoren. „Daar voelen ze liefde en saamhorigheid.” Ook de strakke geloofsregels spreken de vrouwen aan, meent hij. „Het geeft structuur en houvast in het leven.” Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat mensen die zich tot de islam bekeren dat niet in een emotionele opwelling doen, zegt Jacques Janssen, godsdienstpsycholoog aan de Radboud Universiteit Nijmegen. „Dat is ook haast onmogelijk, want je maakt een sprong naar een andere cultuur.”
De Nederlandse vrouwen herkennen zich in die observatie. Voor Amina (31) waren het de duidelijke richtlijnen die de islam bijzonder maken. Ze is getrouwd met een Tunesiër. „De islam biedt houvast.” Een andere aanwezige, Terri (17), vertelt dat haar moeder schrikt als ze af en toe haar boekjes over het geloof leest. „Geen varkensvlees, geen muziek, geen mannen.” Maar voor Terri maakt het deel uit van „een levenswijze”.
Ook de eigen stijl van de islam trekt jongeren aan, meent cultuurpsycholoog Maerten Prins van de Radboud Universiteit in Nijmegen. „Eigen kleren, haardracht, jargon en boeken. Dat maakt de islam tot een soort religieuze concurrent van subculturen als gabber, gothic en skate”, zegt hij. En de tijdgeest speelt volgens Prins een rol. „In de jaren zestig was het marxisme populair, in de jaren zeventig de nieuwe religieuze bewegingen en nu blijkbaar de islam.”
Onzin, menen de bekeerde vrouwen. Het geloof biedt Amina vooral „rust” en „zekerheid”. En het werkt verslavend, zegt ze. „Hoe meer je weet, hoe meer je wilt leren.” Haar kennis deelt ze met andere bekeerde „moslimazusters”. Enkele dagen na de conferentie in Eindhoven is ze bij Rabia (29) in Breda. Rabia bekeerde zich elf jaar geleden. Haar moeder is katholiek, haar vader joods. Vroeger heette ze Rebecca. Nu is ze getrouwd met een Marokkaan. De liefde van Rabia voor de islam is groot. „Het is een gevoel, een intense zoetheid van geloof die niet te omschrijven is”, deelt ze mee.
De vrouwen benadrukken dat ze beslist niet zijn bekeerd voor hun partners. Rabia inspireerde haar man, in plaats van omgekeerd. Van zijn ouders mocht hij alleen thuiskomen met een Marokkaanse. „Ik dacht: wat hebben die meiden wat ik niet heb?” Dat bleek het geloof. Uit nieuwsgierigheid ging Rabia naar de bibliotheek. „Ik kwam er door boeken achter dat dit de laatste geopenbaarde religie is. Aan de koran is geen letter veranderd. Daarom moest dit de juiste godsdienst zijn.”
De Nederlandse moslima’s hebben dagelijks met vooroordelen te maken. Nog meer dan niet-westerse moslima’s, menen ze. Onlangs beet iemand Suhailah (14) toe: „Je bent nog gekker dan een Turk of Marokkaan.” Op school dacht een mentor dat ze misschien werd onderdrukt door een Marokkaans vriendje.
Amina, die Nederlandse les geeft aan asielzoekers en vluchtelingen op een regionaal opleidingscentrum, zegt dat haar collega’s haar hoofddoek afkeuren. „Ik zou een slecht voorbeeld zijn voor moslimvrouwen die moeten integreren.”
Rabia krijgt naar eigen zeggen veel scheve blikken op straat. Ze draagt een hidjab (lang gewaad), een niqaab (gezichtsluier) en een gimaar (een doek die over het hoofd en strak onder de kin zit en tot de heupen hangt).
Jonge moslima’s moeten ook thuis voor hun geloof vechten. In een twee-onder-een-kapwoning in Blaricum zegt de vader van Suhailah dat hij de hoofddoek nog erger vindt dan het geloof. „Het idee dat een vrouw zich moet bedekken staat me tegen.” Suhailahs moeder vindt een kleine hoofddoek met kleurtjes nog wel acceptabel. Eerst dachten haar ouders dat dit een bevlieging was. Maar hun dochter verdiept zich nu twee jaar in de islam, bidt vijf keer per dag en leert Arabisch. „Ik doe dit niet om me tegen mijn ouders of de samenleving af te zetten”, benadrukt de vwo-scholiere. „Dit is gewoon mijn leven.”
Bron: NRC
Door Juliette Vasterman
Mariska wordt deze avond moslima. Dat gaat vrij simpel, ze hoeft alleen de sjahada (geloofsgetuigenis) af te leggen. In een huiskamer in Eindhoven zitten achttien moslima’s in hun pyjama’s om haar heen, op kussens en luchtbedden. De meeste vrouwen hebben blond haar en blauwe ogen. Het zijn autochtone Nederlanders die zich tot de islam hebben bekeerd.
De laatste jaren wordt een toenemend aantal vrouwen in Nederland moslim. Op de website moslima.nl vertellen meer dan honderd bekeerlingen hun verhaal. En in tientallen msn-praatgroepen (‘ben-op-zoek’, ‘Islam voor jou’, ‘Islam & meer’, ‘Al Mutaqqun’, ‘bekeerde Moslima’s’) zoeken bekeerlingen elkaar op. De stichting Al Nisa voor bekeerde moslimvrouwen signaleerde na de aanslagen van 2001 in de Verenigde Staten al een toename. „Negatieve aandacht is blijkbaar ook aandacht”, aldus een zegsvrouw. Officiële cijfers zijn er niet.
In de huiskamer spreekt Mariska eerst in het Arabisch de sjahada uit: „Asjhadoe an la ilaha ilallah wa asjhadoe ana Mohammadan abdoehoe wa rasoeloehoe.” De tekst staat op internet. Daar leer je het Arabische schrift fonetisch uit te spreken. In het Nederlands herhaalt ze: „Ik getuig dat er geen God is dan Allah en ik getuig dat Mohammed Zijn dienaar en boodschapper is.” De vrouwen zoenen en omhelzen haar. Mariska: „Ik wilde al zo lang een echte moslima zijn.”
De vrouwen hebben elkaar eerder die dag ontmoet in de Al-Furqanmoskee in Eindhoven. Hier wordt jaarlijks de Nederlands-islamitische conferentie gehouden. Drie dagen lang spreken mannen met baarden en in lange mantels de aanwezigen toe. De gesluierde vrouwen zitten gescheiden van de mannen, ze volgen de toespraken via een videoscherm. Van de tweehonderd aanwezige moslima’s is een kwart autochtoon. Dit is bij uitstek de ontmoetingsplek voor nieuwe moslima’s. Na afloop van de conferentie blijven ze bij elkaar logeren.
Waarom voelen westerse vrouwen zich tot de islam aangetrokken?
Volgens deskundigen zijn er tal van individuele motieven. Maar wat voor vrijwel iedereen geldt, aldus Fred Leemhuis, hoogleraar koranwetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen, is dat ze tot een groep willen behoren. „Daar voelen ze liefde en saamhorigheid.” Ook de strakke geloofsregels spreken de vrouwen aan, meent hij. „Het geeft structuur en houvast in het leven.” Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat mensen die zich tot de islam bekeren dat niet in een emotionele opwelling doen, zegt Jacques Janssen, godsdienstpsycholoog aan de Radboud Universiteit Nijmegen. „Dat is ook haast onmogelijk, want je maakt een sprong naar een andere cultuur.”
De Nederlandse vrouwen herkennen zich in die observatie. Voor Amina (31) waren het de duidelijke richtlijnen die de islam bijzonder maken. Ze is getrouwd met een Tunesiër. „De islam biedt houvast.” Een andere aanwezige, Terri (17), vertelt dat haar moeder schrikt als ze af en toe haar boekjes over het geloof leest. „Geen varkensvlees, geen muziek, geen mannen.” Maar voor Terri maakt het deel uit van „een levenswijze”.
Ook de eigen stijl van de islam trekt jongeren aan, meent cultuurpsycholoog Maerten Prins van de Radboud Universiteit in Nijmegen. „Eigen kleren, haardracht, jargon en boeken. Dat maakt de islam tot een soort religieuze concurrent van subculturen als gabber, gothic en skate”, zegt hij. En de tijdgeest speelt volgens Prins een rol. „In de jaren zestig was het marxisme populair, in de jaren zeventig de nieuwe religieuze bewegingen en nu blijkbaar de islam.”
Onzin, menen de bekeerde vrouwen. Het geloof biedt Amina vooral „rust” en „zekerheid”. En het werkt verslavend, zegt ze. „Hoe meer je weet, hoe meer je wilt leren.” Haar kennis deelt ze met andere bekeerde „moslimazusters”. Enkele dagen na de conferentie in Eindhoven is ze bij Rabia (29) in Breda. Rabia bekeerde zich elf jaar geleden. Haar moeder is katholiek, haar vader joods. Vroeger heette ze Rebecca. Nu is ze getrouwd met een Marokkaan. De liefde van Rabia voor de islam is groot. „Het is een gevoel, een intense zoetheid van geloof die niet te omschrijven is”, deelt ze mee.
De vrouwen benadrukken dat ze beslist niet zijn bekeerd voor hun partners. Rabia inspireerde haar man, in plaats van omgekeerd. Van zijn ouders mocht hij alleen thuiskomen met een Marokkaanse. „Ik dacht: wat hebben die meiden wat ik niet heb?” Dat bleek het geloof. Uit nieuwsgierigheid ging Rabia naar de bibliotheek. „Ik kwam er door boeken achter dat dit de laatste geopenbaarde religie is. Aan de koran is geen letter veranderd. Daarom moest dit de juiste godsdienst zijn.”
De Nederlandse moslima’s hebben dagelijks met vooroordelen te maken. Nog meer dan niet-westerse moslima’s, menen ze. Onlangs beet iemand Suhailah (14) toe: „Je bent nog gekker dan een Turk of Marokkaan.” Op school dacht een mentor dat ze misschien werd onderdrukt door een Marokkaans vriendje.
Amina, die Nederlandse les geeft aan asielzoekers en vluchtelingen op een regionaal opleidingscentrum, zegt dat haar collega’s haar hoofddoek afkeuren. „Ik zou een slecht voorbeeld zijn voor moslimvrouwen die moeten integreren.”
Rabia krijgt naar eigen zeggen veel scheve blikken op straat. Ze draagt een hidjab (lang gewaad), een niqaab (gezichtsluier) en een gimaar (een doek die over het hoofd en strak onder de kin zit en tot de heupen hangt).
Jonge moslima’s moeten ook thuis voor hun geloof vechten. In een twee-onder-een-kapwoning in Blaricum zegt de vader van Suhailah dat hij de hoofddoek nog erger vindt dan het geloof. „Het idee dat een vrouw zich moet bedekken staat me tegen.” Suhailahs moeder vindt een kleine hoofddoek met kleurtjes nog wel acceptabel. Eerst dachten haar ouders dat dit een bevlieging was. Maar hun dochter verdiept zich nu twee jaar in de islam, bidt vijf keer per dag en leert Arabisch. „Ik doe dit niet om me tegen mijn ouders of de samenleving af te zetten”, benadrukt de vwo-scholiere. „Dit is gewoon mijn leven.”
Bron: NRC