Juliette
26-04-06, 10:33
Vrouwen zijn over één ding tevreden, voor de rest deugt er niets aan hen. Brits onderzoek bracht dat tragische nieuws aan het licht.
Vierenvijftig procent staat op slanke enkels. Voor de rest: het vrouwelijke lichaam als een ground zero: 87 procent verkettert de eigen dijen, 79 wil verhuizen uit de taille, 65 verstoot borsten, benen en voeten. Daarna volgen, in dalende lijn: gezicht, nek, armen, onderrug. Bijna één op de drie denkt ook constant aan haar cellulitis, dikke billen en hangborsten. Van de ondervraagden waren er daarbovenop negen op de tien op dieet en knipt bijna één op de drie de labels met de maten uit haar kleren.
Door dat alles tobben vrouwen om het kwartier over hun lichaam. Een snelle eigen boekhouding leert dat het hier een frequentie betreft van, met of zonder nacht, 96 of 64 keer per dag. Dag in dag uit. Tussen 450 en 700 keer per week. Tweeduizend à drieduizend keer per maand.
Ik weet het niet meer. Net nog zag ik u allemaal op een feest. Welk feest ook, u bent het eigenlijke. Ik hield u nu minstens om het kwartier in het oog, maar uw feest ging door als vanouds. Ik zag u nergens verzinken in eigen uitdijende bovenbenen of het moeras van uw cellulitis. Ik zag geen alarm afgaan in uw kritieke lichamen.
Het was een feest voor een krant, u liep er rond als gedichten.
Nu, stel dat u toch, al eeuwen ongemerkt, inderdaad bestaat in zo'n noodcentrale. Hoe is het zover kunnen komen? En waarom uitgerekend uw enkels? Alleen verpauperde estheten letten daar nog op. En als u om het kwartier uw lichaam overdenkt en wij, zoals weer ander noodlottig onderzoek onthulde, om de zes minuten aan hetzelfde lichaam, zij het op onderling tegengestelde wijze, waar ontmoeten wij elkaar?
Hoe moet het nu verder? Als u zelf uw eigen feest om het kwartier verstoort, wat valt er dan nog te vieren? Niet eens uw volle kwartieren.
Kunnen wij iets doen? Een teambuildingweekend. Een poëzieavond. Een benefiet. Body-Aid. Een tegenonderzoek?
Bernard Dewulf
Vierenvijftig procent staat op slanke enkels. Voor de rest: het vrouwelijke lichaam als een ground zero: 87 procent verkettert de eigen dijen, 79 wil verhuizen uit de taille, 65 verstoot borsten, benen en voeten. Daarna volgen, in dalende lijn: gezicht, nek, armen, onderrug. Bijna één op de drie denkt ook constant aan haar cellulitis, dikke billen en hangborsten. Van de ondervraagden waren er daarbovenop negen op de tien op dieet en knipt bijna één op de drie de labels met de maten uit haar kleren.
Door dat alles tobben vrouwen om het kwartier over hun lichaam. Een snelle eigen boekhouding leert dat het hier een frequentie betreft van, met of zonder nacht, 96 of 64 keer per dag. Dag in dag uit. Tussen 450 en 700 keer per week. Tweeduizend à drieduizend keer per maand.
Ik weet het niet meer. Net nog zag ik u allemaal op een feest. Welk feest ook, u bent het eigenlijke. Ik hield u nu minstens om het kwartier in het oog, maar uw feest ging door als vanouds. Ik zag u nergens verzinken in eigen uitdijende bovenbenen of het moeras van uw cellulitis. Ik zag geen alarm afgaan in uw kritieke lichamen.
Het was een feest voor een krant, u liep er rond als gedichten.
Nu, stel dat u toch, al eeuwen ongemerkt, inderdaad bestaat in zo'n noodcentrale. Hoe is het zover kunnen komen? En waarom uitgerekend uw enkels? Alleen verpauperde estheten letten daar nog op. En als u om het kwartier uw lichaam overdenkt en wij, zoals weer ander noodlottig onderzoek onthulde, om de zes minuten aan hetzelfde lichaam, zij het op onderling tegengestelde wijze, waar ontmoeten wij elkaar?
Hoe moet het nu verder? Als u zelf uw eigen feest om het kwartier verstoort, wat valt er dan nog te vieren? Niet eens uw volle kwartieren.
Kunnen wij iets doen? Een teambuildingweekend. Een poëzieavond. Een benefiet. Body-Aid. Een tegenonderzoek?
Bernard Dewulf