Reincarnatie

[Divine_70]

Dood gaan op aarde, ontdekken dat je niet dood bent, na enige tijd terug naar aarde en weer leven als mens, weer dood gaan, weer ontdekken dat je toch niet dood bent maar anders leeft, enz., enz., enz. Zullen we zeggen honderden keren of lijkt je dat teveel van het goede. Honderden keren en je niets kunnen herinneren en dat is misschien maar goed ook!. In het stenen tijdperk rond gehold hebben. Overal op de wereld geweest zijn. In alle rassen zijn geboren.
Iedere keer gereïncarneerd met een andere persoonlijkheid en andere omstandigheden, maar vaak in hetzelfde theatergezelschap.

PERSOONLIJKHEID
We bestaan in principe uit onze Persoonlijkheid en onze Geest, met daartussen de Ziel, als spiritueel geheugen.
Ik wil wat nader ingaan op onze Persoonlijkheid, die sterk verbonden is met onze buik en gevoed wordt door onze buikemoties.

Onze persoonlijkheid heeft twee primaire behoeftes;
1: Het lichamelijk bevredigen van onze emoties, driften en begeerten,
2: En vermijden van angst voor verlies - van wat dan ook - in ons leven.

Het eerste is ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken en het tweede is angst voor van alles en nog wat, maar vooral voor de dood, ziekte, ouderdom, armoe en eenzaamheid, maar ook angst om er niet bij te horen, angst om bij zinloos geweld in te grijpen, angst om op te vallen. Kortom ons gedrag wordt veelal bepaald door eigenbelang en angst.
Primair zijn we dus een combinatie van 'n EGOÏST en 'n ANGSTHAAS.

KARMA
Onze gedragingen werden en worden vaak bepaald door eigenbelang en angst. Wat onze keuzes en gedragingen voor anderen betekenden, was en is voor ons meestal niet interessant. In die honderden levens hebben we veel veroorzaakt bij anderen, soms ten goede, soms ten kwade. En de positieve of negatieve ervaringen die anderen hebben opgedaan door ons gedrag, wel dat mogen we later zelf ook eens ervaren. Dat heet karma! Het is belangrijk om je deze wet van "oorzaak en gevolg" bewust te worden. De oorzaak kan in vorige levens opgebouwd zijn, om het gevolg in dit leven te presenteren. Dit is geen straf, maar een aangeboden ervaring waarvan we kunnen leren.

DE ZIELENGROEP
Een zielengroep bestaat uit ongeveer duizend zielen, die veelal samen reïncarneren. En wie de opa/oma-rol speelt gaat eerder terug naar de aarde dan zijn/haar toekomstige kleinkind.
Als je reïncarneert op aarde, kom je steeds weer dezelfde zielengroepers tegen. Alleen bij ieder nieuw leven veranderen de rollen ten opzichte van elkaar. Vader, moeder, zoon, dochter, vriend, vriendin, oom, tante, buurman, buurvrouw, baas, ondergeschikte, rivaal, collega, schoonvader, schoonmoeder, broer, zus, afijn je kan het zo gek niet verzinnen en deze rollen wisselen per leven. Geloof me, je trouwt nooit met een wildvreemde. En je eventuele kinderen kwamen in je vorig leven ook voor, zij het vaak in een andere rol.

GIDSEN
Iedere ziel op aarde wordt geholpen door een persoonlijke gids. Dat is iemand aan gene zijde die je helpt. Vermoedelijk is het iemand uit je eigen zielengroep, die verder is dan jij bent.
Die is er altijd voor je, omdat je gids onvoorwaardelijk van je houdt.
Daar moet je eens over nadenken en beseffen dat onvoorwaardelijke liefde, liefde zonder enig oordeel is. Wat je ook doet, je gids oordeelt nooit, VERoordeelt je dus nooit, en heeft je onvoorwaardelijk lief.
Op aarde hebben wij geleerd: "Zij die vragen worden overgeslagen". Dit is op onze gids absoluut niet van toepassing, zolang het "niet egoïstische" vragen zijn. Een gids mag niet ongevraagd ingrijpen in jouw leven, vanwege je eigen vrije wil. Ingrijpen in jouw karma mag je gids al helemaal niet. Maar vragen om hulp, omdat we het even niet meer zien zitten, worden altijd gehoord.
Hun antwoorden kunnen op de meest uiteenlopende manieren tot je komen. Bijvoorbeeld: Je loopt "toevallig" tegen het juiste boek aan, of je zapt "toevallig" langs het juiste tv-programma, of iemand zegt "toevallig" iets waar je mee verder kan, of je krijgt "toevallig" een gedachte, of 's morgens word je wakker en je weet het ineens, enz., enz. En vandaag vond jij deze website!

NA DE DOOD
We zijn gestorven en laten ons aardse lichaam achter. Onze Ziel, onze Geest en onze fijnstoffelijke lichamen gaan verder.
We hebben drie fijnstoffelijke lichamen en noemen ze;
1: ons Astraal lichaam ons uiterlijk en waarneming
2: ons Emotioneel lichaam onze gevoelens
3: ons Mentaal lichaam ons denken.

Ons aardse karakter nemen we dus mee na onze dood, maar we hebben onze lichamelijke behoeften achtergelaten op aarde. Had je op aarde een bepaald karakter dan kom je met dat zelfde karakter aan.
In de rustsfeer worden we bewust gemaakt van onze nieuwe toestand en onze nieuwe mogelijkheden.
Na de rustsfeer komen we in de sfeer terecht die bij ons past via een zelfonderzoek.
De film van ons leven wordt afgespeeld en bij elke belangrijke gebeurtenis worden we geconfronteerd met de volgende drie vragen:
1: Hebben wij anderen schade toegebracht?
2: Hebben wij vanuit Liefde gehandeld jegens onze medemens?
3: Hebben wij anderen kunnen vergeven?

We oordelen onszelf en afhankelijk van de uitkomsten krijg je de omgeving die bij je huidige bewustzijn past.

Dat kunnen de volgende gebieden zijn:
a: Duisternis
b: Schemerland
c: Zomerland
d: de Lichtsferen, ook wel de 7 Hemelse Sferen genoemd
e: de Goddelijke sferen (niet toegankelijk voor reincarnerende zielen)

Groei is in elke sfeer mogelijk. Duisternis, Schemerland en Zomerland worden ook wel samen TUSSENSFEER genoemd. Ons verblijf in de tussensfeer duurt gewoonlijk tussen de 50 en 150 jaar. Er kunnen redenen zijn om langer of korter in de tussensfeer te zijn.

DE SFEREN
In de Duisternis hebben we uitsluitend te maken met zielen van het type "ikke, ikke en de rest kan stikken" en zij hebben dit op aarde tot hun hoogste ideaal verheven. Hun verblijf in deze sfeer duurt niet langer dan hun eigen hardnekkigheid. Deze zielen worden regelmatig door lichtwezens bezocht om hun hardnekkigheid te masseren.

In Schemerland zitten lichtere gevallen. Ze hebben wel schade aangericht aan anderen, maar waren vaak onwetend en weinig vergevingsgezind. Zij gebruikten hun vrije wil nauwelijks en leefden volgens de heersende, weinig liefdevolle, regels van de groep, kerkgenootschap, of samenleving waartoe ze behoorden. Veel gedrag vanuit rigide regels en weinig gedrag vanuit hun hart. Zij hebben zich aan hun omgeving aangepast en zijn vergeten zichzelf te zijn. Pas als zij zich dat bewust worden, kunnen ze verder.

In Zomerland komen de zielen die al een end op de goede weg zijn. In Zomerland is het licht en plezierig toeven en kunnen zij tegelijkertijd werken aan hun persoonlijke groei. Zij oefenen met gedachtekracht om vormen te creëren en zo hun omgeving te verfraaien. Huizen en landschappen in allerlei varianten zijn hier te vinden.

In deze bovenstaande sferen staat eigenlijk het bewustworden en persoonlijke groei centraal, door het afleren van allerlei zaken.

Hierna komen we voor de Lichtsferen in aanmerking. In aardse termen gesproken zijn dit de sferen van het aanleren.
Geluiden en licht spelen hier 'n grote rol. Gebouwen en landschappen spelen nauwelijks 'n rol in de lichtsferen.
We kunnen in de lichtsferen van leerling naar Meesterschap opklimmen.

WEDERGEBOORTE
Wij kiezen er zelf voor wanneer we terugkeren naar de aarde. Ons "leren" en "opneemvermogen" in het tussenbestaan heeft dan z'n verzadigingpunt bereikt.
Omdat we aan gene zijde kiezen, kiezen we een lichaam met geestelijke maatstaven en niet met aardse maatstaven. Rijk zijn, invloed hebben, mooi zijn, gezond zijn en succes hebben spelen geen enkele rol bij deze - op geestelijke waarden gebaseerde - keuzen.

Onder begeleiding van leden van je zielengroep ga je naar een plaats waar je door lichtwezens geholpen wordt bij het afleggen van je fijnstoffelijke lichamen. Dit is nodig om je huidige karaktertrekken en herinneringen uit je vorige leven "achter" te laten. Eigenlijk zakt alle kennis die je dan hebt in je onderbewuste - je ziel - en start je met een leeg aarde-bewustzijn.
En je Ziel en je Goddelijke vonk worden, als het tijdstip gunstig is, geplaatst bij je nieuwe embryo en noemen we wedergeboorte of incarnatie.

Dat is kort na de conceptie, als de celdeling begint. Tijdens de zwangerschap ontwikkelen zich naast een nieuw aards lichaam met 'n nieuwe persoonlijkheid, ook de benodigde fijnstoffelijke lichamen en wordt de band met deze embryo steeds sterker.

Een nieuw leven is begonnen. Je nieuwe vader en moeder, je persoonlijkheid, de omstandigheden, de plaats, het tijdstip en de gebeurtenissen passen bij je opdracht. Een nieuw seizoen van optredens begint, in een bestaand theatergezelschap. En het programma staat geschreven in de sterren.
Niets gebeurt voor niets en voor alles is een reden.
Goeie reis en tot ziens! Oh, je weet niet wat je opdracht moet zijn in dit nieuwe leven! Wat zou je er van denken jezelf te durven zijn en je verantwoordelijk te voelen voor je eigen daden en nalatigheden, ook naar anderen toe.

TOT SLOT
De hele kosmos is bezaaid met "buitenaardse" zielen. Wij bevinden ons in 'n bewustzijnsgebied met 'n vrije wil, in de derde dimensie op planeet aarde!
Onder de buitenaardse zielen zijn er genoeg die staan te trappelen om onze derde dimensie te mogen ervaren. Eenmaal toegelaten op aarde moet je de hele cyclus afmaken.
Zo zijn wij ook begonnen en nu moeten wij het afmaken.
De enige beperking tot deelname is het aantal beschikbare lichamen op aarde.

Het gebied van de vrije wil, de derde dimensie, heeft 'n zeer grote aantrekkingskracht op die zielen, die zelf willen experimenteren met allerlei ervaringen en schepper willen zijn van hun eigen wereld. Na vele levens, en na nog veel meer ervaringen, beginnen we iets te missen..... We ervaren leegte en 'n gevoel van heimwee.
.....Totdat we in ons hart ervaren, dat we naar Huis, naar God, terug verlangen en reincarnatie niet meer hoeft, omdat we in de lichtsferen aangekomen zijn.

[David]

Waar komt dit verhaal vandaan?

[Divine_70]

Geplaatst door David
Waar komt dit verhaal vandaan?

http://home.wanadoo.nl/reincarnatie-info/

[David]

Geplaatst door Divine_70
http://home.wanadoo.nl/reincarnatie-info/


Aha.

[Divine_70]

De wankele argumenten voor reïncarnatie

Reïncarnatie is een geleerd woord voor opnieuw geboren worden. In het Westen vindt ongeveer een kwart van de volwassenen wedergeboorte een aannemelijk idee. Welke verschillende opvattingen zijn er eigenlijk over reïncarnatie, wat zijn de argumenten en bezwaren, en wat voor bewijs is er eigenlijk?

Voor hindoes en boeddhisten is reïncarnatie een naar gevolg van zelfzucht, waar men aan moet ontkomen, desnoods in stappen. Voor antroposofen en theosofen is het juist iets fijns, een evolutie naar het hogere. Voor boeddhisten is het 'ik' één van de vele illusies van deze wereld, voor antroposofen is het juist de wezenskern die in vele levens naar ware goddelijke vrijheid moet groeien. In genoemde visies speelt karma een rol, dat is een soort schuld of lotsbestemming die voortvloeit uit alles wat je doet op aarde, en die veroorzaakt dat je opnieuw geboren wordt, of beinvloedt wat je in een volgend leven overkomt.

Veel van wat je gedaan of nagelaten hebt, kan lang na je dood doorwerken, dat spreekt vanzelf. Bij reïncarnatie gaat het om meer, namelijk het voortbestaan van de persoon in een nieuw lichaam of althans (in het boeddhisme) om de koppeling van het opgebouwde karma aan een nieuw menselijk of dierlijk leven. In het moderne westerse reïncarnatiegeloof is een element aanwezig dat in de klassieke opvattingen ontbreekt, namelijk dat men zich onder bepaalde omstandigheden zijn vorige bestaan zou kunnen herinneren. In het moderne geloof ontbreekt ook een uiteindelijk doel van reïncarnatie.

Brein naar brein
In Oost en West is gepoogd reïncarnatie te beredeneren, in het Westen deden dat de theosofen. De redeneringen van oosterse geleerden zijn voor ons moeilijk te volgen door het verschil in cultuur, en daar ga ik verder niet op in. De theosofische verdediging van wedergeboorte is nogal zwak. Ze bestaat eruit dat men wensen (onrecht goedmaken, voldoende tijd van leven hebben, niet naar de hel hoeven) als feiten voorstelt. In elk geval, als ik die pleidooien voor reïncarnatie lees, kan ik niet nalaten te denken: 'Tja, ik kan me wel voorstellen dat je graag zou willen dat het zo was, maar dat is toch geen bewijs dat het ook werkelijk zo is.' Een ander argument dat men wel hoort is dat reïncarnatie verklaart dat kinderen zo snel kunnen leren.

Algemene bezwaren tegen reïncarnatie zijn zo oud als de wereld. Het argument van Tertullianus (3de eeuw): als reïncarnatie waar zou zijn, waarom zijn baby's dan niet als oude mensen, namelijk wijs en ervaren, en tegelijkertijd traag met leren? Het argument van Lucretius (1ste eeuw v.C.): alles wat we weten zit in ons hoofd. Hoe kunnen de herinneringen van een stervende in een ongeboren kind terecht komen, speciaal als die stervende dement was?

Deze argumenten kunnen we tezamen het breinargument noemen. In een modern jasje luidt het als volgt: alles wat we weten en kunnen, al onze herinneringen, zitten in ons hoofd. De afzonderlijke herinneringen vormen samen een zeer grote hoeveelheid informatie. Zelfs al zou een onstoffelijke ziel deze herinneringen ook hebben, dan nog correspondeert met elke afzonderlijke herinnering en elke vorm van gedrag een bepaalde toestand in de hersenen. Stel dat reïncarnatie een feit zou zijn, en dat bovendien herinneringen aan een vorig leven mogelijk zouden zijn. Dan zou ongeacht hoe het met die onstoffelijke ziel gesteld was, een enorme hoeveelheid informatie van het ene tastbare systeem (het brein van een stervende) overgedragen moeten worden op een ander tastbaar systeem (het brein van een foetus), mogelijk via een onstoffelijk tussenstadium. Toch is nooit in de hersenen maar het geringste spoor gevonden van iets dat zo'n massaal gegevenstransport zou kunnen verzorgen. Bovendien is om een tastbaar systeem in een andere toestand te brengen, fysische energie nodig. En dan hebben we nog niet eens gesproken over het wonderlijke vermogen van onstoffelijke zielen om foetussen op te sporen en er zich in te nestelen. De slotsom lijkt onontkoombaar: reïncarnatie met behoud van herinnering betekent dat er een onzichtbare wereld bestaat die de tastbare wereld kan beïnvloeden zonder sporen achter te laten. Modern reïncarnatiegeloof is geloof in het occulte.

De opvatting dat elke mens de reïncarnatie is van een vorige mens wordt onderuitgehaald door het bevolkingsargument: hoe kan de wereldbevolking toenemen van een handjevol (een paar miljoen jaar geleden) tot 5 miljard nu? Als je veronderstelt dat er zielen zijn van nog niet herboren overledenen, moet je die nog optellen bij die 5 miljard.

Herinneringen
Het moderne reïncarnatiegeloof gaat uit van verhalen over vorige levens. Nu kunnen we allemaal wel zeggen dat we droomden dat we priester van Poseidon waren in Atlantis, maar als we ons beperken tot verhalen die nog een kans maken op verificatie, dan zijn er drie soorten: verhalen die onder hypnose of in trance verteld worden, verhalen van peuters die spontaan over een vorig bestaan beginnen te babbelen (dit komt vooral voor in landen waar velen wedergeboorte vanzelfsprekend vinden) en de uitlatingen van mensen die een vreemde taal spreken die ze nooit geleerd hebben. Over hypnose hangt een geheimzinnig waas, en doordat genezers het met kennelijk succes gebruiken, krijgt het een wetenschappelijk tintje. Er is echter geen reden om te denken dat hypnoseverhalen betrouwbaarder zijn dan legenden, sprookjes en dromen. Pogingen tot controle achteraf hebben geen enkel hypnoseverhaal opgeleverd dat alleen maar door echte herinneringen uit een vorig leven verklaard kan worden.

Als iemand onder hypnose hoort dat hij of zij teruggaat naar een tijd lang geleden, voor de geboorte, dan gaat zo iemand vaak in op een dergelijke suggestie. Dit is met name het geval bij personen die een regressietherapeut bezoeken (teruglopen in de tijd wordt 'regressie' genoemd). Onder hypnose worden fantasie en herinnering sterk geprikkeld, en de herinnering wordt niet meer geremd door twijfel aan de juistheid. De moeilijkheid is dan ook te onderscheiden wat iemand onder hypnose zich van een vorig leven herinnert, en wat van schijnbaar lang vervlogen flarden van boeken, films en gesprekken.

Bij regressie naar de kindertijd, dus niet eens een vorig leven, komt al veel fantasie om de hoek kijken. Onder hypnose kan men verhalen die uit boeken komen in geuren en kleuren en met veel emotie vertellen, als ging het om eigen ervaringen. Soms leent een hypnoseverhaal zich ervoor om nauwkeurig te worden nagetrokken. Helaas, als er bronnen zijn waarmee de juistheid van het verhaal kan worden aangetoond, is het weer moeilijk om te bewijzen dat de betrokkene die bronnen niet onder ogen heeft gehad. Als de gehypnotiseerde wordt gevraagd waar het verhaal vandaan komt, is de bron vaak makkelijk te vinden. Als de gehypnotiseerde niet wil of kan meewerken, is dat natrekken een hele klus. Proeven op dit gebied werden al in de 19de eeuw gedaan.

Het geval Jane Evans (bekend van een Britse tv-documentaire) werd opgehelderd door Melvin Harris, 30 jaar na de bewuste hypnosezittingen. Voor drie van de meest gedetailleerde levens van Jane kon Harris de romans vinden waaraan ze ontleend waren. Voor een van de andere vond hij in de oorspronkelijke bandopnamen ernstige onjuistheden. Die waren in de uitzending maar weggelaten.

In 1986 was er op de Nederlandse tv een documentaire te zien over een paar Australische dames die zich onder hypnose een vorig leven in Europa herinnerden. Ze spraken Schots en Duits, en konden delen van hun vorige leven ter plekke herkennen. Die documentaire kwam nogal geënsceneerd over. De cameraman bleek telkens van tevoren te weten waar de dames heen zouden gaan. Volgens een verhaal in Privé werden de kijkers zelfs gewoon bedot.

Peutergebabbel
De Amerikaanse psychiater Ian Stevenson heeft zijn leven lang kinderen bestudeerd die over een vorig bestaan konden vertellen. De gang van zaken is in dat soort gevallen meestal als volgt. Het kind begint met een jaar of twee, drie te vertellen over een vorig leven. Na geruime tijd volgen pogingen van ouders of anderen om na te gaan wat er van klopt. Als Stevenson ervan hoort, meestal via de krant, gaat hij er op af en ondervraagt de betrokkenen. Hij probeert contact te houden, en later blijkt vaak dat de herinneringen van het kind vervagen met het ouder worden.

Stevensons verslagen zijn indrukwekkend. Ze overdonderen de lezer met een grote hoeveelheid details. Voor een kritische lezer mankeert er toch wat aan. Stevenson komt pas ter plaatse als alle betrokkenen al overtuigd zijn van de echtheid van het geval. Tijdens het onderzoek ondervraagt hij binnen twee of drie dagen enige tientallen personen. Hoe kun je in zo korte tijd er nu achter komen welke ingewikkelde reeks gebeurtenissen zich weken tot jaren geleden heeft afgespeeld? In veel gevallen verlopen de ondervragingen via tolken die, evenals Stevenson, geloven in reïncarnatie. Hoeveel tactvolle kritische vragen worden er dan gesteld?

Stevenson onderzoekt wel of er nog andere verklaringen mogelijk zijn, maar neemt alleen bot bedrog, helderziendheid en telepathie in aanmerking. Pogingen tot bedrog is hij wel tegengekomen, maar meestal kan hij zoiets uitsluiten. Wat met reïncarnatie verklaard kan worden, leent zich vaak ook voor andere paranormale verklaringen. Daarom kan Stevenson paranormale verklaringen niet uitsluiten. Zijn boeken en artikelen gaan dan ook over 'vermoedelijke reïncarnatie'. Hij beoordeelt gevallen telkens vanuit het gezichtspunt: kan dit met reïncarnatie verklaard worden?

Stevenson lijkt nogal lichtgelovig te zijn: hij gelooft getuigen tenzij ontwijfelbaar vastgesteld is dat ze erop los fantaseren. Hij schrijft: 'verscheidene zegslieden beweerden dat zij (mevrouw Chotkin, JWN) de neiging had geschiedenissen uit haar duim te zuigen', en even verderop: 'ik accepteer dus mevrouw Chotkins versie als betrouwbaar.' Dit vanwege het feit dat mevrouw Chotkin volgens hem de meeste controleerbare feiten wel zo ongeveer vertelde als Stevenson ze van anderen had gehoord. Getuigen op hun woord geloven is heel begrijpelijk als je met patiënten of verdachten te maken hebt, maar verkrijg je zo wel zekerheid?

Stevenson onderzoekt natuurlijke verklaringen niet ernstig genoeg. Zijn die er dan? In de eerste plaats denk je dat zo'n peuter misschien iets heeft opgevangen van gesprekken van volwassenen. Jaren later kan die bron best vergeten zijn. In veel gevallen blijkt uit het verhaal van Stevenson dat zo'n bron er best geweest kan zijn. De vorige levens van die peuters eindigden vaak onder bijzondere omstandigheden. De overledene was rijk of kwam op een bijzondere, vaak gewelddadige manier aan zijn eind, soms beide. Zo'n verhaal met grote roddelwaarde kan gemakkelijk in wijde kring bekend raken. Stevenson besteedt geen aandacht aan dit aspect. In elk afzonderlijk geval beweert hij dat het zo onwaarschijnlijk is dat er juist in dát geval een natuurlijke informatiebron is geweest. Maar als je naar verklaringen voor zeldzame verschijnselen zoekt, mag je toch niet uitsluiten dat ze zeldzame oorzaken hebben?

Een andere mogelijke verklaring is dat het verschijnsel ontstaat doordat iedereen hoopt dat het waar is. Een familie treurt om een dierbare overledene, en is blij als ze kunnen geloven dat hij of zij is weergekeerd. In deze verklaring zou het kind maar wat praten, terwijl ouders en omstanders blijven zoeken naar een geval dat er op lijkt (dit zou ook begrijpelijk maken waarom gevallen met grote roddelwaarde zo vaak voorkomen). Met terugwerkende kracht wordt het kind dan van alles in de mond gelegd. Als de treurende familie er eenmaal overtuigd is dat ze in het kind het familielid hebben teruggevonden, onderhoudt ze vaak hartelijke betrekkingen met het kind.

Uit Stevensons beschrijvingen krijg je de indruk dat het vaak de getroffen familie is die contact zoekt. Helaas is Stevenson een beetje vaag op dat punt. Een onderzoeker, David Barker, heeft meegewerkt aan een duplicatie van Stevensons onderzoek. Barker denkt dat het om een maatschappelijk verschijnsel gaat. Hoe gaat dat herkennen bijvoorbeeld? Het kind wordt voorgesteld aan een vrouw met de woorden: 'kijk eens, dit is je vorige moeder, herken je haar niet?' Het kind zegt iets van 'Uh, ja'. Later beweren de omstanders dat het kind spontaan zijn moeder aanwees midden in een menigte, en de moeder zelf heeft geen zin om daarover te gaan zeuren.

Kortom, Stevensons 'spontane' gevallen zijn zonder twijfel voer voor zielkundigen, pedagogen en cultureel antropologen. Zij hebben echter alleen bewijskracht voor lichtgelovigen. Zelfs al was reïncarnatie een feit, dan nog zou Stevensons materiaal niet deugen als bewijs.

Oud-Egyptisch
Soms blijkt iemand een vreemde taal te kunnen spreken die hij of zij nooit geleerd heeft. Dat gebeurt onder hypnose of in trance, en ook in sommige van de gevallen die Stevenson onderzocht heeft. Het verschijnsel wordt 'xenoglossie' genoemd. Helaas zijn degenen die beweren zo'n vreemde taal te herkennen meestal niet erg vertrouwd met die taal. Een Pool kan namaak-Slavisch aanzien voor het een of andere Zuid-Slavische dialect, iemand die wat Frans heeft geleerd denkt al gauw dat hij of zij een Frans dialect hoort. Bekend is het geval van Rosemary die Oud-Egyptisch zou spreken. Daarvan zijn alleen de medeklinkers bekend, en degene die beweerde het te herkennen in Rosemary's trance-klanken, was een amateur met een woordenboek. Later werd dit geval afgekraakt door een echte egyptoloog, maar het wordt nog steeds aangehaald in minder kritische literatuur.

Er zijn geen gevallen van xenoglossie bekend die een taalkundige konden overtuigen. Integendeel, in de paar gevallen waar een taalkundige bij is gehaald, bleek een eenvoudige verklaring mogelijk. Namaaktalen ontstaan vaak door herhaling van klanken en klankpatronen met kleine variaties, in echte talen zit een systeem. Daardoor kun je namaaktalen van echte onderscheiden, zelfs als je de taal niet kent.

Xenoglossie onder hypnose geeft nog een probleem: de gehypnotiseerde persoon kan best wel eens een paar flarden van de betrokken taal hebben gelezen of gehoord. Met die flarden (en de algemeen bekende uitdrukkingen voor ja, nee, weetniks, watte, kannieverstaan enzovoorts) kun je een conversatie verrassend lang op gang houden. Als de onderzoeker dan bovendien elke keer vragen vertaalt als de gehypnotiseerde het niet begrijpt, komt er een natuurlijke kennisbron bij!

De al genoemde Australische dames vormen een goede illustratie: mogelijk kan een kenner het verschil horen tussen echt Schots en fantasie-Schots, maar kan een leek dat ook? Biedt de Australische samenleving geen gelegenheden om met Schots kennis te maken? Het Duits van een van de andere dames was heel pover, alhoewel het voor een Engelstalige heel wat geleken kan hebben.

Reïncarnatie houdt meestal in dat iets (de ziel, de persoonlijkheid, het ik, de opgebouwde schuld) van de mens na diens dood voortbestaat en opnieuw geboren wordt. Er zijn veel levensbeschouwingen waarin reïncarnatie een plaats heeft. Het moderne westerse reïncarnatiegeloof steunt op vermeende herinneringen aan een vorig leven. Daarom brengt het geloof aan een onzichtbare werkelijkheid met zich mee, een werkelijkheid die diep ingrijpt in het menselijk lichaam, en waar de natuurwetenschap niets van kan vinden. De belangrijkste herinneringen aan vorige levens zijn de verhalen van mensen die onder hypnose zijn, peuterverhalen over een vorig bestaan, en de vreemde talen die sommige mensen kunnen spreken, alhowel ze die niet geleerd hebben.

Hypnoseverhalen hebben de betrouwbaarheid van dromen; ze zijn een mengeling van fantasie en al dan niet begraven herinneringen. Voor zover hypnoseverhalen goed gecontroleerd zijn en klopten, kon een natuurlijke bron gevonden worden of althans niet uit worden gesloten. De kinderverhalen van Stevenson ontstaan in een gelovige cultuur en worden gerapporteerd door een gelovige. Stevensons onderzoek is niet onafhankelijk herhaald, en hij laat stelselmatig na de zaak van een kritische kant te bekijken. Mogelijk ontstaat het verschijnsel doordat mensen gebruik willen maken van de gelegenheid om hun geloof te bevestigen. Vreemde talen die onder hypnose gesproken worden, worden gewoonlijk 'herkend' door personen die zo'n taal zelf niet goed kennen. Wanneer taalkundigen er naar luisterden, bleek de vreemde taal te bestaan uit hetzij zinloos gebrabbel, hetzij flarden van eerder opgepikte fragmenten.