Seif
15-06-06, 16:17
Kampioen met een zo wit mogelijk elftal
Stieven Ramdharie
De Europese titel in 1988 bracht Nederland in een oranje staat van gelukzaligheid. Op het WK doet het voetbalelftal weer een gooi naar eeuwige roem. Hoe staat het met het Oranje-gevoel? Een serie.
‘Koele Marco’ zou eens moeten weten wat hij heeft aangericht onder de 300 duizend Surinaamse Nederlanders. Bijvoorbeeld bij Medias Banda (57), die zondag in het Haagse Transvaal naar een vrijwel lelieblank elftal staarde op de buis en geen seconde het gevoel had: ja, ik ga voor Nederland! Of bij Roy Kartaram (54), die het niet kan vatten. ‘Van Basten heeft met zoveel zwarte spelers gespeeld? Juist hij zou toch moeten weten dat jongens als Seedorf, Kluivert en Davids op dit WK horen te spelen?’
Leed, zelfs woede, ook bij Fernand Gout (55), ooit voetballer van het Surinaamse jeugdteam op de Koninkrijksspelen. Wat menige Surinaamse Nederlander dezer dagen denkt, maar niet hardop durft te zeggen, zegt Fernand Gout: de man wil kampioen worden met een zo wit mogelijk elftal. Nonsens dat die Surinaamse jongens eruit zijn gekegeld vanwege ‘filmsterrengedrag’. Nonsens ook dat ze ‘geen meerwaarde’ zouden hebben voor dit nieuwe Oranje.
Nee, weet Gout, het is puur racisme. Gout: ‘Ik neem geen blad voor de mond, dus ik zeg het maar openlijk. Dit deugt gewoon niet. Ik ben nog steeds voor Oranje, ondanks alles. Maar het hart van alle Surinaamse Nederlanders bloedt deze weken.’
‘San Marco’ is voor menig luisteraar van de Surinaamse zenders in de grote steden de kop van Jut. Verketterd omdat hij de sportieve trots van de Surinamers, jongens als Seedorf en Davids, met chirurgische precisie heeft verwijderd uit Oranje. Verwijderd als een kankergezwel. In de ‘zwarte’ cafés, van de Bijlmer tot de Schilderswijk, kunnen sommigen zijn bloed drinken. Kan Van Basten ooit nog door een deur met de Surinaamse gemeenschap in Nederland?
Café Sal in de Haagse Transvaalbuurt heeft een Egyptische eigenaar, de 48-jarige Sal, die ‘honderd procent’ voor Oranje is. Tenzij Egypte weer meedoet. Dan is Sal, ondanks zijn kwarteeuw in Nederland, voor Egypte. ‘Logisch toch?’
Sal schafte speciaal voor het WK een groot scherm aan. Volgens hem zijn vrijwel alle klanten, onder wie veel Surinaamse Nederlanders, voor Nederland. Nou, onderbreekt Kartaram: ‘Wacht maar; als Nederland tegen Argentinië speelt, zul je zien of we voor Oranje zijn. Wij zijn Zuid-Amerikanen, we zijn altijd voor Brazilië of Argentinië geweest. Met Gullit, Rijkaard, Seedorf en Kluivert hadden we nog een band met Oranje. Dat is weg.’
Banda: ‘Ik heb nu een dubbel gevoel. Als Nederland tegen een Europees land speelt, ben ik voor ze. Moeten ze tegen Argentinië, met dit elftal, dan ben ik voor Argentinië.’ Buiten, waar Surinamers en autochtonen de tafels delen, zegt John (52), de enige Surinamer met een Oranje pet, dat ze binnen niet zo uit hun nek moeten kletsen.
John: ‘Er zijn toch genoeg bruine spelers in Oranje? Jongens als Babel, Maduro. Je woont en werkt in dit land. Dan ben je gewoon voor Nederland.’ Gout: ‘Zo’n jongen als Castelen: is Van Basten blind dat hij zijn kwaliteiten niet ziet?’ Tegen sluitingstijd mompelt Gout dat het niks wordt met dit Oranje. ‘Ik duim voor ze, hoor. Maar ze komen niet ver.’
Bron: de Volkskrant (http://www.volkskrant.nl/binnenland/article320223.ece/Kampioen_met_een_zo_wit_mogelijk_elftal)
Stieven Ramdharie
De Europese titel in 1988 bracht Nederland in een oranje staat van gelukzaligheid. Op het WK doet het voetbalelftal weer een gooi naar eeuwige roem. Hoe staat het met het Oranje-gevoel? Een serie.
‘Koele Marco’ zou eens moeten weten wat hij heeft aangericht onder de 300 duizend Surinaamse Nederlanders. Bijvoorbeeld bij Medias Banda (57), die zondag in het Haagse Transvaal naar een vrijwel lelieblank elftal staarde op de buis en geen seconde het gevoel had: ja, ik ga voor Nederland! Of bij Roy Kartaram (54), die het niet kan vatten. ‘Van Basten heeft met zoveel zwarte spelers gespeeld? Juist hij zou toch moeten weten dat jongens als Seedorf, Kluivert en Davids op dit WK horen te spelen?’
Leed, zelfs woede, ook bij Fernand Gout (55), ooit voetballer van het Surinaamse jeugdteam op de Koninkrijksspelen. Wat menige Surinaamse Nederlander dezer dagen denkt, maar niet hardop durft te zeggen, zegt Fernand Gout: de man wil kampioen worden met een zo wit mogelijk elftal. Nonsens dat die Surinaamse jongens eruit zijn gekegeld vanwege ‘filmsterrengedrag’. Nonsens ook dat ze ‘geen meerwaarde’ zouden hebben voor dit nieuwe Oranje.
Nee, weet Gout, het is puur racisme. Gout: ‘Ik neem geen blad voor de mond, dus ik zeg het maar openlijk. Dit deugt gewoon niet. Ik ben nog steeds voor Oranje, ondanks alles. Maar het hart van alle Surinaamse Nederlanders bloedt deze weken.’
‘San Marco’ is voor menig luisteraar van de Surinaamse zenders in de grote steden de kop van Jut. Verketterd omdat hij de sportieve trots van de Surinamers, jongens als Seedorf en Davids, met chirurgische precisie heeft verwijderd uit Oranje. Verwijderd als een kankergezwel. In de ‘zwarte’ cafés, van de Bijlmer tot de Schilderswijk, kunnen sommigen zijn bloed drinken. Kan Van Basten ooit nog door een deur met de Surinaamse gemeenschap in Nederland?
Café Sal in de Haagse Transvaalbuurt heeft een Egyptische eigenaar, de 48-jarige Sal, die ‘honderd procent’ voor Oranje is. Tenzij Egypte weer meedoet. Dan is Sal, ondanks zijn kwarteeuw in Nederland, voor Egypte. ‘Logisch toch?’
Sal schafte speciaal voor het WK een groot scherm aan. Volgens hem zijn vrijwel alle klanten, onder wie veel Surinaamse Nederlanders, voor Nederland. Nou, onderbreekt Kartaram: ‘Wacht maar; als Nederland tegen Argentinië speelt, zul je zien of we voor Oranje zijn. Wij zijn Zuid-Amerikanen, we zijn altijd voor Brazilië of Argentinië geweest. Met Gullit, Rijkaard, Seedorf en Kluivert hadden we nog een band met Oranje. Dat is weg.’
Banda: ‘Ik heb nu een dubbel gevoel. Als Nederland tegen een Europees land speelt, ben ik voor ze. Moeten ze tegen Argentinië, met dit elftal, dan ben ik voor Argentinië.’ Buiten, waar Surinamers en autochtonen de tafels delen, zegt John (52), de enige Surinamer met een Oranje pet, dat ze binnen niet zo uit hun nek moeten kletsen.
John: ‘Er zijn toch genoeg bruine spelers in Oranje? Jongens als Babel, Maduro. Je woont en werkt in dit land. Dan ben je gewoon voor Nederland.’ Gout: ‘Zo’n jongen als Castelen: is Van Basten blind dat hij zijn kwaliteiten niet ziet?’ Tegen sluitingstijd mompelt Gout dat het niks wordt met dit Oranje. ‘Ik duim voor ze, hoor. Maar ze komen niet ver.’
Bron: de Volkskrant (http://www.volkskrant.nl/binnenland/article320223.ece/Kampioen_met_een_zo_wit_mogelijk_elftal)