PDA

Bekijk Volledige Versie : Veroordelingen in Italiaans voetbalschandaal



Good Kahuna
14-07-06, 23:10
ROME - De Italiaanse clubs Juventus, Lazio Roma en Fiorentina degraderen naar de Serie B. Dat heeft het sporttribunaal dat de fraudezaak in het Italiaanse voetbal onderzoekt vrijdag besloten.

Naast de degradatie krijgt landskampioen Juventus ook 30 punten aftrek bij de start van het seizoen. Bovendien zijn de club uit Turijn de laatste landstitels afgenomen. Fiorentia begint het volgende voetbalseizoen met twaalf punten minder, Lazio met zeven.

AC Milan ontsnapt aan rechtstreekse degradatie en blijft in de Serie A. De club, waar Clarence Seedorf speelt, mag echter niet in de Champions League voetballen volgend seizoen. AC Milan wordt 15 punten in mindering gebracht in de nieuwe competitie in de Serie A.

De clubs hebben drie dagen de tijd om tegen de beslissingen in beroep te gaan. Daarna volgt op 24 juli een definitieve uitspraak.

De betreffende clubs worden verdacht van het beïnvloeden van de aanstellingen van scheidsrechters. Met name Juventus zou, door toedoen van voormalig directeur Luciano Moggi, hier nadrukkelijk van hebben geprofiteerd. De uitspraak van het sporttribunaal komt precies vijf dagen nadat Italië in Duitsland de wereldtitel won. Bij de betrokken clubs spelen veel internationals.

Bron (http://www.nu.nl/news/779433/43/Juventus%2C_Lazio_en_Fiorentina_naar_Serie_B.html)

Good Kahuna
14-07-06, 23:17
Aan de schandpaal ermee!

Ik hoor alleen niets over geldboetes door de heren bobo's. En die zouden best geplukt mogen worden.

Good Kahuna
14-07-06, 23:38
Hele lap tekst, maar het schetst nogal onthullend de achtergrond:


Door en door verrot

In het Italiaanse voetbal was bijna iedereen te koop. Scheidsrechters, clubbestuurders, spelers en journalisten. Terwijl justitie een omvangrijk corruptienetwerk blootlegt, probeert het nationale elftal, de azzurri, op het WK in Duitsland de eer te redden.

Marc Leijendekker

Als paus Johannes Paulus II op sterven ligt, eind maart 2005, krijgt de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken een telefoontje. Het is Luciano Moggi. Hij is clubmanager van Juventus maar ook de grote regelaar en ritselaar van het Italiaanse voetbal, de bobo met de sigaar en de drie mobieltjes, de grand old man die alles en iedereen kent.

Moggi mag Beppe zeggen tegen de minister. Hij heeft de bewindsman kortgeleden een enorme dienst bewezen. De derdeklasser Torres, uit zijn kiesdistrict Sardinië, dreigde te degraderen. Onvriendelijke scheidsrechters, onbekwame clubbestuurders. Of de clubmanager daar niet iets aan kon doen. Dat kon Moggi.

Een week later won Torres zijn eerste uitwedstrijd in twee jaar. Geen degradatie, een nieuwe clubmanager, en de clubvoorzitter van Torres kreeg via Moggi de ‘apostolische zegen’ van de minister, om aan te geven dat die alles had geregeld. Die hulp vond de bewindsman heel prettig, met nog een jaartje te gaan tot de verkiezingen.

Nu komt Moggi met een verzoek. Hij heeft piëteit met de zieke paus, maar dit weekeinde wil Juventus toch graag spelen. De club moet tegen een verzwakt Fiorentina – twee belangrijke spelers zijn geblesseerd, twee andere gediskwalificeerd.

Het lot wil anders. De paus sterft die zaterdagavond en het voetbal wordt een week doorgeschoven. Juventus speelt thuis net gelijk met 1-1. Maar aan het einde van het seizoen is de club uit Turijn wel kampioen. Het trotse Juventus kan een nieuw scudetto, het kampioensschildje, op het shirt zetten. De supporters vieren het als het zoveelste bewijs van het succes van het model-Juventus. De enkeling die zit te mokken over dubieuze arbitrale beslissingen, is een zeurpiet of kan niet tegen zijn verlies.

Justitie is dan al een onderzoek begonnen naar dat model-Juventus. De telefoon van Moggi en van een aantal andere voetbalbonzen wordt afgeluisterd. Het onderzoek breidt zich uit, steeds meer gesprekken worden opgenomen, ook andere clubs raken betrokken. En als premier Berlusconi begin mei zijn bureau aan het leegruimen is om plaats te maken voor Romano Prodi, breekt een enorm schandaal uit. ‘De mooiste competitie ter wereld’, zoals de Italianen hun Serie A graag noemen, blijkt een door en door verrot systeem waarin op allerlei manieren scheidsrechters, spelers, trainers en journalisten gemanipuleerd worden. Ook de man van het tv-programma waarin aan de hand van videobeelden scheidsrechterlijke dwalingen worden vastgesteld, zit in het complot. „Het systeem is zo verrot dat zelfs het openbaar ministerie moeite heeft zich te oriënteren,” schrijft La Stampa.

In één klap is de glans van het voetbal verdwenen. In het onderzoeksrapport waarin de telefoongesprekken worden samengevat, gebruikt het openbaar ministerie grote woorden die normaal gesproken zijn voorbehouden aan de mafia. ‘Piovra’, de inktvis die overal zijn tentakels heeft. ‘Cupola’, de koepel op het bestel waar de echte machthebbers zitten. Alleen het woord ‘padrino’, peetvader, ontbreekt.

Bijna iedere dag rollen er koppen. Het hele bestuur van Juventus. De top van de voetbalfederatie. De vice-voorzitter van de sectie betaald voetbal, die tevergeefs probeert zijn voorzitter ook tot aftreden aan te zetten. Massimo De Santis, een van de twee scheidsrechters die naar het WK zou gaan, heeft zijn kaartje moeten inleveren. En rechters krijgen te horen dat zij zich verre moeten houden van voetbal. ‘Schone voeten’, zo is de kluwen van affaires in de pers gedoopt, in een verwijzing naar het ‘Schone Handen-onderzoek’ naar corruptie dat begin jaren negentig leidde tot de instorting van het politieke bestel.

„Dit is het grootste voetbalschandaal ter wereld,” zegt Franz Beckenbauer. En met een blik op de WK, waarin Italië maandag begint tegen Ghana: „Dat geeft psychologische druk. Italië zal hier op het veld de tol voor betalen.”

Beckenbauer maakt natuurlijk graag potentiële rivalen van de Mannschaft wat zenuwachtig. Veel Italianen weten nog dat ze in 1982 wereldkampioen werden terwijl topscorer Paolo Rossi ook net een schandaal achter de rug had. De Gazzetta dello Sport wil de moed erin houden en schrijft in een commentaar: het is te hopen dat de azzurri „het hele land uit de troebele wateren van het systeem-Moggi weten mee te slepen naar het heldere blauwe water van gezonde emoties.” Misschien kunnen de Duitsers zorgen voor een schoon WK. Maar was Italië vier jaar terug niet op uiterst dubieuze manier uitgeschakeld door Zuid-Korea?

Het schandaal gaat verder dan voetbal en zal niet verdwijnen als Gilardino of Totti voor het nationale elftal doelpunten maakt. Italië staat voor de spiegel en schrikt. Premier Romano Prodi zei in zijn eerste toespraak in die functie: „Er is een ethische aardbeving nodig.” En een paar weken later: dit schandaal „heeft de mensen laten zien hoe diep onze ethische crisis is en hoe die is doorgedrongen in iedere sector van het openbare leven.”

„Dit is geen gewoon schandaal, zoals die ook kunnen voorkomen in landen die beter worden bestuurd”, analyseert Sergio Romano, een rechtse politieke commentator. „Het is het bewijs, vooral na de bankaffaires van de afgelopen maanden, dat (het smeergeldschandaal) Tangentopoli en de veertien jaar die (sindsdien) zijn verstreken de slechte gewoontes van sommige delen van de samenleving niet hebben veranderd. We dachten dat de onderzoeken van Schone Handen een positieve invloed zouden hebben gehad. We dachten dat de opkomst van allerlei gedragscodes in de eerste helft van de jaren negentig iets meer was dan een van die vele rituelen waarin het land zijn grootste gebreken laat zien: retoriek, hypocrisie, conformisme. Maar we ontdekken dat de slechte gewoontes in bepaalde kringen niet zijn veranderd. Het is niet het schandaal dat zorgen baart: het is de combinatie van cynisme, een gevoel van onschendbaarheid en onverschilligheid voor iedere moreel principe, die uit deze zaak naar voren komt.”

Twee zwaargewichten zijn te hulp geroepen. Francesco Saverio Borrelli, de openbare aanklager die begin jaren negentig op het Paleis van Justitie in Milaan leiding gaf aan Schone Handen, is door de voetbalfederatie ingehuurd om vast te stellen wat de disciplinaire straffen zouden moeten zijn. En Guido Rossi, de man die ABN Amro met succes de weg heeft gewezen in het labyrint van de Italiaanse bankwereld, is aangesteld als bijzonder commissaris van de federatie. Hij is een ervaren troubleshooter die in de jaren negentig puin heeft geruimd bij grote bedrijven die getroffen waren door de smeergeldaffaires. Nu verzucht hij: „Ik had niet verwacht dat de situatie zo ernstig was.”

Het is een enorme kluwen die hij en Borrelli moeten ontwarren. Het is niet één schandaal, het zijn er vier tegelijk: de scheidsrechters, de zaakwaarnemers, het wedden op wedstrijden, en financiële fraude. Aanklagers in vijf verschillende steden hebben zich op het voetbal gestort: Rome, Napels, Turijn, Milaan en Parma.

Het schandaal van de scheidsrechters heeft de meeste impact. Afgeluisterde telefoongesprekken bevestigen wat velen vermoedden: de man in het zwart is niet altijd onpartijdig, en als hij een fout maakt, is dat vaak geen toeval. Het begon bij Moggi, wiens telefoon werd afgeluisterd in verband met een dopingschandaal rondom Juventus. Hij bleek vaak te bellen met het tweetal dat bepaalt welke scheidsrechter welke wedstrijd fluit. Die wel, die liever niet, en die nooit meer. Dat soort telefoontjes waren het, en ook voor de grensrechters werd een verlanglijstje ingediend.

Moggi’s verweer is dat iedereen belde, alle clubs, omdat iedereen wel wat te klagen of te wensen had. Dat moet nog blijken. Vaststaat dat Moggi er prat op ging dat hij kon zorgen voor bevriende fluitisten. En een enkele keer praatte hij zijn mond voorbij en vertelde hij wat er gebeurde als iemand het spelletje niet meespeelde. Zoals Paparesta, die in 2004 in de uitwedstrijd tegen Reggiana een doelpunt van Ibrahimovic afkeurde en Juventus een strafschop had onthouden. Moggi heeft in de afgeluisterde gesprekken verteld dat hij toen naar de kleedkamer van Paparesta is gegaan, hem de huid vol heeft gescholden, de kleedkamer op slot heeft gedraaid, en gewoon is weggegaan.

Paparesta heeft dat nooit durven rapporteren, uit angst voor zijn carrière. Alle scheidsrechters herinnerden zich immers hoe Danilo Nucini in januari 2001 in de problemen was gekomen toen hij vlak voor tijd een strafschop tegen Juventus had gegeven. „Je moet een vriend zijn”, zegt Nucini nu tegen Italiaanse journalisten. „En vriend van de vrienden. En als je geen vriend van de vrienden was, was je een vijand. Zo werkte het.” Hij praat niet specifiek over Moggi, maar over het systeem. „Zij willen de pausen zijn en de koningen en je moet proberen hen in het veld en erbuiten tevreden te stellen. Dat is het systeem. Je accepteert het of je wordt erdoor vermorzeld.”

Waarschijnlijk voelt Paparesta zich nu wel veilig. Tegenover het openbaar ministerie van Napels heeft hij niet alleen de opsluiting bij Reggiana bevestigd, maar ook verteld hoe gele en rode kaarten werden gebruikt om clubs te helpen. Stel, Juventus moest de volgende wedstrijd tegen een club die je als bevriende scheidsrechter deze week fluit. Dan kan je met een kaart een belangrijke speler uitschakelen voor de week daarna.

Juventus is niet de enige naam die wordt genoemd in dit verband. Ook AC Milan geldt als een van de machtsblokken – al heeft de club woedend gereageerd toen de Gazzetta dello Sport vorige week insinueerde dat er niet alleen een systeem-Juventus is, maar dat er ook een systeem-Milan bestaat.

De Italiaan die getraind is overal wat achter te zoeken, realiseert zich dan dat de Gazzetta dello Sport mede in handen is van de familie Agnelli, de eigenaar van Juventus. En dat Moggi heeft gezegd dat de bal is gaan rollen nadat premier Berlusconi hem had gevraagd om bij zijn club Milan te komen, iets waar Milans vice-president Galliani weinig in zag.

„In het Italiaanse voetbal leer je angst en eerbied te hebben voor de grote clubs”, zegt een andere ex-scheidsrechter, Angelo Bonfrisco. „Je maakt carrière samen met hen en hun overwinningen.” Volgens Bonfrisco is dat de boodschap, iedere keer weer, als de scheidsrechters om de week bijeenkomen in het sportcentrum in Coverciano. „De leraren daar zijn de twee mensen die de scheidsrechters aanwijzen. Pierluigi Pairetto en Paolo Bergamo.”

Op zich is het al opvallend dat de keuze wie waar fluit, door twee mensen wordt gemaakt. Het is al jaren de vraag of het iets uitmaakt. Het verleden suggereert van wel. In het seizoen 1984-’85 zijn de scheidsrechters bij wijze van experiment door het lot aangewezen. Dat jaar werd tot ieders verrassing Hellas Verona kampioen. Toen is het experiment gestaakt. In de periode 1990-’97 is Paolo Casarin de man geweest die de scheidsrechters indeelde. Uit die periode zijn relatief weinig omstreden beslissingen overgeleverd. In het seizoen na Casarin werd Juventus kampioen. Later is besloten de aanwijsmacht te delen – in de valse hoop misbruik te voorkomen.

Pairetto is een goede vriend van Moggi. Ze dineren regelmatig samen en leggen graag samen een kaartje. Misschien halen ze dan herinneringen op aan de tijd toen Moggi bij Torino werkte en Pairetto mocht meevliegen op een buitenlandse reis. Of praten ze over de tijd dat Moggi in dienst was bij Napoli – was het feit dat Maradona daar toen speelde de reden dat de ploeg geen enkele wedstrijd heeft verloren die werd gefloten door Pairetto? Of misschien gaat het wel over dames. Moggi is er regelmatig van beschuldigd dat hij gezelschap regelde voor scheidsrechters die zich alleen voelden in een vreemde stad. En van Pairetto is bekend dat hij regelmatig ‘massagesalon’ Viva Lain in Turijn bezocht, waar ook spelers van Juventus kwamen.

In het andere grote schandaal komen we twee Moggi’s tegen, opnieuw Luciano, maar ook zijn zoon Alessandro, Moggi jr., door de pers Moggino gedoopt. Dit schandaal gaat over de belangenverstrengeling tussen vaders die topfuncties hebben binnen het voetbal, en hun zonen en dochters die zaakwaarnemer zijn voor spelers en trainers. Voor heel veel spelers en trainers. Hun bedrijf, Gea, vertegenwoordigt ongeveer 200 voetballers en is daarmee een machtsblok binnen het voetbal waar je bijna niet omheen kunt.

Die concentratie van macht is op zich al een probleem. „Hoe wilt u dat een wedstrijd aan het einde van het seizoen boven verdenking blijft als in de twee teams een derde of zelfs de helft van de spelers is aangesloten bij hetzelfde bedrijf?”, luidt de retorische vraag die Sergio Campana, voorzitter van de spelersvakbond Assocalciatori, Italiaanse sportjournalisten stelde.

De vele juniors maken de belangenverstrengeling nog ingewikkeld. Daar zijn Davide Lippi, de zoon van de trainer van het nationale elftal. Francesca Tanzi, de dochter van de voormalige president van Parma, de baas van het onder fraude bezweken Parmalat. Andrea Cragnotti, zoon van de man die Lazio met enorme investeringen kampioen maakte maar daarna moest toegeven dat hij ongedekte obligaties had uitgegeven om te proberen het hoofd boven water te houden. Chiara Geronzi, de dochter van een directeur bij Capitalia, aandeelhouder van Lazio en Roma en een bank bij wie veel voetbalclubs enorme schulden hebben.

De mogelijkheden voor een-tweetjes zijn bijna grenzeloos.

De politie heeft er een paar afgeluisterd. Moggi sr. wil een speler kwijt. Moggi jr. behartigt zijn belangen. Samen spreken ze af hoe de speler onder druk gezet moet worden. De man stribbelt tegen. Zeg maar dat hij anders niet in het nationale elftal komt, laat senior weten.

Nog een: Gea wil de marktwaarde van een speler opdrijven, en Lippi senior krijgt een telefoontje (niet van zijn zoon, overigens, maar van Moggi sr.) waarin hem dringend wordt gevraagd deze speler te selecteren.

„Wat echt triest is, als je de uitgeschreven telefoontjes leest van Luciano Moggi met een paar van zijn grote vrienden, is dat het precies is zoals we hadden gedacht”, schrijft satiricus Michele Serra. „Het is het script dat al duizend keer is geschreven, duizend keer is voorgedragen, van een machtige groep gladjakkers en mooipraters die geen weet heeft van het idee van rechten en plichten, maar denkt in termen van gunsten en mensen een loer draaien.” Het is een wat archaïsche wereld, met veel oudere mannen, schrijft Serra. Of het allemaal legaal is, weet je nooit zeker, maar wat je wel zeker weet, is de vreselijke naargeestigheid ervan.

Gladjakkers en mooipraters
Is het altijd zo geweest, vragen de tifosi zich nu vertwijfeld af. In de meeste analyses heeft in de jaren negentig de komst van het grote geld de ommekeer betekend, de miljoenen die zijn verdiend met de verkoop van tv-rechten. Toen hebben de kleinere clubs tandenknarsend moeten toezien hoe de Lega Calcio, die over het betaalde voetbal gaat, afzonderlijke onderhandelingen per club toestond: de grote clubs kregen miljoenen, de kleine de kruimels. En wie is de voorzitter van de Lega: Adriano Galliani, de vice-president van AC Milan. Bij Juventus is de toon veranderd met de komst van Moggi, de ritselaar, en Giraudo, de man voor wie voetbal vooral een kwestie van centen is – daarom kon hij ook, onbestaanbaar voor de echte voetballiefhebber, op 48-jarige leeftijd als supporter van Torino in dienst treden van Juventus.

Het lijkt nu alsof alles en iedereen te koop was in het voetbal. Bijna niemand kon de macht van vader en zoon Moggi weerstaan, schrijft journalist Marco Travaglio, auteur van een kritisch boek over Moggi. „Scheidsrechters, trainers, voorzitters, politici, ministers, staatssecretarissen, assistenten, generaals, politieagenten”, allemaal gingen ze door de knieën. Gelukkig is Ilaria D’Amico er nog, een aantrekkelijke sportpresentatrice die veel mannenharten sneller doet kloppen. Ook dat van Moggi jr., die haar hoopte te imponeren met een tripje naar Parijs. In een afgeluisterd gesprek vertelde hij een vriend hoe hij, tot zijn stomme verbazing, een blauwtje liep. „Ik heb een privé-vliegtuig genomen, een luxehotel, een fantastisch restaurant, maar uiteindelijk is het niets geworden. Ik dacht, ik hoopte, ik rekende erop, maar....”

Dat geeft de burger moed, zegt Travaglio: „In een land dat aan de voeten ligt van de twee Moggi’s, waar alles te koop was en alles werd verkocht, weten we nu dat er gelukkig ook mensen zijn die niet te koop zijn.”

Ook Azurri verwikkeld in schandaal
Twee spelers van het Italiaanse elftal en trainer Marcello Lippi zijn, direct of indirect, betrokken bij het voetbalschandaal. Lippi, die niet is gehoord door justitie, is door onder anderen Juventus-manager Moggi gebeld met verzoeken zijn selectiebeleid aan te passen. Aanvoerder Fabio Cannavaro is vorige week wel ondervraagd, over zijn transfer van Inter Milan naar Juventus, twee jaar geleden. Het vermoeden bestaat dat hierbij geld onder tafel is betaald. In dit verband duikt ook de naam op van een andere WK-speler, de Zweed Ibrahimovic. De justitie in Turijn onderzoekt de financiële details van zijn transfer van Ajax naar Juventus. De Italiaan Gianluigi Buffon, de duurste keeper ter wereld, wordt ervan verdacht illegaal op wedstrijden te hebben gewed. Hij zegt alleen op buitenlandse wedstrijden te hebben gewed en daarmee te zijn gestopt toen dit werd verboden.

NRC (http://www.nrc.nl/krant/article345257.ece)