Ron Haleber
20-07-06, 19:03
Mijn vriend Mohammed publiceerde deze column op 19 juli in het AD:
EEN MOOI LIEF MEISJE
De haring die allesbehalve op haring lijkt. De lokale partij Zeepbel Belangen uit Ambacht. De duizelingwekkende schoonheid van Zidane’s kopstoot die ik op billboard formaat liet maken en op dvd liet branden om hem iedere avond voor het slapen gaan af te draaien. De pathetische idolatrie van Rembrandt (handschaduwen, gezichtsschaduwen, slagschaduwen, alles van die man is meesterlijk, briljant, geniaal, zelfs de structuur van zijn poep, als dat bewaard was gebleven). De tropische zweterige miserabele historische zalige frivole mussendodende hitte, hitte, hitte.
Over al deze dingen had ik willen mopperen of mij vrolijk maken.
Tot ik vanochtend een foto onder ogen kreeg…een maagdreunende foto. Toen smolt ieder ander onderwerp als sneeuw voor de zon. De lust verging mij.
Een meisje. Een mooi lief meisje, een parel. 10, 11, 12 jaar - wie zal het zeggen? Ze ligt tussen puin en brokstukken. Haar hand op haar buik. Haar ogen gesloten. Haar blauwe Mickey Mouse pyjama ziet grijs door de dikke laag stof. Een sliert gestold bloed sijpelt uit haar mondhoek. Het duurde even voor ik ontdekte dat haar been is afgerukt. Dat been ligt verderop, alleen het voetje is net zichtbaar tussen het gruis. Dit meisje had pech: ze sliep in de verkeerde flat. De flat die ’s nachts tot puin was gebombardeerd door een Israëlische Tomahawkraket. In één week tijd ondergingen bijna 200 andere kinderen, vaders en moeders hetzelfde lot: ze sliepen in het verkeerde huis.
De voorzaten van de bewoners van het huidige Israël. Ooit waren zij slachtoffers, ooit. Het nageslacht is veranderd in daders. Nietsontziende daders. Slachtoffer wordt dader - een bekend verschijnsel in de psychologie. Wie geneest dit zieke land?
Mohammed Benzakour
EEN MOOI LIEF MEISJE
De haring die allesbehalve op haring lijkt. De lokale partij Zeepbel Belangen uit Ambacht. De duizelingwekkende schoonheid van Zidane’s kopstoot die ik op billboard formaat liet maken en op dvd liet branden om hem iedere avond voor het slapen gaan af te draaien. De pathetische idolatrie van Rembrandt (handschaduwen, gezichtsschaduwen, slagschaduwen, alles van die man is meesterlijk, briljant, geniaal, zelfs de structuur van zijn poep, als dat bewaard was gebleven). De tropische zweterige miserabele historische zalige frivole mussendodende hitte, hitte, hitte.
Over al deze dingen had ik willen mopperen of mij vrolijk maken.
Tot ik vanochtend een foto onder ogen kreeg…een maagdreunende foto. Toen smolt ieder ander onderwerp als sneeuw voor de zon. De lust verging mij.
Een meisje. Een mooi lief meisje, een parel. 10, 11, 12 jaar - wie zal het zeggen? Ze ligt tussen puin en brokstukken. Haar hand op haar buik. Haar ogen gesloten. Haar blauwe Mickey Mouse pyjama ziet grijs door de dikke laag stof. Een sliert gestold bloed sijpelt uit haar mondhoek. Het duurde even voor ik ontdekte dat haar been is afgerukt. Dat been ligt verderop, alleen het voetje is net zichtbaar tussen het gruis. Dit meisje had pech: ze sliep in de verkeerde flat. De flat die ’s nachts tot puin was gebombardeerd door een Israëlische Tomahawkraket. In één week tijd ondergingen bijna 200 andere kinderen, vaders en moeders hetzelfde lot: ze sliepen in het verkeerde huis.
De voorzaten van de bewoners van het huidige Israël. Ooit waren zij slachtoffers, ooit. Het nageslacht is veranderd in daders. Nietsontziende daders. Slachtoffer wordt dader - een bekend verschijnsel in de psychologie. Wie geneest dit zieke land?
Mohammed Benzakour