tr_imparator
20-07-06, 22:30
De dreiging van de radicale islam
Bruce Bawer
Zo nu en dan komen er ook zeer kritische boeken in het Nederlands uit, die je niet mag missen. Dit is zo’n boek. Er zijn wel eerder boeken verschenen die de toestand van ons continent onder de loep namen, maar niet eerder zo grondig, met zoveel feiten en rake analyses. Zelfs mensen die het nieuws rond de islamitisering van Europa redelijk goed hebben gevolgd, door bijvoorbeeld de gespecialiseerde web logs te lezen, kunnen nog steeds verrast worden door de vele feiten die in het boek zijn verzameld.
Bruce Bawer, de schrijver van het boek, is een Amerikaan uit New York, die naar Europa is geëmigreerd. Eerst woonde hij in Amsterdam, maar dat heeft hij inmiddels verruild voor Noorwegen, het geboorte land van zijn partner. Toen de links liberale Bawer Amerika achter zich liet was hij als homoseksueel blij verlost te zijn van de Christen fundamentalisten uit de Verenigde Staten. Over hen had hij in het verleden zelfs een bestseller geschreven met de naam “Stealing Jesus : How Fundamentalism Betrays Christianity”. Hier in schreef hij over het verstikkende Christen fundamentalisme in Amerika. Hij zag Europa, en Amsterdam in het bijzonder, als het liberale wonderland waar de moderne wereld haar hoogtepunt had bereikt. In New York voelde hij zich vaak niet veilig, hoewel hem daar nooit wat was overkomen. Nee, dan Amsterdam, daar waande hij zich zo veilig als wat, tussen al die tolerante Nederlanders.
Hij wist toen nog niet, dat zijn beeld van het oude continent nog grondig zou veranderen door de ervaringen die hij er zou opdoen. Na nog geen drie weken in het Amsterdam te zijn, wordt hij al overvallen door een Marokkaanse bende. Zo’n gewapende overval dat had hij zelfs in New York nog niet eerder zelf meegemaakt. Ook komt hij naarmate hij wat langer in Europa is achter dat Europa en Amerika op een andere manier verschillend zijn dan hij had gedacht. Hij komt er achter dat hij veel typisch Amerikaanse dingen niet gewaar was omdat ze zo van zelfsprekend zijn. Maar ook dat dingen die hij als overdreven of zelfs ronduit vervelende Amerikaanse eigenschappen ervoer, eigenschappen zijn die behoren bij een vrije samenleving. Het Europese alternatief blijkt niet zo fraai als het in eerste instantie leek.
Bawer zijn boek gaat over Europa en haar islamitisering. Maar als je de titel en sub titel van het boek ziet, zou je ten onrechte het beeld kunnen krijgen dat het vooral over de islam zelf gaat. Maar het boek gaat minstens zoveel over hoe Europeanen zijn en wat ze doen. Het boek is dan ook eerder een genadeloze kritiek op de Europeanen dan op fundamentalistische moslims.
De enorme stroom islamitische immigranten zijn volgens Bawer eigenlijk helemaal geen immigranten. Want deze immigranten komen niet naar Nederland om Nederlanders onder de Nederlanders te worden, ze komen naar Nederland om een deel van de Westerse welvaart te bemachtigen. Voor de rest blijven ze over het algemeen verbonden aan hun eigen clan en hun land van herkomst. Ze wijzen de Nederlandse leefwijze af. Hij illustreert in zijn boek duidelijk hoe deze vorm van ‘integratie’ in Europa plaats vindt. Ook wordt het duidelijk dat er binnen de moslim gemeenschap een gebrek aan individuele vrijheid is, het groepsbelang gaat eigenlijk altijd voor. Talloze voorbeelden van agressie tegen homo’s, vrouwen en Westerlingen passeren de revu. Zo noemt hij bijvoorbeeld het feit dat in een periode van slechts een halfjaar, in de stad Denhaag, alleen al, zo’n 11 eerwraak moorden plaatsvonden (zover bekend). Willekeurig vraag je je als lezer dan af hoe groot het aantal vermoorde vrouwen landelijke dan wel niet is. Bawer verbaast zich dan ook over de enorme straffeloosheid waarmee het moslim geweld gepaard gaat. Ook beschrijft hij de Europese moslim leiders, die bijvoorbeeld aan hun Europese volgelingen uitleggen dat de ongelovige eigenlijk verplicht zijn hen uitkeringen en subsidies te verschaffen. Zo werkt dat nu eenmaal onder de sharia’s Jizya belasting, die ongelovigen moeten betalen in een islamitische staat.
Hij is dan ook gaan inzien dat vergeleken bij de islamitische fundementalisten in Europa, de christen fundamentalisten in Amerika maar een stelletje amateurs zijn. Hij beoordeeld het feit dat de kerken in Europa leeg zijn nu anders dan toen hij net aankwam in Europa. Toen had hij daar totaal geen moeite mee, hij vond dat toen alleen maar heel positief. Maar hij concludeert nu dat dit ook tot gevolg heeft dat de Europeaan daardoor ook niets meer absoluut ziet en geen levensdoel meer heeft. Ook neemt de Europeaan religie niet meer serieus, waardoor hij zelfs niet meer kan geloven dat andere mensen dit nog wel heel serieus en alles bepalend vinden. Maar Bawer, zelf ongelovig, ziet toch geen oplossing in her-evangelisatie van Europa (zoals Tony Blankley dat in zijn boek The West’s Last Change als een van de mogelijke oplossing noemde). Hij ziet meer vrijheid en een meer echt (klassiek) liberaal Europa als uitweg voor de crisis.
Hij beschrijft Europa dan ook als een continent met een gebrek aan vrijheid, met een elite die wel half verliefd lijkt op tirannie. Ook de media is onderdeel van het probleem. Waar de pers in Amerika de politiek bekritiseerd en belachelijk maakt, worden de Europese politici (als ze tenminste mainstream zijn) door de pers bewierrookt. De politiek- en media elite is in feite één. Bawer noemt deze elite een overblijfsel uit de feodale tijd van Europa.
Door deze gesloten elite van media en politiek is het politiek spectrum in Europa dan ook beperkt. Vergeleken met het Amerikaanse politieke spectrum kennen wij hier geen stroming die te vergelijken is met de Amerikaanse conservatieve republikeinse partij. In feite zijn alle partijen in Europa sociaal democratisch. De consensus zowel binnen de partijen als over de partijen heen is zo groot, dat Bawer spreekt over een ‘één idee’ staat.
Nederland komt ook regelmatig ter sprake. Zo is de veelgehoorde verklaring dat Pim Fortuyn niet te duiden is als links of rechts volgens hem, slechts een slogan van een disfunctionele politieke elite. Een elite die niet kan denken buiten de eigen bedachte onzinnige politieke stromingen. Stromingen die slechts de marginale verschillen verhullen van een elite die het allemaal al weet en waar geen wezenlijke discussie meer plaats vindt.
Wanneer er partijen opkomen buiten deze bekrompen politieke mainstream, dan bestrijdt de elite deze door ze politiek buiten te sluiten, in de media hun woorden te verdraaien en probeert men hen te stigmatiseren als nazi’s. Maar ook geeft Bawer voorbeelden van regelrechte censuur om afwijkingen van het politiek correcte denken te voorkomen. De rol van de pers is in Europa dan ook niet zozeer om voorlichting te geven, maar ze hebben veel meer de functie om les te geven over hoe men behoort te denken.
Er is in Europa dan ook steeds minder politieke vrijheid en er is veel politiek geweld. In zweden worden mensen van de verkeerde politiek partij ontslagen, worden ze aangevallen, met de dood bedreigt en vinden er op hen zelfs moordaanlagen plaats. In Noorwegen is een nieuwe anti discriminatie wet aangenomen met omgekeerde bewijslast. En zo noemt hij vele landen. Het blijkt dat in Europa steeds meer mensen worden vervolgt voor hun mening. Bawer roept de Amerikanen dan ook op om steun te geven aan Europese dissidenten die de Amerikaanse waarden en normen, zoals de liberale en vrije samenleving, verdedigen.
Door dat de Europeanen zo totaal onkritisch zijn en de problemen niet benoemen en aanpakken, ziet Bawer de druk stijgen en is hij bang voor een rechtse overcorrectie (dit in plaats van dit een voortzetting van een wat daadkrachtiger totalitair denken te noemen). Ook dit is volgens hem een bedrijging voor de liberale democratie. Maar hij maakt een speciale uitzondering voor Frankrijk. Dat is al de grootste vijand van de liberale Westerse beschaving.
Het boek staat ook vol met anekdotes die je hilarisch zou kunnen noemen als het niet om zulke ernstige feiten zou gaan. Neem nu de bekende terreur leider Mullah Krekar. Deze terreur imam heeft in Irak nog in een aantal dorpen een waar, Taliban waardig, schrikbewind gevoerd. Ook preekt hij openlijk de gewelddadige Jihaat tegen het Westen. Juist deze man blijkt de grote knuffel teddybeer van de Noorse elite te zijn. Bawer verhaalt hoe deze elite met hem wegloopt en hij zelfs een ware sterrenstatus bereikte toen hij mee demonstreerde tegen de bevrijding van Irak.
Of wat te denken van de anti terrorisme betoging in Noorwegen waar het hele establishment van Noorwegen uitloopt om samen met de moslims te gaan demonstreren tegen terrorisme en voor vrijheid? Er komen echter maar 50 moslims opdagen, waarschijnlijk allemaal familieleden van de organiserende Amazigh moslim. Op de looproute door Oslo komen de demonstranten, die voornamelijk bestaat uit leden van het establishment, veel meer moslims tegen dan er mee lopen… Toch is het niet zo, dat moslims gewoon niet zo te porren zijn voor demonstraties, want Bawer noemt daarna alle zaken waar moslims wel massaal de straat voor zijn op gegaan in Europa. Maar nooit gingen ze massaal de straat op om zich uit te spreken tegen het geweld wat in de naam van hun geloof plaatsvindt.
Maar het is niet allemaal de schuld van de moslims. In Europa wordt met twee maten gemeten: Europeanen worden als individuen gezien maar islamieten als groep. Bij islamieten wordt daardoor de groepsidentiteit en groepscultuur belangrijker geacht dan de individuele vrijheid. Dit is feite wat de Europese elite onder de multiculturele samenleving verstaat.
Door de soepele immigratie regels in Europa neemt het aantal moslims explosief toe. Bovendien streven de moslims naar segregatie. Als deze trends zich zo blijft voortzetten dan zou mogelijk al binnen een tijdsbestek van enkele tientallen jaren, er min of meer soevereine moslim enclaves in Europa kunnen ontstaan. En ligt een Europese burger oorlog binnen handbereik. Maar ondanks dat hij dit soort scenario’s beschrijft, ziet hij geen heil in een immigratie stop uit islamitische landen. Als oorzaak identificeerd hij de xenofobe houding van de Europeanen zelf. Deze willen helemaal niet dat de immigranten net zo worden als zij zelf. De Europeanen zijn echter niet xenofoob met elkaar, stelt Bawer, ze zien elkaar als een soort neven en nichten. Wel xenofoob zijn ze met niet Europeanen zoals Amerikanen en moslim immigranten. Hij beschrijft dan ook de discriminatie die hij zelf ondervindt (Voor de lezer wordt niet duidelijk of dit niet ook veroozaakt kan worden door zijn homoseksuele geaardheid of het anti-Amerikanisme). Volgens hem gaat Amerika veel beter om met haar immigranten en hij illustreert dit met zijn eigen jeugd ervaring. Hij zat op school met allemaal Amerikaanse kinderen, maar als hij de namen van zijn schoolklas nu jaren later terug ziet,realiseert hij pas hoe multicultureel zijn eigen klas eigenlijk was. Hij gaat er echter aan voorbij, dat hij voornamelijk met Europese immigranten in één klas zat en niet met moslims (De Amerikaanse moslim populatie is kleiner dan 1%). Als lezer zou je dan kunnen denken dat dit dus niet zoveel zegent is want Europeanen integreren net zo makkelijk in Europa als in Amerika.
Zou het kunnen dat Bawer hier oorzaak en gevolg omdraait? Zouden de gevallen van discriminatie die hij beschrijft niet juist het gevolg kunnen zijn van het door hem zo bekritiseerde politiek correcte denken en de sociaal democratie? Want als je als ondernemer niemand mag ontslaan en je mag al helemaal niet het gedrag van immigranten bekritiseren, dan wordt het toch een enorm risico om een ‘vreemde’ aan te nemen? Op extreem risico mijdend gedrag komt zodoende een enorme premie te staan, want als ondernemer zit je behoorlijk vast aan zo’n persoon.
Door het hele boek, beschrijft Bawer met veel voorbeelden het irrationeel anti-Amerikanisme (of beter gezegd: Amerika haat). Heel terecht wijst hij daarbij op een wel heel erg achterlijke Europese gewoonte, die ik bijna nooit iemand hoor beschrijven. Zo is het in Amerika een lange traditie om de wereld, maar toch vooral ook zich zelf kritisch, te beschouwen. Europese intellectuelen nemen ook kennis van deze kritiek en in plaats er de les van te leren om zelf ook hun eigen werelddeel kritisch te beschouwen, gebruiken ze deze Amerikaanse zelf kritiek selectief en onkritisch. Dit alles slechts om de Amerikanen van van alles te kunnen beschuldigen en zich zelf moreel superieur te kunnen wanen. Maar ook het Anti Amerikaanse dat Bawer persoonlijk ervaart en beschrijft in zijn boek laat toch vooral een afgunstig en onnozel werelddeel zien. Na zijn beschrijving is het lastig om niet te erkennen dat het anti-Amerikanisme inmiddels zulke zielige vormen heeft aangenomen dat het wel een heel erg schamele schaamlap voor de eigen incompetentie van het Europese continent aan worden is. Hij gaat nog een stap verder en noemt het Anti Amerikanisme een herleven van het koude oorlog denken. Als tegen gif raadt hij de Amerikanen aan om meer uitwisselingsprogramma’s te organiseren voor de Europese jeugd. De persoonlijk ervaring met de Amerikaanse realiteit is een krachtig middel tegen deze anti Amerikaanse propaganda van de Europese elite media.
Bawer is het over de top anti Amerikanisme goed zat en schrijft dat de gezamenlijke Europese cultuur waar de Europeanen zich zo op voorstaan, helemaal niet bestaat. Zo kijkt men in elk EU land naar de eigen TV programma’s, luistert men naar de eigen muziek en hebben ze hun eigen landelijke beroemdheden. De Europeanen kennen elkaars culturele uitingen helemaal niet. Gezamenlijk hebben ze slechts de Amerikaanse cultuur, wiens films ze kijken, wiens muziek ze luisteren en wiens beroemdheden ze aanbidden.
Er is een kloof tussen de Amerikanen en Europeanen. Amerikanen wonen op een andere planeet schreef Robert Kagan al in zijn boek Balans van de macht. Bawer lijkt zich daar bij aan te sluiten: Amerikanen zijn veel pragmatischer en vinden het vanzelfsprekend dat opinies zijn gebaseerd op de imperfecte reëel bestaande verhoudingen in de wereld. De Europeaan daar in tegen, is een idealist die zijn mening baseert op hoe een ideale wereld er uit zou moeten zien. In Europa zijn ideeën dan ook belangrijker dan de praktijk en overheerst een ideologische benadering. Hij komt er dan ook achter dat bij Europeanen begrippen als vrijheid en tirannie meestal iets anders beteken dan bij Amerikanen (Ooit door Isaiah Berlin gedefinieerd als het verschil tussen positieve en negatieve vrijheid). Ook heeft de geschiedenis van 1e en 2e wereld oorlog en daarna de koude oorlog op beide werelddelen een andere uitwerking gehad. De Amerikanen trekken daar de les uit, dat je vrijheid moet verdedigen tegen tirannie. De Europeaan echter geloofd daar niet in en ziet vrijheid als de ‘standard human condition’ van de mens, een situatie die nu juist door oorlog bedreigt wordt. De Europeaan gelooft dat je alles met overleg kan oplossen. Zelfs als de tegenpartij er abjecte uitgangspunten op na houdt. Er is niets en niemand waar doormiddel van overleg niet tot een oplossing gekomen kan worden. Het ideaal van de Europeaan is dan ook niet vrijheid, maar het compromis.
Maar ook op economische vlak zijn de opvattingen anders. De Europeaan gelooft nog dat de economie vooral een zero-sum affaire is: er is slechts een beperkte hoeveelheid rijkdom en die moet zo eerlijk mogelijk verdeeld worden. Dit in tegenstelling tot het idee dat welvaart vooral gecreëerd moet worden en dat de totale rijkdom op aarde zo kan toenemen. Voor de aanhangers van de zero-sum gedachte, is het sociaal democratisch Europa natuurlijk moreel superieur, immers waar wordt er meer eerlijk gedeeld dan in Europa? Onder de naam ontwikkelingshulp, herdistribueren de Europeanen op basis van hun bruto nationaal product zelfs de binnenlandse welvaart naar het buitenland. Dat die landen daardoor passief en afhankelijk worden en dat je ze misschien beter kunt helpen door middel van handel, zodat ze hun eigen welvaart creëren, is iets dat de meeste Europeanen totaal ontgaat. Dus ook op economische gebied is Amerika voor de European het grote voorbeeld hoe het toch vooral niet moet. Bawer verwijst daarom ook naar het uitstekende boek van de Duitser Olaf Gersemann. In “Cowboy Kapitalisme” waarin deze allerlei Europese dogma’s over het Amerikaanse kapitalisme weerlegd.
Dat de Europese elite, ondanks alle zorgelijke feiten, de gevaren van het islamitisch extremisme blijft negeren, komt aldus Bawer door dat de islam voor de socialisten de rol heeft overgenomen van wat vroeger het communisme voor hen had. Het is een alternatief voor het verderfelijke en materialistische Amerika. Net als destijds bij de communistische heilstaten wordt al het lelijks met de mantel der liefde bedekt om toch maar vooral niet de aandacht af te leiden van de ‘echte’ slechteriken, de Amerikanen. Hij verwijst dan ook naar het boek: Eurabia van Bat Ye’Or, waarin zij heeft gedocumenteerd, aan de hand van officiële EU stukken, hoe de Europese elite al tientallen jaren bezig is om kost wat ‘t kost samen met de islamitische wereld een tegenwicht tegen de Amerikaanse macht te vormen.
In het boek van Bawer staan veel bizarre anekdotes. Neem nu het verhaal over de Noorse minister van integratie die als ze een praatje houdt in een moskee een hoofddoek op doet. Dezelfde minister roemt de islamitische cultuur als zoveel ‘echter’ dan de Noorse. En op de vraag of de Noorse cultuur behouden moeten worden antwoord deze ‘intergratie’ minister met de onsterfelijke woorden: “Welke cultuur?”.
Ook het nieuwe antisemitisme, vaak verpakt als louter kritiek op de staat Israël, is onderwerp van Bawer’s boek. Hij produceert een schokkende lijst van incidenten, waar je, als je denkt al op de hoogte te zijn, toch nog steeds van schrikt. Ook beschrijft hij hoe de media de feiten rond dit nieuwe antisemitisme verzwijgt, verdraaid en verdoezeld. Dit alles in het kader om toch maar vooral de moslims uit de wind te houden.
Die zelfde media heeft ook de mythische ‘gematigde moslim meerderheid’ gecreëerd. Er is alleen een probleem met die meerderheid, je hoort of ziet ze nooit. Als de media denkt een gematigde moslim gevonden te hebben, dan blijkt hij later steevast toch weer niet zo gematigd. Zo werd in het Verenigd Koninkrijk door Blair, Sir Iqbal Sacranie geridderd, om zo de gematigde islam meer prestige te geven. Maar hoe gematigd is deze Sacranie als hij zegt dat de doodstraf voor Salman Rushdie nog te gemakkelijk is?
Het boek is niet optimistisch: hij voorziet een moslim meerderheid in Europa. Hoe Europa er met hen uit zal zien, is eigenlijk al niet meer in handen van de Europese liberale inwoners, maar vooral afhankelijk wat er met de ‘gematigde’ moslims zal gebeuren. De voorteken zijn niet gunstig, Bawer vraagt zich dan ook af of het niet al te laat is om het tij te keren. Maar gelukkig roept hij de Amerikanen ook op om de grenzen voor de Europeanen te openen i.p.v. ze achter te stellen met de immigratie quota’s. Ik ben voor, maar het zou dan wel eens heel snel, heel erg leeg in Europa kunnen worden!
Dit uitstekend geschreven boek vertelt het verhaal van een Amerikaanse schrijver in Europa die op onderzoek gaat naar de oorzaak van de Europese crisis. Dit heeft ons een een uniek perspectief opgeleverd. We zien een Europa door de ogen van een Amerikaan die het continent goed kent en goed zijn talen spreekt. Alleen een outsider met kennis van zaken lijkt ons zo’n uiterste verfrissende kijk op de zaak te kunnen bieden. Het is dan ook geen verassing dat het boek in Amerika, waar het al eerder uit kwam, een enorme bestseller is. Het behoort blijkbaar in de categorie boeken die je gelezen moet hebben. Er heeft zich al een lange lijst van experts afgetekend die meende op dit boek te moeten reageren. In al deze reacties oogst het boek veel lof (zie verderop onder: ‘Anderen over dit boek’. Dus dit vlotlezende boek met minder dan 250 pagina’s, is een boek dat iedereen in Europa zou moeten lezen, misschien dat het dan toch nog goed komt met ons continent. Een aanrader dus!
http://leestafel.blogspot.com/2006/05/terwijl-europa-sliep.html
Bruce Bawer
Zo nu en dan komen er ook zeer kritische boeken in het Nederlands uit, die je niet mag missen. Dit is zo’n boek. Er zijn wel eerder boeken verschenen die de toestand van ons continent onder de loep namen, maar niet eerder zo grondig, met zoveel feiten en rake analyses. Zelfs mensen die het nieuws rond de islamitisering van Europa redelijk goed hebben gevolgd, door bijvoorbeeld de gespecialiseerde web logs te lezen, kunnen nog steeds verrast worden door de vele feiten die in het boek zijn verzameld.
Bruce Bawer, de schrijver van het boek, is een Amerikaan uit New York, die naar Europa is geëmigreerd. Eerst woonde hij in Amsterdam, maar dat heeft hij inmiddels verruild voor Noorwegen, het geboorte land van zijn partner. Toen de links liberale Bawer Amerika achter zich liet was hij als homoseksueel blij verlost te zijn van de Christen fundamentalisten uit de Verenigde Staten. Over hen had hij in het verleden zelfs een bestseller geschreven met de naam “Stealing Jesus : How Fundamentalism Betrays Christianity”. Hier in schreef hij over het verstikkende Christen fundamentalisme in Amerika. Hij zag Europa, en Amsterdam in het bijzonder, als het liberale wonderland waar de moderne wereld haar hoogtepunt had bereikt. In New York voelde hij zich vaak niet veilig, hoewel hem daar nooit wat was overkomen. Nee, dan Amsterdam, daar waande hij zich zo veilig als wat, tussen al die tolerante Nederlanders.
Hij wist toen nog niet, dat zijn beeld van het oude continent nog grondig zou veranderen door de ervaringen die hij er zou opdoen. Na nog geen drie weken in het Amsterdam te zijn, wordt hij al overvallen door een Marokkaanse bende. Zo’n gewapende overval dat had hij zelfs in New York nog niet eerder zelf meegemaakt. Ook komt hij naarmate hij wat langer in Europa is achter dat Europa en Amerika op een andere manier verschillend zijn dan hij had gedacht. Hij komt er achter dat hij veel typisch Amerikaanse dingen niet gewaar was omdat ze zo van zelfsprekend zijn. Maar ook dat dingen die hij als overdreven of zelfs ronduit vervelende Amerikaanse eigenschappen ervoer, eigenschappen zijn die behoren bij een vrije samenleving. Het Europese alternatief blijkt niet zo fraai als het in eerste instantie leek.
Bawer zijn boek gaat over Europa en haar islamitisering. Maar als je de titel en sub titel van het boek ziet, zou je ten onrechte het beeld kunnen krijgen dat het vooral over de islam zelf gaat. Maar het boek gaat minstens zoveel over hoe Europeanen zijn en wat ze doen. Het boek is dan ook eerder een genadeloze kritiek op de Europeanen dan op fundamentalistische moslims.
De enorme stroom islamitische immigranten zijn volgens Bawer eigenlijk helemaal geen immigranten. Want deze immigranten komen niet naar Nederland om Nederlanders onder de Nederlanders te worden, ze komen naar Nederland om een deel van de Westerse welvaart te bemachtigen. Voor de rest blijven ze over het algemeen verbonden aan hun eigen clan en hun land van herkomst. Ze wijzen de Nederlandse leefwijze af. Hij illustreert in zijn boek duidelijk hoe deze vorm van ‘integratie’ in Europa plaats vindt. Ook wordt het duidelijk dat er binnen de moslim gemeenschap een gebrek aan individuele vrijheid is, het groepsbelang gaat eigenlijk altijd voor. Talloze voorbeelden van agressie tegen homo’s, vrouwen en Westerlingen passeren de revu. Zo noemt hij bijvoorbeeld het feit dat in een periode van slechts een halfjaar, in de stad Denhaag, alleen al, zo’n 11 eerwraak moorden plaatsvonden (zover bekend). Willekeurig vraag je je als lezer dan af hoe groot het aantal vermoorde vrouwen landelijke dan wel niet is. Bawer verbaast zich dan ook over de enorme straffeloosheid waarmee het moslim geweld gepaard gaat. Ook beschrijft hij de Europese moslim leiders, die bijvoorbeeld aan hun Europese volgelingen uitleggen dat de ongelovige eigenlijk verplicht zijn hen uitkeringen en subsidies te verschaffen. Zo werkt dat nu eenmaal onder de sharia’s Jizya belasting, die ongelovigen moeten betalen in een islamitische staat.
Hij is dan ook gaan inzien dat vergeleken bij de islamitische fundementalisten in Europa, de christen fundamentalisten in Amerika maar een stelletje amateurs zijn. Hij beoordeeld het feit dat de kerken in Europa leeg zijn nu anders dan toen hij net aankwam in Europa. Toen had hij daar totaal geen moeite mee, hij vond dat toen alleen maar heel positief. Maar hij concludeert nu dat dit ook tot gevolg heeft dat de Europeaan daardoor ook niets meer absoluut ziet en geen levensdoel meer heeft. Ook neemt de Europeaan religie niet meer serieus, waardoor hij zelfs niet meer kan geloven dat andere mensen dit nog wel heel serieus en alles bepalend vinden. Maar Bawer, zelf ongelovig, ziet toch geen oplossing in her-evangelisatie van Europa (zoals Tony Blankley dat in zijn boek The West’s Last Change als een van de mogelijke oplossing noemde). Hij ziet meer vrijheid en een meer echt (klassiek) liberaal Europa als uitweg voor de crisis.
Hij beschrijft Europa dan ook als een continent met een gebrek aan vrijheid, met een elite die wel half verliefd lijkt op tirannie. Ook de media is onderdeel van het probleem. Waar de pers in Amerika de politiek bekritiseerd en belachelijk maakt, worden de Europese politici (als ze tenminste mainstream zijn) door de pers bewierrookt. De politiek- en media elite is in feite één. Bawer noemt deze elite een overblijfsel uit de feodale tijd van Europa.
Door deze gesloten elite van media en politiek is het politiek spectrum in Europa dan ook beperkt. Vergeleken met het Amerikaanse politieke spectrum kennen wij hier geen stroming die te vergelijken is met de Amerikaanse conservatieve republikeinse partij. In feite zijn alle partijen in Europa sociaal democratisch. De consensus zowel binnen de partijen als over de partijen heen is zo groot, dat Bawer spreekt over een ‘één idee’ staat.
Nederland komt ook regelmatig ter sprake. Zo is de veelgehoorde verklaring dat Pim Fortuyn niet te duiden is als links of rechts volgens hem, slechts een slogan van een disfunctionele politieke elite. Een elite die niet kan denken buiten de eigen bedachte onzinnige politieke stromingen. Stromingen die slechts de marginale verschillen verhullen van een elite die het allemaal al weet en waar geen wezenlijke discussie meer plaats vindt.
Wanneer er partijen opkomen buiten deze bekrompen politieke mainstream, dan bestrijdt de elite deze door ze politiek buiten te sluiten, in de media hun woorden te verdraaien en probeert men hen te stigmatiseren als nazi’s. Maar ook geeft Bawer voorbeelden van regelrechte censuur om afwijkingen van het politiek correcte denken te voorkomen. De rol van de pers is in Europa dan ook niet zozeer om voorlichting te geven, maar ze hebben veel meer de functie om les te geven over hoe men behoort te denken.
Er is in Europa dan ook steeds minder politieke vrijheid en er is veel politiek geweld. In zweden worden mensen van de verkeerde politiek partij ontslagen, worden ze aangevallen, met de dood bedreigt en vinden er op hen zelfs moordaanlagen plaats. In Noorwegen is een nieuwe anti discriminatie wet aangenomen met omgekeerde bewijslast. En zo noemt hij vele landen. Het blijkt dat in Europa steeds meer mensen worden vervolgt voor hun mening. Bawer roept de Amerikanen dan ook op om steun te geven aan Europese dissidenten die de Amerikaanse waarden en normen, zoals de liberale en vrije samenleving, verdedigen.
Door dat de Europeanen zo totaal onkritisch zijn en de problemen niet benoemen en aanpakken, ziet Bawer de druk stijgen en is hij bang voor een rechtse overcorrectie (dit in plaats van dit een voortzetting van een wat daadkrachtiger totalitair denken te noemen). Ook dit is volgens hem een bedrijging voor de liberale democratie. Maar hij maakt een speciale uitzondering voor Frankrijk. Dat is al de grootste vijand van de liberale Westerse beschaving.
Het boek staat ook vol met anekdotes die je hilarisch zou kunnen noemen als het niet om zulke ernstige feiten zou gaan. Neem nu de bekende terreur leider Mullah Krekar. Deze terreur imam heeft in Irak nog in een aantal dorpen een waar, Taliban waardig, schrikbewind gevoerd. Ook preekt hij openlijk de gewelddadige Jihaat tegen het Westen. Juist deze man blijkt de grote knuffel teddybeer van de Noorse elite te zijn. Bawer verhaalt hoe deze elite met hem wegloopt en hij zelfs een ware sterrenstatus bereikte toen hij mee demonstreerde tegen de bevrijding van Irak.
Of wat te denken van de anti terrorisme betoging in Noorwegen waar het hele establishment van Noorwegen uitloopt om samen met de moslims te gaan demonstreren tegen terrorisme en voor vrijheid? Er komen echter maar 50 moslims opdagen, waarschijnlijk allemaal familieleden van de organiserende Amazigh moslim. Op de looproute door Oslo komen de demonstranten, die voornamelijk bestaat uit leden van het establishment, veel meer moslims tegen dan er mee lopen… Toch is het niet zo, dat moslims gewoon niet zo te porren zijn voor demonstraties, want Bawer noemt daarna alle zaken waar moslims wel massaal de straat voor zijn op gegaan in Europa. Maar nooit gingen ze massaal de straat op om zich uit te spreken tegen het geweld wat in de naam van hun geloof plaatsvindt.
Maar het is niet allemaal de schuld van de moslims. In Europa wordt met twee maten gemeten: Europeanen worden als individuen gezien maar islamieten als groep. Bij islamieten wordt daardoor de groepsidentiteit en groepscultuur belangrijker geacht dan de individuele vrijheid. Dit is feite wat de Europese elite onder de multiculturele samenleving verstaat.
Door de soepele immigratie regels in Europa neemt het aantal moslims explosief toe. Bovendien streven de moslims naar segregatie. Als deze trends zich zo blijft voortzetten dan zou mogelijk al binnen een tijdsbestek van enkele tientallen jaren, er min of meer soevereine moslim enclaves in Europa kunnen ontstaan. En ligt een Europese burger oorlog binnen handbereik. Maar ondanks dat hij dit soort scenario’s beschrijft, ziet hij geen heil in een immigratie stop uit islamitische landen. Als oorzaak identificeerd hij de xenofobe houding van de Europeanen zelf. Deze willen helemaal niet dat de immigranten net zo worden als zij zelf. De Europeanen zijn echter niet xenofoob met elkaar, stelt Bawer, ze zien elkaar als een soort neven en nichten. Wel xenofoob zijn ze met niet Europeanen zoals Amerikanen en moslim immigranten. Hij beschrijft dan ook de discriminatie die hij zelf ondervindt (Voor de lezer wordt niet duidelijk of dit niet ook veroozaakt kan worden door zijn homoseksuele geaardheid of het anti-Amerikanisme). Volgens hem gaat Amerika veel beter om met haar immigranten en hij illustreert dit met zijn eigen jeugd ervaring. Hij zat op school met allemaal Amerikaanse kinderen, maar als hij de namen van zijn schoolklas nu jaren later terug ziet,realiseert hij pas hoe multicultureel zijn eigen klas eigenlijk was. Hij gaat er echter aan voorbij, dat hij voornamelijk met Europese immigranten in één klas zat en niet met moslims (De Amerikaanse moslim populatie is kleiner dan 1%). Als lezer zou je dan kunnen denken dat dit dus niet zoveel zegent is want Europeanen integreren net zo makkelijk in Europa als in Amerika.
Zou het kunnen dat Bawer hier oorzaak en gevolg omdraait? Zouden de gevallen van discriminatie die hij beschrijft niet juist het gevolg kunnen zijn van het door hem zo bekritiseerde politiek correcte denken en de sociaal democratie? Want als je als ondernemer niemand mag ontslaan en je mag al helemaal niet het gedrag van immigranten bekritiseren, dan wordt het toch een enorm risico om een ‘vreemde’ aan te nemen? Op extreem risico mijdend gedrag komt zodoende een enorme premie te staan, want als ondernemer zit je behoorlijk vast aan zo’n persoon.
Door het hele boek, beschrijft Bawer met veel voorbeelden het irrationeel anti-Amerikanisme (of beter gezegd: Amerika haat). Heel terecht wijst hij daarbij op een wel heel erg achterlijke Europese gewoonte, die ik bijna nooit iemand hoor beschrijven. Zo is het in Amerika een lange traditie om de wereld, maar toch vooral ook zich zelf kritisch, te beschouwen. Europese intellectuelen nemen ook kennis van deze kritiek en in plaats er de les van te leren om zelf ook hun eigen werelddeel kritisch te beschouwen, gebruiken ze deze Amerikaanse zelf kritiek selectief en onkritisch. Dit alles slechts om de Amerikanen van van alles te kunnen beschuldigen en zich zelf moreel superieur te kunnen wanen. Maar ook het Anti Amerikaanse dat Bawer persoonlijk ervaart en beschrijft in zijn boek laat toch vooral een afgunstig en onnozel werelddeel zien. Na zijn beschrijving is het lastig om niet te erkennen dat het anti-Amerikanisme inmiddels zulke zielige vormen heeft aangenomen dat het wel een heel erg schamele schaamlap voor de eigen incompetentie van het Europese continent aan worden is. Hij gaat nog een stap verder en noemt het Anti Amerikanisme een herleven van het koude oorlog denken. Als tegen gif raadt hij de Amerikanen aan om meer uitwisselingsprogramma’s te organiseren voor de Europese jeugd. De persoonlijk ervaring met de Amerikaanse realiteit is een krachtig middel tegen deze anti Amerikaanse propaganda van de Europese elite media.
Bawer is het over de top anti Amerikanisme goed zat en schrijft dat de gezamenlijke Europese cultuur waar de Europeanen zich zo op voorstaan, helemaal niet bestaat. Zo kijkt men in elk EU land naar de eigen TV programma’s, luistert men naar de eigen muziek en hebben ze hun eigen landelijke beroemdheden. De Europeanen kennen elkaars culturele uitingen helemaal niet. Gezamenlijk hebben ze slechts de Amerikaanse cultuur, wiens films ze kijken, wiens muziek ze luisteren en wiens beroemdheden ze aanbidden.
Er is een kloof tussen de Amerikanen en Europeanen. Amerikanen wonen op een andere planeet schreef Robert Kagan al in zijn boek Balans van de macht. Bawer lijkt zich daar bij aan te sluiten: Amerikanen zijn veel pragmatischer en vinden het vanzelfsprekend dat opinies zijn gebaseerd op de imperfecte reëel bestaande verhoudingen in de wereld. De Europeaan daar in tegen, is een idealist die zijn mening baseert op hoe een ideale wereld er uit zou moeten zien. In Europa zijn ideeën dan ook belangrijker dan de praktijk en overheerst een ideologische benadering. Hij komt er dan ook achter dat bij Europeanen begrippen als vrijheid en tirannie meestal iets anders beteken dan bij Amerikanen (Ooit door Isaiah Berlin gedefinieerd als het verschil tussen positieve en negatieve vrijheid). Ook heeft de geschiedenis van 1e en 2e wereld oorlog en daarna de koude oorlog op beide werelddelen een andere uitwerking gehad. De Amerikanen trekken daar de les uit, dat je vrijheid moet verdedigen tegen tirannie. De Europeaan echter geloofd daar niet in en ziet vrijheid als de ‘standard human condition’ van de mens, een situatie die nu juist door oorlog bedreigt wordt. De Europeaan gelooft dat je alles met overleg kan oplossen. Zelfs als de tegenpartij er abjecte uitgangspunten op na houdt. Er is niets en niemand waar doormiddel van overleg niet tot een oplossing gekomen kan worden. Het ideaal van de Europeaan is dan ook niet vrijheid, maar het compromis.
Maar ook op economische vlak zijn de opvattingen anders. De Europeaan gelooft nog dat de economie vooral een zero-sum affaire is: er is slechts een beperkte hoeveelheid rijkdom en die moet zo eerlijk mogelijk verdeeld worden. Dit in tegenstelling tot het idee dat welvaart vooral gecreëerd moet worden en dat de totale rijkdom op aarde zo kan toenemen. Voor de aanhangers van de zero-sum gedachte, is het sociaal democratisch Europa natuurlijk moreel superieur, immers waar wordt er meer eerlijk gedeeld dan in Europa? Onder de naam ontwikkelingshulp, herdistribueren de Europeanen op basis van hun bruto nationaal product zelfs de binnenlandse welvaart naar het buitenland. Dat die landen daardoor passief en afhankelijk worden en dat je ze misschien beter kunt helpen door middel van handel, zodat ze hun eigen welvaart creëren, is iets dat de meeste Europeanen totaal ontgaat. Dus ook op economische gebied is Amerika voor de European het grote voorbeeld hoe het toch vooral niet moet. Bawer verwijst daarom ook naar het uitstekende boek van de Duitser Olaf Gersemann. In “Cowboy Kapitalisme” waarin deze allerlei Europese dogma’s over het Amerikaanse kapitalisme weerlegd.
Dat de Europese elite, ondanks alle zorgelijke feiten, de gevaren van het islamitisch extremisme blijft negeren, komt aldus Bawer door dat de islam voor de socialisten de rol heeft overgenomen van wat vroeger het communisme voor hen had. Het is een alternatief voor het verderfelijke en materialistische Amerika. Net als destijds bij de communistische heilstaten wordt al het lelijks met de mantel der liefde bedekt om toch maar vooral niet de aandacht af te leiden van de ‘echte’ slechteriken, de Amerikanen. Hij verwijst dan ook naar het boek: Eurabia van Bat Ye’Or, waarin zij heeft gedocumenteerd, aan de hand van officiële EU stukken, hoe de Europese elite al tientallen jaren bezig is om kost wat ‘t kost samen met de islamitische wereld een tegenwicht tegen de Amerikaanse macht te vormen.
In het boek van Bawer staan veel bizarre anekdotes. Neem nu het verhaal over de Noorse minister van integratie die als ze een praatje houdt in een moskee een hoofddoek op doet. Dezelfde minister roemt de islamitische cultuur als zoveel ‘echter’ dan de Noorse. En op de vraag of de Noorse cultuur behouden moeten worden antwoord deze ‘intergratie’ minister met de onsterfelijke woorden: “Welke cultuur?”.
Ook het nieuwe antisemitisme, vaak verpakt als louter kritiek op de staat Israël, is onderwerp van Bawer’s boek. Hij produceert een schokkende lijst van incidenten, waar je, als je denkt al op de hoogte te zijn, toch nog steeds van schrikt. Ook beschrijft hij hoe de media de feiten rond dit nieuwe antisemitisme verzwijgt, verdraaid en verdoezeld. Dit alles in het kader om toch maar vooral de moslims uit de wind te houden.
Die zelfde media heeft ook de mythische ‘gematigde moslim meerderheid’ gecreëerd. Er is alleen een probleem met die meerderheid, je hoort of ziet ze nooit. Als de media denkt een gematigde moslim gevonden te hebben, dan blijkt hij later steevast toch weer niet zo gematigd. Zo werd in het Verenigd Koninkrijk door Blair, Sir Iqbal Sacranie geridderd, om zo de gematigde islam meer prestige te geven. Maar hoe gematigd is deze Sacranie als hij zegt dat de doodstraf voor Salman Rushdie nog te gemakkelijk is?
Het boek is niet optimistisch: hij voorziet een moslim meerderheid in Europa. Hoe Europa er met hen uit zal zien, is eigenlijk al niet meer in handen van de Europese liberale inwoners, maar vooral afhankelijk wat er met de ‘gematigde’ moslims zal gebeuren. De voorteken zijn niet gunstig, Bawer vraagt zich dan ook af of het niet al te laat is om het tij te keren. Maar gelukkig roept hij de Amerikanen ook op om de grenzen voor de Europeanen te openen i.p.v. ze achter te stellen met de immigratie quota’s. Ik ben voor, maar het zou dan wel eens heel snel, heel erg leeg in Europa kunnen worden!
Dit uitstekend geschreven boek vertelt het verhaal van een Amerikaanse schrijver in Europa die op onderzoek gaat naar de oorzaak van de Europese crisis. Dit heeft ons een een uniek perspectief opgeleverd. We zien een Europa door de ogen van een Amerikaan die het continent goed kent en goed zijn talen spreekt. Alleen een outsider met kennis van zaken lijkt ons zo’n uiterste verfrissende kijk op de zaak te kunnen bieden. Het is dan ook geen verassing dat het boek in Amerika, waar het al eerder uit kwam, een enorme bestseller is. Het behoort blijkbaar in de categorie boeken die je gelezen moet hebben. Er heeft zich al een lange lijst van experts afgetekend die meende op dit boek te moeten reageren. In al deze reacties oogst het boek veel lof (zie verderop onder: ‘Anderen over dit boek’. Dus dit vlotlezende boek met minder dan 250 pagina’s, is een boek dat iedereen in Europa zou moeten lezen, misschien dat het dan toch nog goed komt met ons continent. Een aanrader dus!
http://leestafel.blogspot.com/2006/05/terwijl-europa-sliep.html