Marsipulami
25-07-06, 13:36
Libanese christenen vangen moslim-vluchtelingen op
door onze redacteur Hilbrand Rozema
BEIROET - Oorlog of niet: de kinderen en studenten in Libanon hebben ook gewoon schoolvakantie. Dus staan er deze zomer veel lokalen en slaapzalen leeg. Christenen bieden die nu aan als geschikte logeerruimte voor gevluchte burgers uit het zuiden, merendeels moslims.
Normaal gesproken had het theologisch seminarie van de baptisten, op een helling buiten Beiroet met uitzicht over de stad en de rookpluimen van bominslagen, nu stil en leeg moeten zijn. In plaats daarvan huisvesten de baptisten 87 vluchtelingen uit Zuid-Libanon, dat grotendeels het territorium is van Hezbollah. De helft van de groep is christen, de helft sjiïtisch moslim. Elke morgen en avond is er 'tijd voor gebed en delen' en de christenen gaan daar gewoon mee door. Er komen ook altijd wel een paar moslims. Elie Haddad (46), die de dagelijkse leiding heeft, noemt de ligging van de gebouwen 'relatief veilig'.
De studenten zijn weg, op drie Egyptische baptisten na. ,,Die springen nu bij in de keuken en bij het schoonmaken. Het seminarie heeft een voordeel: dat er slaapzalen voor de studenten zijn, er staan dus al bedden.'' Dat is een groot verschil met de school in West-Beiroet, gerund door baptisten (de meeste leerlingen zijn moslim). Nu zijn de klaslokalen noodbivak voor 160 Shia-moslimvluchtelingen uit het zuiden. Haddad is voorlopig nog druk genoeg. ,,Er is maar een familie verder gevlucht, naar Koeweit.'' De anderen hebben daar de middelen niet voor. De christendorpen in de bergen in Oost-Libanon, waar de Druzen en de maronieten hun machtsbases hebben, zijn al volgestroomd met sjiïtische vluchtelingen, die daar ook worden opgevangen.
,,De staf en onze hele gemeenschap helpen mee. Er gaan dagelijks teams naar beneden, naar het westen van Beiroet, om te assisteren bij de overvolle school. Dat gebeurt niet alleen bij onze eigen school maar ook bij andere, openbare scholen. We zien het als een soort nieuwe bediening. We besloten dat we als seminarie part noch deel hadden aan politieke of militaire strijd. Daarom zien we het maar als geestelijke strijd. Vandaar de gebedstijden, en het zingen. Vanuit het buitenland krijgen we fondsen, waardoor we kunnen delen met andere scholen vol vluchtelingen.'' Sommige banken in de belaagde stad zijn nog gewoon open, al wordt het moeilijker om aan dollars te komen.
De handelwijze van de baptisten in Beiroet sluit aan bij een oproep van abt Seman Abou Abdo, algemeen secretaris van de grote maronitische kerkgemeenschap, verbonden met de Rooms-Katholieke kerk. Hij riep kerken, kloosters en scholen in het veelstromenlandje op, hun deuren te openen voor gevluchte burgers zonder onderscheid naar religie te maken.
Zijn bijna-naamgenoot Abdo Abou Kassm (40) is directeur van het Centre Catholique d'Information in Beiroet. Vanuit de Libanese hoofdstad toont hij zich strijdbaar.
,,Onze leider heeft alle christenen in het land gevraagd hun huizen te openen voor de mensen in nood. Onze moslimbroeders zijn welkom.'' Als priester heeft Kassm vier parochies in het Zuiden onder zijn hoede. Vorige week maandag reed hij zelf de honderdvijftig kilometer heen en terug, slalommend rondom de kraters en gaten in de weg, waar de bommen zijn gevallen. ,,Ik ga naar mijn parochies en vier daar de mis met hen. Dat wil ik. Ik geef het nooit op. Never! Het is gevaarlijk; maandag viel er een bom op de weg op tweehonderd meter van de plek waar ik reed. Die was bedoeld voor een televisiezendmast. Ik reed toch door. In mijn dorpjes zijn ongeveer honderd gevluchte families neergestreken. Elke keer neem ik zoveel mogelijk medicijnen, brandstof en voedselpakketten mee.'' Kassm hoopt dat de 'pauselijke missie' die namens het Vaticaan waarnemers het oorlogsgebied in stuurde, bijdraagt aan een staakt-het-vuren.
De maronieten, een half miljoen in getal, zitten tussen twee vuren. Eerder al uitte de patriarch van deze inheems-Libanese kerk, Nasrallah Sfeir, kritiek op Hezbollah, de fundamentalistisch-islamitische organisatie waarvan de militaire tak raketten afvuurt op Israël. De patriarch is voor ontwapening van Hezbollah, maar noemde de Israëlische reactie buiten proportie.
Toen abt Seman van de maronieten zijn oproep tot gastvrijheid deed, doelde hij met name ook op de 34.000 gastarbeiders uit de Filipijnen. De gastarbeiders, in grote meerderheid rooms-katholiek, kunnen in de huidige oorlogssituatie geen kant meer op - en het ziet er ook niet echt naar uit dat zij nog worden afgehaald, door boten en vliegtuigen. Soms laten rijke Libanese werkgevers hun personeel gewoon achter om zelf hun heil in het buitenland te zoeken. De Filipijnse regering drong er bij Libanon op aan deze groep goed op te vangen. Priester Kassm: ,,Ik heb zelf ook een Filipijnse hulp in huis. Die blijft nu de hele dag binnen uit angst voor de bombardementen. Wij vragen God om een einde aan de oorlog. We wachten tot dit vuur weer is gedoofd. Ik ben bang dat na de strijd heel veel burgers geen huizen en geen meubels meer hebben, en de kinderen niet naar school kunnen omdat die vol zitten met vluchtelingen.'' De veertiger blijft doorgaan met zijn gevaarlijke autoritjes naar de dorpen in het Zuiden, twee uur heen, twee uur terug. ,,Ik ben soms bang, maar niet somber. Israël valt ons land nu al voor de vierde keer aan. We hebben ons vier keer verzet.''
door onze redacteur Hilbrand Rozema
BEIROET - Oorlog of niet: de kinderen en studenten in Libanon hebben ook gewoon schoolvakantie. Dus staan er deze zomer veel lokalen en slaapzalen leeg. Christenen bieden die nu aan als geschikte logeerruimte voor gevluchte burgers uit het zuiden, merendeels moslims.
Normaal gesproken had het theologisch seminarie van de baptisten, op een helling buiten Beiroet met uitzicht over de stad en de rookpluimen van bominslagen, nu stil en leeg moeten zijn. In plaats daarvan huisvesten de baptisten 87 vluchtelingen uit Zuid-Libanon, dat grotendeels het territorium is van Hezbollah. De helft van de groep is christen, de helft sjiïtisch moslim. Elke morgen en avond is er 'tijd voor gebed en delen' en de christenen gaan daar gewoon mee door. Er komen ook altijd wel een paar moslims. Elie Haddad (46), die de dagelijkse leiding heeft, noemt de ligging van de gebouwen 'relatief veilig'.
De studenten zijn weg, op drie Egyptische baptisten na. ,,Die springen nu bij in de keuken en bij het schoonmaken. Het seminarie heeft een voordeel: dat er slaapzalen voor de studenten zijn, er staan dus al bedden.'' Dat is een groot verschil met de school in West-Beiroet, gerund door baptisten (de meeste leerlingen zijn moslim). Nu zijn de klaslokalen noodbivak voor 160 Shia-moslimvluchtelingen uit het zuiden. Haddad is voorlopig nog druk genoeg. ,,Er is maar een familie verder gevlucht, naar Koeweit.'' De anderen hebben daar de middelen niet voor. De christendorpen in de bergen in Oost-Libanon, waar de Druzen en de maronieten hun machtsbases hebben, zijn al volgestroomd met sjiïtische vluchtelingen, die daar ook worden opgevangen.
,,De staf en onze hele gemeenschap helpen mee. Er gaan dagelijks teams naar beneden, naar het westen van Beiroet, om te assisteren bij de overvolle school. Dat gebeurt niet alleen bij onze eigen school maar ook bij andere, openbare scholen. We zien het als een soort nieuwe bediening. We besloten dat we als seminarie part noch deel hadden aan politieke of militaire strijd. Daarom zien we het maar als geestelijke strijd. Vandaar de gebedstijden, en het zingen. Vanuit het buitenland krijgen we fondsen, waardoor we kunnen delen met andere scholen vol vluchtelingen.'' Sommige banken in de belaagde stad zijn nog gewoon open, al wordt het moeilijker om aan dollars te komen.
De handelwijze van de baptisten in Beiroet sluit aan bij een oproep van abt Seman Abou Abdo, algemeen secretaris van de grote maronitische kerkgemeenschap, verbonden met de Rooms-Katholieke kerk. Hij riep kerken, kloosters en scholen in het veelstromenlandje op, hun deuren te openen voor gevluchte burgers zonder onderscheid naar religie te maken.
Zijn bijna-naamgenoot Abdo Abou Kassm (40) is directeur van het Centre Catholique d'Information in Beiroet. Vanuit de Libanese hoofdstad toont hij zich strijdbaar.
,,Onze leider heeft alle christenen in het land gevraagd hun huizen te openen voor de mensen in nood. Onze moslimbroeders zijn welkom.'' Als priester heeft Kassm vier parochies in het Zuiden onder zijn hoede. Vorige week maandag reed hij zelf de honderdvijftig kilometer heen en terug, slalommend rondom de kraters en gaten in de weg, waar de bommen zijn gevallen. ,,Ik ga naar mijn parochies en vier daar de mis met hen. Dat wil ik. Ik geef het nooit op. Never! Het is gevaarlijk; maandag viel er een bom op de weg op tweehonderd meter van de plek waar ik reed. Die was bedoeld voor een televisiezendmast. Ik reed toch door. In mijn dorpjes zijn ongeveer honderd gevluchte families neergestreken. Elke keer neem ik zoveel mogelijk medicijnen, brandstof en voedselpakketten mee.'' Kassm hoopt dat de 'pauselijke missie' die namens het Vaticaan waarnemers het oorlogsgebied in stuurde, bijdraagt aan een staakt-het-vuren.
De maronieten, een half miljoen in getal, zitten tussen twee vuren. Eerder al uitte de patriarch van deze inheems-Libanese kerk, Nasrallah Sfeir, kritiek op Hezbollah, de fundamentalistisch-islamitische organisatie waarvan de militaire tak raketten afvuurt op Israël. De patriarch is voor ontwapening van Hezbollah, maar noemde de Israëlische reactie buiten proportie.
Toen abt Seman van de maronieten zijn oproep tot gastvrijheid deed, doelde hij met name ook op de 34.000 gastarbeiders uit de Filipijnen. De gastarbeiders, in grote meerderheid rooms-katholiek, kunnen in de huidige oorlogssituatie geen kant meer op - en het ziet er ook niet echt naar uit dat zij nog worden afgehaald, door boten en vliegtuigen. Soms laten rijke Libanese werkgevers hun personeel gewoon achter om zelf hun heil in het buitenland te zoeken. De Filipijnse regering drong er bij Libanon op aan deze groep goed op te vangen. Priester Kassm: ,,Ik heb zelf ook een Filipijnse hulp in huis. Die blijft nu de hele dag binnen uit angst voor de bombardementen. Wij vragen God om een einde aan de oorlog. We wachten tot dit vuur weer is gedoofd. Ik ben bang dat na de strijd heel veel burgers geen huizen en geen meubels meer hebben, en de kinderen niet naar school kunnen omdat die vol zitten met vluchtelingen.'' De veertiger blijft doorgaan met zijn gevaarlijke autoritjes naar de dorpen in het Zuiden, twee uur heen, twee uur terug. ,,Ik ben soms bang, maar niet somber. Israël valt ons land nu al voor de vierde keer aan. We hebben ons vier keer verzet.''