_h4T3D_sE7eN
06-08-06, 16:19
"Het conflict tussen Israël en Hezbollah kan niet los worden gezien van de bredere context van het Palestijnse probleem. Pas als Israël bereid is zich om te vormen tot een multiraciale staat zal het geweld in de regio luwen", aldus Anders Strindberg.
Als deskundigen de gebeurtenissen in Libanon proberen te verklaren, komen ze vrijwel unaniem tot dezelfde conclusie: "Hezbollah veroorzaakte de crisis en Israël verdedigt zichzelf. Het onderliggende probleem is het Arabische extremisme."
Helaas is dit pure analytische nonsens. De ontvoering van twee Israelische soldaten door Hezbollah op 12 juli was een direct gevolg van Israëls stille maar onverminderde agressie jegens Libanon, die weer deel uitmaakt van het zestig jaar durende Arabisch-Israëlische conflict.
Sinds Israël zich in mei 2000 terugtrok uit zuid-Libanon heeft het land vrijwel dagelijks de door de VN bewaakte 'blauwe lijn' geschonden. In de militaire doctrine van Hezbollah staat dat Katoesja's op Israël worden afgevuurd in reactie op Israëlische aanvallen op Libanese burgers of op het Hezbollahleiderschap. En dat is precies wat telkens is gebeurd. Met de schendingen heeft Israël de lokale bevolking geterroriseerd en talloze burgers gedood. Israël ruimde vijanden uit de weg in de straten van Libanese steden en houdt nog steeds het gebied van de Sheba-boerderijen bezet. Het land weigert nog steeds landkaarten met mijnvelden te overhandigen waardoor zes jaar na het zogenaamde einde van de oorlog nog steeds mensen worden gedood of invalide raken.
Welke vrede werd door Hezbollah verbrijzeld?
De ontvoering van de soldaten vond plaats in de context van dit lopende conflict, dat op zijn beurt fundamenteel vorm heeft gekregen door de omstandigheden in de Palestijnse gebieden. Tot ergernis van Israël en haar bondgenoten staat Hezbollah - met afstand de meest populaire politieke beweging in het Midden-Oosten - pal achter de Palestijnen.
Sinds 25 juni, toen Palestijnse strijders een Israëlische soldaat ontvoerden en een gevangenenruil eisten, heeft Israël meer dan 140 Palestijnen vermoord. Net als in de Libanese kwestie werd de opleving van het geweld losgekoppeld van de bredere context. Het geweld zou zijn uitgelokt door Israëls vijanden. Nog meer nonsens om de aandacht af te leiden van de blijkbaar ondenkbare realiteit dat het de wijze is waarop Israël tot stand kwam en de ideologische waarborgen waarmee het al zestig jaar in stand wordt gehouden die de kern vormen van het Arabisch-Isralische conflict.
Toen de Arabieren het recht van de VN hadden verworpen om hun land weg te geven en de prijs te betalen voor Europese pogroms en de Holocaust, werd de stichting van de staat Israël alleen nog mogelijk door etnische zuivering en annexatie van land. Dat historische feit is goed gedocumenteerd door Israëlische historici als Benny Morris. Toch blijft Israël volhouden dat het niets te maken had met de Palestijnse exodus en dus ook geen morele plicht heeft iets goed te maken.
Al zestig jaar wordt de Palestijnen het recht ontzegd terug te keren naar hun huizen omdat ze van het verkeerde ras zijn. 'Israël moet een joodse staat blijven' is een bijna sacrale mantra in het Westen. In praktijk komt dat er op neer dat Israël het recht krijgt een etnocratie te zijn, op kosten van de vluchtelingen en hun nakomelingen, in totaal nu bijna vijf miljoen.
Is het niet begrijpelijk dat Israëls etnische preoccupatie zowel de Palestijnen als hun Arabische broeders diep kwetst? Maar in plaats van Israël te dwingen die stichtingsfouten te erkennen als eerste stap naar verzoening en coexistentie, blijft het Westen er op hameren dat iedereen het bestaansrecht van Israël ten koste van de Palestijnen moet erkennen.
Het fundamentele obstakel dat begrip van het Arabisch-Israëlische conflict in de weg staat, is dat we zijn opgehouden te vragen wat 'goed' en 'verkeerd' is, maar het hebben over wat 'praktisch' en 'realistisch' is. Maar de realiteit is dat Israël ten diepste een racistische staat is, waarvan het bestaan wordt gestut door een eindeloze reeks 'strafmaatregelen', aanslagenen oorlogen tegen haar slachtoffers en hun bondgenoten.
Voor een realistisch begrip van het conflict is het nodig te erkennen dat de kern niet ligt in dit of dat incident, maar in Israëls hardnekkige weigering de menselijkheid van haar Palestijnse slachtoffers te erkennen. Hezbollah noch Hamas wordt gedreven door een verlangen 'de joden uit te roeien' zoals zo vaak wordt beweerd, maar door een fundamenteel gevoel van onrecht waarvan ze willen voorkomen dat het vergeten wordt.
Deze groeperingen zullen populair blijven omdat ze tegemoet komen aan het verlangen dat iemand moet opkomen voor de rechten van de Arabieren. Israël kan dat verlangen niet wegbombarderen. Pas als Israël zich richt naar democratische principes en mensenrechten en zich omvormt tot een multiraciale staat waarin joden en Arabieren vreedzaam naast elkaar leven, zal het fundament onder de haat en het verzet verdwijnen. Als Israël daartoe niet in staat is, zal het een draaikolk van geweld in de regio blijven.
Anders Strindberg is Midden-Oostendeskundige en werkt voor Jane's Intelligence Review.
© De Gelderlander
Als deskundigen de gebeurtenissen in Libanon proberen te verklaren, komen ze vrijwel unaniem tot dezelfde conclusie: "Hezbollah veroorzaakte de crisis en Israël verdedigt zichzelf. Het onderliggende probleem is het Arabische extremisme."
Helaas is dit pure analytische nonsens. De ontvoering van twee Israelische soldaten door Hezbollah op 12 juli was een direct gevolg van Israëls stille maar onverminderde agressie jegens Libanon, die weer deel uitmaakt van het zestig jaar durende Arabisch-Israëlische conflict.
Sinds Israël zich in mei 2000 terugtrok uit zuid-Libanon heeft het land vrijwel dagelijks de door de VN bewaakte 'blauwe lijn' geschonden. In de militaire doctrine van Hezbollah staat dat Katoesja's op Israël worden afgevuurd in reactie op Israëlische aanvallen op Libanese burgers of op het Hezbollahleiderschap. En dat is precies wat telkens is gebeurd. Met de schendingen heeft Israël de lokale bevolking geterroriseerd en talloze burgers gedood. Israël ruimde vijanden uit de weg in de straten van Libanese steden en houdt nog steeds het gebied van de Sheba-boerderijen bezet. Het land weigert nog steeds landkaarten met mijnvelden te overhandigen waardoor zes jaar na het zogenaamde einde van de oorlog nog steeds mensen worden gedood of invalide raken.
Welke vrede werd door Hezbollah verbrijzeld?
De ontvoering van de soldaten vond plaats in de context van dit lopende conflict, dat op zijn beurt fundamenteel vorm heeft gekregen door de omstandigheden in de Palestijnse gebieden. Tot ergernis van Israël en haar bondgenoten staat Hezbollah - met afstand de meest populaire politieke beweging in het Midden-Oosten - pal achter de Palestijnen.
Sinds 25 juni, toen Palestijnse strijders een Israëlische soldaat ontvoerden en een gevangenenruil eisten, heeft Israël meer dan 140 Palestijnen vermoord. Net als in de Libanese kwestie werd de opleving van het geweld losgekoppeld van de bredere context. Het geweld zou zijn uitgelokt door Israëls vijanden. Nog meer nonsens om de aandacht af te leiden van de blijkbaar ondenkbare realiteit dat het de wijze is waarop Israël tot stand kwam en de ideologische waarborgen waarmee het al zestig jaar in stand wordt gehouden die de kern vormen van het Arabisch-Isralische conflict.
Toen de Arabieren het recht van de VN hadden verworpen om hun land weg te geven en de prijs te betalen voor Europese pogroms en de Holocaust, werd de stichting van de staat Israël alleen nog mogelijk door etnische zuivering en annexatie van land. Dat historische feit is goed gedocumenteerd door Israëlische historici als Benny Morris. Toch blijft Israël volhouden dat het niets te maken had met de Palestijnse exodus en dus ook geen morele plicht heeft iets goed te maken.
Al zestig jaar wordt de Palestijnen het recht ontzegd terug te keren naar hun huizen omdat ze van het verkeerde ras zijn. 'Israël moet een joodse staat blijven' is een bijna sacrale mantra in het Westen. In praktijk komt dat er op neer dat Israël het recht krijgt een etnocratie te zijn, op kosten van de vluchtelingen en hun nakomelingen, in totaal nu bijna vijf miljoen.
Is het niet begrijpelijk dat Israëls etnische preoccupatie zowel de Palestijnen als hun Arabische broeders diep kwetst? Maar in plaats van Israël te dwingen die stichtingsfouten te erkennen als eerste stap naar verzoening en coexistentie, blijft het Westen er op hameren dat iedereen het bestaansrecht van Israël ten koste van de Palestijnen moet erkennen.
Het fundamentele obstakel dat begrip van het Arabisch-Israëlische conflict in de weg staat, is dat we zijn opgehouden te vragen wat 'goed' en 'verkeerd' is, maar het hebben over wat 'praktisch' en 'realistisch' is. Maar de realiteit is dat Israël ten diepste een racistische staat is, waarvan het bestaan wordt gestut door een eindeloze reeks 'strafmaatregelen', aanslagenen oorlogen tegen haar slachtoffers en hun bondgenoten.
Voor een realistisch begrip van het conflict is het nodig te erkennen dat de kern niet ligt in dit of dat incident, maar in Israëls hardnekkige weigering de menselijkheid van haar Palestijnse slachtoffers te erkennen. Hezbollah noch Hamas wordt gedreven door een verlangen 'de joden uit te roeien' zoals zo vaak wordt beweerd, maar door een fundamenteel gevoel van onrecht waarvan ze willen voorkomen dat het vergeten wordt.
Deze groeperingen zullen populair blijven omdat ze tegemoet komen aan het verlangen dat iemand moet opkomen voor de rechten van de Arabieren. Israël kan dat verlangen niet wegbombarderen. Pas als Israël zich richt naar democratische principes en mensenrechten en zich omvormt tot een multiraciale staat waarin joden en Arabieren vreedzaam naast elkaar leven, zal het fundament onder de haat en het verzet verdwijnen. Als Israël daartoe niet in staat is, zal het een draaikolk van geweld in de regio blijven.
Anders Strindberg is Midden-Oostendeskundige en werkt voor Jane's Intelligence Review.
© De Gelderlander