Wide-O
09-08-06, 06:29
AAN het einde van de Eerste Wereldoorlog zwoeren wereldleiders en gewone burgers dat het nooit meer zou gebeuren. Nooit meer oorlog. Hetzelfde hoorden we aan het einde van de Tweede Wereldoorlog: nooit meer oorlog.
Velen van mijn generatie, die het geluk heeft gehad geen oorlog mee te maken, hebben zich hard ingezet om de oorlog ook daadwerkelijk de wereld uit te helpen: actie voeren tegen de oorlog in Vietnam, betogen tegen de onstuitbare wapenwedloop, tegen de kernwapens in Europa, tegen de oorlog in Irak. Wanneer wij het voor het zeggen zouden hebben, zou het anders worden: nooit meer oorlog. Vandaag herken ik de teleurstelling en frustratie, maar ook de angst bij velen in mijn omgeving, nu we aan de vooravond lijken te staan van een nieuwe grote oorlog. Een aangekondigde oorlog: vooraanstaande critici van het VS-beleid in het Midden-Oosten en analisten waarschuwen al jaren voor een dreigende oorlog, waarin ook Iran en Syrië betrokken zullen raken.
In Irak slaagden de VS en bondgenoot Groot-Brittannië er tot dusver niet in de Navo-lidstaten aan te porren tot deelname. In Afghanistan, net als Irak een land op de rand van de anarchie, werd de puinhopen van het VS-beleid overgedragen aan de Navo, zonder noemenswaardig verzet van de bevolking in de deelnemende landen. Toch blijven de Navo-landen onwillige bondgenoten. Daarom wordt voluit overgeschakeld op een alternatieve aanpak: breng bondgenoten, zoals de Navo, binnen voor de échte oorlog losbreekt. De aanval van Israël op Libanon is slechts de voorbode van de eigenlijke oorlog, waarmee de VS en Israël het verfoeide Iran met zijn plannen om kernwapens te ontwikkelen samen met buur Syrië willen aanpakken. Het lijdt immers weinig twijfel dat de door technocraten geplande precisiebombardementen op Irans kerninstallaties en militaire en economische infrastructuur een gewelddadige tegenreactie zullen uitlokken.
Een internationale troepenmacht in Libanon zit dan tussen hamer en aambeeld en zal al snel mee de oorlog in gezogen worden, een grote regionale oorlog, wellicht met de allures van een nieuwe wereldoorlog.
Intussen blijft het onbegrijpelijk hoe een land als Israël alle internationale rechtsregels en het humanitair recht naar de schroothoop verwijst, amper zestig jaar na de Holocaust. In zijn boek In Europa, reizen door de twintigste eeuw zegt historicus Geert Mak: ,,In zekere zin kan de Holocaust beschouwd worden als een uiting van bijna religieus fanatisme, en tegelijk als een uiting van moedwillige blindheid, een diepgaande, collectieve morele ontsporing. Deze verklaring is weinig populair. () Ze betekent dat zo'n massale vervolging, met de huidige technieken, bureaucratieën, repressie- en manipulatiesystemen, morgen op een andere plaats en jegens een andere groep opnieuw kan plaatsvinden. De technocraten zullen blijven.'' Hij verwijst daarbij naar Sebastian Haffner, die in The Observer van 9 april 1944 een bijna profetisch beeld ophing van technocraat Albert Speer: ,,Dit is hun tijd. De Hitlers en Himmlers raken we wel kwijt, maar de Speers, wat er ook met hen individueel moge gebeuren, zullen nog lang onder ons zijn.''
Vandaag de dag wordt op een haar na een heel parlement wederrechtelijk ontvoerd. Uit reactie tegen een aanslag van Hezbollah vanuit Libanon en de ontvoering van twee Israëlische soldaten wordt een oorlog ontketend, die niet alleen honderden onschuldige burgerdoden, duizenden gewonden en tienduizenden vluchtelingen tot gevolg heeft, maar bovendien een groot deel van de infrastructuur van Libanon naar de prehistorie verwijst. De 'terroristische dreiging' is de paraplu die het doden moreel aanvaardbaar moet maken. Ja, uiteraard, we moeten ons verzetten tegen iedere vorm van zinloze terreur, zoals die in het Midden-Oosten sinds jaar en dag schering en inslag is. Zulke terreur kan echter nooit het doden van onschuldige burgers, vrouwen, ouderen en kinderen rechtvaardigen, zeker niet op de schaal waarop dat vandaag de dag gebeurt. De VN - even onmachtig als de Volkerenbond destijds - bewijzen dat er inderdaad sprake is van morele ontsporing: zij zullen wellicht niet verder komen dan een oproep de strijd te staken, een erkenning van het recht van Israël om door te gaan met zijn oorlog als er nieuwe aanvallen op Israël komen en het installeren van een internationale troepenmacht.
Het voorbeeld van Afghanistan en Irak bewijst dat je geen democratie kunt opleggen met geweld. De maakbaarheid van een maatschappij zonder stevig draagvlak bij de bevolking, is een mythe. Het groeiproces van een democratie heeft tijd nodig en dient gebaseerd te zijn op wederzijdse erkenning en begrip.
Voor we ons land laten meeslepen in een nieuw militair avontuur zonder duidelijke exit-strategie, doen we er goed aan een kijkje te nemen in Flanders Fields en op de slagvelden van de Tweede Wereldoorlog in Normandië, waar tienduizenden jonge mensen van vele nationaliteiten, vriend en vijand, hun leven hebben gegeven omdat de technocraten van die tijd rotsvast geloofden dat geweld het antwoord was.
Peter Vanhoutte (De auteur werkt in Kosovo als senior political adviser voor de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa.)
Bron: http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=GN8102D1H
Velen van mijn generatie, die het geluk heeft gehad geen oorlog mee te maken, hebben zich hard ingezet om de oorlog ook daadwerkelijk de wereld uit te helpen: actie voeren tegen de oorlog in Vietnam, betogen tegen de onstuitbare wapenwedloop, tegen de kernwapens in Europa, tegen de oorlog in Irak. Wanneer wij het voor het zeggen zouden hebben, zou het anders worden: nooit meer oorlog. Vandaag herken ik de teleurstelling en frustratie, maar ook de angst bij velen in mijn omgeving, nu we aan de vooravond lijken te staan van een nieuwe grote oorlog. Een aangekondigde oorlog: vooraanstaande critici van het VS-beleid in het Midden-Oosten en analisten waarschuwen al jaren voor een dreigende oorlog, waarin ook Iran en Syrië betrokken zullen raken.
In Irak slaagden de VS en bondgenoot Groot-Brittannië er tot dusver niet in de Navo-lidstaten aan te porren tot deelname. In Afghanistan, net als Irak een land op de rand van de anarchie, werd de puinhopen van het VS-beleid overgedragen aan de Navo, zonder noemenswaardig verzet van de bevolking in de deelnemende landen. Toch blijven de Navo-landen onwillige bondgenoten. Daarom wordt voluit overgeschakeld op een alternatieve aanpak: breng bondgenoten, zoals de Navo, binnen voor de échte oorlog losbreekt. De aanval van Israël op Libanon is slechts de voorbode van de eigenlijke oorlog, waarmee de VS en Israël het verfoeide Iran met zijn plannen om kernwapens te ontwikkelen samen met buur Syrië willen aanpakken. Het lijdt immers weinig twijfel dat de door technocraten geplande precisiebombardementen op Irans kerninstallaties en militaire en economische infrastructuur een gewelddadige tegenreactie zullen uitlokken.
Een internationale troepenmacht in Libanon zit dan tussen hamer en aambeeld en zal al snel mee de oorlog in gezogen worden, een grote regionale oorlog, wellicht met de allures van een nieuwe wereldoorlog.
Intussen blijft het onbegrijpelijk hoe een land als Israël alle internationale rechtsregels en het humanitair recht naar de schroothoop verwijst, amper zestig jaar na de Holocaust. In zijn boek In Europa, reizen door de twintigste eeuw zegt historicus Geert Mak: ,,In zekere zin kan de Holocaust beschouwd worden als een uiting van bijna religieus fanatisme, en tegelijk als een uiting van moedwillige blindheid, een diepgaande, collectieve morele ontsporing. Deze verklaring is weinig populair. () Ze betekent dat zo'n massale vervolging, met de huidige technieken, bureaucratieën, repressie- en manipulatiesystemen, morgen op een andere plaats en jegens een andere groep opnieuw kan plaatsvinden. De technocraten zullen blijven.'' Hij verwijst daarbij naar Sebastian Haffner, die in The Observer van 9 april 1944 een bijna profetisch beeld ophing van technocraat Albert Speer: ,,Dit is hun tijd. De Hitlers en Himmlers raken we wel kwijt, maar de Speers, wat er ook met hen individueel moge gebeuren, zullen nog lang onder ons zijn.''
Vandaag de dag wordt op een haar na een heel parlement wederrechtelijk ontvoerd. Uit reactie tegen een aanslag van Hezbollah vanuit Libanon en de ontvoering van twee Israëlische soldaten wordt een oorlog ontketend, die niet alleen honderden onschuldige burgerdoden, duizenden gewonden en tienduizenden vluchtelingen tot gevolg heeft, maar bovendien een groot deel van de infrastructuur van Libanon naar de prehistorie verwijst. De 'terroristische dreiging' is de paraplu die het doden moreel aanvaardbaar moet maken. Ja, uiteraard, we moeten ons verzetten tegen iedere vorm van zinloze terreur, zoals die in het Midden-Oosten sinds jaar en dag schering en inslag is. Zulke terreur kan echter nooit het doden van onschuldige burgers, vrouwen, ouderen en kinderen rechtvaardigen, zeker niet op de schaal waarop dat vandaag de dag gebeurt. De VN - even onmachtig als de Volkerenbond destijds - bewijzen dat er inderdaad sprake is van morele ontsporing: zij zullen wellicht niet verder komen dan een oproep de strijd te staken, een erkenning van het recht van Israël om door te gaan met zijn oorlog als er nieuwe aanvallen op Israël komen en het installeren van een internationale troepenmacht.
Het voorbeeld van Afghanistan en Irak bewijst dat je geen democratie kunt opleggen met geweld. De maakbaarheid van een maatschappij zonder stevig draagvlak bij de bevolking, is een mythe. Het groeiproces van een democratie heeft tijd nodig en dient gebaseerd te zijn op wederzijdse erkenning en begrip.
Voor we ons land laten meeslepen in een nieuw militair avontuur zonder duidelijke exit-strategie, doen we er goed aan een kijkje te nemen in Flanders Fields en op de slagvelden van de Tweede Wereldoorlog in Normandië, waar tienduizenden jonge mensen van vele nationaliteiten, vriend en vijand, hun leven hebben gegeven omdat de technocraten van die tijd rotsvast geloofden dat geweld het antwoord was.
Peter Vanhoutte (De auteur werkt in Kosovo als senior political adviser voor de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa.)
Bron: http://www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=GN8102D1H