IbnRushd
14-08-06, 14:13
Bomtapijtje
Het staakt-het-vuren is vanmorgen zonder ballonnen en feestgedruis ingegaan en tot nu toe is het heerlijk rustig. Er is meer leven op straat, meer winkels zijn open, de straatventer met cactusvruchten zit voor het eerst weer op zijn vertrouwde stek tegenover supermarkt Spinneys en ik heb nog geen drone, straaljager of bom gehoord. Dat was gisteren wel anders.
Omdat ik thuis geen electriciteit had en mijn kantoor op zondag gesloten is, zat ik gisteren al vroeg op café. Ik moest een kort nieuwsbericht schrijven en café Prague in Hamra heeft wireless internet, vandaar. Ik vond een tafel bij het raam en begon met het lezen van Resolutie 1701. Binnen enkele minuten echter, volgden een aantal enorme explosies. De ruiten sloegen op en neer. Ik sprong, veel te laat, weg van het raam. “Volgens mij was het gewoon een vrachtwagen,” probeerde iemand nog. Maar na een tweede salvo, liet hij dat wel na.
Dit hadden we nog niet eerder gehoord. Het waren twee salvo’s van werkelijk enorme klappen. Het beeld dat me te binnen schoot was dat van een Amerikaanse bomtapijt op Vietnam, maar dan korter, kleiner. Later hoorde ik dat, in minder dan 2 minuten, 18 bommen een complex van 8 flats in zuid Beiroet in 1 keer hadden plat gelegd. De Israelis vermoedden dat Hassan Nasrallah er zat. Naar verluid, zat hij er niet.
“Ach, dat was te verwachten,” zei Clement met zijn zoontje op zijn arm, zoals altijd lekker ironisch. “Vlak voor het einde van de campagne laten de Israelis nog altijd even hun ballen zien. Kijk naar 1982 of 1996. De Israelis vetrekken altijd met een klap. Maar weet je, het viel mij een beetje tegen vandaag. Ik had meer vuurwerk verwacht van onze zuiderburen. Acht gebouwen in een keer? Peanuts, man.”
Hezbollah antwoordde met zo’n 250 Katusha raketten, waarbij 1 Israeli om het leven kwam. De Israelische luchtmacht kwam later terug om nogmaals zuid Beiroet te bombarderen, en ook Baalbek, Tyre, en een Palestijns kamp en electriciteitscentrale in Saida, en twee bruggen in het uiterste noorden van Libanon. Zo’n 20 mensen werden gedood. Ondertussen gingen de gevechten in het zuiden ook gewoon door. Hezbollah en Israel: 2 kinderen in een zandbak die nog even flink uit halen voordat pa ingrijpt.
Maar vandaag is het rustig. Voor hoe lang? Dat is de vraag die een ieder zich stelt. De stemming hier is, op zijn best, gematigd positief. De meeste mensen zijn op zich blij met het staakt-het-vuren, maar zijn van mening dat de uiterst dubbelzinnige formulering van resolutie 1701 onherroepelijk problemen op gaat leveren. Bovendien mogen de Israelische troepen op Libanees grondgebied, hoewel iedereen weet dat Hezbollah dat onaanvaardbaar vindt.
Aan het einde van de middag zit mijn tafel inmiddels aardig vol. Ik ben klaar met mijn werk en vraag iedereen kort om een mening.
“Het is beter dan niets, maar ik geloof niet dat het voorbij is,” zei Ghassan. “Misschien dat het vechten nu meer tot het zuiden beperkt blijft.”
“Een staakt-het-vuren is per definitie slecht, omdat het betekent dat er nog altijd een oorlog is en dus het vuren eens weer begint,” zei Zeina. “Misschien moeten ze het maar voor eens en altijd uit vechten."
“Mijn filosofie dezer dagen is nergens te veel over na te denken,” zei Mazen gelaten. “Ik zie het wel als het zover is.”
“Ik vind het schandalig dat de resolutie met geen woord spreekt over de bijna 1000 doden en de totale verwoesting van Libanons infrastructur,” zei Noha.
“Ik heb al twee weken geen nieuws gevolgd, ik weet er niets van, en wil het ook niet weten,” zei Tarek.
"Natuurlijk gaat het vechten door,” zei Ahmad. “Israel hoeft zich niet terug te trekken, terwijl iedereen weet dat Hezbollah de wapens niet neer zal leggen zolang Israel in het zuiden aanwezig is. Zo geven de Amerikanen Israel de kans het karwei af te maken. De Amerikanen willen immers van Hezbollah af, zodat ze de handen vrij hebben wanneer ze later dit jaar Iran aan gaan vallen.”
Tot zover de ronde tafel. En ik? Wat ik ervan denk? Ach, dat vertel ik u nog wel eens. Vandaag is het in ieder geval heerlijk rustig en morgen is er weer een dag.
NB een tip van de sluier: www.newyorker.com/fact/content/articles/060821fa_fact
bron:http://standaard.typepad.com/onze_man_in_libanon/
Het staakt-het-vuren is vanmorgen zonder ballonnen en feestgedruis ingegaan en tot nu toe is het heerlijk rustig. Er is meer leven op straat, meer winkels zijn open, de straatventer met cactusvruchten zit voor het eerst weer op zijn vertrouwde stek tegenover supermarkt Spinneys en ik heb nog geen drone, straaljager of bom gehoord. Dat was gisteren wel anders.
Omdat ik thuis geen electriciteit had en mijn kantoor op zondag gesloten is, zat ik gisteren al vroeg op café. Ik moest een kort nieuwsbericht schrijven en café Prague in Hamra heeft wireless internet, vandaar. Ik vond een tafel bij het raam en begon met het lezen van Resolutie 1701. Binnen enkele minuten echter, volgden een aantal enorme explosies. De ruiten sloegen op en neer. Ik sprong, veel te laat, weg van het raam. “Volgens mij was het gewoon een vrachtwagen,” probeerde iemand nog. Maar na een tweede salvo, liet hij dat wel na.
Dit hadden we nog niet eerder gehoord. Het waren twee salvo’s van werkelijk enorme klappen. Het beeld dat me te binnen schoot was dat van een Amerikaanse bomtapijt op Vietnam, maar dan korter, kleiner. Later hoorde ik dat, in minder dan 2 minuten, 18 bommen een complex van 8 flats in zuid Beiroet in 1 keer hadden plat gelegd. De Israelis vermoedden dat Hassan Nasrallah er zat. Naar verluid, zat hij er niet.
“Ach, dat was te verwachten,” zei Clement met zijn zoontje op zijn arm, zoals altijd lekker ironisch. “Vlak voor het einde van de campagne laten de Israelis nog altijd even hun ballen zien. Kijk naar 1982 of 1996. De Israelis vetrekken altijd met een klap. Maar weet je, het viel mij een beetje tegen vandaag. Ik had meer vuurwerk verwacht van onze zuiderburen. Acht gebouwen in een keer? Peanuts, man.”
Hezbollah antwoordde met zo’n 250 Katusha raketten, waarbij 1 Israeli om het leven kwam. De Israelische luchtmacht kwam later terug om nogmaals zuid Beiroet te bombarderen, en ook Baalbek, Tyre, en een Palestijns kamp en electriciteitscentrale in Saida, en twee bruggen in het uiterste noorden van Libanon. Zo’n 20 mensen werden gedood. Ondertussen gingen de gevechten in het zuiden ook gewoon door. Hezbollah en Israel: 2 kinderen in een zandbak die nog even flink uit halen voordat pa ingrijpt.
Maar vandaag is het rustig. Voor hoe lang? Dat is de vraag die een ieder zich stelt. De stemming hier is, op zijn best, gematigd positief. De meeste mensen zijn op zich blij met het staakt-het-vuren, maar zijn van mening dat de uiterst dubbelzinnige formulering van resolutie 1701 onherroepelijk problemen op gaat leveren. Bovendien mogen de Israelische troepen op Libanees grondgebied, hoewel iedereen weet dat Hezbollah dat onaanvaardbaar vindt.
Aan het einde van de middag zit mijn tafel inmiddels aardig vol. Ik ben klaar met mijn werk en vraag iedereen kort om een mening.
“Het is beter dan niets, maar ik geloof niet dat het voorbij is,” zei Ghassan. “Misschien dat het vechten nu meer tot het zuiden beperkt blijft.”
“Een staakt-het-vuren is per definitie slecht, omdat het betekent dat er nog altijd een oorlog is en dus het vuren eens weer begint,” zei Zeina. “Misschien moeten ze het maar voor eens en altijd uit vechten."
“Mijn filosofie dezer dagen is nergens te veel over na te denken,” zei Mazen gelaten. “Ik zie het wel als het zover is.”
“Ik vind het schandalig dat de resolutie met geen woord spreekt over de bijna 1000 doden en de totale verwoesting van Libanons infrastructur,” zei Noha.
“Ik heb al twee weken geen nieuws gevolgd, ik weet er niets van, en wil het ook niet weten,” zei Tarek.
"Natuurlijk gaat het vechten door,” zei Ahmad. “Israel hoeft zich niet terug te trekken, terwijl iedereen weet dat Hezbollah de wapens niet neer zal leggen zolang Israel in het zuiden aanwezig is. Zo geven de Amerikanen Israel de kans het karwei af te maken. De Amerikanen willen immers van Hezbollah af, zodat ze de handen vrij hebben wanneer ze later dit jaar Iran aan gaan vallen.”
Tot zover de ronde tafel. En ik? Wat ik ervan denk? Ach, dat vertel ik u nog wel eens. Vandaag is het in ieder geval heerlijk rustig en morgen is er weer een dag.
NB een tip van de sluier: www.newyorker.com/fact/content/articles/060821fa_fact
bron:http://standaard.typepad.com/onze_man_in_libanon/