Orakel
15-08-06, 21:14
Ooit was ik fan van het dappere Israël. Kritiek was taboe. Maar nu zitten we op de puinhopen van een mislukte politiek.
door Piet de Visser - Trouw.nl
NOS-correspondent Eddo Rosenthal (Podium, 8 augustus) heeft mij met zijn zorg om Israël diep geraakt. Wij stonden in 1948 blindelings achter de nieuwe staat Israël, een dappere David, die voor zijn bestaansrecht vocht tegen een boosaardige Goliath. Dat zal voor velen van mijn generatiegenoten gelden. Vanaf die tijd dateert ook mijn bewondering voor het Joodse volk dat mensen als Einstein, Freud, Kafka, Mendelssohn, Jezus en honderden andere genieën heeft voortgebracht. Mijn bewondering bleef ook nadat de rollen al lang waren omgekeerd en Israël was uitgegroeid tot de machtigste in het Midden-Oosten.
Ikzelf begon mij pas serieus in de Israëlisch-Palestijnse kwestie te verdiepen, toen mij als Tweede-Kamerlid in de jaren tachtig door de PvdA-fractieleiding ’ten sterkste ontraden’ werd een bijeenkomst bij te wonen met een Palestijnse spreker.
De Engelse staatsman John Bright zei eens: ,,Als mensen wisten wat voor soort mensen staatslieden zijn, zouden ze in opstand komen en ze allemaal ophangen’’. Het Palestijnse volk is van hen het slachtoffer geworden. Het is verschrikkelijk onrecht aangedaan. Het moest opdraaien voor een holocaust waar het part noch deel aan had. Honderdduizenden werden met geweld en intimidatie verdreven, van hun land beroofd en op de vlucht gejaagd. De achterblijvers werden tweederangs.
Knoop (Podium, 11 augustus) mag dan wel beweren dat ’anders dan de Amerikanen in Vietnam, de Fransen in Algerije en de Nederlanders in Indonesië, de Israëliërs niet naar huis gaan, want zij zijn al thuis en bezig met het verdedigen van huis en haard’, maar het probleem is nu juist dat ook Palestijnen het gevoel hebben daar een ’huis en haard’ te hebben achtergelaten.
Na de oorlog van 1967, toen de Arabische landen verpletterd werden, ging het Israël niet meer om eigen huis en haard. Het ging, mede onder invloed van een minderheid om een ’Groot Israël’,
,,We tekenen een nieuwe kaart”, zei Dajan, de toenmalige militaire bestuurder in 1968, en er werd vervolgens een soort van etnische zuivering doorgevoerd. Er werden talrijke joodse nederzettingen gesticht en het leven van de Palestijnen werd doelbewust zo moeilijk mogelijk gemaakt om hun emigratie op gang te brengen. Nog steeds worden de Palestijnen dagelijks in hun eigen land vernederd, getreiterd en geterroriseerd.
Misschien had Israël in de jaren zestig, toen het zijn vijanden militair op de knieën had, met een beleid gericht op vrede en verzoening de massa’s gematigde Palestijnen die snakken naar een normaal bestaan in een eigen staat alsnog aan zijn zijde kunnen krijgen. Het heeft echter niet geluisterd naar tal van, ook Joodse, denkers die waarschuwden voor de effecten die de onderdrukking van een volk hebben op de bezetter.
Het land is een soort apartheidsstaat geworden met de Gazastrook en de Westbank als openluchtgevangenissen. Het is alleen al om demografische redenen onmogelijk om van Israël een veilige staat te maken. Het land heeft zestig jaar met instemming van het Westen uitsluitend op militaire afschrikking vertrouwd en ’uit zelfverdediging’ een zee van haat gecreëerd. Om te voorkomen dat het van de kaart wordt geveegd, meent het Libanon van de kaart te mogen vegen.
Volgens Knoop is er niets nieuws: Israël is militair nog steeds ’een leeuw die last heeft van een zwerm muggen’. Hij zit dan ook niet te wachten op wat hij het ’doemscenario’ van Rosenthal noemt. Maar deze heeft gelijk. Het barbaarse optreden van Israël is een blijk van angst en zwakte.
We zitten in Libanon thans bij de puinhopen van een totaal mislukt beleid, met bovendien een nog zwarter scenario in het verschiet. Dat wordt ook door Rob de Wijk aangeduid: ,,Het heeft er alle schijn van dat hier een indirecte oorlog tegen Iran wordt gevoerd’’. Het lijkt mij geenszins onmogelijk dat de door Rosenthal gesignaleerde angst en zwakte in wanhoop als de lont zal dienen voor een toekomstige wereldbrand.
Piet de Visser is oud-lid van de Tweede Kamer (PvdA).
door Piet de Visser - Trouw.nl
NOS-correspondent Eddo Rosenthal (Podium, 8 augustus) heeft mij met zijn zorg om Israël diep geraakt. Wij stonden in 1948 blindelings achter de nieuwe staat Israël, een dappere David, die voor zijn bestaansrecht vocht tegen een boosaardige Goliath. Dat zal voor velen van mijn generatiegenoten gelden. Vanaf die tijd dateert ook mijn bewondering voor het Joodse volk dat mensen als Einstein, Freud, Kafka, Mendelssohn, Jezus en honderden andere genieën heeft voortgebracht. Mijn bewondering bleef ook nadat de rollen al lang waren omgekeerd en Israël was uitgegroeid tot de machtigste in het Midden-Oosten.
Ikzelf begon mij pas serieus in de Israëlisch-Palestijnse kwestie te verdiepen, toen mij als Tweede-Kamerlid in de jaren tachtig door de PvdA-fractieleiding ’ten sterkste ontraden’ werd een bijeenkomst bij te wonen met een Palestijnse spreker.
De Engelse staatsman John Bright zei eens: ,,Als mensen wisten wat voor soort mensen staatslieden zijn, zouden ze in opstand komen en ze allemaal ophangen’’. Het Palestijnse volk is van hen het slachtoffer geworden. Het is verschrikkelijk onrecht aangedaan. Het moest opdraaien voor een holocaust waar het part noch deel aan had. Honderdduizenden werden met geweld en intimidatie verdreven, van hun land beroofd en op de vlucht gejaagd. De achterblijvers werden tweederangs.
Knoop (Podium, 11 augustus) mag dan wel beweren dat ’anders dan de Amerikanen in Vietnam, de Fransen in Algerije en de Nederlanders in Indonesië, de Israëliërs niet naar huis gaan, want zij zijn al thuis en bezig met het verdedigen van huis en haard’, maar het probleem is nu juist dat ook Palestijnen het gevoel hebben daar een ’huis en haard’ te hebben achtergelaten.
Na de oorlog van 1967, toen de Arabische landen verpletterd werden, ging het Israël niet meer om eigen huis en haard. Het ging, mede onder invloed van een minderheid om een ’Groot Israël’,
,,We tekenen een nieuwe kaart”, zei Dajan, de toenmalige militaire bestuurder in 1968, en er werd vervolgens een soort van etnische zuivering doorgevoerd. Er werden talrijke joodse nederzettingen gesticht en het leven van de Palestijnen werd doelbewust zo moeilijk mogelijk gemaakt om hun emigratie op gang te brengen. Nog steeds worden de Palestijnen dagelijks in hun eigen land vernederd, getreiterd en geterroriseerd.
Misschien had Israël in de jaren zestig, toen het zijn vijanden militair op de knieën had, met een beleid gericht op vrede en verzoening de massa’s gematigde Palestijnen die snakken naar een normaal bestaan in een eigen staat alsnog aan zijn zijde kunnen krijgen. Het heeft echter niet geluisterd naar tal van, ook Joodse, denkers die waarschuwden voor de effecten die de onderdrukking van een volk hebben op de bezetter.
Het land is een soort apartheidsstaat geworden met de Gazastrook en de Westbank als openluchtgevangenissen. Het is alleen al om demografische redenen onmogelijk om van Israël een veilige staat te maken. Het land heeft zestig jaar met instemming van het Westen uitsluitend op militaire afschrikking vertrouwd en ’uit zelfverdediging’ een zee van haat gecreëerd. Om te voorkomen dat het van de kaart wordt geveegd, meent het Libanon van de kaart te mogen vegen.
Volgens Knoop is er niets nieuws: Israël is militair nog steeds ’een leeuw die last heeft van een zwerm muggen’. Hij zit dan ook niet te wachten op wat hij het ’doemscenario’ van Rosenthal noemt. Maar deze heeft gelijk. Het barbaarse optreden van Israël is een blijk van angst en zwakte.
We zitten in Libanon thans bij de puinhopen van een totaal mislukt beleid, met bovendien een nog zwarter scenario in het verschiet. Dat wordt ook door Rob de Wijk aangeduid: ,,Het heeft er alle schijn van dat hier een indirecte oorlog tegen Iran wordt gevoerd’’. Het lijkt mij geenszins onmogelijk dat de door Rosenthal gesignaleerde angst en zwakte in wanhoop als de lont zal dienen voor een toekomstige wereldbrand.
Piet de Visser is oud-lid van de Tweede Kamer (PvdA).