Joesoef
18-09-06, 17:12
maandag 18 september 2006 door blokker
Van oude en nieuwe christenen
http://213.206.88.38/weblog/blokker/2006/09/18/van-oude-en-nieuwe-christenen/#more-9
Net als het merendeel van de gelovige middeleeuwers dacht Dante dat Mohammed als christen was geboren, en het zelfs tot priester had gebracht. Maar helaas: afvallig geraakt, en vervolgens aan de Arabische heidenen overgeleverd.
Dus moest hij wel eindigen in de negende en diepste, voor verraders en scheurmakers gereserveerde schacht van de hel, waar zijn romp keer op keer verschrikkelijk werd toegetakeld.
Daaraan wijdde Dante een mooie horrorpassage. Telkens sloeg de duivel met zijn genadeloze zwaard het zondige lichaam in stukken en brokken, waarna de patiënt even mocht bijkomen tot de boel weer een beetje aan mekaar was gegroeid. Tegen die tijd – net als in het spookhuis waar de Dood regelmatig om de hoek komt kijken – glinsterde het duivelse zwaard opnieuw boven Mohammeds hoofd, en begon de foltering van voren af aan.
Zou de Byzantijnse keizer Manuel II (1349-1425) ook hebben geloofd dat Mohammed een gedeserteerde christen was geweest?
Dat kan best. Hij zal Dante (1265-1321) met instemming hebben gelezen, en hij reisde naar Engeland, Frankrijk en Venetië om coalitiepartners te vinden voor z’n wanhopige strijd tegen de mohammedaanse Turken. Denk niet dat George Bush iets nieuws heeft uitgevonden.
Hij had een gezonde hekel aan de Profeet, in wiens naam zijn Rijk tenslotte al bijna helemaal onder de voet was gelopen. Daarom klinkt het geloofwaardig dat hij in een gesprek met een moslim uit Perzië verbitterd zou hebben uitgeroepen:
„Wat heeft Mohammed aan nieuws en goeds gebracht? Het zijn alleen maar slechte en inhumane dingen, zoals zijn oproep om het geloof met geweld te verspreiden.”
De boodschapper van Allah was toentertijd niet geliefd in christelijke kring. Nu natuurlijk nog steeds niet, maar we laten het minder merken. Omdat de moslims bij het minste geringste meteen op hun achterste benen beginnen te schreeuwen, proberen we ze – een paar Deense cartoonisten daargelaten – zo christelijk mogelijk te sparen.
Hoe haalde het christelijk staatshoofd Benedictus XVI (1927) het dan in z’n hoofd om in een Regensburgse toespraak die op dialoog en verzoening moest uitdraaien, uitgerekend die ene uitspraak van keizer Manuel over de onmenselijke Mohammed te citeren?
Terwijl alom de muzelmannen op afroep (‘Wat hebben die verdomde Denen nou weer gedaan?’) naar hun rituele protestpleinen marcheerden, verscheen op onze televisie een stoet van apologeten die het onder leiding van Antoine Bodar (definitief de excuuskatholiek van seculier Nederland geworden) allemaal konden uitleggen.
Om te beginnen kon Benedictus het natuurlijk nooit zo kwaad hebben bedoeld. Je moest zijn verhaal ook in de context lezen, en op dat punt had hij de moslims misschien een beetje overschat, want die waren aan zulke intellectuele oefeningen nog niet toe. De causerie was duidelijk van ‘een zeer hoog wetenschappelijk niveau’ geweest, en sinds wanneer zou je daar geen eeuwenoude teksten meer in mogen citeren?
Bij dat alles dienden we te bedenken dat de nieuwe paus, anders dan de vorige, een ongeëvenaarde geleerde was, die bij gebrek aan toereikende adviseurs alles alleen moest doen, en die we dus eigenlijk moesten zien als een eenzame, om niet te zeggen tragische figuur, die na z’n Günter Grass-jaren nooit meer helemaal de oude, gezellige Joseph Ratzinger kon worden.
En daarmee zou volgens de verdediging het citaat niet alleen verklaard, maar bovenal verontschuldigd moeten worden.
Eén vraag is nergens beantwoord.
Zou de heilige vader met z’n ongelooflijke belezenheid, niet met gemak honderd citaten uit z’n mouw hebben kunnen schudden waarmee hij op weg was geholpen naar z’n vrome thema, zonder dat er één moslim aan te pas had hoeven komen?
Niemand over gehoord.
Volgens mij gelooft Benedictus XVI, net als Dante, nog altijd dat Mohammed en zijn volgelingen afvallige christenen, dus strafbaar zijn.
Dit verhaal is geplaatst op maandag 18 september 2006 om 11:40 uur.
Van oude en nieuwe christenen
http://213.206.88.38/weblog/blokker/2006/09/18/van-oude-en-nieuwe-christenen/#more-9
Net als het merendeel van de gelovige middeleeuwers dacht Dante dat Mohammed als christen was geboren, en het zelfs tot priester had gebracht. Maar helaas: afvallig geraakt, en vervolgens aan de Arabische heidenen overgeleverd.
Dus moest hij wel eindigen in de negende en diepste, voor verraders en scheurmakers gereserveerde schacht van de hel, waar zijn romp keer op keer verschrikkelijk werd toegetakeld.
Daaraan wijdde Dante een mooie horrorpassage. Telkens sloeg de duivel met zijn genadeloze zwaard het zondige lichaam in stukken en brokken, waarna de patiënt even mocht bijkomen tot de boel weer een beetje aan mekaar was gegroeid. Tegen die tijd – net als in het spookhuis waar de Dood regelmatig om de hoek komt kijken – glinsterde het duivelse zwaard opnieuw boven Mohammeds hoofd, en begon de foltering van voren af aan.
Zou de Byzantijnse keizer Manuel II (1349-1425) ook hebben geloofd dat Mohammed een gedeserteerde christen was geweest?
Dat kan best. Hij zal Dante (1265-1321) met instemming hebben gelezen, en hij reisde naar Engeland, Frankrijk en Venetië om coalitiepartners te vinden voor z’n wanhopige strijd tegen de mohammedaanse Turken. Denk niet dat George Bush iets nieuws heeft uitgevonden.
Hij had een gezonde hekel aan de Profeet, in wiens naam zijn Rijk tenslotte al bijna helemaal onder de voet was gelopen. Daarom klinkt het geloofwaardig dat hij in een gesprek met een moslim uit Perzië verbitterd zou hebben uitgeroepen:
„Wat heeft Mohammed aan nieuws en goeds gebracht? Het zijn alleen maar slechte en inhumane dingen, zoals zijn oproep om het geloof met geweld te verspreiden.”
De boodschapper van Allah was toentertijd niet geliefd in christelijke kring. Nu natuurlijk nog steeds niet, maar we laten het minder merken. Omdat de moslims bij het minste geringste meteen op hun achterste benen beginnen te schreeuwen, proberen we ze – een paar Deense cartoonisten daargelaten – zo christelijk mogelijk te sparen.
Hoe haalde het christelijk staatshoofd Benedictus XVI (1927) het dan in z’n hoofd om in een Regensburgse toespraak die op dialoog en verzoening moest uitdraaien, uitgerekend die ene uitspraak van keizer Manuel over de onmenselijke Mohammed te citeren?
Terwijl alom de muzelmannen op afroep (‘Wat hebben die verdomde Denen nou weer gedaan?’) naar hun rituele protestpleinen marcheerden, verscheen op onze televisie een stoet van apologeten die het onder leiding van Antoine Bodar (definitief de excuuskatholiek van seculier Nederland geworden) allemaal konden uitleggen.
Om te beginnen kon Benedictus het natuurlijk nooit zo kwaad hebben bedoeld. Je moest zijn verhaal ook in de context lezen, en op dat punt had hij de moslims misschien een beetje overschat, want die waren aan zulke intellectuele oefeningen nog niet toe. De causerie was duidelijk van ‘een zeer hoog wetenschappelijk niveau’ geweest, en sinds wanneer zou je daar geen eeuwenoude teksten meer in mogen citeren?
Bij dat alles dienden we te bedenken dat de nieuwe paus, anders dan de vorige, een ongeëvenaarde geleerde was, die bij gebrek aan toereikende adviseurs alles alleen moest doen, en die we dus eigenlijk moesten zien als een eenzame, om niet te zeggen tragische figuur, die na z’n Günter Grass-jaren nooit meer helemaal de oude, gezellige Joseph Ratzinger kon worden.
En daarmee zou volgens de verdediging het citaat niet alleen verklaard, maar bovenal verontschuldigd moeten worden.
Eén vraag is nergens beantwoord.
Zou de heilige vader met z’n ongelooflijke belezenheid, niet met gemak honderd citaten uit z’n mouw hebben kunnen schudden waarmee hij op weg was geholpen naar z’n vrome thema, zonder dat er één moslim aan te pas had hoeven komen?
Niemand over gehoord.
Volgens mij gelooft Benedictus XVI, net als Dante, nog altijd dat Mohammed en zijn volgelingen afvallige christenen, dus strafbaar zijn.
Dit verhaal is geplaatst op maandag 18 september 2006 om 11:40 uur.