Seif
22-09-06, 21:09
Knuffelmarokkanen
Stel je voor. Je loopt op klaarlichte dag op straat, en een groepje onbekende Marokkaanse jongens loopt op je af. Ze begroeten je alsof ze je al jaren kennen, en geven je een ferme omhelzing. Als ze even later weglopen merk je dat je portemonnee en telefoon weg zijn. Het fenomeen van de knuffelmarokkanen.
Jesse (16) zit in de 4e klas van het VWO en komt uit Amsterdam en kan erover meepraten. Jesse: ‘Ik liep met twee vrienden over de Leidsestraat rond twee uur ’s nachts. We waren met z’n drieën uitgegaan, en waren op weg naar huis. Opeens kwamen er zes grote Marokkaanse jongens naar ons toe en die vroegen of we sigaretten hadden. Toen we zeiden dat we niet rookten geloofden ze het niet. “Vast wel, vast wel,” zeiden ze. Ondertussen begonnen ze te voelen over mijn hele lichaam, inclusief mijn jas en mijn zakken. Daarna ging zo’n gast me omhelzen, en zei dingen als: “Ey vriend, hoe gaat het met je?” . Ik vond het wel grappig, maar ik snapte niet zo goed wat ze wilden. Ik voelde op het moment zelf ook niet echt aan dat ze ergens naar op zoek waren. Pas later, toen mijn vrienden zeiden dat er dingen uit hun zakken waren gehaald, besefte ik dat ze ons aan het beroven waren. Ik had gelukkig niks in mijn zakken zitten, ik was ook totaal niet bang. Het grappige is dat door deze tactiek het niemand opviel dat wij beroofd werden. Er waren op zich best wel veel mensen op straat. Er reed zelfs de hele tijd politie langs, maar die deed natuurlijk niks!’
Youssef (18) is op een speciale manier geknuffeld: 'Ik was aan het voetballen met een andere Marokkaanse jongen op een veldje. Ik had mijn telefoon in mijn zak zitten, en voelde dat ik werd gebeld door iemand. We namen even een time out, en ik nam de telefoon op. Het was mijn vader die zei dat ik naar huis moest komen. Ik hing op, en stopte de telefoon ditmaal in mijn achterzak. We gingen weer verder met voetballen. Op een gegeven moment kwam die jongen met de bal naar me toe rennen, en wilde me voorbij gaan. Hij botste expres tegen me aan en we stonden even stil. Ik voelde zijn handen op de achterkant van m’n lichaam, en het leek alsof hij sorry wilde zeggen, en me daarom een knuffel wilde geven. Ik duwde hem weg, en rende weer verder. Ik merkte gelukkig gelijk dat mijn telefoon weg was. Ik liep naar de jongen toe en greep hem meteen vast. Ik fouilleerde hem, en vond meteen mijn telefoon. Ik ken wel meer jongens die dit doen, maar dit is de eerste keer dat het bij mij gebeurde.’
Zou de politie iets van dit fenomeen weten? Op straat houd ik twee besnorde politiemannen te paard aan, en vraag ze of ze dit fenomeen kennen. ‘Knuffelmarokkanen? Ja die zie ik wel eens op TV.’ Hij stoot zijn partner aan, en lacht. ‘Maar even zonder dollen, op straat heb ik ze nooit gezien.’ Ik leg ze uit wat deze nieuwe manier van beroven is. Besnorde partner: ‘Nee, ik heb dit ook nog nooit zien gebeuren, maar ik patrouilleer meestal in een ander gebied, misschien ligt het daaraan. Probeer het eens op het politiebureau bij het Leidseplein, daar weten ze vast meer.’ Op naar het politiebureau.
En hier heb ik wel beet. Politieagent Melvin heeft wel gehoord van knuffelmarokkanen: ‘Ja het is heel bekend bij ons politiebureau. Deze manier om mensen te beroven is relatief nieuw, ik denk dat het pas een klein jaartje bestaat. Het wordt inderdaad vrijwel alleen maar door Marokkaanse jongens gedaan, en in groepjes van twee tot vier personen. Toeristen zijn vaak de klos, maar die dragen ook veel te veel dure dingen met zich mee. We krijgen de laatste tijd vaak slachtoffers van dit soort berovingen binnen, en proberen dan het signalement van de dader vast te stellen. Wij hebben de foto’s van een heleboel zakkenrollers in ons systeem, maar bij dit soort gevallen matchen de signalementen nooit met de foto’s. Omdat dit een nieuwe manier is om iemand te beroven, denken we dat deze jongens nog niet bekend zijn bij de politie.’
‘Knuffelen is een effectieve manier, want het is voor de politie lastig om te zien of iemand ‘ongewenst’ geknuffeld wordt. Bovendien is het voor de slachtoffers moeilijk om iets te doen, want als er drie grote jongens om je heen staan, ben je niet zo brutaal meer. Bovendien ben je helemaal verbaasd, omdat het laatste wat je verwacht van die jongens is dat ze je gaan knuffelen. De enige maatregel die je kunt nemen is minder waardevolle dingen bij je dragen. Maar ja, Nederlanders zijn koppig, dus dat zullen ze toch niet doen.’ Het is een weinig behulpzaam advies van de politie. Is er dan helemaal niets aan te doen? Misschien is heel hard terugknuffelen de enige remedie.
Bron: Spunk (http://www.spunk.nl/articles/view_article.asp?id=1158740162457)
Stel je voor. Je loopt op klaarlichte dag op straat, en een groepje onbekende Marokkaanse jongens loopt op je af. Ze begroeten je alsof ze je al jaren kennen, en geven je een ferme omhelzing. Als ze even later weglopen merk je dat je portemonnee en telefoon weg zijn. Het fenomeen van de knuffelmarokkanen.
Jesse (16) zit in de 4e klas van het VWO en komt uit Amsterdam en kan erover meepraten. Jesse: ‘Ik liep met twee vrienden over de Leidsestraat rond twee uur ’s nachts. We waren met z’n drieën uitgegaan, en waren op weg naar huis. Opeens kwamen er zes grote Marokkaanse jongens naar ons toe en die vroegen of we sigaretten hadden. Toen we zeiden dat we niet rookten geloofden ze het niet. “Vast wel, vast wel,” zeiden ze. Ondertussen begonnen ze te voelen over mijn hele lichaam, inclusief mijn jas en mijn zakken. Daarna ging zo’n gast me omhelzen, en zei dingen als: “Ey vriend, hoe gaat het met je?” . Ik vond het wel grappig, maar ik snapte niet zo goed wat ze wilden. Ik voelde op het moment zelf ook niet echt aan dat ze ergens naar op zoek waren. Pas later, toen mijn vrienden zeiden dat er dingen uit hun zakken waren gehaald, besefte ik dat ze ons aan het beroven waren. Ik had gelukkig niks in mijn zakken zitten, ik was ook totaal niet bang. Het grappige is dat door deze tactiek het niemand opviel dat wij beroofd werden. Er waren op zich best wel veel mensen op straat. Er reed zelfs de hele tijd politie langs, maar die deed natuurlijk niks!’
Youssef (18) is op een speciale manier geknuffeld: 'Ik was aan het voetballen met een andere Marokkaanse jongen op een veldje. Ik had mijn telefoon in mijn zak zitten, en voelde dat ik werd gebeld door iemand. We namen even een time out, en ik nam de telefoon op. Het was mijn vader die zei dat ik naar huis moest komen. Ik hing op, en stopte de telefoon ditmaal in mijn achterzak. We gingen weer verder met voetballen. Op een gegeven moment kwam die jongen met de bal naar me toe rennen, en wilde me voorbij gaan. Hij botste expres tegen me aan en we stonden even stil. Ik voelde zijn handen op de achterkant van m’n lichaam, en het leek alsof hij sorry wilde zeggen, en me daarom een knuffel wilde geven. Ik duwde hem weg, en rende weer verder. Ik merkte gelukkig gelijk dat mijn telefoon weg was. Ik liep naar de jongen toe en greep hem meteen vast. Ik fouilleerde hem, en vond meteen mijn telefoon. Ik ken wel meer jongens die dit doen, maar dit is de eerste keer dat het bij mij gebeurde.’
Zou de politie iets van dit fenomeen weten? Op straat houd ik twee besnorde politiemannen te paard aan, en vraag ze of ze dit fenomeen kennen. ‘Knuffelmarokkanen? Ja die zie ik wel eens op TV.’ Hij stoot zijn partner aan, en lacht. ‘Maar even zonder dollen, op straat heb ik ze nooit gezien.’ Ik leg ze uit wat deze nieuwe manier van beroven is. Besnorde partner: ‘Nee, ik heb dit ook nog nooit zien gebeuren, maar ik patrouilleer meestal in een ander gebied, misschien ligt het daaraan. Probeer het eens op het politiebureau bij het Leidseplein, daar weten ze vast meer.’ Op naar het politiebureau.
En hier heb ik wel beet. Politieagent Melvin heeft wel gehoord van knuffelmarokkanen: ‘Ja het is heel bekend bij ons politiebureau. Deze manier om mensen te beroven is relatief nieuw, ik denk dat het pas een klein jaartje bestaat. Het wordt inderdaad vrijwel alleen maar door Marokkaanse jongens gedaan, en in groepjes van twee tot vier personen. Toeristen zijn vaak de klos, maar die dragen ook veel te veel dure dingen met zich mee. We krijgen de laatste tijd vaak slachtoffers van dit soort berovingen binnen, en proberen dan het signalement van de dader vast te stellen. Wij hebben de foto’s van een heleboel zakkenrollers in ons systeem, maar bij dit soort gevallen matchen de signalementen nooit met de foto’s. Omdat dit een nieuwe manier is om iemand te beroven, denken we dat deze jongens nog niet bekend zijn bij de politie.’
‘Knuffelen is een effectieve manier, want het is voor de politie lastig om te zien of iemand ‘ongewenst’ geknuffeld wordt. Bovendien is het voor de slachtoffers moeilijk om iets te doen, want als er drie grote jongens om je heen staan, ben je niet zo brutaal meer. Bovendien ben je helemaal verbaasd, omdat het laatste wat je verwacht van die jongens is dat ze je gaan knuffelen. De enige maatregel die je kunt nemen is minder waardevolle dingen bij je dragen. Maar ja, Nederlanders zijn koppig, dus dat zullen ze toch niet doen.’ Het is een weinig behulpzaam advies van de politie. Is er dan helemaal niets aan te doen? Misschien is heel hard terugknuffelen de enige remedie.
Bron: Spunk (http://www.spunk.nl/articles/view_article.asp?id=1158740162457)